Αρχική
«Ο Xoντρομπάσταρδος Πάγκαλος» από δημοσιογράφο του BBCΟ δημοσιογράφος του BBC Greg Palast έγραψε ένα σκληρό άρθρο για τον πρώην υπουργό Θ. Πάγκαλο με τίτλο «Έτσι εκνεύρισα τον Πάγκαλο», το οποίο έχει δημιουργήσει έντονες κριτικές. Δεν είναι και πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις τον Χοντρομπάσταρδο*¹ ανάμεσα σε ένα πλήθος από πανέμορφες Ρωσίδες, βιομήχανους και μιντιάρχες στο Eurasia Media Forum στο Καζακστάν. Αν μη τι άλλο και οι δυο θέλαμε απεγνωσμένα καφέ και ήμασταν στην ίδια ουρά. Σε κάθε περίπτωση αποφεύγω να αναφέρομαι στο βάρος ενός ανθρώπου ή στην ηλικία του δεδομένων και των δικών μου μειονεκτημάτων. Αλλά ο συγκεκριμένος Χοντρομπάσταρδος το αποζητά. Είχα προσπαθήσει να βγάλω την εικόνα της κοιλιάς του από το μυαλό μου αλλά είχα ακόμα την ιστορία των New York Times στη τσέπη μου: ΑΘΗΝΑ – Ως διευθυντής του δημοτικού σχολείου, ο Λεωνίδας Νίκας είναι συνηθισμένος να βλέπει τα παιδιά να παίζουν, να γελούν και να ονειρεύονται για το μέλλον. Αλλά πρόσφατα έχει δει κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που σκέφτηκε πως ήταν αδύνατο στην Ελλάδα: τα παιδιά να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων του σχολείου για φαγητό, Άπορους νέους να απαιτούν τα περισσεύματα από το φαγητό άλλων παιδιών την ώρα που το 11 χρονο αγόρι, Παντελής Πετράκης, σκύβει με πόνους στο στομάχι από τη πείνα. Ο Χοντρομπάσταρδος, ή αλλιώς Θεόδωρος Πάγκαλος, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, θεωρεί ότι τα μικρά ελληνόπουλα πρέπει να σταματήσουν να πεινάνε. Όπως βλέπετε στην φωτογραφία κάτω ούτε εκείνος σφαδάζει από τον πόνο της πείνας. Ίσως να δείχνει ότι θα διπλώσει από τον πόνο από την δουλειά ή καλύτερα ότι δεν μπορεί να διπλώσει καθόλου. Ο Πάγκαλος κατηγορεί τους εργαζόμενους ότι ευθύνονται για την πείνα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Αλλά δεν είναι δικό του το λάθος και παρόλο που ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που αντιμετώπισε τον πυρήνα της κρίσης γιατί να θεωρηθεί υπεύθυνος για οτιδήποτε; Ο Υπουργός Πάγκαλος είναι πολύ αγαπητός ανάμεσα στους Ευρωπαίους τραπεζίτες, στους σπεκουλαδόρους, στην Άγκελα Μέρκελ γιατί στην ουσία είναι ο σκύλος που γαβγίζει για το μαντρί τους: Φωνάζει ότι η χώρα του κατέρρευσε απότομα γιατί το λάδι έρρεε άφθονο, οι τεμπελχανάδες οι Έλληνες δεν μπορούσαν να δουλέψουν για περισσότερες από τρεις ώρες την εβδομάδα και έπαιρναν σύνταξη όντας ακόμη έφηβοι ώστε να μπεκροπίνουν τοπικό ουζάκι. Ο ίδιος επιμένει να καλεί τους Έλληνες να δεχθούν την οικονομική κατοχή, την ώρα που ένας στους τέσσερις δεν έχουν δουλειά. Για το αρχείο, οι Έλληνες δουλεύουν ετησίως 619 ώρες περισσότερο από τους Γερμανούς και πολλές περισσότερες από τους Βρετανούς ή τους Αμερικάνους. Καθώς ήμασταν στην ουρά για τον καφέ λοιπόν, ο Χοντρομπάσταρδος μου λέει ότι όποιος αντιδρά στην λιτότητα είναι «φασίστας ή κομμουνιστής ή συνομωσιολόγος». Δεν μου εξήγησε βέβαια σε ποια από τις προαναφερθείσες κατηγορίες εντάσσεται ένας 11χρονος που λιποθυμά από την πείνα. Για τον Πάγκαλο, την Μέρκελ, τα ανθρωποφάγα μίντια και τους σπεκουλαδόρους η Ελλάδα πήγε κατά διαόλου γιατί οι Έλληνες δεν μπορούσαν να καθίσουν σε μια καρέκλα και ήθελαν διακοπές. Αλλά υπάρχει και μια άλλη εξήγηση: η Ελλάδα είναι ένας τεράστιος τόπος εγκλήματος με τους εργαζόμενους να μην είναι οι θύτες αλλά τα θύματα – απατημένοι με τις κρατικές βιομηχανίες τους λεηλατημένες και τις καταθέσεις τους αποστειρωμένες από τα οικονομικά παιχνίδια. Αλλά όταν πέρασαν από την δραχμή – που τόσο αγαπούσαν οι τουρίστες – στο ευρώ πείραξαν τα νούμερα του ελλείμματος. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί το ευρώ είναι κάτι περισσότερο από νόμισμα. Είναι ένα πλέγμα νόμων και κανονισμών που απαγορεύει να υπάρχει χώρα με έλλειμμα πάνω από 3%. Αυτό όμως είναι αδύνατο να γίνει σε μια περίοδο ύφεσης καθώς απαιτεί περικοπές δαπανών όταν αυτές είναι πιο απαραίτητες από ποτέ. Φοβούμενη λοιπόν η Ελλάδα ότι θα μείνει έξω από τον χορό του ευρώ στράφηκε στην Goldman Sachs. Εκείνη μαγείρεψε τα νούμερα για το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Όταν όμως το κόλπο αποκαλύφθηκε το 2009 οι Έλληνες κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα στους ομολογιούχους. Το ποσό ανερχόταν σε 14.000 δολάρια ανά οικογένεια. Όταν ήμουν ερευνητής του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης – την περίοδο που υπήρχε ακόμη δικαιοσύνη στις ΗΠΑ – θα είχαμε ονομάσει «απάτη των αγορών» το κόλπο με τα παράγωγα, θα είχαμε συλλάβει τους υπαίτιους ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τους είχαμε αναγκάσει να επιστρέψουν την «μίζα». Πρέπει λοιπόν να πληρώσει η Goldman Sachs; Όχι κατά τον Πάγκαλο που θεωρεί ότι το θύμα είναι εξίσου υπεύθυνο με τον θύτη κάτι που αποδεικνύεται από το «μαζί τα φάγαμε». Αλλά οι φωτογραφίες δείχνουν ότι μόνο ο Πάγκαλος, και όχι ο 11χρονος μαθητής του άρθρου των NYT, τα έφαγε όλα. Θα πήγαινα για μεσημεριανό μαζί με τον Πάγκαλο για να καταλάβω ακριβώς τις απόψεις του αλλά έφυγε με έναν ρόγχο παχύδερμου όταν τον ρώτησα για τον πρώην πρωθυπουργό της Ισλανδίας που κατέληξε στην φυλακή επειδή υπέκρυψε παιχνίδια με την οικονομία της χώρας. Ίσως δεν ήθελε να φάμε παρέα γιατί τον ρώτησα εάν πιστεύει ότι πρέπει και αυτός να πάει στην φυλακή *¹ Όνομα αντιήρωα στις ταινίες με τον Austin Powers | Ο Πάγκαλος είναι βαρυκόκκαλοςΟ Γκρεγκ Πάλαστ, σε άρθρο του στο Vice, χαρακτηρίζει τον Θεόδωρο Πάγκαλο «χοντρομπάσταρδο» (Fat Bastard). Ο δημοσιογράφος των New York Times, του BBC και του Guardian συνάντησε τον Πάγκαλο στο Καζακστάν και τον ρώτησε αν πιστεύει πως πρέπει να πάει κι αυτός (ο Πάγκαλος) στη φυλακή. Ο λόγος που ο Γρεγκ Πάλαστ χαρακτηρίζει χοντρομπάσταρδο τον Θεόδωρο Πάγκαλο είναι επειδή