Αρχική
Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2012
Γενικός ξεσηκωμός διαρκείας, ο μόνος δρόμος για την ανατροπή
Του Γιώργου Παυλόπουλου
Ο νέος γύρος στην επιχείρηση εξαθλίωσης και γενοκτονίας των εργαζομένων ξεκινά. Τα όπλα μαζικής καταστροφής που θα χρησιμοποιηθούν έχουν επιλεγεί λεπτομερώς. Το πολεμικό συμβούλιο των υπηρετών του κεφαλαίου τα έχει ήδη εγκρίνει και οι αρχιστράτηγοι της τρόικα έχουν βάλει την υπογραφή τους. Οι θλιβεροί κομπάρσοι βουλευτές του θα πουν το «ναι» έστω και δύσκολα, όπως κάνουν πάντα. Ο στρατός των δυνάμεων καταστολής, έχοντας γλιτώσει (μόνο αυτός) τις περικοπές, θα ριχτεί με μανία πάνω σε όλους όσοι τολμήσουν να πουν «όχι».
Οι γραμμές άμυνας του καθεστωτικού συνδικαλισμού έχουν πλέον διαλυθεί. Οι θλιβερές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, παραδομένες και ενσωματωμένες από καιρό, απλώς ψελλίζουν κάποια λόγια για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ του 28% είναι εξαφανισμένος. Στελέχη, μέλη και ψηφοφόροι του (τουλάχιστον, η μεγάλη μάζα τους) μοιάζουν παραδομένοι στο γλυκό όνειρο της κυβερνητικής εξουσίας και, προσπαθώντας να μην κάνουν… θόρυβο και ξυπνήσουν, δεν βλέπουν ότι το καράβι τους παρασύρεται όλο και πιο δεξιά. Όσο για το ΚΚΕ, δυσκολεύεται ακόμη να προσαρμοστεί στον ρόλο του «μικρού» της Αριστεράς, ενώ αφήνει να καούν το ένα μετά το άλλο τα καλά χαρτιά του, όπως απέδειξε ο ηρωικός αγώνας της Χαλυβουργίας.
Η κοινοβουλευτική Αριστερά του 32% έχει παραχωρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων στη Χρυσή Αυγή του 7%. Τα σύγχρονα τάγματα ασφαλείας, οι μελανοχίτωνες του κεφαλαίου, με τη συνδρομή και των καθεστωτικών ΜΜΕ, φαντάζουν ως η μοναδική αξιόπιστη δύναμη αντιπολίτευσης – συγκροτώντας έτσι τον Δούρειο Ίππο του συστήματος και το ύστατο καταφύγιό του.
Πλέον, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι. Οι συγκρούσεις, οι αγώνες και οι εμπειρίες της περασμένης τριετίας, μαζί με τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους πρωταγωνιστές τους, καλούνται επειγόντως στο ταμείο. Και εδώ, η μεγάλη απόφαση είναι αναπόφευκτη: είτε θα κάνουμε το μεγάλο και αναγκαίο άλμα προς την γενικευμένη, αποφασιστική και βίαιη σύγκρουση με τα τανκς του συστήματος είτε η εποχή μας θα σφραγιστεί από μία ακόμη ήττα, στρατηγικών διαστάσεων, για την εργατική τάξη της Ελλάδας και για το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας.
Αυτή τη στιγμή, δεκάδες κλάδοι βρίσκονται σε αναβρασμό. Από τους ΟΤΑ που απειλούνται με λουκέτο και τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι θα βρεθούν μπροστά σε «κατεδαφισμένα» σχολεία, μέχρι τους γιατρούς του διαλυμένου ΕΣΥ και τους εργαζόμενους στις τράπεζες που ξεπουλιούνται για ένα ξεροκόμματο. Από τους εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων στις κατασκευές που βυθίζονται ολοένα περισσότερο στο τέλμα της ανεργίας, μέχρι τους μικρομεσαίους φαρμακοποιούς που πνίγονται από τις πολυεθνικές και τη στάση πληρωμών του δημοσίου. Οι πανεπιστημιακοί είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν και οι φοιτητές ζεσταίνουν τις μηχανές τους με τις φήμες επιβολής διδάκτρων. Ακόμη και οι δικαστικοί και πυροσβέστες είναι έτοιμοι να τα βροντήξουν.
Το συμπέρασμα μοιάζει προφανές (αν και, δυστυχώς, δεν είναι). Τώρα είναι η ώρα για να πέσει το σύνθημα που θα καλεί σε γενικό ξεσηκωμό διαρκείας. Με σχέδιο και προοπτική και όχι στον αέρα. Με αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις, με λουκέτο όλου του δημόσιου τομέα, με αποφασιστικές μάχες στα γκέτο των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Με άμεσο και δημοκρατικό συντονισμό, που θα σπάσει οριστικά και αμετάκλητα τον Γόρδιο Δεσμό του καθεστωτικού συνδικαλισμού. Που θα διασφαλίσει το αναγκαίο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και θα απαντά έμπρακτα και αποτελεσματικά στην επίθεση του συστήματος.
Με στόχο καθαρό: την ανατροπή της κυβέρνησης του κεφαλαίου και των πιστωτών, από τα κάτω και από τα αριστερά. Τη ρήξη με τις κυβερνητικές αυταπάτες και την εικόνα «ενός Ήσυχου Αριστερού». Τον μαζικό εκβιασμό όλων των πολιτικών δυνάμεων με όπλο τους αγώνες. Τη συγκρότηση εργατικών συνελεύσεων με αποφασιστικό λόγο και ρόλο σε όλα. Τη δημιουργία αποτρεπτικών μηχανισμών λαϊκής αυτοάμυνας απέναντι στο κράτος και το παρακράτος.
Δεν μπορούμε ούτε δικαιούμαστε πια να περιμένουμε τη δικαίωση των θέσεών μας εκλογικά ως προϋπόθεση για να βγούμε δυναμικά μπροστά. Δεν μπορεί να μυξοκλαίμε για τα χαμηλά ποσοστά μας και τις πολιτικές μας αστοχίες και αδυναμίες, όταν γύρω ο τόπος καίγεται, το δικαιώματά μας εκτελούνται, τα παιδιά μας ρίχνονται στον Καιάδα.
Τώρα είναι η ώρα να μπούμε στη φωτιά, με τόλμη και αυτοθυσία. Να στηρίξουμε τον καθένα που σηκώνεται αλλά, κυρίως, να τον βοηθήσουμε και να τον εμπνεύσουμε για να σηκωθεί. Όχι όταν θα έχουν γίνει όλα στάχτη και το μόνο που θα μπορούμε να ελπίζουμε είναι να φτιάξουμε μια… κόκκινη βίλα της επαναστατικής Αριστεράς η οποία θα δεσπόζει σε ένα μαύρο τοπίο.
