Αρχική
Προγραμματικό Μέτωπο και Αυτοδυναμία για έξοδο από την κρίση
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η νέα συνθήκη για την δημοσιονομική ένωση που θα συμπληρώσει τη νομισματική, όχι μόνο θα αφαιρέσει κάθε ίχνος οικονομικής κυριαρχίας (και συνακόλουθα πολιτικής) αλλά και θα μονιμοποιήσει την (δήθεν πρόσκαιρη λόγω Χρέους) άγρια πτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων που επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, καθώς και την μαζική ανεργία και συνακόλουθη Κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Συγχρόνως, το ίδιο το Χρέος, που αποτελεί απλώς τη συνέπεια και όχι την αιτία της κρίσης, χρησιμοποιείται και ως αφορμή για το μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου. Κατά συνέπεια, όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο,[1] αποκλείεται η μόνιμη έξοδος από την κρίση χωρίς όχι μόνο τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, αλλά και την αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Γεγονός που σημαίνει ότι είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές οι θέσεις της «Αριστεράς» μας (ρεφορμιστικής, «πατριωτικής» κ.λπ.) να ...περιμένουμε την διάλυση της Ευρωζώνης, ή την πανευρωπαϊκή αλλαγή η οποία δήθεν θα οδηγούσε στην εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού (που υποτίθεται είναι μια απλή...ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή, ακόμη χειρότερα, απλά να βγούμε από το Ευρώ και να μην πληρώσουμε όλο ή τμήμα του Χρέους, πιθανώς μετά από ...Λογιστικό Έλεγχο που θα το «κουρέψει»— όταν οι ίδιες οι ελίτ άρχισαν το κούρεμα!
Επομένως, για την οριστική έξοδο από την κρίση και την εξάρτηση απαιτείται μια στρατηγική που θα ξεκινούσε μια μακρόχρονη διαδικασία ριζικής αλλαγής του θεσμικού πλαισίου, στην οποία άμεσο πρώτο βήμα θα ήταν η μονομερής έξοδος από την ΕΕ/ΟΝΕ και η μη αναγνώριση του Χρέους, των Μνημονίων κ.λπ., οι αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η κοινωνικοποίηση Τραπεζών και των κλάδων παραγωγής κοινωνικών αγαθών (νερό, ηλεκτρικό κλ.π.) και η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες όλων των πολιτών (υγεία, εκπαίδευση, ασφάλιση κ.α.). Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια), ώστε να ανοίξει ο δρόμος, σε συνεργασία με άλλες χώρες (αρχικά, πιθανώς, χώρες σε περίπου ίδιο επίπεδο ανάπτυξης) για την αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και την δημιουργία ενός νέου διεθνισμού που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη αντί για την ανταγωνιστικότητα. Μόνον αφού θα είχαν ικανοποιηθεί αυτές οι προϋποθέσεις θα μπορούσε να τεθεί θέμα συστημικής αλλαγής που, ανάλογα με τον επικρατούντα τότε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως θα προτιμούσαν οι κομουνιστογενείς δυνάμεις, ή μιας ελευθεριακής ή αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία.[2] Με δεδομένο, επομένως, ότι δεν υπάρχουν σήμερα επαναστατικές συνθήκες, ο μαξιμαλιστικός ελευθεριακός στόχος για άμεση ανατροπή του «κράτους και του καπιταλισμού» (έτσι γενικά και αόριστα!), με μέσα που δεν αποκλείουν ακόμη και τις επιθέσεις «αναρχικών» κουκουλοφόρων κατά άλλων διαδηλωτών,[3] είναι απόλυτα απο-προσανατολιστικός. Από την άλλη μεριά, ο αντίστοιχα μαξιμαλιστικός κομουνιστικός στόχος που συνδέει τη διαγραφή του Χρέους και την μονομερή έξοδο από την ΕΕ/Ευρωζώνη με την άμεση κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, (όχι απλώς με την έννοια της πραγματοποίησης αλλαγών σαν τις προτεινόμενες για το Μέτωπο, αλλά με την έννοια μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας), είναι σαφώς εξωπραγματικός.