ο πρώην υπουργός «θεωρεί ότι τα μικρά ελληνόπουλα πρέπει να σταματήσουν να πεινάνε» και δεν θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Επίσης, ο Πάγκαλος είπε στον Πάλαστ πως όποιος αντιδρά στην λιτότητα είναι φασίστας ή κομμουνιστής ή συνομωσιολόγος. Όσοι διαβάζουν τον ξένο Τύπο ξέρουν ποιος είναι ο Γρεγκ Πάλαστ. Αμερικανός δημοσιογράφος-ερευνητής αλλά και εξαιρετικά επιτυχημένος συγγραφέας. Φαντάζομαι την έκφραση του Πάγκαλου, όταν ο Πάλαστ τον ρώτησε αν πρέπει να πάει στη φυλακή. Ο Πάγκαλος είναι μαθημένος από τη δουλοπρέπεια των δημοσιογράφων του Mega, του Βήματος και του Βήμα FM –γενικά, τον σέβονται πολύ τα παιδιά του Ψυχάρη-, οπότε θα του ήρθε κάπως ξαφνική η σύγκρουση με την πραγματικότητα. Είναι εντυπωσιακό πως άνθρωποι σαν τον Πάγκαλο αντιμετωπίζονται ακόμα σαν ιερές αγελάδες. Φυσικά, μόνο από τα ελληνικά καθεστωτικά ΜΜΕ. Στα καθεστωτικά ΜΜΕ, τον Πάγκαλο δεν τον βλέπουν σαν χοντρομπάσταρδο. Πιστεύουν πως είναι βαρυκόκκαλος. Δεν είναι, όμως, μόνο ο «χοντρομπάσταρδος» Πάγκαλος που συνεχίζει να ταλαιπωρεί τη νοημοσύνη μας και την αισθητική μας. Είναι και η κυρία Παγκάλου. Που, επειδή δεν θέλει να την αποκαλούν «κυρία Παγκάλου», θέλει να βάλει κόσμο στη φυλακή. Παραθέτω την επιστολή της κυρίας Ελευθερίας Ψυχογιού: «Η επιμονή δύο χρόνια μετά στην αγωγή και την διεκδίκηση από εμένα 300 χιλιάδων ευρώ ή 12μηνη φυλάκιση επειδή ισχυρίζεται ότι την πρόσβαλα γιατί την προσφώνησα με το όνομα του συζύγου της(!), ως κα Παγκάλου, σε τηλεοπτική εκπομπή του κ. Λαζόπουλου όταν επισήμανα ότι ως επικεφαλής της μειοψηφίας στο Δήμο, δεν στήριξε ψήφισμα του Δήμου Σαρωνικού για συμπαράσταση στον αγώνα του λαού της Λαυρεωτικής ενάντια στο ΧΥΤΑ, δείχνει την εκδικητική μανία του καταρρέοντος πολιτικού κατεστημένου που θέλει να εξοντώσει όποιον δεν του χαρίζεται και να πάρει τη ρεβάνς απέναντι στο αγώνα της Κερατέας – Λαυρεωτικής, διότι δεν μπορούν να χωνέψουν πως ο αγώνας αυτός ξεφτίλισε το πολιτικό κατεστημένο και έτρεψε σε φυγή το μηχανισμό καταστολής , βάζοντας σοβαρά εμπόδια στην εφαρμογή του καταστροφικού για την περιοχή Περιφερειακού Σχεδιασμού και στο πάρτι των εργολάβων και του πολιτικού κατεστημένου σε βάρος του λαού και του περιβάλλοντος. Η δίκη σε βάρος μου είναι συνέχεια των δικών σε βάρος συλληφθέντων αγωνιστών της Κερατέας, αλλά και σε όλους όσοι έχουν ενεργή κινηματική δράση. Η προτροπή ορισμένων να ζητήσω συγγνώμη από την σύζυγο του Πάγκαλου κ. Χριστοφάκη μου προκαλεί τουλάχιστον αηδία . Τους διαβεβαίωσα λοιπόν ότι «δηλώσεις μετανοίας» δεν υπογράφω . Θα συνεχίσω να ασκώ πολιτική κριτική, τους αρέσει δεν τους αρέσει, και θα είμαι πάντα στην πρώτη γραμμή ενάντια σ αυτούς που θέλουν να κατασπαράξουν την ζωή μας. Το δικαστήριο θα γίνει την Πέμπτη 23/5/2013″ |
I UPSET MY LEAST FAVOURITE BIG FAT GREEK MINISTER
GREG PALAST'S COLUMN
The author and Greek minister Theodoros Pangalos.
