Φόλα στα σκυλιά των ΜΜΕ

 

30/08/14

«Δεν υπάρχει ομάδα Μαζιώτη»

Σε επιστολή του με τίτλο «Σύμπραξη κεφαλαίου, τρόικας, κράτους, δημοσιογράφων »το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα επιτίθεται κατά δημοσιογράφων που, όπως λέει, «δουλειά τους είναι να συκοφαντούν τα μέλη των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων ως εγκληματίες». Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή.

«ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΡΟΙΚΑΣ, ΚΡΑΤΟΥΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Τι θα έκανε άραγε η εξουσία χωρίς τους δημοσιογράφους; Τι θα έκανε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χωρίς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τους καναλάρχες, τους μεγαλοδημοσιογράφους με τους παχυλούς μισθούς και τους αστυνομικούς συντάκτες; Όλοι αυτοί που έχουν εντεταλμένο ρόλο να παρουσιάζουν τους επαναστάτες και τους αγωνιστές όπως τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα ως εγκληματίες και τρομοκράτες είναι αυτοί που έχουν συνεργήσει τα τελευταία χρόνια στη μεγαλύτερη κοινωνική ληστεία που υφίσταται ο λαός. Είναι αυτοί που έχουν συνεργήσει στην πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας και της κοινωνικής ευθανασίας που έχει επιβληθεί από το υπερεθνικό κεφάλαιο και τους δανειστές μέσω της Τρόικας και του ελληνικού κράτους.

Εδώ και τέσσερα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και του Τύπου προπαγανδίζει υπέρ της πολιτικής διάσωσης του συστήματος. Ότι όλα όσα έγιναν ήταν «για το καλό» του ελληνικού λαού, ότι τα μνημόνια ήταν η μόνη λύση, ότι οι μισθοί και οι συντάξεις έπρεπε να κοπούν, γιατί οι «υψηλοί» μισθοί δεν κάνουν την οικονομία πιο ανταγωνιστική, ενώ οι «υψηλές» συντάξεις επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Ότι νοσοκομεία και σχολεία έπρεπε να καταργηθούν ή να συγχωνευτούν γιατί επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.

Ότι πρέπει να στερηθούν χιλιάδες άνθρωποι την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και να μείνουν ανασφάλιστοι γιατί επίσης επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Ότι για το χρέος φταίει ο λαός, αφού «όλοι μαζί τα φάγαμε», αφού οι περισσότεροι ζούσανε με σπατάλες και δανείζονταν πέρα από τις δυνατότητές τους. Ότι για το χρέος φταίει ότι αρκετοί από το λαό φοροδιαφεύγουν, ότι για το χρέος φταίει ο δημόσιος χαρακτήρας των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας ή άλλων εταιρειών, γι’ αυτό και πρέπει να παραδοθούν στους πλούσιους επενδυτές και στο κεφάλαιο γιατί μόνο έτσι θα υπάρχει «εξυγίανση» της οικονομίας και του δημοσίου.

Για όλα αυτά η συμμορία των δημοσιογράφων δεν έπαυε να διατυμπανίζει ότι οι απεργίες είναι κοινωνικά ανεύθυνες πράξεις που στρέφονται κατά της κοινωνικής πλειοψηφίας και δεν παρέλειπε να υποστηρίζει την επιστράτευση των απεργών όλα αυτά τα χρόνια. Όλος αυτός ο συρφετός των δημοσιογράφων που έχει το θράσος να κατηγορεί εμένα ως ληστή, ως αντικοινωνικό εγκληματία, βοήθησε να επιβληθεί αυτή η δολοφονική πολιτική του καθεστώτος που άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, από την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς αυτόχειρες, χιλιάδες άστεγους, χιλιάδες πεινασμένους και υποσιτισμένους.

Κι αυτό είναι λογικό αφού τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και ο Τύπος είναι ιδιοκτησία των μεγιστάνων του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου, μεγαλοεπιχειρηματιών, ιδιοκτητών κατασκευαστικών εταιρειών, εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων. Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Αλαφούζος, Κυριακού, Κοντομηνάς είναι κάποιοι από αυτούς τους ιδιοκτήτες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης οι οποίοι ληστεύουν για χρόνια τον ελληνικό λαό, έπαιρναν δάνεια και επιδοτήσεις από το κράτος καθώς και μίζες από τους πολιτικούς και ωφελούνται από την εφαρμογή των μνημονίων, αφού πολλά από αυτά που κόβονται από το λαϊκό εισόδημα και τις δημόσιες δαπάνες, πέρα από αυτά που παίρνουν οι δανειστές του υπερεθνικού κεφαλαίου, καταλήγουν στις τσέπες τους.

Κάτω από την ηγεσία αυτής της μαφίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης βρίσκονται οι μεγαλοδημοσιογράφοι με τους παχυλούς μισθούς, οι οποίοι κάνουν καθημερινά τη βρώμικη δουλειά της αντιλαϊκής και αντικοινωνικής προπαγάνδας (Τρέμη, Πρετεντέρης, Σρόιτερ, Χούκλη, Κοσιώνη, Τσιόδρας, Παπαδημητρίου, Ευαγγελάτος). Τους τελευταίους μήνες έχει αλλάξει το τροπάρι της προπαγάνδας αφού οι περισσότεροι έγιναν ξαφνικά αντιμνημονιακοί και αντιγερμανοί ρίχνοντας νερό στο μύλο της προπαγάνδας της κυβέρνησης Σαμαρά που διατυμπανίζει το τέλος του μνημονίου, την έξοδο από την κρίση, την ελάφρυνση του λαού από τα δεινά, τη χαλάρωση της γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητας και τη «σκληρή» επαναδιαπραγμάτευση με την Τρόικα και το Βερολίνο.

Το πάζλ της σύμπραξης αυτής συμπληρώνουν οι αστυνομικοί συντάκτες: Λαμπρόπουλος, Σουλιώτης, Καραϊβάζ, Καραμήτρου, Ψαρά, Καραστεφανής, Γεραφέντης, είναι κάποιοι από αυτούς που «δεοντολογικά» πασχίζουν για την αποκάλυψη της αλήθειας και την ενημέρωση. Βασικός ρόλος τους είναι να λοιδορούν και να συκοφαντούν τους επαναστάτες, τους αγωνιστές, τα μέλη των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων ως εγκληματίες και τρομοκράτες. Να διαδίδουν ψέματα, βοηθώντας την κατασταλτική και ανακριτική πρακτική της αστυνομίας με εικασίες και υποθέσεις, οι οποίες εμφανίζονται ως ατράνταχτα τεκμήρια και αποδείξεις.

Την τελευταία δεκαετία, ένα από τα πιο αγαπημένα τους επιχειρήματα είναι η σύμπραξη ποινικών-τρομοκρατών. Αυτή η προπαγάνδα φούντωσε πάλι τον τελευταίο καιρό μετά τη σύλληψή μου μιλώντας για σύμπραξή μου ή της λεγόμενης «ομάδας Μαζιώτη» σε απαλλοτριώσεις τραπεζών με ποινικούς, φωτογραφίζοντας μάλιστα συγκεκριμένους καταζητούμενους. Ξεκινώντας από τα τελευταία: Δεν υπάρχει καμία «ομάδα Μαζιώτη», και ως αναρχικός, δεν ήμουν και δεν επιδίωξα ποτέ να είμαι αρχηγός και να έχω υπαρχηγούς, όπως ισχυρίζονται ότι έχω.

Η ομάδα που υπάρχει και συμμετέχω ως ισότιμο μέλος είναι ο Επαναστατικός Αγώνας. Άλλωστε να υπενθυμίσω για δεύτερη φορά ότι το δικαστήριο που δίκασε τον Επαναστατικό Αγώνα και μας καταδίκασε σε πενήντα χρόνια κάθειρξη δέχτηκε τους ισχυρισμούς μας, οι οποίοι υιοθετήθηκαν και από τον εισαγγελέα, ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μια οριζόντια αναρχική οργάνωση που δεν έχει αρχηγούς, ούτε ιεραρχία. Γι’ αυτό και η κατηγορία της αρχηγίας κατέπεσε. Αρχηγούς, υπαρχηγούς και ιεραρχία έχουν αυτοί που μας κατηγορούν.

