Αρχική
Στο ύψος του Ανθρώπου
8 Οκτωβρίου, 2012 Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
[Όπως δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος Babushka ]
Το χαρτί των τανκς
Ή το χαρτί της νομιμότητας.
Σε αυτό ποντάρει πλέον το σάπιο σύστημα για να κρατηθεί στην εξουσία. Μετά το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» , μετά το «μνημόνιο ή καταστροφή», μετά το «ευρώ ή θάνατος», το τελευταίο χαρτί που μένει σε αυτό το άθλιο και παραπαίον σύστημα για να παίξει είναι αυτό της κοινωνικής έκρηξης.
Οι αναφορές στον εμφύλιο έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό. Και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι αναφορές δε γίνονται από την Αριστερά, αλλά από την αστική τάξη, από εκείνη δηλαδή που νίκησε στον εμφύλιο, που σκότωσε αντάρτες αγωνιστές της ελευθερίας, που αντιπάλεψε την ιδέα μιας χώρας εθνικά ανεξάρτητης, ενός λαού κυρίαρχου του τόπου του, ενός λαού αποδεσμευμένου από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά των ευρωπαίων και των αμερικάνων.
Ο φόβος είναι το μόνο που τους μένει. Η τρομοκρατία είναι το τελευταίο καταφύγιο που έχει η αστική τάξη για να αποσοβήσει την κοινωνική έκρηξη. Απέναντι στην αντίσταση στα απάνθρωπα μέτρα εξαθλίωσης ορθώνουν το τείχος της νομιμότητας. “Νομιμότητα ή χάος”, λοιπόν. Για να κρατήσουν τους νοικοκυραίους, για να κρατήσουν τους δειλούς, για να κρατήσουν τους φοβισμένους.
Διαρκής και ο παραλληλισμός της φασιστικής δράσης της δολοφονικής ναζιστικής ομάδας των χρυσαυγιτών με τη συλλογική αγωνιστική δράση του λαού. Είτε αυτοί είναι Αριστεροί, είτε αυτοί είναι αντιεξουσιαστές, είτε αυτοί είναι συνδικαλιστές, είτε αυτοί είναι απλοί άνθρωποι που κατεβαίνουν να διαδηλώσουν γιατί απλά δεν αντέχουν άλλο να ματώνουν για μια χούφτα επιχειρηματιών και συμφερόντων, όλοι μαζί στο καζάνι της «ανομίας». Όλοι μαζί στην κλούβα και στα κρατητήρια. Εκατοντάδες προσαγωγές και δεκάδες συλήψεις σε λίγες μέρες. Μόνο και μόνο επειδή ύψωσαν ανάστημα. Όλοι τους επικίνδυνοι. Και δεν είναι υπερβολή: όλοι οι παραπάνω είναι επικίνδυνοι. Όλοι τους είναι εν δυνάμει σπίθες. Και το σύστημα γνωρίζει καλά πως μαζί με την οργανωμένη εργατική και λαϊκή αντίσταση πρέπει να φοβάται εξίσου και τις εκπυρσοκροτήσεις που έρχονται από τις πιο ανυποψίαστες γωνιές αυτοοργάνωσης κι αντίστασης.