Greg Palast is a New York Times bestselling author and fearless investigative journalist whose reports appear on BBC Newsnight and in The Guardian. Palast eats the rich and spits them out. Catch his reports and films atwww.GregPalast.com, where you can also securely send him your documents marked, "confidential".
It wasn't too difficult picking out the Fat Bastard in the crowd of Russian models, craven moochers and media mavens. Besides, Fat Bastard and I were both desperate for coffee and heading for the same empty urn.
(We’d both signed on for Kazakhstan’s annual Eurasia Media Forum, a kind of Burning Man festival for Eastern oilgarchs and their media camp followers.)
Now, it is my policy never to mention an interlocutor’s weight, nor question the legitimacy of their birth, given my own vulnerabilities. (A would-be groupie told me, "You could do a few sit-ups, you know." Yes, I know.)
But this particular Fat Bastard is asking for it. I had tried to put the belly of this beast out of my thoughts, but I still had a New York Times story folded in my pocket that begins:
ATHENS – As an elementary school principal, Leonidas Nikas is used to seeing children play, laugh and dream about the future. But recently he has seen something altogether different, something he thought was impossible in Greece: children picking through school trash cans for food; needy youngsters asking playmates for leftovers; and an 11-year-old boy, Pantelis Petrakis, bent over with hunger pains.
Fat Bastard – or Theodoros Pangalos, leading member of the Panhellenic Socialist Party (PASOK), Greece's equivalent to Labour – thinks the little Greek kiddies should stop belly-aching. Pangalos, as you can see from the photo below, is not bent over with hunger pains. In fact, he looks more likely to be bent over with labour pains, but in truth he probably just can’t bend over at all.
Pangalos is best known for blaming the working people of Greece for the horror and the hunger among the ruins of what was once Greece’s economy. However, it is, of course, not his fault; until last year, and through the core of the crisis, he was just Greece’s Deputy Prime Minister – why should he be held accountable for anything?
Pangalos reclining.
Minister Pangalos is much loved by Europe’s banking chieftains, by vulture speculators and by Prussian President Angela Merkel because they’ve got themselves a gigantic Greek who will mouth their mantra: that his nation’s sudden collapse can be blamed squarely on olive-pit-spitting, lazy-ass Greeks who won’t work more than three hours a week, then retire while they’re still teenagers to swill state-subsidised ouzo.
Pangalos leads the Fifth Column of Greeks calling to accept Germany’s terms of economic surrender: austerity, meaning cuts in food allowances, in pensions, in jobs. As of this week, more than one in four Greeks (27 percent) are out of work.
While we hunted for caffeine, Fat Bastard told me that anyone who complains about the austerity diktat, “Is a fascist or a communist or a conspiracy theorist.” He didn’t tell me which of these three categories the 11-year-old kids complaining of hunger pains fell into.
Just for the record, Greeks who can get a job work 619 more hours per year (see table) than the average German (and way, way more than Britons or Americans, as well).
But in the world according to Pangalos, Merkel and poobahs of the media, Greece went to hell in a handbag because the entire nation suddenly turned into work-shirking grifters.
But there’s another explanation for wrack and ruin: Greece is a crime scene. And its working people are not the perpetrators of the crime, they are the victims – scammed, defrauded, their national industries looted and their treasury drained by financial flim-flam.
In 2001, Greece dropped the drachma for the euro. The drachma was good enough for Aristotle and very good for tourism, Greece’s main industry. But when sun-and-fun was re-priced in euros, tourists swam across the Adriatic for kofte meatballs priced in dirt-cheap Turkish lira. Pre-euro tourist visits to Greece outnumbered those to Turkey by millions; but by last year, it was the just the opposite, with two-thirds of tourists tanning in Turkey.
With its Treasury bleeding hard currency, the government of Minister Pangalos’s PASOK joined together with the opposition in a complex international currency kiting operation to conceal the losses from the public and, most importantly, from the European Central Bank.
German chancellor Angela Merkel with Greek Prime Minister Antonis Samaris. (Image via)
Why the cover-up of the deficit? The answer is that the euro is more than a currency: it is a straitjacket, a set of constricting rules that, for example, prohibit any euro nation from running a deficit of more than 3 percent of GDP.
