Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσωπικά αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος. Γιατί; Διότι τη θετική δήλωση που ανέμενε για την Ελλάδα έλαβε τελικά ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς από τη Σύνοδο Κορυφής. Με κοινή τους δήλωση οι 17 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωζώνης εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την πρόοδο που έχει σημειωθεί στη χώρα και για τις «αξιοσημείωτες προσπάθειες» του ελληνικού λαού. Δάκρυσα από συγκίνηση!
Να τι δήλωσαν οι «17»: «Καλωσορίζουμε την πρόοδο που σημείωσαν η Ελλάδα και η τρόικα με στόχο την επίτευξη συμφωνίας για τις πολιτικές που διέπουν το πρόγραμμα προσαρμογής και προσβλέπουν στην οριστικοποίηση της αξιολόγησης. Το Eurogroup θα εξετάσει το αποτέλεσμα αυτής της αξιολόγησης υπό το φως της έκθεσης της τρόικας και θα λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις. Καλωσορίζουμε την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης, να τηρήσει τις δεσμεύσεις της και χαιρετίζουμε τις αξιοσημείωτες προσπάθειες του ελληνικού λαού. Ικανοποιητική πρόοδος έχει σημειωθεί, προκειμένου να επανέλθει σε τροχιά το πρόγραμμα προσαρμογής. Αναμένουμε από την Ελλάδα να συνεχίσει τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και ενθαρρύνουμε τις προσπάθειές της να διασφαλίσει την ταχεία εφαρμογή του προγράμματος. Αυτό είναι αναγκαίο προκειμένου να δημιουργηθεί ένας πιο ανταγωνιστικός ιδιωτικός τομέας, να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις και να δημιουργηθεί ένας αποτελεσματικός δημόσιος τομέας. Αυτές οι προϋποθέσεις θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να επιτύχει ανάπτυξη και να διασφαλίσει το μέλλον της στην Ευρωζώνη».
Ας αφήσουμε στην άκρη τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και ας αρκεστούμε στην κοινή λογική μας. Συνήθως αυτή από μόνη της είναι αρκετή για να μας διαφωτίσει. Τι λέει η κοινή δήλωση;
Πρώτο: Συγχαίρει την αποκαλούμενη ως «ελληνική κυβέρνηση» για την αποφασιστικότητά της να τηρήσει τις «δεσμεύσεις» της και να «συνεργαστεί» με την τρόικα.
Δεύτερο: Χαιρετίζει τις «αξιοσημείωτες προσπάθειες» του ελληνικού λαού και εκτιμά ότι «ικανοποιητική πρόοδος» έχει σημειωθεί για να συνεχιστεί το πρόγραμμα προσαρμογής απαρέγκλιτα.
Τρίτο: Όλα εξαρτώνται από τις «δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που θα ενθαρρύνουν, λέει, στο να γίνουν προκειμένου να γίνει «ανταγωνιστικός» ο ιδιωτικός τομέας.
Τι δεν λέει η κοινή δήλωση; Δεν λέει κουβέντα για την όλο και βαθύτερη ύφεση στην οποία έχει βουλιάξει η ελληνική οικονομία. Δεν λέει κουβέντα για τις τρομακτικές ευθύνες των πολιτικών που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από την τρόικα και την οδήγησαν πρώτα στην ύφεση και κατόπιν στην κατάρρευση. Δεν λέει κουβέντα για την μαζική εξόντωση των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων και κυρίως της νεολαίας. Δεν λέει κουβέντα για το χρέος που αυξάνει και αυξάνει χάρις στα νέα βάρη που φορτώνεται ο έλληνας φορολογούμενος προκειμένου να διασωθούν τραπεζίτες και τρωγλοδύτες επενδυτές.
Αυτό που θεωρεί η κυβέρνηση ως θετική εξέλιξη είναι η δήλωση των «17» που αναγνωρίζουν ότι οι ντόπιοι δωσίλογοι ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές τους. Έστω κι αν οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη καταστροφή της χώρας και του λαού της.
