Αρχική
Η Ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού (Τάκης Φωτόπουλος)
Η ΕΥΡΩΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ
Ή πώς η «αριστερή» Κοινοβουλευτική Χούντα ακύρωσε το ΟΧΙ στα Μνημόνια και εισήγαγε το χειρότερο Μνημόνιο όλων
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η διαδικασία του εξανδραποδισμού του Ελληνικού λαού δεν συντελείται μόνο από τις ξένες ελίτ, δηλαδή την Υ/Ε (Υπερεθνική Ελίτ), όπως εκπροσωπείται από την ΕΕ (Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΕΚΤ) και το ΔΝΤ. Καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία αυτή παίζουν και οι ντόπιες (οικονομικές, πολιτικές, ακαδημαϊκές και μιντιακές) ελίτ, χωρίς την αμέριστη συνδρομή των οποίων ο σημερινός εξανδραποδισμός θα ήταν αδύνατος. Και αυτό παρά τις απατηλές κραυγές των πολιτικών και ακαδημαϊκών ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Δουζίνας, Βεργόπουλος, Μελάς κ.α.) ότι για όλα φταίνε οι «κακοί» Σόιμπλε και σια στην Υ/Ε. Όμως, στο κάτω-κάτω αυτοί «τη δουλειά τους κάνουν» σαν επιφανή όργανα των οικονομικών ελίτ μέσα στην Υ/Ε. Το θέμα είναι αν θα μπορούσαν να κάνουν έτσι αποτελεσματικά τη δουλειά τους αν δεν είχαν τους διάφορους Τσίπρες, Δραγασάκηδες, Τσακαλώτους, Βαρουφάκηδες, Σταθάκηδες, Λιανούς, Φλαμπουράρηδες κ.α. (και από πίσω τους τις στημένες δημοσκοπήσεις και μίντια να τους στηρίζουν), οι οποίοι έδωσαν αποφασιστική βοήθεια, όπως θα δούμε, στην Υ/Ε για να μετατρέψει σήμερα την Ελλάδα και σε τυπικό προτεκτοράτο της Υ/Ε. Καθώς και να οδηγήσει βέβαια στο οριστικό θάψιμο της παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς στην Ελλάδα, μαζί με τα κατάλοιπά της στην Ισπανία (Podemos) και αλλού. Αυτό άλλωστε είχε σαν στόχο η Υ/Ε με την παραδειγματική «τιμωρία» και εξευτελισμό που επιφύλασσε στον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βέβαια γιατί φοβόταν την «αριστερά» αυτή, όπως λένε τα παπαγαλάκια της, αλλά για να κάνει φανερό το μάθημα ότι κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, έστω και έμμεσα σχετικά με τις πολιτικές λιτότητας που αναπόφευκτα απορρέουν από αυτήν.
Η ιδεολογία της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» και η απάτη του ΣΥΡΙΖΑ
Η σημερινή διεθνής Αριστερά ―εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις στο θεωρητικό επίπεδο και την αντισυστημική Αριστερά που αμφισβητεί την ΝΔΤ και τους θεσμούς της, όπως την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ. (π.χ. το ΚΚΕ στα παρ’ ημίν)― είναι πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ. Δηλαδή δεν αμφισβητεί ούτε την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τις ανοικτές και «απελευθερωμένες» αγορές που αυτή προϋποθέτει, ούτε βέβαια τους θεσμούς της. Αντίθετα αποπροσανατολίζει πλήρως τα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη που είναι τα κύρια θύματα της ΝΔΤ ότι δήθεν μάχεται κατά του νεοφιλελευθερισμού, ευλογώντας συγχρόνως τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές και την συναφή «ανάπτυξη» που αυτές μπορεί να φέρουν. Δηλαδή μια «ανάπτυξη» κινεζικού ή ινδικού τύπου, με μια μειονότητα του πληθυσμού μαζί μερικές εκατοντάδες δισεκατομμυριούχους να ευνοείται, ενώ η συντριπτική πλειονότητα εξαναγκάζεται σε συνθήκες δουλείας για να καλύψει τις ανάγκες επιβίωσης συν κάποια στοιχειώδη καταναλωτικά αγαθά που δίνουν νόημα στην άθλια ζωή της. Δηλαδή η ψευτο-Αριστερά αυτή είναι υπέρ του δεύτερου συστατικού της ΝΔΤ (παγκοσμιοποίηση) και απλά στρέφεται κατά του πρώτου (νεοφιλελευθερισμός). Και αν ρωτήσει κανείς πως άραγε πετυχαίνει αυτή την καθαρή αλχημεία, η απάντηση είναι ότι η «Αριστερά» αυτή, εντελώς απατηλά, χαρακτηρίζει τον νεοφιλελευθερισμό σαν μια απλή ιδεολογία, ή ένα δόγμα, σύμφωνα με κάποιους (μπεστ σελλερ –χάρη στη διαφήμιση των μιντια της Υ/Ε!) συνομοσιωλόγους ανάμεσα της, όπως η Ναόμι Κλάιν,[1] που στην Ελλάδα θαυμάζουν ακόμη και «αναρχικοί διανοητές».
