σήκω δούλε!

ΥΓ. 8-09-2012     ΥΓ 1. Δεν ανήκω σε κανέναν από τους πληθυντικούς τους. Όπως δεν ανήκει το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού στους πληθυντικούς τους. Κυρίως όταν ακούω τις  φράσεις, «ζήσαμε υπερβολικά όλα αυτά τα χρόνια», ή «καταναλώναμε περισσότερα από αυτά που βγάζαμε», ή«θα δυσκολευτούμε αλλά θα τα βγάλουμε πέρα αν δουλέψουμε όλοι μαζί», ή την φράση σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, «τα φάγαμε μαζί». Δεν τα φάγαμε μαζί, δεν αποφασίσαμε μαζί, δεν απολαύσαμε μαζί, δεν δουλέψαμε και δεν δουλεύουμε μαζί, δεν αγωνιούσαμε μαζί. Ποτέ δεν ήμασταν μαζί, ούτε θα είμαστε μαζί. Ευτυχώς. Θα είμαστε εμείς και αυτοί, με διαφορές και αντιπαλότητα. Με διαφορετικές επιλογές, εκτιμήσεις, προσεγγίσεις και ζωές. ΕΥΤΥΧΩΣ. ΥΓ 2. Δεν με ενδιαφέρει να πάρω μέρος στην ομοψυχία, που «έχει ανάγκη ο τόπος». Πόσο μάλλον που όταν λένε ομοψυχία, εννοούν ησυχία, ακινησία, υποταγή, αποδοχή των ιδεών και των αποφάσεών τους. Και βασικά ο τόπος δεν έχει ανάγκη από ομοψυχία. Έχει ανάγκη από ισονομία, αξιοκρατία, από δικαιοσύνη, από υγεία, παιδεία, από δουλειά και ευκαιρίες. ΥΓ 3. Δεν υπάρχει περίπτωση, να πάψω να τους αμφισβητώ, να τους κοροϊδεύω, να γελάω μαζί τους, να αποδομώ την σκέψη τους, τον κενό λόγο τους, τις αποφάσεις τους, το σοβαρό ύφος τους. Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε ένα δευτερόλεπτο να υπακούσω σε τίποτα από όσα θα αποφασίσουν. Δεν θα εγκλωβιστώ και έχω αποφασίσει αυτή τη φορά να μην μείνω μόνο στα λόγια. ΥΓ 4. Να μην ξεχνάω να γελάω όποτε ακούω τον Ευάγγελο Βενιζέλο, να προσπαθεί να αναστήσει το σάπιο πτώμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Είτε με αναμόρφωση, είτε με νέα ξεκινήματα, είστε με νέες αφετηρίες, είτε με ανασύνταξη είτε με την  πρόσφατη  ανασύσταση. Να μην ξεχνάω ποτέ να τους απεχθάνομαι. ΥΓ 5. Να μην ξεχάσω επίσης τι μου έλεγαν τα τελευταία 2,5 χρόνια. Πόσο με κορόιδεψαν, πόσο με δούλεψαν, πόσο με εξαπάτησαν. Να θυμάμαι πάντα ότι σε όποιον μου συμπεριφέρεται έτσι, δεν πρέπει στιγμή να πάψω να τον πολεμώ. ΥΓ 6. Να μην δικαιολογήσω ποτέ αυτούς που ψήφισαν Χρυσή Αυγή και κυρίως αυτούς που είναι φασίστες στην καθημερινότητα τους, που είναι πολύ περισσότεροι από425.000. Να μην πάψω ποτέ να αποδίδω ευθύνες στον ελληνικό λαό και να μην ξαναπώ ότι είναι σοφός. Να θυμάμαι πάντα ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του, γουστάρει να εξαγοράζεται και να ξεπουλιέται συνήθως σε χαμηλή τιμή. Να αηδιάζω με τους ελληναράδες. ΥΓ 7. Να μην ξεχνάω να διασκεδάζω τα βράδια στις 8 και στις 9 με τους παπαγάλους, που είναι ανίκανοι να παίξουν ακόμη και τον ρόλο τους σωστά. Να θυμάμαι πάντα πως είναι συνένοχοι σε έγκλημα. Και να θυμάμαι ότι πρέπει ή να αρχίσουμε ή να τελειώσουμε με αυτούς. ΥΓ 8. Να μην ξεχάσω ποτέ, όχι αυτούς που κοροϊδεύουν συνειδητά, αλλά αυτούς που έχουν ανάγκη να κοροϊδευτούν συνειδητά. Νομίζω δεν είναι περισσότεροι. ΥΓ 9. Να σιχαίνομαι πάντα αυτούς που ικανοποιούνται με το ελάχιστο και  αυτούς που βολεύονται με το μέτριο. ΥΓ 10. Να μην πασοκοποιηθώ από μια αριστερά που με θέλει ώριμο και