Γιατί τέτοια αναλγησία; Μα το εξήγησε ένας από τους τυπικούς εκπροσώπους του πιο παρασιτικού νεποτισμού της ντόπιας πολιτικής κάστας, ο κ. Κεφαλογιάννης, ο οποίος σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης εξηγούσε ότι αναγκάστηκαν να μειώσουν το ύψος της σύνταξης στον έλληνα συνταξιούχο, γιατί του την πληρώνει ο Εσθονός, ο οποίος αμείβεται με πολύ λιγότερα από τον Έλληνα. Με άλλα λόγια, όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο έλληνας εργαζόμενος και συνταξιούχος είναι ένα παράσιτο. Γι’ αυτό και τον πληρώνουν οι άλλοι ευρωπαίοι! Το χειρότερο ήταν ότι την αληθινή προσωποποίηση του πιο απόλυτου παρασιτισμού, τον κ. Κεφαλογιάννη, τον άφησαν να φύγει αρτιμελή, που λέει ο λόγος, από την εκπομπή.
Έτσι είναι τα ήθη και έθιμα των κατοχικών «ενημερωτικών» εκπομπών στις μέρες μας. Μπορεί να βγαίνει ο οποιοσδήποτε άθλιος, φύση και θέση ανεπρόκοπος, γόνος των βαρόνων της πιο βρώμικης πολιτικής και να χυδαιολογεί εναντίον των εργαζομένων και των συνταξιούχων χωρίς τσίπα. Ο έλληνας συνταξιούχος δούλεψε σκληρά για δεκαετίες με αντάλλαγμα μια σύνταξη που σήμερα του την κλέβουν ανοιχτά και ξεδιάντροπα. Και του λένε από πάνω αυτοί που κυνικά τον κλέβουν μπροστά στα μάτια του, ότι είναι παράσιτο γιατί δήθεν αναγκάζεται να του πληρώσει την σύνταξή του, αυτή για την οποία ο ίδιος έχει καταβάλει εισφορές μια ολόκληρη ζωή, ο Εσθονός, ο Τσέχος και δεν ξέρω ποιος άλλος. Και τους κοιτάμε ακόμη!
Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας σήμερα που να χάβει πλέον αυτό το πιο χυδαίο παραμύθι. Ότι δηλαδή τα δάνεια τα παίρνουμε προκειμένου να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Κι επομένως προκειμένου να πάρουμε τις δόσεις μας, ως τυπικά πρεζόνια, πρέπει να τα έχουμε καλά, να στήνουμε κοινώς πισινό, στους δανειστές μας. Βεβαίως, για τους κυβερνώντες και τα γιουσουφάκια τους η στάση αυτή στα τέσσερα είναι απολύτως φυσιολογική. Έτσι γεννήθηκαν και έτσι συνέχισαν να πορεύονται στην ζωή τους προκειμένου να αναδειχθούν σε θώκους και πόστα. Το μόνο που πάντα επιζητούσαν στην άθλια ζωή τους ήταν και παραμένει το παρά φύση χάδι, το πονηρό κλείσιμο του ματιού και ο έπαινος με τα πολλά υπονοούμενα από τα μεγάλα αφεντικά.
Γι’ αυτό και είναι χαρούμενοι με την δήλωση των «17» που δεν λέει τίποτε περισσότερο από το ότι ο βιασμός και η γενοκτονία του ελληνικού λαού θα συνεχιστεί απαρέγκλιτα και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Γιατί; Διότι πολύ απλά με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουν αυτό που αδυνατούν να κατορθώσουν στην παγκόσμια οικονομία. Θα φέρουν την ανάπτυξη όταν θα γίνει «πιο ανταγωνιστικός ιδιωτικός τομέας, να γίνουν ιδιωτικές επενδύσεις και να δημιουργηθεί ένας αποτελεσματικός δημόσιος τομέας.»
Ο Γκυ Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος έλεγε ότι πριν υπάρξει η δικτατορία των μαζικών μέσων εξαπάτησης «όλος ο κόσμος σχεδόν σκεφτόταν με μια κάποια λογική, με εντυπωσιακή εξαίρεση τους ηλίθιους και τα κομματικά μέλη.» Σήμερα υπάρχει και μια επιπρόσθετη διακριτή κατηγορία που αρνείται να σκεφτεί με την λογική, οι κάτοχοι των ΜΒΑ και των δικτατορικών χρηματοοικονομικής. Τους βλέπουμε να παρελαύνουν από τα κατοχικά ΜΜΕ και να αποδεικνύουν ότι η ηλιθιότητα μαζί με την σκοπιμότητα δεν γνωρίζει όρια.