Όμως η σημερινή παγκοσμιοποίηση, η οποία αναπτύχθηκε σε συνθήκες καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ελέγχου των μέσων παραγωγής, μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι. Και αυτό διότι η μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών επιχειρήσεων από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και μετά, που οδήγησε στο φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ουδεμία σχέση με την αποτυχούσα απόπειρα παγκοσμιοποίησης στις αρχές του 20ου αιώνα)[2] προϋπέθετε το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας (οι γνωστές «4 ελευθερίες»). Το άνοιγμα των αγορών κεφαλαίου αρχικά επιτεύχθηκε άτυπα από τις πολυεθνικές «από κάτω» (αγορά Ευρω-δολαρίου κ.λπ.) και, στη συνέχεια, με την άνοδο του Θατσερισμού και του Ρηγκανισμού στη Βρετανία και ΗΠΑ, θεσμοποιήθηκε αρχικά στη Βρετανία και στις ΗΠΑ και κατόπιν, μέσω του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και φυσικά της ΕΕ, σε ολόκληρο τον κόσμο. Και φυσικά, όπου οι οικονομικοί μηχανισμοί (δηλαδή η οικονομική βία) δεν ήταν αρκετοί για να ενσωματώσουν μια χώρα στην ΝΔΤ, η αναδυθείσα στη διαδικασία αυτή Υ/Ε ―δηλαδή οι οικονομικές, πολιτικές, μιντιακές και ακαδημαϊκές ελίτ στις χώρες που εδράζονται (όχι με την τυπική νομική έννοια) οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (βασικά οι χώρες της «Ομάδας των 7»)―, τις ενσωμάτωνε με την ωμή φυσική βία (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Λιβύη, Συρία[3] κ.λπ.).
Ωστόσο, το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών έφερε μια δομική αλλαγή στο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο, κάτι που οι Μαρξιστές (και μιλώ για τους καλόπιστους, όπως οι αντισυστημικοί Μαρξιστές και όχι τους Μαρξιστές-μαϊμού τύπου ΣΥΡΙΖΑ), εκτός από κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, αδυνατούν να κατανοήσουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν την άμεση σχέση νεοφιλελευθερισμού και ανοίγματος/απελευθέρωσης αγορών. Έτσι, σε ολόκληρη την περίοδο 1945-1975 το αναπτυξιακό καπιταλιστικό μοντέλο στηριζόταν βασικά στην εσωτερική αγορά και επομένως οι πολιτικές ελέγχου της συνολικής ζήτησης και κυρίως οι δημοσιονομικές πολιτικές (σχετικά με τη φορολογία άλλα και κυρίως τις δημόσιες δαπάνες, συμπεριλαμβανόμενων των δημόσιων επενδύσεων, κοινωνικών δαπανών και του κράτους-πρόνοιας), έπαιζαν κρίσιμο ρόλο στον καθορισμό του εθνικού εισοδήματος και επιπέδου απασχόλησης. Αντίθετα, στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης που επακολούθησε το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, η βάση της ανάπτυξης μετατέθηκε από την εσωτερική στην εξωτερική αγορά. Αυτό σήμαινε ότι η ανταγωνιστικότητα έγινε το βασικό κριτήριο επιτυχίας μιας καπιταλιστικής οικονομίας, οι δε πολυεθνικές έπαιζαν τώρα καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας χώρας, με τις επενδύσεις που αυτές βασικά χρηματοδοτούσαν, αλλά και με την ανάπτυξη των εξαγωγών που μπορούσε να φέρει η εγκατάσταση θυγατρικών τους σε μια χώρα. Αλλά, πώς γινόταν μια χώρα περισσότερο ανταγωνιστική; Φυσικά, εφαρμόζοντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές όπως:
- συμπίεση μισθών και ημερομισθίων (δηλαδή του εργατικού κόστους) ώστε να αυξάνουν λιγότερο από τη παραγωγικότητα, μέσω των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων κ.λπ.,
- συμπίεση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών (δηλαδή του επιχειρηματικού κόστους),
- συμπίεση δημοσίων δαπανών και ιδιαίτερα κοινωνικών δαπανών ώστε να γίνει δυνατή και η μείωση των φόρων που επιβαρύνουν το κεφάλαιο,
- συμπίεση δημοσίων επενδύσεων άμεσα αλλά και έμμεσα, μέσα από, την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων ― πράγμα που συνεπάγεται και επέκταση της επιχειρηματικής δραστηριότητας σε νέους κλάδους,
- απελευθέρωση της αγοράς κεφαλαίου ώστε να μπαινοβγαίνει ελεύθερα το πολυεθνικό κεφάλαιο,
- ιδιωτικοποίηση των Τραπεζών και δήθεν ανεξαρτητοποίηση από τον δημόσιο έλεγχο της κεντρικής Τράπεζας, ώστε να ελέγχεται άμεσα από τις δυνάμεις της αγοράς ― που ελέγχουν με τη σειρά τους οι πολυεθνικές.
