Αρχική
Έχουν ακόμη το πάνω χέρι
Αρχίζει με τη γενική απεργία της Τετάρτης ο νέος γύρος αναμέτρησης των εργαζομένων, της νεολαίας και των απόμαχων της δουλειάς με την πιο επιθετική κυβέρνηση του κεφαλαίου που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Οι δουλόφρονες συνεργάτες των γερμανών επικυρίαρχων Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, ενισχυμένοι απέναντι στο λαό μας εξαιτίας του γεγονότος ότι εκτελούν εντολές των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι και τους στηρίζουν στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής, κατεδαφίζουν ταχύτατα κάθε εργασιακό δικαίωμα που κατακτήθηκε στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να… «λυπηθούν τον κοσμάκη που υποφέρει» και να σταματήσουν την εξαθλίωση του λαού, όσο αυτός δεν ξεσηκώνεται να τους ανατρέψει.
Η πολιτική που ακολουθούν η τρόικα των κατακτητών και οι δοσίλογοι ντόπιοι συνεργάτες τους είναι απολύτως σωστή, παρά τις αφελείς αναλύσεις περί «αναποτελεσματικών μέτρων», περί «λανθασμένης συνταγής» κλπ. Στόχος των μνημονίων ανά την Ευρώπη είναι φυσικά η καθυπόταξη όλων των κρατών-μελών της ΕΕ στο Τέταρτο Ράιχ μέσω του οικονομικού εξανδραποδισμού των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και τη σφυρηλάτηση δεσμών του Βερολίνου με όλες τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υποβαθμίζεται ο ρόλος και των καπιταλιστών του κάθε επιμέρους ευρωπαϊκού κράτους, όσο εξελίσσεται η διαδικασία υπαγωγής όλων των χωρών της ηπείρου στη μεγαλύτερη εξουσία της Γερμανίας. Παράλληλα όμως, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός σφυρηλατεί της συμμαχίες του με τις ίδιες αστικές τάξεις που καθυποτάσσει. Για να γίνει αποδεκτό το νέο πλαίσιο υποβάθμισής τους, οι Γερμανοί επιβάλλουν με την ισχύ τη δική τους και όλης της ΕΕ μια πρωτοφανή αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου σε κάθε χώρα της ΕΕ υπέρ των καπιταλιστών και των εργοδοτών και εις βάρος των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων.
Πρόκειται για μια τέτοιας έκτασης αναδιανομή μέσω της μείωσης μισθών και συντάξεων, που ούτε στα πιο γλυκά τους όνειρα δεν μπορούσαν να φανταστούν οι αστοί κάθε χώρας. Εννοείται βεβαίως ότι ήταν αδύνατο να επιβάλλουν τέτοια αναδιανομή με τις δικές τους δυνάμεις στη χώρα τους. Με τις πλάτες όμως της Γερμανίας και της ΕΕ και με την ανυπαρξία μαζικών κομμάτων που να ήθελαν και να μπορούσαν να οργανώσουν αποτελεσματική αντίσταση εναντίον αυτής της πολιτικής, τα καταφέρνουν μια χαρά στη μία χώρα μετά την άλλη. Η έννοια της απόλυτης μείωσης του μισθού και της σύνταξης ήταν κοινωνικά άγνωστη στις συνειδήσεις των ανθρώπων πριν τρία χρόνια. Κανένας εργοδότης δεν τολμούσε να ζητήσει μείωση μισθού για την ίδια δουλειά. Απλώς προσπαθούσαν να βρουν και να επιβάλλουν μορφές μερικής απασχόλησης με χαμηλότερους μισθούς. Τώρα όμως όχι μόνο έχει εισαχθεί η μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά επιπλέον έχει καταστεί απολύτως αποδεκτή από τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Με εκπληκτική ταχύτητα όλοι οι εργοδότες, μικροί και μεγάλοι, έχουν προχωρήσει στις τεράστιες μειώσεις μισθών όσων εργάζονται στις επιχειρήσεις τους, γυρίζοντας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων δέκα ή και περισσότερα χρόνια πίσω. Ακόμη χειρότερα, έχει καταστεί κοινωνική συνείδηση ότι αυτή η πορεία προς τα πίσω θα συνεχιστεί για αρκετές ακόμη δεκαετίες του παρελθόντος.
Το τεράστιο πρόβλημα για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά έγκειται στο ότι αυτές οι ραγδαίες αλλαγές περνούν χωρίς να υπάρχει πουθενά αντίσταση ανάλογη της έντασης της επίθεσης. Σε καμιά χώρα μέχρι στιγμής δεν έχουν σημειωθεί κοινωνικές εξεγέρσεις. Αυτό αφενός αποχαλινώνει τους αστούς και τους κάνει να αισθάνονται ότι ήταν ηλίθιοι τόσα χρόνια που φοβούνταν τόσα χρόνια τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες και αφετέρου αλλάζει ταχύτατα τους ταξικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς δυνάμεων εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο δυσκολότερη γίνεται η προοπτική μιας νικηφόρας εξέγερσης των εργαζομένων. Με την πάροδο του χρόνου στις λαϊκές μάζες επικρατεί ψυχολογία ήττας και προσαρμογής στις νέες συνθήκες, κυριαρχούν τάσεις αναζήτησης προσωπικών διεξόδων από την κρίση. Παράλληλα, η καλπάζουσα ανεργία και η υποβάθμιση της εργασιακής αξίας κάθε εργαζόμενου, με στρατιές ανέργων να υποβλέπουν και να λαχταρούν τη θέση του πρόθυμοι να δουλέψουν για ακόμη λιγότερα χρήματα, ενισχύει το ρεύμα υποταγής του κόσμου της εργασίας. Έρχεται από και η έλλειψη νικηφόρας πολιτικής προοπτικής και η κατάσταση γίνεται ακόμα όλο και πιο επικίνδυνη για τους εργαζόμενους, η εξαθλίωση των οποίων δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ, όσο αυτή η πολιτική δεν συναντά ανατρεπτική αντίσταση.
Ο χρόνος κυλάει εναντίον των εργαζομένων, σε αντίθεση με κάποιες ελπίδες προοδευτικών ανθρώπων ότι δήθεν θα ξεσηκωθεί τελικά ο κόσμος με τη χειροτέρευση διαρκώς της οικονομικής και κοινωνικής του θέσης. Δυστυχώς, εξεγέρσεις των εξαθλιωμένων σπανίως σημειώνονται και αν ποτέ λάβουν χώρα, καταπνίγονται αποτελεσματικά με μεγάλη ευκολία. Το ζητούμενο είναι να ξεσηκωθούν οι Έλληνες εργαζόμενοι όσο έχουν ακόμη εργασιακή αξιοπρέπεια και πολιτική ικανότητα να διεκδικούν μια εντελώς διαφορετική πολιτική έξω από το ευρώ και την ΕΕ που αποτελούν πεντακάθαρα πλέον τα κύρια όπλα οικονομικής εξόντωσης των εργαζομένων.
* Εφημερίδα «Πριν» Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012.