Αλλά οι δημοσιογράφοι, μαθητές του Γκέμπελς, επιμένουν στο ψέμα ότι εγώ είμαι αρχηγός και έχω υπαρχηγό. «Πες πες ψέματα όλο και κάτι θα μείνει», και όσο πιο τερατώδες είναι το ψέμα, τόσο το καλύτερο, όπως αυτό που αναφέρεται σε πρόσφατο άρθρο ο μπατσοδημοσιογράφος Λαμπρόπουλος, ο οποίος παρουσιάζει κατόπιν παραγγελίας της αστυνομίας τους ποινικούς με τους οποίους φέρεται να συμπράττω σε απαλλοτριώσεις τραπεζών ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Από τη στιγμή που πέρασα στην παρανομία με την συντρόφισσα Ρούπα οι δημοσιογράφοι δεν έπαψαν να παρουσιάζουν τους ισχυρισμούς της αστυνομίας ότι βρίσκομαι πίσω από επιθέσεις που δεν τις έχει διαπράξει, ούτε τις έχει αναλάβει ο Επαναστατικός Αγώνας.

Πώς γίνεται να είμαι μέλος μιας ένοπλης αναρχικής οργάνωσης, του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003, να έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στην οργάνωση μετά τις συλλήψεις του 2010, να δηλώνω ότι είμαι περήφανος για τη συμμετοχή μου στην οργάνωση, να έχω υπερασπιστεί στο δικαστήριο όλες τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα πράγμα για το οποίο καταδικάστηκα σε 50 χρόνια κάθειρξη και στην παρανομία να βρίσκομαι πίσω από ενέργειες μιας άλλης οργάνωσης και μάλιστα λενινιστικής; Οι έωλοι αυτοί ισχυρισμοί διαψεύστηκαν πανηγυρικά όταν ο Επαναστατικός Αγώνας πραγματοποίησε την επίθεση στη Διεύθυνση Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος τον περασμένο Απρίλιο, για την οποία έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Αφού τελείωσε κι αυτό το σενάριο εμφανίστηκε ένα άλλο, αυτός της σύμπραξής μου σε απαλλοτριώσεις τραπεζών με ποινικούς.

Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή της τελευταίας δεκαετίας έχουν καταγραφεί αρκετά ψέματα και συκοφαντίες από την πλευρά των δημοσιογράφων, εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα. Πόσες φορές έχουν δημοσιευτεί σενάρια, υποθέσεις, εικασίες, τα οποία προβάλλονται ως γεγονότα και τα οποία ουδέποτε αποδείχτηκαν, αλλά διαψεύστηκαν ακόμα και στα δικαστήρια. Σε αυτές τις περιπτώσεις κανείς από τους δημοσιογράφους δεν έχει αναθεωρήσει. Μερικά παραδείγματα:

1ο ψέμα: Σε δημοσίευμα της εφημερίδας του ομίλου Λαμπράκη, στο ΒΗΜΑ, ο γνωστός μπατσοδημοσιογράφος Λαμπρόπουλος προβάλει τον ισχυρισμό της αστυνομίας ότι ο Επαναστατικός Αγώνας και εγώ βρίσκονται πίσω από την εκτέλεση του ειδικού φρουρού Αμανατίδη στην Κηφισιά. Ποτέ δεν αποδείχτηκε αυτός ο ισχυρισμός.

2ο ψέμα: Οι επονομαζόμενοι «ληστές με τα μαύρα» που απαλλοτρίωναν τράπεζες την περίοδο 2002-2006, χρηματοδοτούσαν τον Επαναστατικό Αγώνα ή έδιναν λεφτά στο επονομαζόμενο επαναστατικό ταμείο. Παρότι έχουν γίνει δίκες για αυτή την υπόθεση δεν αποδείχτηκε ποτέ, ούτε φυσικά και στη δικιά μας δίκη.

3ο ψέμα: Φερόμενα ως μέλη των «ληστών με τα μαύρα», τα οποία επικηρύχτηκαν το 2009 από τον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξης Χρυσοχοΐδη, φωτογραφίζονται ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Πράγμα που διαψεύσαμε τότε και ποτέ δεν αποδείχτηκε.

4ο ψέμα: Τον Μάιο του 2007, πάλι ο γνωστός μπατσοδημοσιογράφος του Βήματος Λαμπρόπουλος, όταν ο Επαναστατικός Αγώνας γάζωσε το 2ο αστυνομικό τμήμα Νέας Ιωνίας στον Περισσό, με υποπολυβόλο ΜΡ5, προ έβαλε τον ισχυρισμό της αστυνομίας ότι το ΜΡ5 προερχόταν από τον ειδικό φρουρό που φρουρούσε το σπίτι του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου Ρωμύλου Κεδίκογλου στη Γλυφάδα, τον οποίο είχαν αφοπλίσει άγνωστοι και προβάλλοντας παράλληλα ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ήταν πίσω από αυτή την ενέργεια. Ούτε αυτό αποδείχτηκε στη δίκη που έγινε για την υπόθεση, ούτε φυσικά στη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα. Αντιθέτως, όταν συλληφθήκαμε το 2010, και βρέθηκε το ΜΡ5 το οποίο χρησιμοποίησε η οργάνωση εναντίον του αστυνομικού τμήματος στον Περισσό, η αστυνομία είπε ότι το συγκεκριμένο όπλο προερχόταν από αστυνομικό ο οποίος αφοπλίστηκε σε απαλλοτρίωση τράπεζας στη Θεσσαλονίκη.

5ο ψέμα: Ποιος δε θυμάται την εκστρατεία λάσπης εναντίον μας όταν είχαμε συλληφθεί το 2010 όπου η αστυνομία ισχυριζόταν ότι στις υποκλαπείσες συνομιλίες που είχε εναντίον μας σαρκάζαμε, υποτίθεται, το θάνατο του 15χρονου Αφγανού από έκρηξη βόμβας στα Πατήσια, χρεώνοντάς μας παράλληλα ότι ο Επαναστατικός Αγώνας βρισκόταν πίσω από αυτό. Φυσικά οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια δεν έχασαν την ευκαιρία να αναπαράγουν αυτόν τον ισχυρισμό, ενώ εμείς κλεισμένοι στα κελιά της Αντιτρομοκρατικής αδυνατούσαμε να απαντήσουμε σε αυτή την εκστρατεία λάσπης. Και παρόλο που η αστυνομία παραδέχτηκε στο τέλος ότι δεν υπάρχει αυτός ο διάλογος, οι δημοσιογράφοι εξακολουθούσαν να το αναπαράγουν αυτό. Κανένας από αυτούς τους λακέδες και τους γλείφτες της εξουσίας δεν ανακάλεσε αυτά τα ψέματα και δε ζήτησαν συγγνώμη από εμάς ως όφειλαν.

Σε όλη τη διάρκεια δράσης του Επαναστατικού Αγώνα αρκετοί δημοσιογράφοι πάσχιζαν ανεπιτυχώς να αποδείξουν ότι η δράση μας στρεφόταν κατά απλών πολιτών και ότι κατά τύχη δε θρηνήσαμε θύματα πράγμα το οποίο προσπάθησαν να επαναλάβουν και στην σύλληψή μου στο Μοναστηράκι. Αξίζει να αναφέρω ένα περιστατικό που αποδεικνύει το ποιόν κάποιων δημοσιογράφων και το μίσος που θρέφουν κατά των αγωνιστών και συγκεκριμένα κατά του Επαναστατικού Αγώνα.

Όταν το Μάιο του 2009 ο Επαναστατικός Αγώνας είχε ανατινάξει το υποκατάστημα της Eurobank στην Αργυρούπολη και τα μέλη της οργάνωσης είχαν συναντηθεί με το πλήρωμα ενός τζιπ της αστυνομίας, αλλά κατάφεραν να διαφύγουν με ασφάλεια αφού τους απείλησαν με όπλο, δύο γνωστοί δημοσιογράφοι πρωινής εκπομπής σε κρατικό κανάλι, τη ΝΕΤ, και συγκεκριμένα οι δημοσιογράφοι Λυριτζής και Οικονόμου, είχαν δηλώσει σχολιάζοντας το γεγονός ότι οι μπάτσοι έπρεπε να τους «ξαπλώσουν κάτω», προτρέποντας τους να σκοτώσουν τους συντρόφους.