That’s impossible in a recession – not to mention plain insane – as it requires cutting public spending when spending is needed most. The USA, China, Brazil, India – the nations that pulled the world from depression’s brink – all ran deficits way over the nutty 3 percent cap. I asked finance wiz Nomi Prins to calculate America’s debt-to-GDP ratio using euro rules, and she estimates that Obama’s deficits are now way down from recession’s peak – to 10.2 percent of GDP.
Greece, fearing expulsion from the euro loony bin, turned to Goldman Sachs. For a mere $400 million (£263 million) in fees, plus golden sacks of ill-gotten trading gain, the investment was willing to cook the nation’s books via a complex set of derivatives transactions. [For the particulars of the derivatives con, see "How Goldman Sacked Greece".]
Since the con was busted open in 2009, the Greek public has had to pay cheated bondholders a premium to insure against default of the nation’s debts. The credit default insurance costs an average of $14,000 (£9,218) per family per year.
When I was a racketeering investigator working with the US Justice Department, in the days when we pretended America still had justice, we would have called the derivatives trick a “fraud on the market”. We’d handcuff the perpetrators, lock ’em up, or, at the least, make them cough up their purloined profits.
So, should Goldman pay up? Not according to Pangalos, because – in the worldview of our rulers – the victims of the scam are as guilty as the victimisers. Pangalos even put it into a famous (or infamous) motto: mazi-ta-fagame. That’s Greek for “We all ate it together” (a sample of which was used in a Plastic Flowers song).
But the visible evidence suggests Pangalos, not Pantelis – the kid doubled over with stomach pain – ate all the pies.
The mass privatisation of public property at wiener schnitzel prices has German speculators dipping in their spoons as well, though the Federation of German industry is complaining about Greece’s own “princes” gobbling up the assets.
I was going to invite Minister Pangalos to lunch to test his theories, but he left in a pachydermic huff when I asked him about Geir Haarde. Haarde, the former Prime Minister of Iceland, was found guilty of criminally concealing his knowledge of the trickery used by Iceland’s banks before they melted that nation’s finances.
I asked Fat Bastard, “Do you think you too should be in prison for” similar conduct in the Greek government?
Maybe that’s why Minister Pangalos didn't want to go to lunch with me.
This article was amended at 11PM on Tuesday, the 21st of May to correct a subbing error which incorrectly stated that Theodoros Pangalos was the leader of PASOK.
First two images courtesy of Anthony DiMieri/Palast Investigative Fund.
Greg Palast’s book Vultures’ Picnic, including chapters on Greece and Goldman, will be published in Greek in early autumn by Livani. Download the first chapter, Goldfinger, and videos at www.VulturesPicnic.org.
Follow Greg on Twitter: @Greg_Palast
Previously - A Novel Idea: Asking an Afghan About the Future of Afghanistan
My Big Fat Greek Minister
Monday, May 20, 2013
By Greg Palast for Vice Magazine
It wasn't too difficult picking out the Fat Bastard in the crowd of Russian models, craven moochers and media mavens. Besides, Fat Bastard and I were both desperate for coffee and heading for the same empty urn.
(We'd both signed on for Kazakhstan's annual Eurasia Media Forum, a kind of Burning Man festival for Eastern oilgarchs and their media camp followers.)
Now, it is my policy never to mention an interlocutor's weight, nor question the legitimacy of their birth, given my own vulnerabilities. (A would-be groupie told me, "You could do a few sit-ups, you know." Yes, I know.)
But this particular Fat Bastard is asking for it. I had tried to put the belly of this beast out of my thoughts, but I still had a New York Timesstory folded in my pocket that begins:
ATHENS – As an elementary school principal, Leonidas Nikas is used to seeing children play, laugh and dream about the future. But recently he has seen something altogether different, something he thought was impossible in Greece: children picking through school trash cans for food; needy youngsters asking playmates for leftovers; and an 11-year-old boy, Pantelis Petrakis, bent over with hunger pains.
Fat Bastard – or Theodoros Pangalos, thinks the little Greek kiddies should stop belly-aching. Pangalos, as you can see from the photo below, is not bent over with hunger pains. In fact, he looks more likely to be bent over with labour pains, but in truth he probably just can't bend over at all.
Pangalos is best known for blaming the working people of Greece for the horror and the hunger among the ruins of what was once Greece's economy. However, it is, of course, not his fault; until last year, and through the core of the crisis, he was just Greece's Deputy Prime Minister – why should he be held accountable for anything?