Βέβαια, αν εξαιρέσει κανείς αυτές τις τρεις χαρακτηριστικές κατηγορίες ηλιθίων, οφείλουμε να πούμε ότι μπορεί δύσκολα θα βρεθεί απλός άνθρωπος σήμερα που να πιστεύει τις παπαρολογίες του καθεστώτος. Πώς είναι δυνατόν να υπάρξουν επενδύσεις στην ελληνική οικονομία όταν χάρις στο βίαιο πρόγραμμα προσαρμογής έχουν καταλήξει στο επίπεδο της δεκαετίας του 1980; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει έστω και στοιχειωδώς προοπτική για την ελληνική οικονομία όταν ακόμη και πολυεθνικές σαν την Coca-Cola μεταφέρουν τις εργασίες τους αλλού; Πώς είναι δυνατόν να μιλά κανείς για άνοδο της ανταγωνιστικότητας όταν ολόκληρη η ελληνική οικονομία έχει τεθεί σε διαδικασία αποεπένδυσης; Όταν οι μεγάλες πολυεθνικές με το προκλητικά προνομιακό τους καθεστώς τα μαζεύουν και φεύγουν από μια οικονομία, τότε για ποιες επενδύσεις μπορεί να μιλήσει κανείς;
Η ελληνική οικονομία είναι υπό διαδικασία κατάρρευσης σε όλους τους τομείς της. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει της Αργεντινής. Μέσα στους επόμενους 2-3 μήνες θα ζήσουμε φριχτές καταστάσεις. Η κατάσταση θα χειροτερεύει με ρυθμούς πρωτοφανείς ακόμη και με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Η ανεργία, που ήδη έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο ανάταξης, η φτώχεια, η εξαθλίωση θα χτυπήσει την πόρτα των δυο από κάθε τρία νοικοκυριά. Όλοι μας θα αναγκαστούμε να πάρουμε αποφάσεις που ποτέ στην ζωή μας δεν φανταστήκαμε ότι θα βρεθούμε στην ανάγκη να πάρουμε. Και από την απόφαση αυτή θα κριθεί η ίδια η επιβίωση της οικογένειας, αλλά και της χώρας μας.
Το 2012-13 θα καταγραφεί στην ιστορία ως το ελληνικό Annus Horribilis, μόνο που τον ελληνικό λαό, το ελληνικό έθνος, την ίδια την Ελλάδα δεν θα την αποτεφρώσει μια μεγάλη πυρκαγιά σαν αυτή του Λονδίνου στα 1665-66, η οποία αποτέλεσε το αποκορύφωμα μιας τρομακτικής επιδημίας χολέρας, αλλά η εγκληματική πολιτική που θέλει την πάση θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ. Τα αθώα θύματα του ελληνικού Annus Horribilis θα ξεπεράσουν κατά πολύ τις εκατόμβες των πολέμων αυτής της χώρας. Μπροστά του το παλιό αγγλικό Annus Horribilis θα μοιάζει παιδική χαρά. Από αυτήν την δοκιμασία, αν καθίσουμε στ’ αυγά μας, αν φοβηθούμε να τα βάλουμε με ότι μας εμφανίζεται σήμερα ως «πεπρωμένο» της χώρας, αν δεν ξεφορτωθούμε το ταχύτερο δυνατό την ληστοσυμμορία του ευρώ, τότε είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα δεν θα επιβιώσει. Τουλάχιστον με την σημερινή της εδαφική και εθνική συγκρότηση.
Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τους ηλίθιους, τα κομματικά μέλη και τους διδάκτορες των μπίζνες και της χρηματοοικονομικής, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού καταλαβαίνει πια που το πάει η όλη κατάσταση. Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Όχι του χρόνου, αλλά τον άλλο μήνα. Είναι πια θέμα γενικευμένης εμπειρίας. Κι έτσι η βουβή κοινωνική οργή μετασχηματίζεται σε βαθύ μίσος για το καθεστώς και τους εκπροσώπους του. Αυτό που σε πολλούς φαίνεται σαν απάθεια, ή αδιαφορία είναι ένας μετασχηματισμός της οργής και της διαμαρτυρίας σε άσβεστο μίσος απέναντι σε οτιδήποτε αντιπροσωπεύει η σημερινή επίσημη πολιτική. Κι αυτό είναι καλό. Δεν μπορεί ένας λαός να ξεμπερδέψει μ’ ένα καθεστώς αν πρώτα δεν το μισήσει βαθιά. Και αυτό συντελείται τώρα. Είναι η γόνιμη μαγιά που η ιστορία έχει αποδείξει ότι γεννά μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις.