Η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων με τη στάση τους αποδεικνύουν ότι είναι ταυτισμένοι με το σύμπλεγμα της εξουσίας, οικονομικής και πολιτικής και ότι σε ένα μεγάλο βαθμό το ψέμα, η συκοφαντία και η διαστρέβλωση είναι το επάγγελμά τους. Όσο και να γαβγίζουν, το μόνο που αποδεικνύουν είναι ότι είναι λακέδες των οικονομικά ισχυρών και φερέφωνα του σάπιου πολιτικού συστήματος. Αποδεικνύουν ότι οι πραγματικοί ποινικοί εγκληματίες είναι όλο αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας που περιλαμβάνει το κεφάλαιο και το κράτος και φυσικά τους ίδιους. Όσο και να γαβγίζουν, ο Επαναστατικός Αγώνας θα μείνει στην ιστορία ως μία ένοπλη επαναστατική οργάνωση που δρα προς όφελος του λαού και των φτωχών.

Μαζιώτης Νίκος, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

Φυλακές Διαβατών»

Αυτός πήρε το δρόμο του, Εσύ;

 

15/08/14

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Μαζιώτης: Χαμένος είναι ο αγώνας που δεν γίνεται

Ο Νίκος Μαζιώτης μιλάει αποκλειστικά στην «Εφ.Συν.» για τη συμπλοκή του στο Μοναστηράκι, τη σύλληψή του, τον τραυματισμό των δύο τουριστών, τον Επαναστατικό Αγώνα, τη σχέση του με την ένοπλη πάλη και στέλνει μήνυμα στη σύντροφό του, Πόλα Ρούπα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Κατερίνα Κατή

 

• Είσαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, μιας ένοπλης, αναρχικής οργάνωσης. Γιατί επέλεξες τον ένοπλο αγώνα ως μέθοδο δράσης;

Ο ένοπλος αγώνας είναι αναπόσπαστο μέρος της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Είναι αναπόσπαστο μέρος ενός επαναστατικού κινήματος, που στοχεύει στην ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους. Υπάρχει μια άρρηκτη σχέση μεταξύ κινήματος και ένοπλου αγώνα σε τέτοιον βαθμό που ένα κίνημα, για να είναι πραγματικά επαναστατικό, προϋποθέτει απαραίτητα να έχει στις στοχεύσεις του και τον ένοπλο αγώνα. Γιατί ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ νικηφόρα επανάσταση που να μην είναι ένοπλη.

Ο ένοπλος αγώνας, ή με άλλα λόγια η ένοπλη προπαγάνδα, είναι ένα πολύ δυνατό μέσο πάλης και για αυτό και τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει είναι πολύ ισχυρά, εφόσον υπάρχει απαραίτητα μια συνολική πολιτική αντίληψη και ανάλυση για το πού δρούμε, τι θέλουμε και τι στοχεύουμε. Στον Επαναστατικό Αγώνα πιστεύουμε ότι η ένοπλη δράση έχει στόχο να διαχέει σε όσο γίνεται μεγαλύτερα κοινωνικά και λαϊκά κομμάτια την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης και της ανατροπής του κεφαλαίου και του κράτους. Σήμερα ειδικά, στην Ελλάδα και όχι μόνο, την περίοδο της πιο άγριας επίθεσης του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, την ώρα που τα μνημόνια της τρόικας και του ελληνικού κράτους εφαρμόζουν μια πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας, ο ένοπλος αγώνας είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ.

Το 2009, στην αρχή της κρίσης, όταν είχε τα χαρακτηριστικά της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και πριν λάβει τον χαρακτήρα της κρίσης χρέους, είχαμε εκφράσει την άποψη ότι ανοίγεται μια μεγάλη ευκαιρία για μια επαναστατική εποχή για την Ελλάδα, γιατί τα αποτελέσματα, όπως επιβεβαιώθηκαν, ήταν το τέλος της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και η απονομιμοποίηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η στοχευμένη ένοπλη δράση εναντίον του καθεστώτος μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ένα σύστημα με προχωρημένη αλληλεξάρτηση σε όλους τους τομείς και τις δραστηριότητές του και να λειτουργεί ως παράγοντας πολλαπλασιασμού των κινδύνων αποσταθεροποίησής του.

Δεδομένου ότι η οικονομική και πολιτική παγκοσμιοποίηση έχει προχωρήσει σημαντικά, και μαζί της έχουν προχωρήσει και οι συνθήκες αλληλεξάρτησης, αυτό ενισχύει την άποψή μας ότι ο ένοπλος αγώνας είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ όχι μόνο πολιτικά αναγκαίος και εφικτός, αλλά και καθοριστικός παράγοντας για την υποδαύλιση των συστημικών προβλημάτων και αντιθέσεων και για την αποτελεσματική υπονόμευση του συστήματος, ως και την τελική πτώση του. Όμως για αυτό χρειάζεται ένα επαναστατικό κίνημα που να προσφύγει στα όπλα.

• Όταν συνελήφθης το 2010, ανέλαβες την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή σου στην οργάνωση. Τι σημαίνει πολιτική ευθύνη;

Ως αγωνιστής και ως μέλος μιας ένοπλης συλλογικότητας έκανα αυτό που θεωρούσα ως αυτονόητο. Υπεράσπισα την οργάνωση στην οποία ανήκω, υπεράσπισα τις επιθέσεις τις οποίες διέπραξε, υπεράσπισα το μέλος της οργάνωσης Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε σε ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς προετοιμάζοντας ένα χτύπημα-απάντηση στο καθεστώς για να μην περάσει η κατοχή της ελληνικής κυβέρνησης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για να μην περάσει η σύγχρονη χούντα του κεφαλαίου και του κράτους, ο νέος ολοκληρωτισμός που η υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ θέλει να επιβάλει σε ολόκληρο τον πλανήτη με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ήταν θέμα εντιμότητας η στάση μας αυτή.

Δεν κοιτάξαμε να σώσουμε το τομάρι μας. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης για εμάς που το επιλέξαμε ήταν μια συλλογική απόφαση και όχι εξατομικευμένη επιλογή, και γι’ αυτό μετά τις συλλήψεις μας διατηρήσαμε ακέραια τη συλλογικότητά μας και ως φυλακισμένα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα περάσαμε στην αντεπίθεση, εξακολουθούσαμε να μιλάμε για την αναγκαιότητα της σύγχρονης προλεταριακής αντεπίθεσης και της κοινωνικής επανάστασης παρεμβαίνοντας με κείμενα στις μεγάλες απεργίες και λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίων του μνημονίου το 2010-2011. Την ίδια στάση είχαμε και στη δίκη. Οποιαδήποτε άλλη στάση εκτός της ανάληψης πολιτικής ευθύνης θα ήταν προδοσία απέναντι στις αρχές μας και τα ιδανικά μας και απέναντι στους νεκρούς, όπως στον Λάμπρο Φούντα.

 

 

«Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για την επίθεση στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος στην οδό Αμερικής στις 10 Απριλίου 2014», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Νίκος Μαζιώτης.

 

• Τι απαντάς σε όσους ισχυρίζονται ότι η ένοπλη δράση προκαλεί μόνο την καταστολή; Για παράδειγμα, μετά τη φυγή του Χριστόδουλου Ξηρού, επισπεύσανε το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ, που προορίζονται για κατηγορούμενους ως μέλη ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων.

Είναι ηλίθιο να πιστεύει κανείς ότι ο αγώνας για την ελευθερία δεν θα συναντήσει την αντίδραση του κράτους κι ότι δεν έχει βαρύτατες συνέπειες. Ο αγώνας που έχει ως πυξίδα την κοινωνική επανάσταση και την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους είναι αυτονόητο ότι δεν γίνεται με γνώμονα τον ποινικό κώδικα και τους νόμους του εχθρού, άρα θα έχει αναγκαστικά και παράνομες μορφές δράσεις, όπως ο ένοπλος αγώνας, πέραν των νόμιμων μορφών δράσης. Στον αγώνα για την ελευθερία και την επανάσταση, τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, θα υπάρχει αιματοχυσία, θα υπάρχουν νεκροί, θα υπάρχουν φυλακισμένοι, θα υπάρχουν ειδικοί αντιτρομοκρατικοί νόμοι και ειδικές φυλακές για τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων. Ο Χρήστος Κασίμης, ο Χρήστος Τσουτσουβής, ο Χριστόφορος Μαρίνος, ο Λάμπρος Φούντας πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή το αντίτιμο να πολεμήσουν με το όπλο στο χέρι, στον αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση. Όπως σε άλλες ιστορικές εποχές, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού και τα μέλη ένοπλων οργανώσεων στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική, όπως οι Τουπαμάρος, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, τα μέλη της RAF, της Action Direct ή τα μέλη ένοπλων οργανώσεων στην Τουρκία. Το αντίτιμο που πληρώσανε ήταν θάνατοι σε ένοπλες συμπλοκές, θάνατοι από απεργίες πείνας μέσα στη φυλακή και πολύχρονες καταδίκες.

Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα είχα ανέκαθεν υπόψη μου ότι το αντίτιμο των επιλογών μου είναι ή μια πολύχρονη βαριά καταδίκη στη φυλακή, πράγμα που υφίσταμαι ήδη, ή ο θάνατος σε μια συμπλοκή με τα σκυλιά του κράτους. Άλλωστε στο Μοναστηράκι θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί. Ήταν κάτι που γνώριζα ότι θα μπορούσε να συμβεί. Το κόστος και οι συνέπειες του αγώνα για την ανατροπή και την επανάσταση δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται. Πρέπει όμως να ληφθεί υπόψη ότι το αντίτιμο σε μια επιλογή έχει διπλή όψη: για παράδειγμα και ο εχθρός έχει πληρώσει βαρύ κόστος αφού αρκετοί μπάτσοι έχουν σκοτωθεί από τις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, πληρώνοντας την επιλογή τους να είναι τα σκυλιά των αφεντικών.

Το ίδιο ισχύει για πολιτικούς, δικαστές, για μεγαλοεπιχειρηματίες. Αυτό είχα επικαλεστεί στη δίκη της οργάνωσης υπερασπιζόμενος την επίθεση με καλάσνικοφ του Επαναστατικού Αγώνα στους τρεις αστυνομικούς των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, τον Ιανουάριο του 2009, που έγινε ως αντίποινα για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και είχε ως αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό του Αδαμάντιου Μαντζούνη. Ο Μαντζούνης πλήρωσε το αντίτιμο του να γίνει αστυνομικός των ΜΑΤ και από τότε δεν υπηρετεί στην αστυνομία. Γι’ αυτό στον αντίποδα όσων ισχυρίζονται ότι η ένοπλη δράση οξύνει την καταστολή απαντώ ότι οι επιθέσεις από ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις κατά των δυνάμεων καταστολής λειτουργούν ανασταλτικά ως προς την ένταση της αστυνομικής βίας. Αντίθετα, η έλλειψη της ένοπλης δράσης και κατ’ επέκταση η μη ύπαρξη απειλής για αντίποινα αποχαλινώνει περισσότερο τη δράση των κατασταλτικών δυνάμεων.

Όποιος νομίζει ότι είναι αγωνιστής ή αναρχικός και θεωρεί ότι πρέπει να δρα στα όρια της νομιμότητας καλύτερα να ενταχθεί σε ένα νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, να ενταχθεί στο σύστημα και να μην το παίζει αγωνιστής ή επαναστάτης ή αναρχικός. Το να προκαλούμε την αντίδραση του κράτους όταν αγωνιζόμαστε είναι κάτι φυσιολογικό. Περισσότερο θα πρέπει να ανησυχούμε όταν δεν προκαλούμε την καταστολή γιατί μάλλον δεν βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο, αφού δεν θεωρούμαστε επικίνδυνοι από τον εχθρό.

• Το 2012, κι ενώ συνεχιζόταν η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, εσύ και η Πόλα Ρούπα παραβιάσατε τους περιοριστικούς όρους και επιλέξατε την παρανομία. Γιατί;

Το να περάσουμε στην παρανομία ήταν κάτι προαποφασισμένο από τη στιγμή που αποφυλακιστήκαμε λόγω παρέλευσης του 18μηνου. Γνωρίζαμε ότι θα καταδικαστούμε σε 25 χρόνια κάθειρξη και αυτό δεν ήμασταν διατεθειμένοι να το αποδεχτούμε παθητικά. Τη χρονική στιγμή που επιλέξαμε να περάσουμε στην παρανομία είχε τελειώσει το στάδιο της διαδικασίας της δίκης όπου εξετάζονται οι μάρτυρες του κατηγορητηρίου σε σχέση με τις ενέργειες της οργάνωσης. Το διάστημα αυτό δώσαμε μια πολύμηνη μάχη όπου υπερασπιστήκαμε όλες τις ενέργειες της οργάνωσης μία προς μία, μένοντας εκεί για να μετατρέψουμε τη δίκη μας σε ένα βήμα για την υπεράσπιση του Επαναστατικού Αγώνα, της ένοπλης δράσης και της κοινωνικής επανάστασης. Δεν αρκεστήκαμε να τοποθετηθούμε πολιτικά στο τέλος της δίκης, στο στάδιο όπου απαιτείται η απολογία των κατηγορουμένων, αλλά τοποθετηθήκαμε πολιτικά για όλες τις ενέργειες από την αρχή.

Επιλέξαμε την παρανομία για το αυτονόητο: Για να είμαστε ελεύθεροι, για να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα, για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης, για την αναγκαιότητα της ένοπλης προλεταριακής και λαϊκής αντεπίθεσης ενάντια στο καθεστώς των μνημονίων, της τρόικας, του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ενάντια στην πιο άγρια επίθεση του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Επιλέξαμε την παρανομία για να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή του κεφαλαίου και του κράτους, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Σημαντικό ρόλο στην επιλογή μας να περάσουμε στην παρανομία ήταν και ότι θέλαμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας χωρίς να μας βλέπει πίσω από τα σίδερα. Μέσα στα πλαίσια αυτά έγινε η επαναδραστηριοποίηση του Επαναστατικού Αγώνα με την επίθεση στις 10 Απριλίου 2014 στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδος στην οδό Αμερικής, όπου στεγάζεται και ο μόνιμος αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη για την ενέργεια αυτή.

• Στο Μοναστηράκι, για να αποφύγεις τη σύλληψη, άνοιξες πυρ μέσα σε ένα πλήθος από ανυποψίαστους πολίτες. Το αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν ελαφρά δύο τουρίστες. Τι έχεις να πεις γι' αυτό;

Κατ' αρχήν λυπάμαι που τραυματίστηκαν έστω και ελαφρά οι δύο τουρίστες. Το να πληγούν άσχετοι πολίτες με κάθε τρόπο ήταν κάτι που αποφεύγαμε επιμελώς στον Επαναστατικό Αγώνα και αυτό αποδείχθηκε στη δίκη της οργάνωσης όπου κατηγορούμασταν ότι με τις βομβιστικές επιθέσεις θέσαμε σε κίνδυνο αδιακρίτως ανθρώπινες ζωές. Μετά από πολύμηνη μάχη το δικαστήριο αποδέχτηκε σε μεγάλο βαθμό αρκετούς από τους ισχυρισμούς μας, όπως το γεγονός ότι οι περισσότερες απόπειρες ανθρωποκτονιών έπεσαν και έμειναν μόνο εκείνες που αφορούσαν τους τρεις αστυνομικούς των ΜΑΤ στα Εξάρχεια το 2009, που πυροβολήθηκαν από την οργάνωση ως αιματηρά αντίποινα για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Στην περίπτωση του Βουλγαράκη αποδέχτηκε ότι η απόπειρα εκτέλεσης του συγκεκριμένου καθάρματος ματαιώθηκε επειδή υπήρχε κίνδυνος να ανακαλυφθεί η βόμβα η οποία πυροδοτήθηκε τελικά σε χρόνο που δεν κινδύνευαν διερχόμενοι πολίτες, ούτε καν ο αστυνομικός του ΤΕΕΜ που βρισκόταν κοντά. Στην υπόθεση της επίθεσης στο υπουργείο Οικονομίας στο Σύνταγμα όπου υπήρχαν μικροτραυματισμοί πολιτών, το δικαστήριο έλαβε υπόψη ότι η αστυνομία, παρά τα δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, δεν απέκλεισε τον χώρο και έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, και μάλιστα μια γυναίκα που τραυματίστηκε έλαβε αποζημίωση από το Δημόσιο γι' αυτόν τον λόγο, ενώ κάποιοι αστυνομικοί του κέντρου άμεσης δράσης τιμωρήθηκαν με πρόστιμα για λανθασμένους χειρισμούς στο ζήτημα αυτό, αφού η αστυνομία παραδέχτηκε τελικά ότι η υπηρεσία έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