Όπως είναι αυτονόητο, όλες αυτές οι πολιτικές στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης συνεπάγονται την σταδιακή υποβάθμιση των κρατών-εθνών, αφού στερούνται σημαντικό βαθμό της οικονομικής κυριαρχίας τους, δεδομένου ότι το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών επιβάλλει ανάλογη μείωση της δυνατότητας επιβολής κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές που προστατεύουν την κοινωνία από την αγορά.[4] Όταν όμως μια χώρα όπως η Ελλάδα ανήκει, όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά και στην Ευρωζώνη, («στην καρδιά της Ευρώπης» όπως λένε οι Ευρώδουλοι) τότε δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη νομισματική κυριαρχία που ιστορικά παρείχε το νόμισμα σε μια χώρα. Στην περίπτωση μάλιστα της Ευρωζώνης, δεδομένου ότι επιβάλλονται διάφοροι περιορισμοί ακόμη και στη δημοσιονομική πολιτική (ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, αν όχι και πλεονάσματα!), η οικονομική κυριαρχία μιας χώρας μειώνεται σχεδόν στο μηδέν (όπως συμβαίνει με τις χώρες της περιφέρειας) σε αντίθεση με τις χώρες του κέντρου που συνήθως ανήκουν και στην Ομάδα των 7, οι οποίες καθορίζουν ουσιαστικά τις πολιτικές αυτές. Και αυτό, παρά τη μυθολογία της ισοτιμίας των μελών που υποστηρίζουν απατηλά οι Βαρουφάκηδες και σία, λες και είναι ισότιμη η ψήφος του Μπιλ Γκέητς με αυτή του τελευταίου εργάτη ή ανέργου στο Ντιτρόιτ, για να φέρω ένα παράδειγμα ανάλογο της διαφοράς του «βάρους» της ψήφου της Γερμανίας σε σχέση με αυτό της Ελλάδος στα Ευρωπαϊκά Όργανα.
Από τη στιγμή επομένως που ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν αμφισβήτησε την παραμονή μας στην ΕΕ και γενικότερα στους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης, αυτό σήμαινε ότι δεν θα είχε άλλη επιλογή παρά να εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του «κλαμπ» στο οποίο η Ελλάδα είχε προσχωρήσει, χάρη στον «εθνάρχη» Καραμανλή και τον μάστερ της πολιτικής απάτης Αντρέα. Και αυτές συμπεριλαμβάνουν και τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες επιβάλλονται σε χώρες που αδυνατούν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους μέσω της βελτίωσης της παραγωγικότητάς τους, όπως μπορούν και κάνουν οι χώρες του κέντρου γιατί διαθέτουν την κατάλληλη παραγωγική δομή. Δηλαδή την δομή που ακριβώς δεν διαθέτουμε, αφού το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών όταν ενταχθήκαμε στην ΕΟΚ/ΕΕ, σήμαινε τη καταστροφή της παραγωγικής μας δομής, τόσο της αγροτικής όσο και της υποτυπώδους βιομηχανικής. Όμως αν η ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να βελτιωθεί μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας, ο μόνος άλλος τρόπος μέσα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για τη βελτίωση της είναι η τεχνητή μείωση των μισθών και ημερομισθίων, μέσα από την υποτίμηση του νομίσματος. Και δεδομένου ότι ούτε το νόμισμα μας ελέγχουμε στην Ευρωζώνη, δεν υπάρχει άλλος τρόπος βελτίωσης της ανταγωνιστικότητάς μας από τις πολιτικές λιτότητας που μας επιβάλλονται από το Ευρωπαϊκό κέντρο.
Με βάση τα παραπάνω αποτελούσε επομένως καθαρή εξαπάτηση των λαϊκών στρωμάτων η προεκλογική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν εκλεγόταν θα μπορούσε να μην εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας στην Ελλάδα, ακόμη και παραμένοντας μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Όμως η συμμετοχή στην ΕΕ και την Ευρωζώνη μάς στερούσε τη δυνατότητα ακόμη και να έχουμε ανοικτές τις Τράπεζες μας, αν δεν το ενέκριναν τα «Ευρωπαϊκά Όργανα». (ΕΚΤ κλπ.) που έλεγχαν το νόμισμα «μας». Και ήταν ακόμη μεγαλύτερη απάτη ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι, αν εκλεγόταν, θα δημιουργούσε συμμαχίες μέσα στην ΕΕ ενάντια στις πολιτικές αυτές. Όμως, ανατροπή των πολιτικών αυτών θα προϋπέθετε την έξωση των πολυεθνικών από την Ευρώπη (ή τουλάχιστον τον περιορισμό της δραστηριότητάς τους μέσα στον χώρο της ΕΕ) πράγμα βέβαια εντελώς ανέφικτο μέσα στη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Γι’ αυτό και διάφοροι σοσιαλδημοκράτες (Μιτεράν, Όσκαρ Λαφοντέν ακόμη και ο Ολάντ) απέτυχαν παταγωδώς να εφαρμόσουν διαφορετικές πολιτικές. Όταν λοιπόν οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν παρόμοια επιχειρήματα ή δεν έχουν ιδέα από την έννοια της παγκομσιοποίησης, ή είναι απλά απατεώνες.