Σε αυτήν την φάση βρισκόμαστε σήμερα. Η κοινωνία είναι περισσότερο παρά ποτέ έτοιμη να κάνει το μεγάλο άλμα. Να ξεμπερδέψει μια και καλή με ολόκληρο το καθεστώς που της έχει επιβληθεί. Χρειάζεται όμως πολιτική ηγεσία και συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο. Διαφορετικά η διάθεσή της θα εκφυλιστεί και το μίσος της θα κάψει τα πάντα οδηγώντας ολόκληρη την κοινωνία στον εμφύλιο για ένα κομμάτι ψωμί, για μια θέση στον ήλιο.
Επομένως τι πρέπει να κάνουμε; Ο αγώνας που καλείται να δώσει ο λαός το επόμενο διάστημα πρέπει να μετεξελιχθεί στην μάχη όλων των μαχών. Τα μέτρα ακόμη κι αν περάσουν δεν πρέπει ποτέ να εφαρμοστούν στην πράξη. Και για να γίνει αυτό οφείλουμε να θέσουμε απλά και ξεκάθαρα τα πράγματα. Οφείλουμε να απαιτήσουμε από τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο να δηλώσουν, ως προειδοποίηση μπροστά στο ενδεχόμενο ψήφισης του νέου πακέτου και όσων το ακολουθούν, την αμετάκλητη απόφασή τους να καταθέσουν την βουλευτική τους ιδιότητα και να αποχωρήσουν οριστικά από την Βουλή. Η στάση αυτή είναι η τελευταία γραμμή άμυνας προκειμένου ο λαός να μην υποστεί την μαζική εξόντωση για την οποία προορίζεται από το πρόγραμμα προσαρμογής.
Έτσι ή αλλιώς η ίδια η ύπαρξη του κοινοβουλίου δεν προσφέρει σήμερα απολύτως τίποτε στον λαό. Σ’ ένα καθεστώς όπου πρυτανεύουν οι «διεθνείς δεσμεύσεις» απέναντι στους δανειστές οι οποίοι συμπεριφέρονται σ’ αυτήν την χώρα σαν ορδή βαρβάρων κατακτητών, το κοινοβούλιο δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια φάρσα, ένα άλλοθι γενικευμένης ανομίας και ανωμαλίας. Η υπεράσπιση σήμερα των δημοκρατικών δικαίων του λαού, η υπεράσπιση της ίδιας της δημοκρατίας – ακόμη και με την έννοια του Συντάγματος του 1975 – αλλά και της ίδιας της πατρίδας απαιτεί να επανατοποθετήσουμε το πολιτικό πρόβλημα της χώρας από μηδενική βάση.
Η παραίτηση από το κοινοβούλιο δεν θα γίνει για να προκληθούν εκλογές. Τι να τις κάνουμε τις εκλογές για ένα ανήμπορο, ανίσχυρο και προσχηματικό κοινοβούλιο; Γιατί να πάμε ξανά σε εκλογές που δεν λύνουν κανένα πρόβλημα, εκτός ίσως από την κατανομή του κρατικού φέουδου και της κρατικής επιχορήγησης ανάμεσα σε κόμματα και δελφίνους της εξουσίας; Δεν ήταν ποτέ και δεν είναι πολύ περισσότερο σήμερα δημοκρατία αυτή.
Η παραίτηση από το κοινοβούλιο θα πρέπει να γίνει με μοναδικό σκοπό να συγκροτηθεί ένα αντίπαλο δέος μέσα στην ίδια την χώρα. Ένας αντίπαλος κοινωνικοπολιτικός πόλος που θα εκφράζει στην πράξη την μεγάλη πλειοψηφία του λαού και δεν θα αναγνωρίζει το σημερινό καθεστώς σε όλες του τις εκδοχές. Πρόκειται για την δημιουργία μιας δυαδικής εξουσίας, όπου ο λαός θα κληθεί να επιλέξει στην πράξη ποια μορφή και πρόγραμμα διακυβέρνησης τον εκφράζει.