Δε φοβούνται για επικείμενο εμφύλιο. Για ανοιχτό ταξικό πόλεμο φοβούνται. Τρέμουν στην ιδέα πως η τρομοκρατία τους θα πάψει να έχει αποτέλεσμα, τρέμουν πως η προπαγάνδα τους θα χάσει την απήχησή της και πως πλέον θα υπάρχει ανεξέλεγκτη μάχη ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ανάμεσα σε εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους. Φυσικά, η ταξική συνείδηση του εργαζόμενου λαού (μαζί και των ανέργων,που σε λίγο θα αποτελούν και την κοινωνική πλειοψηφία) δεν έχει φτάσει στα επίπεδα εκείνα που θα επέτρεπε στις επαναστατικές δυνάμεις να ανοίξουν έναν τέτοιο πόλεμο. Και, φυσικά, η εξαθλίωση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην απόχτηση ταξικής συνείδησης, ειδικά με το φίδι του φασισμού να σέρνεται και να γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα παίρνοντας δυνάμεις κι από τις φασιστικές ιδεολογικές επιρροές της αστικής προπαγάνδας. Όμως αυτό δε σημαίνει πως δε θα έρθει κάποια στιγμή το ξέσπασμα. Και θέλουν να είναι βέβαιοι πως όταν αυτό το ξέσπασμα θα έρθει, θα έχουν ήδη αποπροσανατολίσει αρκετό κόσμο ρίχνοντάς τον μέσα στο καζάνι του φασιστικού δηλητηρίου, ώστε να έχουν παραπάνω στρατιώτες στο πλάι τους.
Όχι, δεν είναι χαζό το σύστημα. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω κατά πόσο αυτές οι διαρκείς εξισώσεις της ναζιστικής βίας με την επαναστατική βία γίνονται στα πλαίσια «μαζέματος» του φασισμού που ίσως έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους, ή στα πλαίσια περαιτέρω ενδυνάμωσής του, παρουσιάζοντάς τον ως κάτι ριζοσπαστικό κι ανατρεπτικό.
Την έκρηξη λοιπόν φοβούνται. Κι αν είμαστε στο ελάχιστο σώφρονες, πρέπει να τη φοβόμαστε κι εμείς. Όχι όμως σκύβοντας το κεφάλι ή υπομένοντας τις σφαλιάρες της αστικής εξουσίας , αλλά οργανώνοντας την πάλη μας, φτιάχνοντας πυρήνες αντίστασης κι ανυπακοής παντού, από τις γειτονιές μέχρι τους χώρους δουλειάς, κυνηγώντας την ταξική αφύπνιση κάθε φοβισμένου νοικοκυραίου, ιδρώνοντας να σπάσουμε την κυρίαρχη μικροαστική ιδεολογία που τόσα χρόνια πότιζε τις ζωές μας, εξηγώντας πως το ταξικό συμφέρον των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων δεν είναι με το Κεφάλαιο, αλλά με τον κόσμο της εργασίας και της χειραφέτησης.
Από την άλλη, η έκρηξη δεν είναι νομοτελειακή. Τίποτα δεν είναι. Ίσως τελικά το αστικό σύστημα να επενδύσει σε μια –επίπονη γι’αυτό μεν,αλλά αναγκαία για την επιβίωσή του- διαχείριση. Ίσως αυτή η ταξική πόλωση επιχειρηθεί να αμβλυνθεί. Ίσως το σύστημα επιλέξει να θυσιάσει ένα μέρος του για να μπορέσει να επιβιώσει. Μέχρι να ενσωματώσει σιγά-σιγά το ξένο προς αυτό σώμα και να το διαβρώσει κύτταρο προς κύτταρο, σαν καρκίνος. Δε θα είναι η πρώτη φορά που το καταφέρνει άλλωστε… Η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει πως η συνταγή αυτή είναι επιτυχημένη. Βέβαια, και για να είμαστε ακριβείς, σε συνθήκες που δεν ήταν τόσο οξυμένες όσο οι σημερινές, αλλά και πάλι… Το μοτίβο υπάρχει.
Ψάχνοντας για επίλογο, δεν κατέληξα πουθενά. Δύσκολο να συμπυκνώσεις όλη τη σκέψη σου σε ένα «εμπρός λοιπόν για το τάδε». Άσε που αυτό θα σήμαινε πως τόσες γραμμές μέχρι τώρα πήγαν χαμένες. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι αυτή η εποχή που ζούμε είναι κρίσιμη, και σε κάθε κρίσιμη εποχή έρχεται η ώρα της ευθύνης. Για τον καθένα από μας. Ας σταθούμε ,λοιπόν, στο ύψος των περιστάσεων, μιας και δεν μας παίρνει άλλο να σκύψουμε.