συνειδητό… τηλεθεατή. Από μια αριστερά των λόγων, των υποσχέσεων και των δηλώσεων. Να απαιτώ, ακόμη και τώρα, την αριστερά των δράσεων, των ουσιαστικών συγκρούσεων, των ανατροπών και του πολέμου. ΥΓ 11. Να μην θεωρώ αριστερό αυτό που ικανοποιεί τα δικά μου «βολεμένα θέλω», αλλά αυτό που γκρεμίζει τα δικά μου «βολεμένα θέλω». ΥΓ 12. Να σκοτώσω την τηλεοπτική λογική, που με καθορίζει ακόμη και αν η τηλεόραση είναι κλειστή. Μαζί της να κόψω και το χέρι που κρατά το τηλεκοντρόλ, τώρα που έχω συνηθίσει να κόβω χέρια γι αυτά που ψήφισα. ΥΓ 13. Να μην με εκπροσωπεί ο Πάγκαλος, να μην με ενημερώνει ο Ευαγγελάτος, να μην με απειλεί ο Μίχαλος, να μην με ψυχαγωγεί ο Θέμος, να μην με συγκινεί η Τατιάνα, να μην μου λέει με τι θα πλύνω η Χατζηβασιλείου, να μην με παραμυθιάζει το διαδίκτυο, να μην με φοβίζει ο Σαμαράς, να μην με καθησυχάζει η ψευδαίσθηση, να μην μου μαγειρεύει το ντελίβερι, να μην με προειδοποιεί ο Άνθιμος, να μην συνηθίζω τους θανάτους, να μην με αγοράζει η πιστωτική μου, να μην με συμβιβάζει ο φόβος μου. ΥΓ 14. Να μην χρειάζομαι επαναδιαπραγμάτευση χρέους , αλλά επανακαθορισμό Χρέους.     Αυτά είναι τα υστερόγραφα. Λείπει το βασικό κείμενο. Το οποίο θα μπορούσε να είναι πάνω από τα υστερόγραφα, δίπλα από τα υστερόγραφα, 5 σελίδες πιο πέρα,  τρία τεύχη πριν ή τρία χρόνια μετά. Αλλά δεν υπάρχει. Έφυγε μάλλον διακοπές, γιατί δεν άντεχε άλλο.Κείμενο είναι άλλωστε, μπορεί να πάει όπου θέλει, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Έτσι έμειναν μόνα και ορφανά τα 14 υστερόγραφα. Αν έχετε ανάγκη ντε και καλά από βασικό κείμενο, γράψτε ένα δικό σας και προσθέστε από κάτω όσα από τα υστερόγραφα θέλετε. Σας δίνω την άδεια. Άλλωστε είναι υστερόγραφα κοινής χρήσης. Δείτε το ως μια ευγενική προσφορά της στήλης λόγω θέρους.   Καλό και διαφορετικό καλοκαίρι. Καλό και ανήσυχο  χειμώνα.   (το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο 8 τεύχος τουUnfollow)

Περί απογοήτευσης… [19-09-2012]   «Βγάζετε μια απογοήτευση…», έγραφε το μήνυμα ακροατή, κατά την διάρκεια της χτεσινής εκπομπής. Ναι.Βγάζουμε απογοήτευση γιατί την νιώθουμε την απογοήτευση. Και από ότι διαισθάνομαι, απογοήτευση  νιώθουν αρκετοί αν όχι όλοι, όσοι έχουν την δυνατότητα να συναισθανθούν πλήρως την κατάσταση. Υπάρχει η απογοήτευση που πιάνει τον παραιτημένο άνθρωπο, αυτόν που δεν βλέπει διέξοδο πουθενά, αυτόν που τα βλέπει όλα μαύρα και περιττά. Αυτόν που αφήνεται στην τύχη. Εμάς δεν μας έχει πιάσει τέτοια απογοήτευση. Εμάς μας έχει πιάσει η άλλη η απογοήτευση. Αυτή που προκύπτει από το ότι ξέρουμε τι γίνεται, εντοπίζουμε το πρόβλημα, τις αιτίες, εντοπίζουμε τις λύσεις, αλλά διαπιστώνουμε ότι δεν γίνεται αυτό που πρέπει για να λυθεί το πρόβλημα. Έστω να αντιμετωπιστεί αξιοπρεπώς. Και στην περίπτωσή μας, στην Ελλάδα της κρίσης, το πρόβλημα προς επίλυση είναι να σταματήσουν τα αδιέξοδα μέτρα, οι θανατηφόρες λύσεις που προτείνονται από Τρόικα και ΔΝΤ. Να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της καταστροφής. Η λύση σε όλο αυτό το αδιέξοδο, είναι ο ίδιος ο λαός. Η αντίστασή του, η δράση του, η δυναμική στάση