Διεθνισμός, νεο-εθνικισμός και ψευτοδιεθνισμός
Δεδομένου όμως ότι τις ίδιες ανοησίες (στην καλύτερη περίπτωση) υποστηρίζει και η υπόλοιπη Ευρωπαϊκή «Αριστερά», η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν τα λαϊκά στρώματα (και κυρίως η εργατική τάξη ) που είναι τα κύρια θύματα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των συναφών οικονομικών πολιτικών, να εγκαταλείψουν τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα. Αυτό αναπόφευκτα, οδήγησε στην ουσιαστική χρεωκοπία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (η Αμερικανική Αριστερά μετά τη συντριβή του εργατικού κινήματος μετά τον Πόλεμο ήταν πάντα ανέκδοτο, όπως σήμερα εκπροσωπείται π.χ. από το Znet, τον Τσόμσκι κ.λπ. που δεν διστάζουν να κρατούν και ίσες αποστάσεις στους εγκληματικούς πολέμους της Υ/Ε)! Αυτή την ευκαιρία εκμεταλλεύθηκαν τα νεο-αναδυθέντα (ή μεταλλαγμένα) «ακροδεξιά» κόμματα που μετατράπηκαν σε αντι-παγκοσμιοποιητικά κινήματα ―μετά μάλιστα την ουσιαστική υπονόμευση των αντισυστημικών κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης από το Διεθνές Κοινωνικό Φόρουμ της ρεφορμιστικής Αριστεράς.
Έτσι, μια σειρά νεο-εθνικιστικών κινημάτων αναδύθηκαν στη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιταλία και αλλού, που βασικό στόχο έχουν την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας που τσαλαπάτησε η ΝΔΤ, με τη βοήθεια μάλιστα της ενσωματωμένης σε αυτήν «Αριστεράς».Τα κινήματα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα προπολεμικά ρατσιστικά εθνικιστικά κινήματα ή τα φασιστικά και ναζιστικά κινήματα που εξέφραζαν βασικά τους ανταγωνισμούς μεγάλων εθνών-κρατών και των εθνικών ελίτ που τα έλεγχαν. Σήμερα όμως δεν υπάρχουν πια παρόμοια κράτη έθνη και ακόμα κράτη όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία στηρίζονται βασικά στην υπερεθνική κυριαρχία που ασκούν μέσα από τις πολυεθνικές που εδράζονται στις χώρες τους, και φυσικά την υπερεθνική στρατιωτική κυριαρχία που μπορούν να ασκούν. Σήμερα δηλαδή μιλούμε για ένα αμυντικό εθνικισμό που αμύνεται κατά της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και όχι για τον παλιό επιθετικό εθνικισμό που ήταν συνεπής και με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις κ.λπ. που χαρακτήριζαν βέβαια μόνο την εποχή των κρατών-εθνών και σήμερα είναι άσχετες με την πραγματικότητα της ΝΔΤ.
Φυσικά τα παραπάνω δεν αποκλείουν την ύπαρξη και τάσεων με λανθάνοντα ρατσισμό (όπως π.χ. κατά των μεταναστών) σε κάποια από τα κινήματα αυτά. Όμως ο ρατσισμός αυτός είναι λανθάνων γιατί βασικά στρέφεται κατά του ανοίγματος και της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση και έχει συμβάλλει σημαντικά στη συμπίεση μισθών και ημερομισθίων, αλλά και την αύξηση της ανεργίας και υπο-απασχόλησης παντού. Και είναι πράγματι εγκληματικός ο ρόλος της σημερινής «Αριστεράς» που, αντί να υιοθετήσει μια γνήσια αντι-παγκοσμιοποιητική θέση, καταγγέλλει τα κινήματα αυτά που μάχονται για την εθνική κυριαρχία (συνήθως σε εκστρατείες που ακριβοπληρώνει η Κομισιόν και διάφορα μυστικά κονδύλια!) ως φασιστικά και νεοναζιστικά, ελπίζοντας έτσι να αυξήσει την εκλογική της πελατεία ―πράγμα που φέρνει βέβαια το αντίθετο αποτέλεσμα. Προφανώς τα τεράστια λαϊκά στρώματα που κινούνται προς τα κινήματα αυτά δεν είναι φασίστες, όπως υποστηρίζουν κάποιοι άθλιοι στην «Αριστερά», αλλά απλά νιώθουν εγκαταλελειμμένα από τα αριστερά και εργατικά κόμματα που πάντα υποστήριζαν, μετά την ενσωμάτωσή τους στη ΝΔΤ.
