Αρχική
Ζητείται ελπίς
Για την αναρχία μέχρι σήμερα είχα μόνο μια σχέση θαυμασμού στα συνθήματα που διάβαζα στους τοίχους.
Όμως,
-Όταν οι ψαγμένοι αναρωτιούνται τι μας ψεκάζουν και δεν αφήνουμε τον καναπέ, και οι ακόμα πιο ψαγμένοι διατρανώνουν ότι από αυτήν τη ζωή δε θα ξαναπεράσουν γι αυτό και δεν την χαλαλίζουν για πάρτη κανενός,
-Όταν οι συλλογικότητες έχουν καταρρεύσει.
Υπάρχουν πολίτες που τολμούν να φτύσουν το πιο άγριο πρόσωπο της εξουσίας, τους μπάτσους, και να μας κοιτάξουν όλους στα μάτια.
Εγώ μεγάλωσα με τη διδαχή της Αντιγόνης που τολμά να τα βάζει με την εξουσία προκειμένου να υπηρετήσει τον ηθικό νόμο.
Διδάχτηκα ότι η ηθική στους ανθρώπους είναι η δύναμη να πράττεις ελεύθερα και να υπερασπίζεσαι ό,τι ορίζει τα ιερά και τα όσια της ζωής σου.
Αυτά τα παιδιά-πολίτες παίρνουν στις πλάτες τους, και με τις πράξεις τους και με τα λόγια τους, τη δική μας ντροπή
Δεν είναι τα παιδιά που «παίζουν» στα μίντια,
Οι πουτάνες, αρσενικές και θηλυκές, που μπαίνουν στα σπίτια μας κάθε βράδυ δεν αρέσκονται σε τέτοια ντεκόρ, θέλουν πρόσωπα γύρω τους άλλοτε πιο αισθησιακά, άλλοτε πιο εμετικά, σε κάθε περίπτωση όμως εξαγορασμένα.
Τα ανθρωποειδή που έχουν κυριαρχήσει στα κουτιά της ασπρόμαυρης TV έγιναν τα ζόμπι της ζωής μας, πίνουν αίμα δεν κάνουν ανώδυνες εκπομπές.
Αυτό το καταλαβαίνεις αν κρατήσεις νεκρό το φίλο στα χέρια σου από σφαίρα μπάτσου ή αν νοιώσεις τη βία της ανεργίας ή της εξουσίας, ή τη βία της πείνας ή τη βία της εξαγοράς, ή ….
Ο Νίκος, ο Δημήτρης, ο Ανδρέας-Δημήτρης, ο Γιάννης δεν σήκωσαν τα όπλα εναντίον μας, υπερασπίστηκαν το δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι, να ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων και όχι κοινωνία αγορών.
Η κοινωνία δεν αυτοκτονεί, δεν καταφεύγει στα ψυχοφάρμακα, δεν πεινά εξαιτίας της ληστείας που διέπραξαν. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως, αν υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν, υπάρχει ελπίδα. Δεν κάνω επίκληση σε φτηνά συναισθήματα, έχουμε την υποχρέωση να μην στερηθούμε τα συναισθήματά μας σε ό,τι ζούμε.
Είμαι ένας πολίτης αυτού του τόπου, πνίγομαι από την τόση βρωμιά ανθρώπων-οχετών και καμαρώνω που υπάρχουν τέτοια παιδιά, που νοιώθουν μέσα τους την ηθική υποχρέωση να αντιδράσουν.
Νοιώθω ότι είναι παιδιά μου, ότι πρέπει να τα υπερασπιστώ
Νοιώθω αγανάκτηση που θα βρεθούν σε διπλανά κελιά με δολοφόνους 15χρονων
Έχω πολύ θυμό που κανένας δεν αντιδρά,
ποια ζώα κτυπούσαν τα κεφάλια τους, ποια ζώα υπερασπίζονται αυτά τα ζώα,
είναι δικά μας παιδιά,
ποιος φασισμός έχει βρει τόσο χώρο μέσα μας που μανάδες και πατεράδες δεν βγαίνουμε στο δρόμο να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας;
Αν τα αγαπάς, δε ζητιανεύεις δουλειά διεκδικείς το δικαίωμα να ονειρευτούν.
Και υπερασπίζεσαι όλα τα παιδιά, στο δρόμο, εκεί που σε φοβούνται
Να βγούμε στο δρόμο
Νιώθω θυμό και αηδία που άνθρωποι που διάβασα, που τραγούδησα, που με δίδαξαν μπορούσαν να ενώσουν τη φωνή τους και να υπογράψουν για τη σωτηρία της χώρας και δεν έχουν τίποτα να πουν για τα όργια της δικαιοσύνης στα περιφερειακά και κεντρικά αστυνομικά τμήματα. Δε λυπάμαι τα παιδιά, αυτά έχουν το θάρρος και την εντιμότητα να πουν: αυτοί είμαστε και γι αυτό παλεύουμε. Ξέρουμε όλοι ότι ο λόγος της ληστείας δεν ήταν ο προσωπικός τους πλουτισμός. Λυπάμαι αυτούς που δεν πήγαν με Καλάσνικοφ να κάνουν ληστεία και ξέρουμε ότι μας εξαπάτησαν, πλούτισαν, επιδοτήθηκαν, συκοφάντησαν. Αυτοί είναι ανήθικοι.Είναι οι πολιτικοί και «πνευματικοί» ταγοί-απατεώνες.
Εγώ δεν θέλω να εξαπατήσω τα παιδιά που βρίσκονται τώρα στη φυλακή. Όχι, έχω άλλες διαδρομές, δε θα γίνω αναρχική, τα διαβάσματά μου αλλού με οδηγούν, η προκήρυξη σας δεν με έπεισε. Όμως, θαυμάζω το σθένος σας να αγωνιστείτε για μια άλλη κοινωνία καλύτερη. Θαυμάζω την υγεία σας να αντιδράτε. Και μακάρι να μπορούσαμε να σταθούμε, ακόμα και αν δεν είμαστε ομοϊδεάτες σας δίπλα σας πολλοί. Τα πρόσωπά σας, παρόλο που τα περιέφεραν για να μας τρομάξουν, μας υπενθύμισαν ότι ο κόσμος είναι όμορφος μέσα στη διαφορετικότητά του και τα μάτια σας έχουν τιμιότητα, δεν υπολόγισαν ότι η σύγκριση είναι αναπόφευκτη με τις μούρες τους.
Σας ευχαριστούμε
έχω πολύ θυμό
και ξέσπασα στο γράψιμο
το κάνω σπάνια,
ας πούμε ότι με εσένα έχω αποκτήσει μια οικειότητα
με εκτίμηση
Σ… K…
(Αγαπητή φίλη, ούτε εγώ είμαι αναρχικός. Είμαι «στομαχικός». Ακούω πάντα το στομάχι μου. Δεν με έχει προδώσει ποτέ. Και το στομάχι μου με ενημέρωσε πως οι τέσσερις αναρχικοί έχουν δίκιο. Σε μια χώρα που η Δικαιοσύνη ξεπουλήθηκε. Και λίγοι τολμούν να το πουν. Αν και θα έπρεπε όλοι να το φωνάζουν. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Την αγάπη μου.)