Υπάρχουν εκθέσεις της αμερικάνικης πρεσβείας στην Ελλάδα που αναφέρουν ότι τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα ρισκάρουν πολύ στις ενέργειές τους για να μην πληγούν πολίτες. Η ίδια η ιστορία αποδεικνύει ότι πάντα λαμβάναμε μέτρα και δεν αδιαφορούσαμε για τις ζωές πολιτών ασχέτως με τον στόχο. Στο Μοναστηράκι, όπως λέει και η ίδια η δικογραφία, οι τραυματισμοί των δύο τουριστών έγιναν από θραύσματα και όχι απευθείας από τις βολίδες του όπλου. Τα τραύματα των δύο ανθρώπων αυτών ήταν στο πόδι, πράγμα που σημαίνει ότι οι πυροβολισμοί ήταν χαμηλά. Άρα δεν στόχευα καν αυτούς τους ανθρώπους. Πώς γίνεται τώρα να κατηγορούμαι για απόπειρες ανθρωποκτονιών αυτών των ανθρώπων με το σκεπτικό ότι αποδεχόμουν το ενδεχόμενο να σκοτωθούν πολίτες; Εδώ περισσεύει η υποκρισία. Σε τρεις υποθέσεις των ενεργειών μας η αστυνομία έθεσε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Μία φορά στο Σύνταγμα, στο υπουργείο Οικονομίας, όπου με την ηλιθιότητά τους δεν απέκλεισαν τον χώρο. Μία φορά στο υπουργείο Απασχόλησης όπου ο ειδικός φρουρός του χώρου διέταξε άστεγο πολίτη να μεταφέρει το σακίδιο με τη βόμβα από την είσοδο του υπουργείου λίγα μέτρα παραπέρα.

Η τρίτη περίπτωση ήταν στο Χρηματιστήριο, όπου η αστυνομία δεν ειδοποίησε καν κάποιους φύλακες γειτονικών κτιρίων να φύγουν. Υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση όπου οι αστυνομικοί έχουν σκοτώσει λάθος άνθρωπο σε επιχείρηση σύλληψης παρανόμου και δεν υπήρξε καμία συνέπεια. Τον Φλεβάρη του 2010 σε επιχείρηση σύλληψης του Μαριάν Κόλα στον Βύρωνα, οι αστυνομικοί σκότωσαν με 9 σφαίρες έναν άσχετο, τον Νίκολα Τόντι. Κανένας δεν κατηγορήθηκε για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Και ο τότε υπουργός Δημοσίας Τάξης Χρυσοχοΐδης είχε δηλώσει ότι μπορεί να αφαιρέθηκε μια ανθρώπινη ζωή, αλλά το σημαντικό είναι ότι συνελήφθησαν δύο κακοποιοί. Εδώ περισσεύει η υποκρισία για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Οι αστυνομικοί πρωτίστως ενδιαφέρονται για τη ζωή των αφεντικών τους που προστατεύουν και των συναδέλφων τους.

Το ίδιο ισχύει για τους πολιτικούς, τους αξιωματούχους του κράτους και τους καπιταλιστές οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τη ζωή των ταξικά ομοίων τους, ενώ τη ζωή την έχουνε γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια. Έχουν το θράσος να με κατηγορούν για απόπειρες ανθρωποκτονίας αυτοί που με την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζουν ευθύνονται για μαζικούς θανάτους, για 4.000 αυτοκτονίες, για θανάτους ανθρώπων από τις ελλείψεις στα νοσοκομεία, ευθύνονται για ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, ευθύνονται για εκατομμύρια ανέργους, ευθύνονται για την εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού.

 

 

«Σημαντικό ρόλο στην επιλογή μας να περάσουμε στην παρανομία ήταν και ότι θέλαμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας χωρίς να μας βλέπει πίσω από τα σύνορα», ισχυρίζεται ο Νίκος Μαζιώτης.

 

• Γιατί ήθελες να φύγεις εσπευσμένα από τον «Ευαγγελισμό»;

Οι συνθήκες νοσηλείας στον «Ευαγγελισμό» προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Βρισκόμουν όλο το 24ωρο σε ένα δωμάτιο-κελί με τους κουκουλοφόρους της Αντιτρομοκρατικής γύρω από το κρεβάτι μου, το φως ήταν αναμμένο όλο το 24ωρο, φυσικά για λόγους ασφαλείας. Για λόγους ασφαλείας φυσικά, όταν μου έβγαλαν τον καθετήρα, επιχείρησαν, με άνωθεν εντολές όπως μου είπε ο επικεφαλής αστυνομικός, να με καθηλώσουν στο κρεβάτι δένοντας το αριστερό μου χέρι με χειροπέδες. Αντέδρασα ξηλώνοντας τους ορούς με την αντιβίωση και είπα στους γιατρούς ότι δεν θα δεχτώ καμία αγωγή και θα αρχίσω απεργία πείνας. Για να πάω τουαλέτα έπρεπε η πόρτα της τουαλέτας να είναι ορθάνοιχτη, πάλι φυσικά για λόγους ασφαλείας, για να μπορούν να επιτηρούν οι κουκουλοφόροι.

Να προσθέσω βέβαια ότι οι εξετάσεις πριν μου χειρουργήσουν το χέρι έγιναν παρουσία κουκουλοφόρων της ΕΚΑΜ, αλλά και στο χειρουργείο, πριν μου χορηγήσουν την ολική αναισθησία, παρατήρησα ότι οι αστυνομικοί είχαν ντυθεί με ιατρικές φόρμες και θα παρευρίσκονταν όταν με χειρουργούσαν, πάλι φυσικά με την επίκληση λόγων ασφαλείας. Υπό αυτές τις συνθήκες προτίμησα να επισπεύσω τη μεταγωγή στο νοσοκομείο κρατουμένων των φυλακών Κορυδαλλού. Να προσθέσω ότι και στο νοσοκομείο κρατουμένων εφάρμοσαν καθεστώς απομόνωσης κατά παράβαση του ίδιου του σωφρονιστικού κώδικα που υποτίθεται ότι έχουν υποχρέωση να εφαρμόσουν. Για δύο μέρες με είχαν κλεισμένο σε κελί, σε απομόνωση, ώσπου να αποφανθεί η διευθύντρια και το συμβούλιο της φυλακής σε τι καθεστώς θα με κρατούσαν. Τελικά, αποφάσισαν ότι θα βγαίνω 4 ώρες έξω από το κελί σε ένα διάδρομο όχι μεγαλύτερο των 10 μέτρων όπου είχα πρόσβαση σε τηλέφωνο, όμως συνέχιζα να είμαι σε καθεστώς απομόνωσης αφού δεν μπορούσα να έρθω σε επαφή με άλλους κρατούμενους, ενώ μου είχαν απαγορεύσει τον προαυλισμό τον οποίο κάθε κρατούμενος δικαιούται.

 

 

Σύμφωνα με τον Νίκο Μαζιώτη, «όποιος νομίζει ότι είναι αγωνιστής ή αναρχικός και θεωρεί ότι πρέπει να δρα στα όρια της νομιμότητας καλύτερα να ενταχθεί σε ένα νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, να ενταχθεί στο σύστημα και να μην το παίζει αγωνιστής ή επαναστάτης ή αναρχικός».

 

• Θεωρείς ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ερείσματα στην κοινωνία;

Πιστεύω ότι αν μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση έχει μια τέτοια δράση που έχει ως αιχμή τα προβλήματα του λαού και της κοινωνίας, εφόσον οι ενέργειές της στρέφονται κατά των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών του λαού, κατά αυτών που τον ληστεύουν, τον εξαθλιώνουν και τον δολοφονούν, τότε είναι λογικό παρά την πλύση εγκεφάλου που κάνουν τα ΜΜΕ παρουσιάζοντας τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων ως αντικοινωνικά και εγκληματικά τέρατα ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να επικροτεί τις ενέργειες των αντάρτικων οργανώσεων. Επειδή λοιπόν η δράση του Επαναστατικού Αγώνα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, πιστεύω ότι ναι, έχει ερείσματα στην κοινωνία.