Παρόμοια, τα λαϊκά στρώματα δεν είναι αντι-διεθνικιστικά―η άλλη «ρετσινιά» που πετά εναντίον τους η «Αριστερά της σαμπάνιας» στη Γαλλία, την Ελλάδα και αλλού. Τα κινήματα αυτά (σε αντίθεση με τις ηγεσίες των νεο-εθνικιστικών κομμάτων) είναι αντι-παγκοσμιοποιητικά με την έννοια που ανέφερα, αλλά όχι αντι-διεθνικιστικά. Αντίθετα, τα εργατικά ιδιαίτερα στρώματα ανάμεσα τους
είναι διεθνικιστικά με τη γνήσια έννοια του διεθνισμού που συνεπάγεται μια νέα Διεθνή Κοινότητα κρατών εθνών, η οποία θα στηριζόταν στις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, αντί για τις κτηνώδεις αρχές του ανταγωνισμού και της ανταγωνιστικότητας που έμμεσα υποστηρίζει η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά».
To ψευτο-όχι του δημοψηφίσματος και το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού
Όλα τα παραπάνω έγιναν φανερά με το ψευτο-δημοψήφισμα της «Αριστεράς» μας που σύσσωμη, εκτός ΚΚΕ και ΜΕΚΕΑ-Περιεκτική Δημοκρατία στήριξε ένα ψευτο- ΟΧΙ, το οποίο όχι μόνο δεν έθετε θέμα ΕΕ και Ευρωζώνης που είναι οι κατ’ εξοχήν υπαίτιοι θεσμοί της σημερινής καταστροφής αλλά ούτε καν θέμα κατάργησης κάθε Μνημονίου και πολιτικής λιτότητας. Γι’ αυτό και το ψηφοδέλτιο του δημοψηφίσματος δεν μιλούσε για ΟΧΙ γενικά στις πολιτικές λιτότητας που υποτίθεται είναι η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος φυσικά που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κυριαρχείται από μέλη της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», η σωστότερα της ελεγχόμενης από την ΕΕ «αριστεράς», δεν ήθελε καν να θέσει θέμα πολιτικών λιτότητας γενικά ήταν διότι ο πραγματικός στόχος της ήταν απλώς να υφαρπάξει την ψήφο του Ελληνικού λαού.
Παράλληλα, οι ξένες και ντόπιες ελίτ έμμεσα υποστήριξαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, βλέποντας ότι τα άλλα κόμματα που στήριξαν τις προηγούμενες κοινοβουλευτικές Χούντες, (Χούντες, διότι χωρίς να ρωτήσουν ποτέ τον λαό εφάρμοσαν τις πιο άγριες πολιτικές λιτότητας που επέβαλαν τα Μνημόνια), ήταν τόσο φθαρμένα που ήταν αδύνατο να προχωρήσουν στην ολοκλήρωση της ενσωμάτωσης της χώρας στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Για τις ελίτ, μια αριστερή Κοινοβουλευτική Χούντα θα μπορούσε να περάσει ακόμη και τα μέτρα που δεν μπόρεσαν να περάσουν οι Χούντες του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Όμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήξερε, ή όφειλε να ξέρει, εκτός αν αποτελείται από κρετίνους, ότι ένα νέο Μνημόνιο θα ήταν αναγκαίο για την επίτευξη οποιασδήποτε συμφωνίας με την Υ/Ε, η οποία όπως είχα τονίσει επανειλημμένα ήδη από το 2010,[5] είχε κάθε δυνατότητα να καταδικάσει τον ελληνικό λαό σε οικονομική ασφυξία στερεύοντάς τον από κάθε πηγή χρηματοδότησης μέσω της ΕΚΤ που ελέγχει, εφόσον η Ελλάδα ήταν δεμένη πισθάγκωνα χωρίς νομισματική κυριαρχία (δηλαδή δικό της νόμισμα) και επομένως και εθνική κυριαρχία, σαν «περήφανο» μέλος της Ευρωζώνης…
Ο λαός όμως που είχε εξαπατηθεί με έντεχνη μαζική προπαγάνδα να πιστέψει ότι το ΟΧΙ δεν ήταν απλά κατά της τελευταίας πρότασης των δανειστών (που οι περισσότεροι ούτε καν γνώριζαν) αλλά (έστω έμμεσα), ενάντια στα Μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας γενικά που τον είχαν γονατίσει, υπερψήφισε το ΟΧΙ, προφανώς δίνοντάς του την ευρύτερη αυτή έννοια που ήταν άλλωστε και ο λόγος που είχε ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία πριν μόλις πέντε μήνες. Έτσι σχηματίστηκε ένα άτυπο μέτωπο από τα κάτω που περιλάμβανε από «ακρο-αριστερούς» μέχρι «ακροδεξιούς» και από κομμουνιστές μέχρι Χριστιανούς και πατριώτες (δεν εννοώ βέβαια τους πατριώτες-μαϊμού που υπερασπίζονται την ΕΕ και το Ευρώ και βλέπουν σαν τον μόνο εχθρό την… ΧΑ ― όπως είναι η γραμμή της ΕΕ που έχουν υιοθετήσει, προφανώς με το αζημίωτο!).
