Αρχική
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10 Μαρτίου 2013
Τι κάνουμε τώρα;(1)
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ενώ στην Ευρώπη ένα αντί-ΕΕ τσουνάμι έχει ξεσπάσει από την Βρετανία μέχρι την Ιταλία, η μόνη χώρα όπου το θέμα της ΕΕ δεν είναι καν στην δημόσια ατζέντα, είναι η Ελλάδα. Δηλαδή, η χώρα στην οποία έχει επιβληθεί μια ολοκληρωτική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων από την υπερεθνική ελίτ, ώστε να αναγκαστούν να προσφέρουν το μόχθο τους αλλά και τον κοινωνικό πλούτο της χώρας σε τιμές ευκαιρίας. Ήδη φθάσαμε στον έσχατο ευτελισμό να ξεπουλάμε νησιά μας στον γνωστό πειρατο-«επενδυτή» Εμίρη του Κατάρ! Aυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο της «ανάπτυξης μέσω των επενδύσεων» που υπόσχονται οι ελίτ, αλλά υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την επιχειρούμενη εξαπάτηση ότι θα... αποκλείσει τους πειρατές. Και είναι εξαπάτηση, όταν ακόμη και η πελώρια «κομουνιστική» Κίνα δεν μπόρεσε να τους αποκλείσει, πληρώνοντας την «ανάπτυξη» που της έφεραν οι πολυεθνικές με την ολοκληρωτική καταστροφή του περιβάλλοντος και την αγριότερη δυνατή εκμετάλλευση της εργασίας. Ο λαός της Χαλκιδικής όμως έδειξε τον δρόμο! Και ο λαός στα Ιόνια δεν θα επιτρέψει να τον εξευτελίσουν ξεπουλώντας τα νησιά του για τις παλλακίδες του Εμίρη...
Η εξαπάτηση της κοινής γνώμης δεν γίνεται επομένως μόνο από συστημικά κανάλια και αναλυτές, αλλά και από κόμματα και αναλυτές της «Αριστεράς». Όλοι αυτοί συμμερίζονται την ευθύνη για τη σημερινή καταστροφή που μας οδήγησε πίσω στη δεκαετία του ’50, στα παιδικά μας χρόνια, όταν ζεσταινόμαστε με μαγκάλια και όποιον πάρει ο Χάρος. Το κρίσιμο πια ερώτημα στα χείλη όλων, είναι : τι κάνουμε τώρα; Στη σειρά αυτή των άρθρων θα προσπαθήσω να δώσω απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα, κατατάσσοντας τις απαντήσεις, με βάση τρία κριτήρια: αίτια-προτεινόμενες λύσεις-αποτίμηση. Ο στόχος είναι να περιληφθεί όλο το πολιτικο φάσμα (οι κατηγοριοποιήσεις δεν είναι βεβαια στεγανές): νεοφιλελεύθεροι/ Κευνσιανοί/ ΣΥΡΙΖΑ/ εκτός Ευρώ/ ΚΚΕ/ «Ελευθεριακοί»/ Αυτοδύναμη οικονομία.
ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
Αίτια: η διαφθορά των προηγούμενων κυβερνήσεων και η ανικανότητά τους να εισαγάγουν τις απαιτούμενες από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση «μεταρρυθμίσεις».
Λύσεις: Άμεση εισαγωγή των «διαρθρωτικών» μεταρρυθμίσεων που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή: «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, «Βουλγαροποίηση» μισθών, ουσιαστική διάλυση του Κράτους-πρόνοιας και συνακόλουθη μείωση φόρων για τους επενδυτές, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Οι «μεταρρυθμίσεις» αυτές θα φέρουν «ανάπτυξη» αυτού του είδους, στον βαθμό που αρκετές πολυεθνικές θα προσελκυστούν να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Αποτίμηση: αν δεχτούμε ότι η παραμονή μας στην ΕΕ και η σύνδεσή μας με την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι... θέλημα Θεού, τότε η παραπάνω ανάλυση δεν είναι αβάσιμη. Όμως, η «λύση» αυτή θα μονιμοποιήσει τη σημερινή λαϊκή καταστροφή, γεγονός που επιβάλλει την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ.
ΚΕΥΝΣΙΑΝΟΙ
Αίτια: ανεξάρτητα από τα ποια είναι ακριβώς τα αίτια, όπου υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, όλοι τους συμφωνούν ότι η κρίση επιδεινώθηκε ραγδαία, ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζει η ΕΕ, τις οποίες χαρακτηρίζουν «μυωπικές» (ή, εναλλακτικά, ως ηγεμονικές πολιτικές της Γερμανίας).