Πιστεύω ότι πολλοί θα ήταν διατεθειμένοι στις σημερινές συνθήκες να πάρουν τα όπλα, να πάρουν τα καλάσνικοφ και να ξεκαθαρίσουν τους δήμιους του λαού. Όμως γι' αυτό χρειάζεται ένα επαναστατικό κίνημα για να τους οργανώσει. Το ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έχει έρεισμα αποδεικνύεται από το ότι το κράτος μάς έχει επικηρύξει με 2 εκατ. ευρώ, ένα για μένα και ένα για τη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα. Αν το κράτος είχε την καθολική συναίνεση και είχε κατορθώσει να πείσει ότι η δράση μας στρέφεται κατά της κοινωνίας και των εργαζομένων, δεν θα χρειαζόταν να καταφύγει στο ποταπό μέτρο της επικήρυξης, δηλαδή της επί χρήμασι κατάδοσης, αλλά θα στηριζόταν στην εθελοντική, και με αίσθημα κοινωνικής τάχα ευθύνης, κατάδοση. Το πόσο ποταπό και απεχθές είναι να είναι κάποιος ρουφιάνος και μάλιστα επί πληρωμή αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμα και οι Γερμανοί πριν αποχωρήσουν το 1944 από την Αθήνα εκτέλεσαν όλους τους διερμηνείς και τους  πληροφοριοδότες τους.

Το ποιος έχει κοινωνικό έρεισμα αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εγώ, ο Μαζιώτης, ως μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, μπορώ να κυκλοφορήσω στον δρόμο και στην κοινωνία όπως έγινε όταν αποφυλακιστήκαμε το 2011 και όλος ο κόσμος μάς ήξερε. Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, οι υπουργοί των μνημονιακών κυβερνήσεων, οι βουλευτές που ψήφισαν τα μνημόνια και όλα τα αντιλαϊκά μέτρα μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο χωρίς ένοπλη συνοδεία και σωματοφύλακες;

• Αν είχες την ευκαιρία να στείλεις ένα μήνυμα στην Πόλα, τι θα της έλεγες;

Θα της έλεγα ότι είμαι καλά και με ηθικό ακμαίο, να μείνει ελεύθερη να μεγαλώσει τον γιο μας και ότι παρά τις απώλειες, ο αγώνας συνεχίζεται.

• Κατηγορείσαι για δύο ένοπλες ληστείες τραπεζών. Θεωρείς ότι οι ληστείες τραπεζών είναι επαναστατική πράξη;

Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, οι απαλλοτριώσεις των ληστρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μπορεί να θεωρηθούν μέρος μιας πολιτικής επαναστατικής δραστηριότητας. Τέτοια περίπτωση είναι οι απαλλοτριώσεις για τη χρηματοδότηση του αντάρτικου, όπως έχει αποδειχτεί. Ιστορικά, όλες οι οργανώσεις αντάρτικου, οι Τουπαμάρος, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η RAF, η Action Direct, έχουν καταφύγει σε απαλλοτριώσεις τραπεζών για να χρηματοδοτήσουν τη δράση τους. Απαλλοτριώσεις τραπεζών έχουν κάνει και οι Ισπανοί αναρχικοί και οι μπολσεβίκοι, ακόμα και οι αντάρτες της 3ης μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού στην Πελοπόννησο, οι οποίοι προέβησαν σε απαλλοτριώσεις υποκαταστημάτων της Εθνικής Τράπεζας στα Καλάβρυτα και στην Αμαλιάδα το 1948 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Όταν όμως οι απαλλοτριώσεις είναι μια εξατομικευμένη επιλογή, ακόμα και αν είναι μια συνειδητή πράξη, τότε δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα επάγγελμα που δεν έχει σχέση με πολιτική και επαναστατική δράση, αφού από μόνες τους δεν συνιστούν κοινωνική πολιτική πρόταση. Και σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν αρκετοί από τους κοινωνικούς κρατούμενους, οι οποίοι είναι στη φυλακή για αυτό τον λόγο.Είτε στη μία εκδοχή είτε στην άλλη, αφού αυτές οι πράξεις δεν στρέφονται κατά απλών πολιτών, αλλά εναντίον των ληστρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία με όπλο τη νομιμοποιημένη τοκογλυφία ληστεύουν τους λαούς, παίρνουν τα σπίτια και την περιουσία αυτών που δεν μπορούν να ξεχρεώσουν, τότε δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό.

Με την κρίση που ζούμε οι τράπεζες, ντόπιες και ξένες, ευθύνονται για τη φτώχεια και την εξαθλίωση του λαού. Ευθύνονται για την ανεργία, για την πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας που εφαρμόζουν. Με την κρίση ολοένα και περισσότερο ο κοινωνικός πλούτος αναδιανέμεται από την κοινωνική βάση και καταλήγει στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πολυεθνικές τράπεζες, κάποιες από τις οποίες ήταν κάτοχοι του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, ελέγχοντας το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας και του εμπορίου.

Δεν βρίσκω λοιπόν τίποτε εγκληματικό στις απαλλοτριώσεις τέτοιων εγκληματικών ιδρυμάτων είτε είναι μέρος μιας πολιτικής επαναστατικής δράσης, είτε είναι εξατομικευμένες επιλογές. Χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες όσον αφορά τις συγκεκριμένες κατηγορίες που μου αποδίδονται για δύο απαλλοτριώσεις ληστρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αυτό που μπορώ να πω είναι ότι εφόσον ήμουν στην παρανομία, δεν θα μπορούσα να δουλέψω ως μισθωτός εργαζόμενος. Η επιβίωσή μου αναγκαστικά εξαρτιόταν από τέτοιου είδους απαλλοτριώσεις».

 

efsyn.gr

Κάτω οι Χούντες!

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (31 Αυγούστου 2014)

---

Τo οργανωμένο «χάος» στη Νέα Τάξη

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τις μέρες μας πολλοί ανύποπτοι πολίτες, που συνήθως δεν έχουν καν τον χρόνο μέσα στον αγώνα για την επιβίωση να παρακολουθήσουν στενά τις απανωτές δραματικές εξελίξεις γύρω μας, σχηματίζουν την εντύπωση ότι ζούμε σε ένα χαοτικό κόσμο. Μιλώ βέβαια για τα θύματα της παγκοσμιοποίησης ―την μεγάλη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού― και όχι τους βολεμένους από αυτήν και τους αντίστοιχους «διανοούμενους» ―που δεν βλέπουν καν ότι υπάρχει παγκοσμιοποίηση, ΝΔΤ και Υ/Ε που την διαχειρίζεται (βασικά οι ελίτ των χωρών της «Ομάδας των 7»). Όμως, μόνο αν ξεκινήσει κάποιος με την υπόθεση της ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μπορεί να καταλάβει ότι ο κόσμος μας κάθε άλλο παρά χαοτικός είναι, με την κοινή έννοια της μη προβλέψιμης αταξίας.

Οι αποκεφαλισμοί στο Ιράκ που επαναλαμβάνονται συνεχώς από τις οθόνες της τηλεόρασης, (με προφανή σκοπό να τραβήξουν την προσοχή από την μεγαλύτερη σφαγή στην Γάζα και να προκαλέσουν Ισλαμοφοβία, σε αντιστάθμισμα της έξαρσης του αντισιωνισμού σε όλο τον κόσμο) είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την Νατοϊκή εισβολή και την συνακόλουθη καταστροφή του Ιράκ. Αντίστοιχα, η καταστροφή της χώρας αυτής είναι άμεσα συνδεμένη με τους προηγούμενους κτηνώδεις Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία που σκόπευαν στον διαμελισμό της, και τους αντίστοιχους βομβαρδισμούς στην Λιβύη που ακολούθησαν, και την συνεχιζόμενη εκεί σφαγή σήμερα. Στη συνέχεια, ήλθε η οργανωμένη ένοπλη «εξέγερση» στη Συρία και οι παρόμοιοι Νατοϊκοί βομβαρδισμοί που πρόκειται να αρχίσουν άμεσα σε αυτήν, ενώ τώρα βλέπουμε να μεταφυτεύονται οι οργανωμένες «εξεγέρσεις» και στην ίδια την Ευρώπη, στην Ουκρανία, απειλώντας να εμπλέξουν σε γενικευμένο πόλεμο ακόμη και την ήπειρό μας.