του, η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Η λύση είναι ο λαός, όπως λύση σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, πάντα ήταν ο λαός. Πάντα ερχόταν από τον λαό. (όπου λαός ένα αποφασισμένο και συνειδητοποιημένο κομμάτι του, το οποίο θα έχει την ενεργή υποστήριξη ενός ακόμη μεγαλύτερου κομματιού και την ανοχή ενός τρίτου κομματιού του λαού. Και μάλλον την εχθρική στάση μιας μικρής αλλά ισχυρής μειοψηφίας). Όταν αυτό πιστεύεις ως λύση (χονδρικά) και αυτό δεν γίνεται, τότε γεμίζεις απογοήτευση. Απογοητεύεσαι όχι τόσο με τον κόσμο, που σίγουρα αποχαυνωμένος περιμένει σωτήρες και θαύματα. Απογοητεύεσαι κυρίως από αυτούς τους φορείς, σχήματα, θεσμούς, που θα μπορούσαν να ορίσουν το πλαίσιο ενός αγώνα, θα μπορούσαν να σαλπίσουν το ξεκίνημα μιας προσπάθειας, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος, κόστους και άλλων απρόοπτων παραγόντων. Αυτήν την στιγμή τέτοιος φορέας που να έχει εμπνεύσει ισχυρή μερίδα του κόσμου, σε δυναμική αντίδραση ΔΕΝ υπάρχει. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει αύριο, ή μεθαύριο, αλλά σήμερα δεν υπάρχει. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπάρχοντες φορείς δεν θέλουν, δεν το έχουν στο μυαλό τους, στους προγραμματισμούς τους ή δεν ετοιμάζονται. Πάντως 2,5 χρόνια τώρα και μέχρι σήμερα, φορέας που να διεγείρει, να ταρακουνά, να ξεσηκώνει από τους περίφημους καναπέδες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και αν δεν συμβεί κάτι τώρα, τότε πότε; Θα ρωτήσει κάποιος: Και αν υπάρξει αυτός ο φορέας είναι ο κόσμος έτοιμος; Η απάντηση θα δοθεί πλήρως αν υπάρξει αυτός ο φορέας και μας συνεγείρει και μας συμπαρασύρει στον ξεσηκωμό. Αλλά επειδή γίνεται πολύς λόγος για την «ετοιμότητα του κόσμου», έχω να πω πως και το 1940, κανείς δεν ήθελε, δεν είχε φανταστεί, ούτε πολύ περισσότερο είχε προετοιμαστεί να πιάσει το όπλο στο χέρι του. Βρέθηκε ο φορέας, άγγιξε τις καρδιές, οργάνωσε το πλαίσιο, έδωσε την προοπτική και το θαύμα δεν άργησε να φανεί… Ο κόσμος στα δύσκολα πάντα θα είναι ζαλισμένος, φοβισμένος, τρομαγμένος, αλαφιασμένος στο κυνήγι της καθημερινής επιβίωσης.  Όσο και αν μέσα μας νιώθουμε την ίδια αγανάκτηση, την ίδια οργή, την ίδια διάθεση και ετοιμότητα για πολλά, αν δεν υπάρξει κάποιος να συντονίσει τις διαθέσεις, να τις ομογενοποιήσει και να τους δώσει ενιαία έκφραση και στόχους, μάλλον θα περιμένουμε  άδικα. Σε αυτή τη χαοτική κατάσταση δεν σημαίνει ότι αποκλείονται τα απρόοπτα ξεσπάσματα, οι αιφνιδιαστικές και οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Ίσα ίσα, είναι πολύ πιθανά και μπορεί να έχουν και αποτέλεσμα. Κανείς άλλωστε δεν περίμενε, κατά τη διάρκεια της Χούντας, το 1973 από την αδιάφορη γενιά του Γουέμπλευ όπως την αποκαλούσαν να κάνει ένα «Πολυτεχνείο…». Απλά έλεγα μιας και έχουμε φτάσει τόσο χαμηλά, μήπως να παίρναμε γερή ανάσα και φτάναμε με την μια ψηλά, στην επιφάνεια, για να πάψουμε ΜΟΝΟ να ελπίζουμε, αλλά να αρχίσουμε να αναπνέουμε. Να ξεμπερδεύαμε για κάποια χρόνια, να αποκτούσε πραγματικό νόημα η ζωή μας και από ραγιάδες και πειραματόζωα να γινόμασταν υπερήφανοι δημιουργοί!   .

     Θύμιος Κ.