Έτσι ξεκίνησε ένα αυθόρμητο πολυσήμαντο ΟΧΙ από κάτω που στρεφόταν είτε μόνο κατά των πολιτικών λιτότητας γενικά, είτε ακόμη και κατά του Ευρώ, αν όχι και κατά της ίδιας της ΕΕ (αιτήματα τα οποία ―ιδιαίτερα αυτά που στρέφονται κατά της ίδιας της ΕΕ― απορρίπτει μετά βδελυγμίας η πλήρως ενσωματωμένη στην ΕΕ ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα-Τσακαλώτου-Σταθάκη-Δραγασάκη-Μηλιού-Φλαμπουράρη αλλά και των πιο «ζωηρών» μέσα σε αυτόν (Λαφαζάνης-Λεουτσάκος-Λαπαβίτσας ―παρόλο που οι τελευταίοι στρεφόντουσαν αντιφατικότητα κατά του Ευρώ αλλά όχι και κατά της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης!) και η ανάλογη «διανόηση» (Δουζίνας, Βεργόπουλος-Μελάς κ.α.). Και φυσικά στο ΟΧΙ με αυτή την ευρεία έννοια, και όχι την παραπλανητική έννοια του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να συναθροιστεί και η ψήφος για το άκυρο, όπως και η αποχή που σε σημαντικό βαθμό εξέφραζε την αδιαφορία των πολιτών για το ψευτοδημοψήφισμα όπως το είχε διατυπώσει η Ευρω-ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, σχεδόν το 42% των εγγεγραμμένων ψήφισε ΟΧΙ και άκυρο στο οποίο πρέπει να προσθέσουμε ένα μεγάλο μέρος της αποχής που έφθανε το 38% ενώ το ΝΑΙ των βολεμένων μέσα στην ΕΕ μόλις πήρε το 25% των εγγεγραμμένων .
Με άλλα λόγια, μόλις το 1/4του λαού είναι φουλ υπέρ της ΕΕ ενώ τα άλλα 3/4 είναι σε διάφορους βαθμούς από άκρως επικριτικό έως εχθρικό. Εντούτοις, οι άθλιες (και πληρωμένες από την ΕΕ κατά πάσα πιθανότητα) δημοσκοπήσεις βγάζουν με συνέπεια τα 3/4 του λαού να είναι φουλ υπέρ της ΕΕ, ό,τι και να μας κάνει (όπως ουσιαστικά λέει ο πανάθλιος Ευρώδουλος αρχηγός του μιντιακού κόμματος Το Ποτάμι και οι υπόλοιποι παρόμοιοι αρχολίπαροι που τον πλαισιώνουν). Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ΠΟΤΕ δεν ζητήθηκε η γνώμη του Ελληνικού λαού για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, την ΕΕ ή την Ευρωζώνη! Είναι οι ίδιες ψευτοδημοσκοπήσεις που στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα άθλιες, όπως δείχνουν οι πολύ συχνές παταγώδεις αποτυχίες τους (παρόλο που επηρεάζουν άμεσα τα αποτελέσματα με τα πορίσματα που βγάζουν). Αυτό, φανερώνει το γεγονός ότι «κατά σύμπτωση» οι δημοσκοπήσεις αυτές πάντα βγάζουν αποτελέσματα ευνοϊκά προς αυτόν που τις πληρώνει: π.χ. τα μνημονιακά κόμματα, αν τις πληρώνει το Μνημονιακό Συγκρότημα κ.λπ., ή τα μνημονιακά κανάλια (MEGA κ.λπ.), ή τον ΣΥΡΙΖΑ αν τις πληρώνουν τα όργανα του (Αυγή, Εφημερίδα των Συντακτών που στήθηκε για να κλείσει την Ελευθεροτυπία, η οποία δεν ήταν κομματικό όργανο κανενός και φιλοξενούσε και γνήσιες αντισυστημικές απόψεις) κ.ο.κ.