Παράλληλα, συνεχίζεται η απάνθρωπη Σιωνιστική εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, ή η «βαθμιαία γενοκτονία» όπως την αποκάλεσε ο Εβραίος ιστορικός Ιλάν Πάπε, ο οποίος είναι από τους σημαντικότερους ιστορικούς που την στοιχειοθέτησαν και από τους ελάχιστους πραγματικά αντισιωνιστές Εβραίους. Και αυτό, σε αντίθεση με την διεθνή Σιωνιστική ελίτ που τώρα ασχολείται με την καθολίκευση φασιστικής έμπνευσης Νόμων, όπως το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» παρ’ημιν. Έτσι, επιβάλλεται συγκεκριμένος τρόπος αντίληψης ακόμη και ιστορικών γεγονότων όπως το «Ολοκαύτωμα» που πρέπει (με την απειλή φυλάκισης!) ν' αναγνωρίζεται ως η μοναδική ιστορική γενοκτονία, παρόλο που, για παράδειγμα, η γενοκτονία των Αρμενίων (ή το Αρμενικό «Ολοκαύτωμα») κατά πάσα πιθανότητα ήταν πολύ μεγαλύτερης έκτασης ―για να μην αναφέρουμε τις γενοκτονίες των Ινδιάνων στην Αμερική κ.λπ., που ουσιαστικά εξαφάνισαν ολόκληρους λαούς!

Ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών των πολέμων και σφαγών, αλλά και του αντίστοιχου οικονομικού πολέμου που στραγγαλίζει σήμερα τον Ελληνικό λαό, τον Πορτογαλέζικο, τον Ισπανικό κ.λπ., μέχρι τώρα και τον Γαλλικό, είναι η συστηματική προσπάθεια της ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης για την ενσωμάτωση στην Τάξη αυτή κάθε μη πλήρως ενσωματωμένου λαού. Παρά τις ανοησίες όμως μιας εκφυλισμένης «αριστεράς» για «κακές» νεοφιλελεύθερες πολιτικές κ.λπ. κάποιων «προδοτών» της σοσιαλδημοκρατίας, ή τις αντίστοιχες ανοησίες μιας παλαιολιθικής μαρξιστικής Αριστεράς που προσπαθεί να «εξηγήσει» τους πολέμους αυτούς με το δόγμα των «ενδό-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων», η συνέπεια είναι απλά η στροφή των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία ήταν η εκλογική πελατεία της, στην πατριωτική ή εθνικιστική Δεξιά, αν όχι στην ακροδεξιά, όπως είδαμε στις Ευρωεκλογές. Η ιδεολογική χρεοκοπία άλλωστε της «Αριστεράς» αυτής είναι οφθαλμοφανής όταν είναι σε πλήρη αδυναμία να μας διαφωτίσει για την πρωτόγνωρη ιστορικά σύμπνοια της Υ/Ε σε όλους αυτούς του πολέμους (παρά τις «ενδό-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις»!) και όταν τα διεθνή ΜΜΕ αυτές ακριβώς τις αποπροσανατολιστικές απόψεις προωθούν, ενώ θάβουν κάθε άποψη για την ΝΔΤ σαν «συνωμοσιολογία». Το ίδιο παραμύθι επαναλαμβάνεται τώρα με τη στροφή 180 μοιρών του Ολάντ που απλά κάνει ό,τι έκανε ο προκάτοχος του Μιτεράν, ή ο Λαφοντέν στην Γερμανία που εξαναγκάστηκε σε παραίτηση . Και αυτό, διότι δεν είναι νοητή σήμερα η άσκηση πραγματικά διαφορετικής πολιτικής από τις νεοφιλελεύθερες, πολιτικές, εφόσον αυτές δεν αποτελούν απλά την υλοποίηση μιας «συνωμοσίας» (Ναόμι Κλάιν κ.λπ.) ή μιας «κακής ιδεολογίας», αλλά την αναπόφευκτη συνέπεια του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που επιβάλλει η ενσωμάτωση μιας χώρας στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για να προσελκύσει τις πολυεθνικές, και η αντίστοιχη ενσωμάτωση στους θεσμούς της (Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, ΕΕ κ.λπ.).

Γι’ αυτό και αποτελούν ανέκδοτα οι απόψεις ότι μπορούν χώρες ενσωματωμένες στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς να ασκήσουν πραγματικά εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές, δηλαδή να ανακτήσουν οποιονδήποτε βαθμό οικονομικής (και αντίστοιχα εθνικής) κυριαρχίας, ή πολύ περισσότερο να αποτελέσουν και μέλη κάποιου εναλλακτικού πόλου προς την Υ/Ε, όπως ισχυρίζονται οι χώρες της Ομάδας BRICS (Βραζιλία, Ινδία, Ν. Αφρική, Κίνα και Ρωσία). Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο, η μόνη χώρα, μεταξύ των χωρών αυτών, με υπολείμματα εθνικής κυριαρχίας, δεδομένης της ισχυρής της στρατιωτικής, τεχνολογικής και εκπαιδευτικής βάσης, καθώς και των τεράστιων ενεργειακών πόρων της, είναι η Ρωσία.

Όχι μόνο οι BRICS (εκτός Ρωσίας) είναι εντελώς ενσωματωμένες στη ΝΔΤ, χωρίς να μοιράζονται οποιονδήποτε σημαντικό βαθμό υπερεθνικής κυριαρχίας (οικονομικής, πολιτικής, μιντιακής και πολιτιστικής δύναμης σε υπερεθνικό επίπεδο) αλλά ακόμη χειρότερα, η εθνική κυριαρχία τους είναι καταφανώς υποδεέστερη εκείνης της Ρωσίας, με την Κινεζική «κομουνιστική» ελίτ να είναι ιδιαίτερα ενσωματωμένη στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, γεγονός που έχει οδηγήσει σε μια δραματική αύξηση της ανισότητας στην «σοσιαλιστική» αυτή χώρα. Αλλά, όπως δείχνει το Ουκρανικό παράδειγμα, ακόμη και η Ρωσία βλέπει τους ομοεθνείς της στην Ανατολική Ουκρανία να σφάζονται κυριολεκτικά από την Χούντα του Κιέβου (προτεκτοράτο της Υ/Ε), να τους κόβουν για εβδομάδες το ηλεκτρικό, το νερό και το τηλέφωνο και δεν τολμά να κάνει την παραμικρή ανοικτή επέμβαση, όταν η Υ/Ε προχωρούσε στη καταστροφή χωρών, όπως το Ιράκ και η Συρία, και έκανε ανοικτό «πραξικόπημα από τα κάτω» στην ίδια την Ουκρανία, όχι για να προστατεύσει ομοεθνείς της, αλλά απλά για να προστατεύσει τις Χούντες με τις οποίες ήθελε να ενσωματώσει τις χώρες αυτές στη ΝΔΤ!

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Ενωμένες Χουντικές Πολιτείες Αμερικής

Αμέρικα – Αμέρικα...

26/08/2014

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

   Τί συνέβη στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ; Προφανώς συνέβη μια δολοφονία. Γιατί οι 6 σφαίρες που δέχτηκε από τον (λευκό) αστυνομικό ο άοπλος 18χρονος μαύρος Μάικλ Μπράουν, την στιγμή που προσπαθούσε να παραδοθεί, ήταν δολοφονία.

Το σκίτσο του ιατροδικαστή με τις βολές που δέχτηκε ο 18χρονος, όπως δημοσιεύτηκε στους New York Times

 

   Όμως, για να δούμε τί πραγματικά συνέβη, για να εντοπίσουμε τί ήταν εκείνο που οδήγησε στο ξέσπασμα των πολυήμερων διαδηλώσεων, για να διεισδύσουμε βαθύτερα στο τί βρίσκεται πίσω από την αντιμετώπιση του «εχθρού – λαού» από τις πάνοπλες δυνάμεις της Εθνοφρουράς, θα πρέπει να σταθούμε σε γενικότερα στοιχεία που σε σημαντικό βαθμό περιγράφουν όσα συμβαίνουν και αφορούν στο σύνολο της αμερικανικής κοινωνίας.

