Τι έχουμε πάθει, ωρέ; Συνηθίσαμε; Προσαρμοστήκαμε; Στην αφόρητη μπόχα που εκπέμπεται από ληγμένα προϊόντα και κυρίως από τη ληγμένη συλλογική νοημοσύνη; Στην αφόρητη ασχήμια ιδεών και συμπεριφορών αλλά προπάντων στην αντιδημοκρατική, στην παραλυτική ανοχή, όταν δίπλα και παραδίπλα, ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, στο γραφείο, στο σχολείο, στη δουλειά και στο καφενείο, κότες και κοκόρια σε τρομοκρατημένη υστερία, βγάζουν λογύδρια και εκτονώνονται το ίδιο οριζόντια με την οριζοντιοποίηση των εναντίον τους μέτρων; Οριζόντια κατάθλιψη, οριζόντια απελπισία, οριζόντια παραλυσία, συντελούντος και του παρατεταμένου καύσωνα, τον χάσαμε τον ορίζοντα τον συλλογικά αποδεκτό ως τέτοιο. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία μας βρίσκεται θαρρείς σε θανατηφόρο βέρτιγκο (vertigo η απώλεια της αίσθησης του ορίζοντα που είτε στον αέρα είτε στο νερό έχει συνήθως μοιραία αποτελέσματα).
Επιασα τις προάλλες μια κουβέντα με σοβαρή επιστήμονα, γιατρίνα, που δεν αντέχει να βλέπει μέσα στο δημόσιο σύστημα Υγείας, στο οποίο από επιλογή έμεινε δεκαετίες τώρα, μέρος του πληθυσμού να χάνεται κυριολεκτικά, στο όνομα μιας ...χρήσιμης λογιστικής γενοκτονίας. Βαριές κουβέντες ανοίγει η συνθλιπτική αποθάρρυνση των ημερών. «Δεν τη θέλω αυτήν την πατρίδα. Δε με συγκινεί. Δεν μπορεί να μου πάρει τίποτε άλλο, τίποτε περισσότερο απ' όσα με τα χέρια, το μυαλό, τις σπουδές και την πείρα μου της έδωσα. Κάντε κάτι γιατί το μόνο που βλέπω εφικτό είναι ν' αποσυρθώ...» Βρε τι κόπο κατέβαλα, τι μηχανεύτηκα ώστε να συμφωνήσουμε στον ορισμό της πατρίδας τουλάχιστον, στάθηκε σχεδόν αδύνατο να την παρηγορήσω κατ' ελάχιστον. Αγαπητική σχέση και κουβέντα, άνθρωπος πολιτικοποιημένος, διανόηση της δράσης κι όχι της χάσης και της βρέξης, μάνα δύο παιδιών που δεν είναι άνεργα αλλά στην ίδια μοίρα με τη μάνα τους, καθώς απολαμβάνουν το προνόμιο να εγκαταβιούν στη σύγχρονη γαλέρα, το ένα με συνεχείς μειώσεις μισθού και η άλλη πληρωμένη με έναντι επισφαλώς εργαζόμενη. Συνειδητά κατατάσσει τον εαυτό της στο σύγχρονο προλεταριάτο αλλά αυτοσυντρίβεται στην ιδέα της αδυναμίας να σώσει αυτόν που πεινάει και πεθαίνει.
«Δεν αντιδρώ πια. Ακούω ανοησίες, αηδίες, παράλογους λαϊκισμούς ακόμα και μέσα στο χειρουργείο. Καλά να πάθουν, καλά να πάθουμε σκέφτομαι...», καταλήγει. Πιο αυτοκτονική κοινωνική διαδικασία από την κατάργηση της διαλεκτικής στο καθημερινό επίπεδο δεν υπάρχει. Είναι η πιο αόρατη και συνάμα η πλέον θανατηφόρα επίπτωση της επικράτησης της καταναλωτικής δημοκρατίας και του ευτελισμού της αντιπροσωπευτικότητας. Δεν είναι σύμπτωμα. Είναι η φύση της αρρώστιας, της επιδημίας που μας μαστίζει κι εν τέλει μας υποδουλώνει πανεύκολα στη νεομεσαιωνική προσπάθεια να επιτευχθεί η πολυπόθητη για την άρχουσα τάξη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Η προσαρμογή στις αναθυμιάσεις της εκφυλισμένης συλλογικότητας των υπάκουων υπηκόων, φαντάζει σαν η μοναδική δυνατότητα επιβίωσης, που πόρρω απέχει βεβαίως από τη ζωή. Άλλωστε σε τέτοιες συνθήκες πρέπει επειγόντως να επαναπροσδιορίσουμε την ιδέα της πατρίδας για να περισώσουμε τουλάχιστον τη γη απ' την οποία και στην οποία ζούμε και την οποία έχουμε διδαχτεί ότι αξίζει να πεθαίνουμε κιόλας. Αλλά ποιος ακούει και ποιος είναι πρόθυμος να ανοίξει τον πραγματικό πολιτικό διάλογο για τέτοια θυσία; Πολιτική ιατρικής αντιμετώπισης της λογιστικής γενοκτονίας υπάρχει...
Η συνταγή κακογράφτηκε, κακοδιδάχτηκε και κακοεκτελείται. Είναι τουλάχιστον ανιστόρητο και ρεαλιστικά ανόητο, να ελπίζεις ότι ένας λαός θα σε ακούει να ζητάς «λίγο αέρα να αναπνεύσεις» και να αντιδρά λες και αναφωνεί ο ίδιος «αέραααααα» όπως την ιαχή που χάραζε στα αλβανικά βουνά άλλης μορφής επιβίωση και νίκη απέναντι στον επιβουλέα. Η λύση είναι η... επανάσταση. Συμφωνήσαμε. Με στόχο την κατάκτηση της ελευθερίας, της αποτίναξης του πολιτικού ζυγού που καταδυναστεύει τις ζωές μας. Κι όταν φτάσαμε στο τίμημα, το αίμα, τον αναπόφευκτο οβολό, τότε ξαναγυρίσαμε εκεί που αρχίσαμε. «Το παιδί μου δεν το δίνω σε τέτοιον αγώνα. Δεν αντέχω να του πω ή ταν ή επί τας...», ομολόγησε ευθαρσώς. Οπότε σε ποια τράπεζα αίματος θα βρούμε να αγοράσουμε αίμα για τη δικιά μας ελευθερία, μένει να αποσαφηνιστεί μετά από διαπραγμάτευση περί πολιτισμένων βασανιστηρίων...Πατριωτική λοβοτομή...Λαός που έχει πίσω του την Εξοδο του Μεσολογγίου και τρέμει την έξοδο από την ευρωστρούγκα συνταγογραφείται πανεύκολα. Οριζοντίως, διαγωνίως και καθέτως.
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Αρχική