Το κυρίαρχο πολιτικό αίτημα αυτού του αντίπαλου πόλου δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένα: εκλογές εδώ και τώρα για Συντακτική Εθνοσυνέλευση με σκοπό την σύνταξη και ψήφιση νέου Συντάγματος που να διασφαλίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού και την δημοκρατική εξέλιξη της χώρας. Στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει καμιά άλλη δημοκρατική διέξοδος στο καταστροφικό αδιέξοδο που έχει οδηγήσει την χώρα και τον λαό της το καθεστώς που έχει επιβληθεί από το ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ.
Για να γίνει δυνατό κάτι τέτοιο οι δυνάμεις που στην πράξη στρατεύονται στην υπόθεση του λαού και έχουν κάνει την επιλογή τους στο πλευρό του, οφείλουν να πράξουν τρία πράγματα:
Πρώτο: Να ζητήσουν εδώ και τώρα την παραίτηση της κυβέρνησης και την διάλυση του κοινοβουλίου προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τις εκλογές της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Καμιά άλλη πολιτική λύση εντός του υπάρχοντος κολοβού και προσχηματικού κοινοβουλευτισμού δεν είναι αποδεχτή.
Δεύτερο: Να καλέσουν τον λαό σε μαζική Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας με σκοπό να καταλάβει και να πάρει στα χέρια του επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, υποδομές, δημόσια διοίκηση και ζωτικές υπηρεσίες του κράτους που σήμερα βρίσκονται στην κατοχή, ή την κηδεμονία των ξένων επιτρόπων και αρμοστών.
Τρίτο: Να δημιουργήσουν μια προσωρινή υπηρεσιακή κυβέρνηση από τις δυνάμεις που συμμετέχουν ενεργά στην Γενική Πολιτική Απεργία, η οποία θα αναλάβει την προκήρυξη και την διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Μέχρι την ψήφιση του νέου Συντάγματος η προσωρινή αυτή κυβέρνηση θα λειτουργεί ως επιτελείο διαχείρισης των υποθέσεων του κράτους με γνώμονα το εθνικό και λαϊκό συμφέρον, αλλά και με άμεση συμμετοχή του λαού διαμέσου των οργανώσεών του.
Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα σήμερα; Γίνεται ήδη στην Πορτογαλία. Γι’ αυτό και τα διεθνή ΜΜΕ την έχουν αποκλείσει από την ειδησεογραφία. Όπως έκαναν τα δυο τελευταία χρόνια με την Ισλανδία. Είναι έτοιμος ο κόσμος να δεχθεί, να υποστηρίξει και να στρατευθεί σε μια τέτοια υπόθεση; Είναι έτοιμος όσο ποτέ άλλοτε δεν ήταν. Αρκεί να δει τις πολιτικές δυνάμεις που μιλούν εξ ονόματός του να παίρνουν την πρωτοβουλία και να αποδεικνύουν στην πράξη ότι ξέρουν να παίρνουν ρίσκα όταν η κατάσταση του λαού και οι απειλές που ζώνουν την χώρα το απαιτούν.
Θα το κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Όμως θα ήταν λάθος να νομίζουμε ότι οι ηγεσίες τους έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι, ότι δηλαδή ελέγχουν τις εξελίξεις εντός και εκτός των κομμάτων τους. Οι εξελίξεις τις έχουν ήδη υπερβεί. Όποια ηγεσία δεν κάνει αυτό που πρέπει, τότε είναι σαν να υπογράφει την θανατική της καταδίκη. Περνά, το θέλει, δεν το θέλει, στην αντίπερα όχθη και θα κληθεί – αργά ή γρήγορα – να λογοδοτήσει. Δεν ξέρω αν θα το κάνει στα έδρανα των κατηγορουμένων ενός αυθεντικά λαϊκού δικαστηρίου, που σίγουρα αποτελεί την πιο ευοίωνη προοπτική, ή θα γίνει μέσα στην πυρκαγιά ενός γενικευμένου κοινωνικού εμφυλίου, όπως έγινε με τις ανάξιες και αντιλαϊκές ηγεσίες της αριστεράς την εποχή της δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Ένα είναι σίγουρο, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και κανείς δεν μπορεί να ξεγελάσει το ρολόι της κοινωνικής αναμέτρησης.
Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 21/10/2012
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
2010 - 2022
Αρχική