   Στις ΗΠΑ του (μαύρου) Προέδρου Ομπάμα, λοιπόν, η εικόνα είναι αυτή:

• Υπάρχουν πάνω από δυόμιση εκατομμύρια φυλακισμένοι, οι μισοί εκ των οποίων είναι μαύροι αν και το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού δεν ξεπερνά το 13%.
• Ο ένας στους 99 ενηλίκους στις ΗΠΑ, είναι φυλακισμένος. Όσον αφορά τις διακρίσεις, η πιθανότητα εγκλεισμού στη φυλακή κάποιου που δεν είναι λευκός εκτοξεύεται: Ανάμεσα στους μαύρους ο ένας στους 15 είναι έγκλειστος και ανάμεσα στους ισπανόφωνους φυλακισμένος είναι ο ένας στους 36. Αν δηλαδή είσαι μαύρος ή ισπανόφωνος στις ΗΠΑ έχεις 6 φορές και 3 φορές, αντίστοιχα, περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς στη φυλακή απ' ό,τι αν ήσουν λευκός. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αφορούν ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό, μεταξύ 35 - 39 ετών φυλακισμένη είναι η μια στις 355 λευκές γυναίκες, αντίθετα στις μαύρες γυναίκες φυλακισμένη είναι η μία στις 100.
• Το 80% των εκτελέσεων της ποινής του θανάτου στις ΗΠΑ αφορά σε μαύρους.
• Οι μαύροι είναι 10 φορές πιθανότερο να φυλακιστούν για υποθέσεις ναρκωτικών, απ' ό,τι οι λευκοί, παρότι οι δύο φυλετικές ομάδες συμμετέχουν ισόποσα σε σχετικά αδικήματα.
• Το 60% των μαύρων ζουν σε γκέτο και σε περιοχές που έχουν επιλεγεί για την απόρριψη απορριμμάτων.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία για τη φτώχεια, το ποσοστό των μαύρων που ζουν σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των λευκών.
• Το προσδόκιμο ζωής του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ υπολείπεται κατά 6 χρόνια του προσδόκιμου ζωής που αφορά στο λευκό πληθυσμό.

   Πενήντα χρόνια μετά από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αυτή είναι η «δημοκρατία» στις ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την έκθεση του «Pew Center».

   Στον αμερικανικό Νότο, πριν από δυο αιώνες δέσποζε η επιγραφή:«Απαγορεύεται η είσοδος σε μαύρους και σε σκύλους». Στον αμερικανικό Νότο, σήμερα, αν είσαι σκύλος έχεις περισσότερες πιθανότητες, από το αν είσαι μαύρος, να επιπλεύσεις στα λασπόνερα της Λουιζιάνας... 

   Η προφανής διαπίστωση είναι ότι στις ΗΠΑ υπάρχει – για να το πούμε κομψά – «πρόβλημα φυλετικών διακρίσεων». Όποιος όμως επιχειρήσει να περιορίσει την εξήγηση της «εξέγερσης» στο Μιζούρι στις φυλετικές διακρίσεις, κάνοντας ένα σωστό πρώτο βήμα θα έχει κατρακυλήσει στο δρόμο της λάθος ανάλυσης.

   Ούτε τα γεγονότα στο Φέργκιουσον, αλλά ούτε κι αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων, είναι δυνατόν να εξηγηθούν και να αναλυθούν αν δεν ειδωθούν μέσα στο συνολικό κοινωνικό και οικονομικό κάδρο της αμερικανικής κοινωνίας. Αν δεν εντοπιστεί το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο ρατσισμός.

   Ο θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο στάδιο των Λέικερς στο Λος Αντζελες, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, πριν από λίγες μέρες το διατύπωσε έτσι:

«Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει να δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».

   Ας δούμε μερικές εκφάνσεις του «ταξικού πολέμου» για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ και τις συνέπειες που έχει – ανεξαρτήτως χρώματος – στον αμερικανικό λαό:

• Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια.
• Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας
• Το 1% κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα.
• Σύμφωνα με την Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο πλούτος που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας. 'Η αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου.
• Περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Περίπου 100 εκατομμύρια, δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.
• Υπάρχουν 50 εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, 50 εκατομμύρια που σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.
• Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερ», μερικούς μήνες πριν τους «Δίδυμους Πύργους» ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ δεν είχε φαγητό.
• Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων.
• Τα ετήσια έσοδα του Μπιλ Γκέιτς ισούνται με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ.
• Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1» που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».
• Ένας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια ώρα.
• Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%, αλλά η αγοραστική της δύναμη βαίνει μειούμενη. 
• Στις ΗΠΑ ο αριθμός των ανέργων και των υποαπασχολούμενων ανέρχεται στο 27%

   Αυτά συμβαίνουν, λοιπόν, στην «πρωτεύουσα» του καπιταλισμού, της «ελεύθερης αγοράς» και της «ανταγωνιστικής οικονομίας». Εκεί, σε αυτές τις συνθήκες είναι, που τις δολοφονίες των 18χρονων, αλλά και το πέρασμα των τυφώνων, όπως πριν από μερικά χρόνια στη Νέα Ορλεάνη, τα ακολουθεί το «Αλτ, τις ει;» της Εθνοφρουράς.

   Πάνω σε αυτή τη «τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις»(B.I. Λένιν, «Κράτος κι Επανάσταση», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σ.16) είναι που εντέλλεται η Αστυνομία, ο Στρατός και η Εθνοφρουρά να επιβάλει την «τάξη» της τάξης που κατέχει την εξουσία.

   Αυτός είναι, με δυο λόγια, ο ταξικός πόλεμος για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ. Και εκδήλωση αυτού του ταξικού πολέμου που μαίνεται και που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των ισχυρών, είναι ο ρατσισμός, η φυλετική διάκριση, ο «χρωματισμός» της φτώχειας και της αδικίας.

 

Αυτός είναι ο λόγος που:

• Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.
• Ενώ το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά - ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια, το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.
• Στον 21^ο αιώνα (State of working America 2000-01, «Economic Policy Institute») στο Νότο των ΗΠΑ, το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από όριο της φτώχειας, ενώ ειδικά τα παιδιά και οι νέοι ζουν στην εξαθλίωση σε ποσοστά πάνω από 35%.
• Στον κόσμο της «δημοκρατίας», σύμφωνα με μελέτη των Πανεπιστημίων Κορνέλ και Ουάσιγκτον, εννιά στους δέκα μαύρους Αμερικανούς, δηλαδή το 91%, το οποίο φτάνει στην ηλικία των 75 ετών, έχει περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο της ώριμης ηλικίας του σε συνθήκες φτώχειας.

   Γιατί, τελικά, οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις έχουν ακριβώς αυτή την ιδιότητα: Να αναζητούν στον αδύναμο τον πιο αδύναμο. Για να διευρύνουν οι «από πάνω» - και με αυτό τον τρόπο να συντηρούν – την κοινωνική και ταξική ανισότητα κρατώντας τους «από κάτω» - όλους και και ανεξαρτήτως χρώματος - όχι μόνο καταπιεσμένους, αλλά και διασπασμένους. 

   Παρατήρηση: Αξίζει έπειτα από τα προηγούμενα να θυμηθούμε εκείνο που με αρκετή δόση πικρής ειρωνείας γράφει ο Ταρίκ Αλί στο βιβλίο του «Ο Μπους στη Βαβυλώνα». Σημείωση χρήσιμη για να καταλάβουμε τί κρύβεται πίσω από τους – και εγχώριους - θιασώτες του λεγόμενου «αμερικανικού μοντέλου διαχείρισης της κρίσης»: Ότι, δηλαδή, οι ΗΠΑ, ανίκανες καθώς είναι να παράσχουν σε σημαντικά τμήματα του ίδιου του πληθυσμού τους τα βασικά και αναγκαία της καθημερινής ζωής, μάλλον δεν θα πρέπει να θεωρούνται και το καλύτερο «μοντέλο» για την εφαρμογή κάποιου ανύπαρκτου «κεϋνσιανού παραδείσου» ανά τον κόσμο...