Αρχική
Ουλρίκε Μάινχοφ – Η Βιογραφία
2 Ιουλ, ’12
Την Ουλρίκε Μάινχοφ την αγαπάω – σηκώνω το ποτήρι μου στην Ουλρίκε. Και ο Φίλιππος Πυκνής μου κάνει την τιμή και μου δίνει τη χαρά να παρουσιάσω στο μπλογκ μου -για πρώτη φορά στην Ελλάδα-τη βιογραφία της Ουλρίκε Μάινχοφ από τηνΓιούττα Ντίτφουρτ (Ούλρικε Μάινχοφ – Η Βιογραφία, εκδόσεις Νάρκισσος). Το βιβλίο θα είναι στα βιβλιοπωλεία την επόμενη εβδομάδα (9-10 Ιουλίου) και είναι το βιβλίο που θα διαβάσω την επόμενη εβδομάδα. Ένα βιβλίο που -μέσα από τη ζωή της αγωνίστριας Ουλρίκε Μάινχοφ- μας βοηθάει να αντιληφθούμε τι συνέβη στην κοινωνία και την πολιτική σκηνή της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και να καταλάβουμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Σε ευχαριστώ, Φίλιππε!
Από τις εκδόσεις Νάρκισσος κυκλοφορεί το βιβλίο της
ΓΙΟΥΤΤΑ ΝΤΙΤΦΟΥΡΤ
ΟΥΛΡΙΚΕ ΜΑΪΝΧΟΦ – Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Πρόλογος: Κώστας Καλφόπουλος
Μετάφραση: Ηλιάνα Αγγελή
Επιμέλεια: Γιάννης Καλιφατίδης
Η Ουλρίκε Μάινχοφ ήταν παιδί του πολέμου. Προερχόταν από μια γνήσια γερμανική οικογένεια, μέσα στην οποία οι χριστιανοί προτεστάντες συνθηκολόγησαν με τον ναζιστικό φασισμό. Ήδη από τα νεανικά της χρόνια βρέθηκε στην πλευρά της «αντιπολίτευσης», άκουγε τζαζ, έπαιζε βιολί και ντραμς, και ήρθε σε ρήξη με τη θετή μητέρα της Ρενάτε Ρήμεκ. Είχε, όμως, τη μεγάλη ατυχία να μεγαλώνει στη Γερμανία, ανάμεσα σε γερασμένους φασίστες που κάθονταν ξανά σε θέσεις εξουσίας. Ως δημοσιογράφος στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο έκανε πάταγο με τις αιχμηρές πολιτικές αναλύσεις της και την κοινωνική της στράτευση. Από το 1967 αφοσιώθηκε στον πολιτικό αγώνα, στο πλευρό της Εξωκοινοβουλευτικής Αντιπολίτευσης (ΑΡΟ). Γιατί η αναγνωρισμένη αρχισυντάκτρια του δημοφιλούς περιοδικού konkret γύρισε την πλάτη στον μικροαστικό τρόπο ζωής και πέρασε στις ένοπλες επιθέσεις; Γιατί το 1970 πήρε μέρος στη θεαματική απελευθέρωση του κρατούμενου Αντρέας Μπάαντερ; Γιατί εκπαιδεύτηκε από τους Παλαιστίνιους αντάρτες πόλεων, διέπραξε ληστείες τραπεζών και συμμετείχε σε βομβιστικές ενέργειες;
Κατά την εξαετή έρευνά της, η δημοσιογράφος Γιούττα Ντίτφουρτ ανακάλυψε άγνωστες, μέχρι σήμερα, πηγές για την Ουλρίκε Μάινχοφ και ανέδειξε νέους συσχετισμούς στη ζωή της συνιδρύτριας της Οργάνωσης Κόκκινος Στρατός (RAF). Με αυτή τη διεξοδική, σχεδόν εξονυχιστική βιογραφία, η Ντίτφουρτ κατορθώνει να ανατρέψει τους συνήθεις μύθους για την αντιεξουσιαστική δράση της γερμανίδας αντάρτισσας πόλεων και να απαντήσει στο ερώτημα:
Ποια ήταν στην πραγματικότητα η Ουλρίκε Μάινχοφ;
Η Μάινχοφ ήταν ένας άνθρωπος με πολλές δυνατότητες. Έξυπνη, μορφωμένη, συναισθηματική, με φαντασία και συνέπεια.
[…] Μεγάλωσε εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου και μιας σοσιαλδημοκρατίας που πρόδιδε κάθε κίνηση και κίνημα. Άνθρωποι σαν τη Μάινχοφ ήταν εμπόδια στον δρόμο του κεφαλαίου και του κράτους της Δυτικής Γερμανίας… Ήταν από τους πρώτους δημοσιογράφους που έγραψαν εναντίον της χούντας στην Ελλάδα και αυτών που τη στήριζαν.
Η Γερμανία είναι μία από τις μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με προφίλ, όμως, φαινομενικά πιο ουμανιστικό από των ΗΠΑ. Η αύξηση του ποσοστού της φτώχειας είναι ανελέητη, την ίδια στιγμή που η χώρα υπερεξοπλίζεται στρατιωτικά. Ακόμη και σε διεθνές επίπεδο η Γερμανία αποστασιοποιείται από τις ανάγκες των αδυνάτων. Αυτό που μετράει πάνω απ’ όλα είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τα υπόλοιπα είναι αστικές φιλολογίες.
Γιούττα Ντίτφουρτ
Από συνέντευξη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία,
περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ (13-1-2008)
Η Γιουττα Ντιτφουρτ, κοινωνιολόγος και συγγραφέας, γεννήθηκε το 1951 στο Βύρτσμπουργκ. Μετά το τέλος των σπουδών της, διετέλεσε επιστημονική συνεργάτιδα στα Πανεπιστήμια του Φράιμπουργκ, του Μπήλεφελντ και του Μάρμπουργκ. Έζησε, μεταξύ άλλων, στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Ως ανταποκρίτρια εξωτερικού έγραψε άρθρα για τη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα, την Αλγερία και την Κούβα. Στρατεύτηκε στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Υπήρξε συνιδρύτρια, πρόεδρος και βουλευτίνα (1984-1988) του Κόμματος των Πρασίνων, από το οποίο αποχώρησε το 1991, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δεξιά στροφή του. Από το 2001 έως το 2009 διετέλεσε δημοτική σύμβουλος της Αντιρατσιστικής Λίστας Οικολογική Αριστερά (ÖkoLinX-Antirassistische Liste) στον Δήμο της Φρανκφούρτης. Έχει γράψει σενάρια, μυθιστορήματα και θεματικά βιβλία, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται: Να ονειρεύεσαι, Να αγωνίζεσαι, Να πραγματοποιείς (1988), Ζήσε άγρια και επικίνδυνα (1991), Τα παιδιά της Μπλαβάτσκυ (1995), Η ονειροπόλος (1998), Αυτοί ήταν οι Πράσινοι (2001), Μέσα από αόρατα τείχη – Πώς γίνεται αριστερή μια τέτοια γυναίκα; (Αυτοβιογραφία, 2003), Ποιο είναι το ζητούμενο; (2012).