Λύσεις: ανατροπή της ύφεσης με πολιτικές... Ρούζβελτ, «ξεχνώντας» ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία παρόμοιες πολιτικές είναι ανέφικτες! Ακόμη και ο Ομπάμα, που θαύμαζε ο Τσίπρας, σήμερα εφαρμόζει «αυτόματες» πολιτικές λιτότητας, ενώ ο «σοσιαλιστής» Ολάντ, αντιμετωπίζοντας «φυγή κεφαλαίου», ήδη άρχισε στροφή 180 μοιρών. Συγκεκριμένα για την Ελλάδα, οι Κευνσιανοί συνιστούν παραγωγικές επενδύσεις για να καλυφθεί το έλλειμμα της ανταγωνιστικότητας
Αποτίμηση: Το αναπάντητο ερώτημα είναι από που θα προέλθουν τα σχετικά κεφάλαια για παρόμοιες επενδύσεις, ιδιαίτερα όταν οι περισσότεροι από αυτούς δεν αμφισβητούν ούτε το Ευρώ, ενώ κανένας δεν αμφισβητεί την ΕΕ! Μήπως απο... «μη πειρατές» επενδυτές; Η μήπως απο την ΕΚΤ, με βάση κάποια παραλλαγή του Αμερικάνικου ομοσπονδιακού συστήματος; Όμως, η Ευρώπη έχει μικρή οικονομική, και ελάχιστη πολιτιστική, ομοιογένεια για να εφαρμόσει παρόμοιο σύστημα που θα σήμαινε ότι ακόμη και χώρες σαν την Γαλλία και την Ιταλία θα έχαναν σχεδόν κάθε εθνική και οικονομική κυριαρχία.
Αλλα θα επανέλθω στη Σαββατιάτικη 16/3.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (7 Απριλίου 2013)
* Μια πιο σύντομη εκδοχή του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Kυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Τι κάνουμε τώρα; (2) ― Η ανάγκη για παλλαϊκό Μέτωπο
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Με την ανεργία και τη φτώχεια να καλπάζουν, έχουμε ήδη επιτύχει, εν μέρει, τον στόχο που έβαλε η ελίτ το 2010: να μείνουμε στην ΕΕ για να μην γυρίσουμε στη δεκαετία του 1950. Έτσι, μείναμε μεν στην ΕΕ, αλλά γυρίσαμε— μέσα σε τρία χρόνια— στη δεκαετία του 1950! Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Σύμφωνα με την απογραφή του 1961, περίπου 24% του ενεργού πληθυσμού ήταν τότε άνεργο ή υποαπασχολούμενο. Σήμερα, μόνο οι άνεργοι φθάνουν το 27%. Μολονότι δεν υπάρχουν, από όσο γνωρίζω, ακριβή στοιχεία για τη φτώχεια στη δεκαετία του ‘50, μπορούμε να κάνουμε κάποιες λογικές υποθέσεις. Το 2011, στην αρχή της κρίσης, με ανεργία περίπου 18%, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, σχεδόν οι μισοί Έλληνες ζούσαν στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, δηλ. δυσκολευόντουσαν να καλύψουν βασικές ανάγκες (ενοίκιο, ηλεκτρικό, θέρμανση, διατροφή με κρέας ή ψάρι δύο φορές την εβδομάδα, διακοπές κ.λπ.). Με την ανεργία σήμερα αυξημένη κατά 50% σε σχέση με το 2011, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσοι θα είναι οι κοινωνικά αποκλεισμένοι σε σχέση με το 2011 και το 1961.
Ο μόνος λόγος που η φτώχεια δεν είναι το ίδιο φανερή όσο το 1961 είναι ότι, ενώ η εισοδηματική φτώχεια σήμερα θα πρέπει να είναι σημαντικά υψηλότερη από τότε, πολλοί από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα βρίσκονται ακόμη με περιουσιακά στοιχεία (αυτοκίνητο, ιδιόκτητο σπίτι κ.λπ.) που απέκτησαν με τον εύκολο δανεισμό, τον καιρό της “ισχυρής Ελλάδας” (της φούσκας). Όσο όμως παραμένουν στην ανεργία και τη χαμηλόμισθη απασχόληση θα τα χάνουν και αυτά σταδιακά. Και αντίθετα με τα αναίσχυντα ψεύδη των ντόπιων και ξένων ελίτ καθώς και των άθλιων ΜΜΕ που ελέγχουν οι ίδιες, (τα οποία, όπως στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχουν “κομμένη” κάθε συζήτηση ενάντια στην ΕΕ), τόσο η ανεργία όσο και οι άθλιοι μισθοί θα παραμείνουν βασικά στα ίδια επίπεδα, παρά τις όποιες στατιστικές αλχημείες. Ακόμη και να έλθουν οι ξένοι ληστο-επενδυτές, που όπως ελπίζουν οι ελίτ θα προσελκυστούν από την Κινεζοποίηση της εργασίας στην Ελλάδα, όσο το επίπεδο και η διάρθρωση της παραγωγής και της απασχόλησής μας θα συνεχίζει να προσδιορίζεται από την παγκόσμια αγορά και την ΕΕ, και όχι από εμάς τους ίδιους συλλογικά σε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία που θα μας εξασφαλίζει την οικονομική και εθνική κυριαρχία, η κατάσταση θα παραμένει βασικά η ίδια.