Η ακύρωση του δημοψηφίσματος από την «αριστερή» Κοινοβουλευτική Χούντα
Το δημοψήφισμα που κάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ζητούσε από τους πολίτες απλά να εκφράσουν τη γνώμη τους για την κτηνώδη πρόταση των θεσμών της 25/6/2015 που απαιτούσε με μορφή τελεσιγράφου την και τυπική μεταμόρφωση της Ελλάδας σε προτεκτοράτο ― που ουσιαστικά ήδη αποτελούσε από το πρώτο Μνημόνιο του 2010. Όμως παρά το γεγονός ότι το ΟΧΙ αντιπροσώπευε τα ¾ των εγγεγραμμένων όπως έδειξα παραπάνω, δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες για να βγει η ίδια ευτελισμένη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει σχεδόν τις… ίδιες προτάσεις (κάποιες κατά λέξη) σε μια νέα πρόταση συμφωνίας. Στο μεταξύ, βέβαια, η ΕΚΤ την είχε ήδη αναγκάσει με την μέθοδο του κλεισίματος της στρόφιγγας της ρευστότητας που είχα καταγγείλει όλα αυτά τα χρόνια μετά το 2010[6] να κλείσει τις Τράπεζες και να επιβάλλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου! Φυσικά δεν ήμουν προφήτης για να το προβλέψω αυτό, αλλά απλά ήξερα ότι μια κυβέρνηση που δεν διανοείται να βγει από την ΕΕ και την Ευρωζώνη πολύ εύκολα θα εξαναγκαζόταν σε παρόμοια γενική συνθηκολόγηση, ή καλύτερα παράδοση άνευ όρων. Η μόνη περίπτωση για να μην γινόταν αυτό θα ήταν να είχε ήδη προετοιμάσει τον λαό για τις δύσκολες μεταβατικές αποφάσεις που θα χρειαζόντουσαν για μια μικρή σχετικά περίοδο μετάβασης από το Ευρώ στη δραχμή αλλά και να πάρει τα τεχνικο-οικονομικά μέτρα που απαιτούντο σχετικά. Απαιτείτο δηλαδή ένα «σχέδιο Β» όπως είχε επικρατήσει να ονομάζεται.
Στη πραγματικότητα όμως η Κυβέρνηση αυτή των μπουρδολόγων Βαρουφάκηδων και σία δεν είχε ΠΟΤΕ ετοιμάσει παρόμοιο σχέδιο, όπως αποκάλυψε και ο έντιμος λίμπεραλ Βρετανός οικονομολόγος Robert Peston με βάση έγκυρες πληροφορίες μέσα από τον Τραπεζικό κλάδο[7]―κάτι που ο ίδιος χαρακτήρισε εγκληματικό! Και αυτό είναι πράγματι το μεγάλο και ασυγχώρητο έγκλημα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ: ότι ουσιαστικά παρέδωσε τον λαό στη σφαγή πηγαίνοντας να «διαπραγματευθεί» ενώ είχε ΕΚΟΥΣΙΑ τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα! Ούτε φυσικά οι μπαρουφολογίες του Βαρουφάκη ότι είχε σχέδιο αλλά πίστευε ότι δεν θα έπρεπε να ενεργοποιηθεί για «να μην γίνει μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία»[8] καλύπτουν τον εγκληματικό ρόλο που έπαιξε ο ίδιος σε αυτή τη διαδικασία. Και είναι βέβαια μπαρουφολογία το ότι πίστευε πως «τη στιγμή που το Eurogroup μας έκλεισε τις τράπεζες, τότε θα πρέπει να ενεργοποιήσουμε αυτή τη διαδικασία»! Όμως, ακόμη και ένας δευτεροετής φοιτητής Οικονομικών οφείλει να γνωρίζει ότι η μετάβαση από ένα νόμισμα σε άλλο, για να μην είναι καταστροφική, απαιτεί μία διαδικασία κάποιων μηνών, όχι μόνο για το τεχνικό μέρος της αλλά, το κυριότερο, για το συνειδησιακό μέρος προετοιμασίας του λαού για τα ριζικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν σχετικά. Ιδιαίτερα μάλιστα για ένα λαό σαν τον Ελληνικό λαό που έχει υποστεί μαζική πλύση εγκεφάλου για δεκαετίας, από τις πολιτειακές και πολιτικές αρχές μέχρι τα μίντια και τους Ευρω-θρεμμένους Πανεπιστημιακούς κ.λπ..
Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους πιο «ζωηρούς» Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα, Λεουτσάκο κ.λπ. που αντί να ψηφίσουν «παρών», λες και ψήφιζαν για το αν η νέα χωματερή θα είναι στο Πέραμα ή στη Σαλαμίνα, θα έπρεπε να είχαν απαιτήσει από καιρό, αν πίστευαν αυτά που λένε, την προετοιμασία σχεδίου Β και να αποχωρούσαν από το κόμμα αν η ηγεσία το αρνιόταν. Για τον ίδιο λόγο αποτελεί παραπλανητικό ισχυρισμό αυτό που επαναλαμβάνει συνεχώς ο Λαφαζάνης πως «εναλλακτικές λύσεις» υπάρχουν. Διότι βέβαια άλλο η θεωρητική ύπαρξη εναλλακτικών λύσεων και εντελώς άλλο το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή, χωρίς την παραμικρή προετοιμασία (γεγονός για το οποίο φέρει ακέραια την ευθύνη όχι μόνο η Κυβέρνηση, αλλά και η Αριστερή Πλατφόρμα καθώς και οι Λαπαβίτσες κ.λπ. που στήριζαν τη κυβέρνηση όλο αυτό τον καιρό), πράγματι η έξοδος από το Ευρώ θα ήταν καταστροφική. Και, φυσικά, η ηγεσία πολύ εύκολα θα τους πετάξει τώρα όλους αυτούς σαν στημένα λεμόνια για να μαζέψει όλους τους Ευρώδουλους μέσα στη Βουλή (από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μέχρι το μιντιακό Ποτάμι) και να περάσει όποια προδοτική συμφωνία και εγκληματικά μέτρα μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας…