Minister Pangalos is much loved by Europe's banking chieftains, by vulture speculators and by Prussian President Angela Merkel because they've got themselves a gigantic Greek who will mouth their mantra: that his nation's sudden collapse can be blamed squarely on olive-pit-spitting, lazy-ass Greeks who won't work more than three hours a week, then retire while they're still teenagers to swill state-subsidised ouzo.
Pangalos leads the Fifth Column of Greeks calling to accept Germany's terms of economic surrender: austerity, meaning cuts in food allowances, in pensions, in jobs. As of this week, more than one in four Greeks (27 percent) are out of work.
While we hunted for caffeine, Fat Bastard told me that anyone who complains about the austerity diktat, "Is a fascist or a communist or a conspiracy theorist." He didn't tell me which of these three categories the 11-year-old kids complaining of hunger pains fell into.
Just for the record, those Greeks who can get a job, work 619 more hours per year (see table) than the average German (and way, way more than Britons or Americans as well).
But in the world according to Pangalos, Merkel and poobahs of the media, Greece went to hell in a handbag because the entire nation suddenly turned into work-shirking grifters.
But there's another explanation for wrack and ruin: Greece is a crime scene. And its working people are not the perpetrators of the crime, they are the victims – scammed, defrauded, their national industries looted and their treasury drained by financial flim-flam.
In 2001, Greece dropped the drachma for the euro. The drachma was good enough for Aristotle and very good for tourism, Greece's main industry. But when sun-and-fun was re-priced in euros, tourists swam across the Aegean Sea for kofte meatballs priced in dirt-cheap Turkish lira. Pre-euro tourist visits to Greece outnumbered those to Turkey by millions; but by last year, it was the just the opposite, with two-thirds of tourists tanning in Turkey.
With its Treasury bleeding hard currency, the government of Minister Pangalos' PASOK joined together with the opposition in a complex international currency kiting operation to conceal the losses from the public and, most importantly, from the European Central Bank.
Why the cover-up of the deficit? The answer is that the euro is more than a currency: it is a straitjacket, a set of constricting rules that, for example, prohibit any euro nation from running a deficit of more than 3 percent of GDP.
That's impossible in a recession – not to mention plain insane – as it requires cutting public spending when spending is needed most. The USA, China, Brazil, India – the nations that pulled the world from depression's brink – all ran deficits way over the nutty 3 percent cap. I asked finance wiz Nomi Prins to calculate America's debt-to-GDP ratio using euro rules, and she estimates that Obama's deficits are now way down from recession's peak – to 10.2 percent of GDP.
Greece, fearing expulsion from the euro loony bin, turned to Goldman Sachs. For a mere $400 million in fees, plus golden sacks of ill-gotten trading gain, the investment bank was willing to cook the nation's books via a complex set of derivatives transactions. [For the particulars of the derivatives con, see How Goldman Sacked Greece.]
Since the con was busted open in 2009, the Greek public has had to pay cheated bondholders a premium to insure against default of the nation's debts. The credit default insurance costs an average of $14,000 (£9,218) per family per year.
When I was a racketeering investigator working with the US Justice Department, in the days when we pretended America still had justice, we would have called the derivatives trick a "fraud on the market". We'd handcuff the perpetrators, lock 'em up, or, at the least, make them cough up their purloined profits.
So, should Goldman pay up? Not according to Pangalos, because – in the worldview of our rulers – the victims of the scam are as guilty as the victimisers. Pangalos even put it into a famous (or infamous) motto: mazi-ta-fagame. That's Greek for "We all ate it together".
But the visible evidence suggests Pangalos, not Pantelis – the kid doubled over with stomach pain – ate all the pies.
The mass privatisation of public property at wiener schnitzel prices has German speculators dipping in their spoons as well, though the Federation of German industry is complaining about Greece's own "princes" gobbling up the assets.
I was going to invite Minister Pangalos to lunch to test his theories, but he left in a pachydermic huff when I asked him about Geir Haarde. Haarde, the former Prime Minister of Iceland, was found guilty of concealing his knowledge of the trickery used by Iceland's banks before they melted that nation's finances.
I asked Fat Bastard, "Do you think you should be in prison for" similar conduct in the Greek government?
Maybe that's why Minister Pangalos didn't want to go to lunch with me.
* * * * * * * *