Δεν χρειάζεται βέβαια να ασχοληθούμε με τους απατεώνες της «Αριστεράς», οι οποίοι, ακόμη και μετά τα καταστροφικά μέτρα που επέβαλαν στα λαϊκά στρώματα της Κύπρου οι ξένες και ντόπιες ελίτ συνεχίζουν την εξαπάτηση ότι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν λύσεις «αντιμνημονιακές» μέσα στην ΕΕ, ή να αραδιάζουν παραμύθια για Μέτωπο του Νότου, όταν όλες οι χώρες αυτές συμφώνησαν στην καταστροφή της Κύπρου! Και είναι εξαπάτηση, διότι οι Ευρω-ελίτ έδειξαν, στη πράξη, πόσο εύκολα μπορούν να υποτάξουν κάθε λαό, αρκεί να κόψουν τη ρευστότητα (που την ελέγχουν) σε μια οικονομία. Ούτε χρειάζεται να ασχοληθούμε με τις κούφιες εκκλήσεις για «γενικό ξεσηκωμό» κ.λπ., όταν μετά τρία χρόνια «ξεσηκωμών», απεργιών, «αγανακτισμένων» στις πλατείες και «αυτο-οργάνωσης» στη διαχείριση της φτώχειας μας, οι κοινοβουλευτικές Χούντες που διαδέχονται η μια την άλλη εφαρμόζουν στο ακέραιο το πρόγραμμά τους, γράφοντας στα παλιότερα των παπουτσιών τους κάθε παρόμοια «αντίσταση».
Η αιτία γι’ αυτή την καταστροφική ήττα του λαϊκού κινήματος είναι βέβαια ότι δεν υπάρχει οργανωμένο λαϊκό κίνημα με συγκροτημένο πρόγραμμα για την έξοδο των λαϊκών στρωμάτων από την οικονομική καταστροφή. Και γι’ αυτό φέρει ακέραια την ευθύνη η Αριστερά. Διότι παρόμοια κινήματα σχετικά με μια καταστροφική οικονομική και κοινωνική κρίση δεν μπορούν να ανακύψουν «από κάτω», αφού προϋποθέτουν σημαντικό βαθμό συνειδητοποίησης για τα αίτια και τους τρόπους διεξόδου από αυτήν. Δεν μιλάμε για μια ξένη στρατιωτική κατοχή, οπότε δεν χρειάζεται ιδιαίτερη συνειδητοποίηση για να αντιληφθεί κανείς ποιος είναι ο στόχος και τι πρέπει να κάνει. Μιλάμε για ένα σύστημα που ελέγχει όχι μόνο την οικονομική και πολιτική ζωή αλλά και την ίδια τη σκέψη.
Και όταν υπάρχουν τμήματα της «Αριστεράς» (τα οποία βέβαια έχει κάθε λόγο να τα προβάλει το σύστημα) που ηθελημένα ή μη εξαπατούν τα λαϊκά στρώματα για τους πραγματικούς στόχους και τρόπους διεξόδου από την καταστροφή, τότε η ευθύνη της αντισυστημικής Αριστεράς είναι ακόμη μεγαλύτερη. Και αυτό, διότι μόνο αυτή η Αριστερά μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι πραγματικοί στόχοι δεν είναι η κακιά Μερκελ, ή οι κακοί νεοφιλελεύθεροι, ή το κακό Ευρώ, αλλά το ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (όπως εκδηλώνεται μέσα από την ένταξή μας στην ΕΕ) --που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι.
Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη για ένα οργανωμένο, παλλαϊκό Μέτωπο που θα πρέπει να αγωνιστεί όχι για την ανατροπή ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση (με αυτή την έννοια) της λαϊκής εξουσίας—κάτι που προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές—αλλά για την άμεση μονομερή έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και την αποκοπή από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Έτσι μόνο θα αποκτήσουμε οικονομική και, κατά συνέπεια, εθνική κυριαρχία και θα μπορέσουμε να στηριχθούμε στις δικές μας παραγωγικές δυνάμεις και όχι στις πολυεθνικές. Και γι’ αυτόν τον στόχο, που είναι και αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, υπάρχουν τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές συνθήκες. Αλλά για τις οικονομικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις μιας παρόμοιας στρατηγικής θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