Το κρίσιμο επομένως ερώτημα σήμερα είναι πώς θα επιτευχθεί η ενότητα των λαϊκών στρωμάτων που σήμερα παρασύρονται είτε από την Γκεμπελική προπαγάνδα περί «μονόδρομου» των ελίτ και των οργάνων της, είτε από την ψηφοθηρική προπαγάνδα των αντιμνημονιακών και της «Αριστεράς» που ανέφερα, είτε από τις ρητορείες για άμεση συστημική αλλαγή, την στιγμή που συντελείται μια ανεπανόρθωτη καταστροφή της χώρας που προορίζεται για...Μεξικανικό θέρετρο των Βορειοευρωπαϊκών προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Η μόνη απάντηση κατά τη γνώμη μου, είναι ένα προγραμματικό Μέτωπο που θα συνενώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, (η οποία αποτελείται από τα λαϊκά στρώματα που σήμερα γονατίζουν), γύρω από τους παραπάνω στόχους, και όχι γύρω από κάθε λογής Μέτωπα που προϋποθέτουν τη συνέχιση της ενσωμάτωσης της χώρας στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία, κατά το ΔΝΤ, πιθανώς ήδη οδηγείται σε Μεγάλη Ύφεση, όπως του ‘30 .
Ένα τέτοιο θεματικό παλλαϊκό Μέτωπο[4] θα μπορούσε να γονατίσει τις ντόπιες και ξένες ελίτ σε μικρό χρονικό διάστημα, μόνο και μόνο αν οργάνωνε και συντόνιζε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού σε άμεση παύση πληρωμής όλων των χαρατσιών που επιβλήθηκαν για χάρη των Τραπεζιτών-δανειστών της ελίτ. Αντίθετα σήμερα, δεδομένου του αποσπασματικού χαρακτήρα της αντίστασης, ακόμη και το κτηνωδέστερο χαράτσι στην Ιστορία που συνοδεύεται με την απειλή διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, ενός απο τα κυριότερα μέσα κάλυψης βασικών αναγκών, ήδη πληρώνεται από τη πλειοψηφία του λαού, προς αγαλλίαση των Τραπεζιτών κλ.π. που θα ανοίγουν και άλλες σαμπάνιες... Ακόμη, οι διάφορες κινήσεις για «άμεση δημοκρατία» (μέσα στην ΕΕ!—όταν αυτή σήμερα ουσιαστικά καταργεί και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») ή για δραστηριότητες «από τα κάτω» σε σχέση με διάφορες μορφές αλληλεγγύης, αποτελούν, αντίστοιχα, είτε άλλον ένα αποπροσανατολισμό που τον ενθαρρύνουν και οι ελίτ (όπως έκαναν τα ΜΜΕ το καλοκαίρι σε σχέση με την «άμεση δημοκρατία» στο Σύνταγμα), είτε παυσίπονα. Μια τέτοια μαζική αντίσταση που θα συντόνιζε το Μέτωπο θα μπορούσε να οδηγήσει και σε μαζικές («άγριες») απεργίες, επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και, τελικά, σε γενική απεργία διαρκείας που θα επέβαλε την άμεση διεξαγωγή γενικών εκλογών. Οι εκλογές αυτές θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στη νίκη ενός Μετώπου όπως το προτεινόμενο που θα υλοποιούσε τα πρώτα βήματα της παραπάνω στρατηγικής. Στη συνέχεια, η Κυβέρνηση του Μετώπου θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες εκλογές για Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα θεσμοθετούσε τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας, έξω απο τη καταστροφική λογική της ανταγωνιστικότητας, ώστε να γίνουν δυνατές οι απαραίτητες για τη στρατηγική αυτή δομικές αλλαγές στο παραγωγικό και καταναλωτικό πρότυπο.
Τότε, θα άνοιγε ο δρόμος και για συστημική αλλαγή...
[1] Η «επανίδρυση» της ΕΕ και το Ελληνικό προτεκτοράτο, Ελευθεροτυπία, (5/12/2011)
[2] Βλ. Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, Νοεμ. 2010), κεφ. 14-15
[3] Όπως αντίστοιχα, στο δήθεν «εναλλακτικό» μέσο πληροφόρησης, τo Athens Indymedia, ανώνυμοι «αναρχικοί», δρώντες σαν κουκουλοφόροι, με τη βοήθεια των φίλων τους στην ομάδα που το διαχειρίζεται, όχι μόνο λασπολογούν αλλά ακόμη απειλούν και τη σωματική ακεραιότητα αντισυστημικών ακτιβιστών και αναλυτών όπως ο υπογράφων, με την προφανή ανοχή των υψηλά ισταμένων προστατών τους, που παρέχουν και τον σέρβερ του Πολυτεχνείου που τους στεγάζει! βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/pd/
* Μια πιο σύντομη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 17/12/2011