Έτσι για πρώτη φορά θα δοθεί η ευκαιρία στις ελίτ (πράγμα που μπορεί κάλλιστα να ήταν αριστοτεχνικό σχέδιο των ντόπιων και ξένων ελίτ ήδη πριν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία) για να εφαρμόσουν το χειρότερο μνημόνιο από κάθε προηγούμενο, με μέτρα που ούτε οι προηγούμενες κοινοβουλευτικές Χούντες δεν μπόρεσαν να περάσουν, όπως για παράδειγμα την ουσιαστική κατάργηση κάθε ίχνους εθνικής κυριαρχίας μας με τη δημιουργία ταμείου 50 δις Ευρώ, όπου θα εντάσσεται κάθε περιουσιακό στοιχείο της χώρας, το οποίο η Τρόικα θα θεωρεί επικερδές και κατόπιν θα ξεπουλά με στόχο, βασικά, την αποπληρωμή του Χρέους. Και φυσικά αποτελεί άλλη μία απάτη των Τσίπρα-Τσακαλώτου ότι κατόρθωσαν η έδρα του ταμείου να είναι στην Ελλάδα και ότι θα το «διαχειρίζεται» η Ελλάδα «κάτω από την επίβλεψη» της Τρόικας ― κάτι που θυμίζει τη δήθεν διαχείριση της οικονομίας όλα αυτά τα χρόνια από ελληνικές κυβερνήσεις «κάτω από την επίβλεψη της Τρόικας». Όλα αυτά κάνουν κάθε άνθρωπο, όχι μόνο κάθε Έλληνα, να ντρέπεται για τον εαυτό του. Ιδιαίτερα όταν ακούει απατεώνες πολιτικούς και «διανοητές» που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ότι απλά χάσαμε μια μάχη αλλά θα κερδίσουμε τον πόλεμο, ενώ είναι εν πλήρη γνώσει ότι, για παράδειγμα, το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου είναι αμετάκλητο―εκτός βέβαια εάν οι ίδιοι απατεώνες «σοσιαλιστές της σαμπάνιας» κάνουν επανάσταση για να τον ανακτήσουν! Και όλα αυτά θα τα πετύχει μια δήθεν αριστερή κυβέρνηση απατεώνων που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια κοινοβουλευτική Χούντα. Και αυτό διότι μόνο μια τέτοια Χούντα θα τολμούσε έτσι ξεδιάντροπα να πετάξει στα σκουπίδια τη λαϊκή ετυμηγορία, για να είμαστε όλοι περήφανοι λακέδες της ΕΕ…
Συμπέρασμα: Η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού
Το έγκλημα που συντελέστηκε από την «αριστερή» κοινοβουλευτική Χούντα με την αποφασιστική βοήθεια όλων των Ευρώδουλων μέσα στη Βουλή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τελειωτική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, για χάρη μιας μειοψηφίας βολεμένων στην Ελλάδα και των ξένων ελίτ. Η Ευρωδουλεία δεν είναι απλά μία ιδεολογία. Η Ευρωδουλεία είναι χειρότερη μορφή ραγιαδισμού αφού οδηγεί στην πλήρη απώλεια κάθε οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας και φυσικά και κάθε πολιτικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα αν παραμείνει στην ΕΕ και το Ευρώ και γενικά στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης θα είναι κάτω από μια νέα Κατοχή, οικονομική και πολιτική, πολύ χειρότερη από την Τουρκοκρατία, στην οποία η πολιτική και οικονομική αυτοδιοίκηση των ρωμιών ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που έχει σήμερα η Ελλάδα. Με αυτή την έννοια η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφη ραγιαδισμού και αποτελεί πολιτική αγυρτεία, αν όχι προδοσία, να χαρακτηρίζεται και «πατριωτικό καθήκον» η παραμονή μας σε κατάσταση Ευρωδουλείας, δηλαδή εθελοδουλείας, πολύ χειρότερης από αυτή των ραγιάδων. ΑΝ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΔΕΝ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΥΤΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ[9] ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ…
[1] Ναόμι Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ (Λιβάνης, 2009)
[2] Βλ. ΠΔ: 10 χρόνια Μετά. (Ελεύθερος Τύπος, 2008)
[3] Βλ. The New World Order in Action (Progressive Press, August 2015)
[4] Polanyi, The Great Transformation (Beacon Press, 1945).
και στα ελληνικά, Καρλ Πολάνυι, Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός (Νησίδες, 2007)
[5] Βλ. Η Ελλάδα σαν προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).
[6] Βλ. Το Χρονικό της Καταστροφής (Γόρδιος, 2015).
[7] Robert Peston, “Could euro survive temporary exit of Greece?”, BBC News (12/7/2015).
[8] Βλ. συνέντευξή Βαρουφάκη στο Newstatesman (13/7/2015)
[9] ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ: 10 ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΗ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ
