Αρχική
| Εντός, εκτός κι επί τα Σόιμπλε Είναι «βία»; Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό και να λιποθυμάνε τα παιδιά σου από την πείνα. Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη και να σε στέλνουν στα συσσίτια απόρων. Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας». Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρξει κάποτε... ένας εργαζόμενος. Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 500 ευρώ βασικό για μηνιάτικο και να σου ζητάνε - γι' αυτά τα ψίχουλα - να πληρώσεις φόρο εισοδήματος. Να σε έχουν ξεπαγιάσει από το κρύο και να σου λένε ότι δεν αγοράζεις πετρέλαιο θέρμανσης όχι γιατί τίναξαν την τιμή του στο Θεό, αλλά γιατί έχεις... αποθέματα! Να σε έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωο της αιθαλομίχλης και να σου κάνουν κι από πάνω μαθήματα περί περιβαλλοντικής... συνείδησης. Να έχουν φτάσει καθημερινά πάνω από τις 1.200 οι διακοπές ρεύματος λόγω των χαρατσιών και της ανέχειας και αυτοί να σου αυξάνουν κι άλλο το λογαριασμό της ΔΕΗ. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να έχουν εφεύρει κι άλλους δυο - τρεις λόγους για να σου στήσουν νέο καραούλι στην Εφορία - μέχρι και τη μετατροπή των παιδιών σου σε τεκμήριο... τρυφηλής ζωής! Να σου έχουν «κουρέψει» στο 1/3 τα προς το ζην εισοδήματα και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Να έχουν φτάσει - σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία - σε πάνω από3,4 εκατομμύρια οι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα σε συνθήκες φτώχειας, όπου ως όριο φτώχειας ορίζονται τα 5.900 ευρώ ετησίως, λες κι όποιος ζει με 10 ή με 15 χιλιάδες... δεν είναι φτωχός. Να έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε συνθήκες ανεργίας χειρότερες από εκείνες που βίωσε ο τόπος τις δεκαετίες του '50 και του '60. * Ρωτάμε: Αυτά είναι ή δεν είναι «βία»; Η μήπως είναι κάτι περισσότερο: Είναι «πόλεμος». Μόνο που σ' αυτόν τον «πόλεμο» δεν υπάρχει «εξωτερικός αντίπαλος». Υπάρχει μόνο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός! * Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές. Εναν «πόλεμο» που τον διεξάγουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας οι πολιτικοί της «σωτήρες». * Αυτός ο «πόλεμος», ο ταξικός πόλεμος, για τον οποίο το ΚΚΕ προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή, είναι συνώνυμος της βαρβαρότητας και της βίας των διαδοχικών κοινωνικών εγκλημάτων που διαπράττονται εις βάρος του μεροκαματιάρη, του βιοπαλαιστή. Ο μονομερής πόλεμός τους και η απρόκλητη βία τους θέτουν πλέον το λαό μπροστά στο ιστορικό δίλημμα: Η θα διαλέξει τις «αλυσίδες» ή θα ανατρέψει την πολιτική που τον εξανδραποδίζει... 'Η θα υποκύψει στη βία που του ασκούν και θα συμφιλιωθεί με τον αφανισμό του ή θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του, ανοίγοντας το δρόμο για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας. Αυτός ο δρόμος δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μετατροπή της λαϊκής οργής σε λαϊκή συμμαχία. Σε ηφαίστειο με πυρακτωμένη εκρηκτική λάβα διεκδίκησης των λαϊκών δικαίων. Δηλαδή, σε μαζικό, σε πειθαρχημένο, σε περιφρουρημένο, σε ταξικά προσανατολισμένο πολιτικό αγώνα, που θα συμπαρασύρει τους εκμεταλλευτές και τους δυνάστες. Αυτόν το μαζικό, τον παλλαϊκό - και ως εκ τούτου και εξ ορισμού: δημοκρατικό - πολιτικό αγώνα, μόνο κάποιοι τάχα μου «κοινωνικοί αγωνιστές», αλλά στην πραγματικότητα - και εξ αντικειμένου - «φίλοι» των βαρβάρων ή (και) οι μηχανισμοί των βαρβάρων θα τον ήθελαν να ξεστρατίσει σε ακτιβισμούς της πλάκας, σε «στρακαστρούκες» ή, πολύ περισσότερο, να υπονομευτεί και να συκοφαντηθεί σαν «τρομοκρατία». | Καφρίλα και με τη β(ο)ύλα Εχεις συνείδηση; Γίνε «καρφί» - γίνε «σπιούνος»! Χωρίς εισαγωγή, παραθέτουμε αυτούσιο ένα απόσπασμα από το σχόλιο - άποψη του δημοσιογράφου και στελέχους του ΣΚΑΪ Μπάμπη Παπαδημητρίου, σε πρόσφατο δελτίο ειδήσεων του σταθμού, περί της σπουδαιότητας της ύπαρξης καθώς και της ανάγκης παροχής προστασίας προς εκείνο το είδος ανθρώπου που ο ίδιος ο κ. Παπαδημητρίου το αποκάλεσε... «φορολογικό καρφί»: * «Καθυστερούμε συνεχώς στα πιο κρίσιμα πράγματα. Θα σου πω ένα. Πρέπει να γίνει το Μάρτη το τελευταίο μνημόνιο και είναι χαρακτηριστικό. Λέει ότι πρέπει να φτιαχτεί νομοθεσία που θα προστατεύει ποιον; Το καρφί. Το φορολογικό καρφί. Γιατί; Γιατί σε όλο τον κόσμο που έχουν προχωρήσει και λένε ότι κάτι καταφέρνουμε με τη φοροδιαφυγή, καλύτερο από εμάς. Τι γίνεται; Ο άνθρωπος που έχει να καταγγείλει είναι προστατευμένος. Και έτσι μπορεί να καταγγείλει τον συνεργάτη του (!), τον φίλο του (!!), τον αδερφό του (!!!) - τα θαυμαστικά, και λίγα είναι, είναι δικά μας -ακόμα και τον εξάδελφό του. Το λέω αυτό για τον Παπακωνσταντίνου. Αρα πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο». * Δυστυχώς, η αποτύπωση της άποψης του Μπάμπη Παπαδημητρίου στο χαρτί της εφημερίδας «χάνει». Και τούτο γιατί είναι δύσκολο στο γραπτό λόγο να αποδοθεί πάντα όλο το εύρος του πάθους με το οποίο εκφράζεται κανείς στον προφορικό λόγο. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι τη στιγμή που ο κ. Παπαδημητρίου έλεγε όσα εσείς διαβάζετε και όσα εμείς τα ακούγαμε, είχε ένα απαράμιλλο πάθος. Μια έντονη έξαψη. Ενα ιδιαίτερο λίγωμα. Ειδικά, μάλιστα, όταν αναφερόταν στη λέξη «καρφί»... Εκεί δε που η διακύμανση στον τόνο της φωνής του δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας για την ιερή του πίστη ότι αν υπάρχει«άνθρωπος - σύμβολο» στην εποχή μας αυτός δεν είναι παρά ο«άνθρωπος - καρφί», ήταν όταν σημείωνε πως «πρέπει» ο «άνθρωπος - καρφί» να προστατεύεται (κάτι σαν την Καρέτα - καρέτα, δηλαδή), για να επιτελεί, ακριβώς, το θεάρεστο, «πατριωτικό» και νομοταγές έργο του. Δηλαδή... να καρφώνει τον συνεργάτη, τον φίλο, τον αδερφό του... * Το να καρφώνεις, λοιπόν, είναι και αυτό ένα από τα βασικά ηθικά «προτερήματα - χαρίσματα» που πρέπει να διακρίνει κάποιον στο σύστημα που υπηρετεί ο κ. Παπαδημητρίου. Πράγμα που καμία έκπληξη δε μας προκαλεί. Αντιθέτως, αναρωτιόμαστε πώς του διέφυγε του κυρίου συναδέλφου η επέκταση αυτού του ηθικού προτύπου και πέραν των φορολογικών ζητημάτων. Για παράδειγμα: Γιατί να μη μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων τα παιδιά να καρφώνουν τον «κακό» συμμαθητή τους στον διευθυντή; Γιατί να μην εισαχθεί διάταξη στο εργατικό δίκαιο να καρφώνει ο εργαζόμενος τον «κακό» εργαζόμενο στον εργοδότη; Γιατί να μην μπολιάσουμε τη συνείδηση των ανθρώπων με τον κανόνα ο γείτονας να καρφώνει τον «κακό» γείτονα στη δημοτική αστυνομία κ.ο.κ.; Γιατί, δηλαδή, να μπορεί μόνο ο «καλός» φορολογούμενος να καρφώνει τον «κακό» φορολογούμενο; `Η - λέμε τώρα - γιατί να μπορεί μόνο ο «καλός» δημοσιογράφος να καρφώνει τον οποιονδήποτε «κακό», και να μην μπορούν όλοι να τους καρφώνουν όλους;! * Φυσικά, εδώ τίθεται ένα ερώτημα: Ποιος είναι ο «καλός» και ποιος είναι ο «κακός»; Πώς ξέρουμε ότι σε ένα καθεστώς νομιμοποιημένης σπιουνιάς δε θα έχουμε το φαινόμενο που έλεγε ο Ρασούλης: «Κακοί ντυθήκανε καλοί, κάνουν πως "μπε-μπενίζουν"»... Αυτό το λεπτό σημείο, αγαπητοί συνέλληνες, υπάρχουν κάποιοι άλλοι, ανώτεροι του κ. Παπαδημητρίου, να το απαντήσουν (σ.σ.: μην τα ζητάμε κι όλα από τον κύριο συνάδελφο). Και ο ανώτερος, εν προκειμένω, είναι η ανωτέρα ή άλλως πως, η Υπέρτατη Αρχή! Εν ολίγοις: Το διαχωρισμό μεταξύ «καλών καρφιών» και «κακών καρφωμένων και ρουφιανεμένων» τον διαφυλάσσει, τον εγγυάται και τον επιτελεί η Υπέρτατη Αρχή. Για παράδειγμα: Εφόσον η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Μακάρθι, τότε «καλός» είναι ο καταδότης, εκείνος δηλαδή που καταδίδει συναδέλφους ή συνανθρώπους του στα όργανα του Μακαρθισμού (σ.σ.: και μη μας πει κανείς ότι αυτά δε γίνονται στη Δημοκρατία, διότι Δημοκρατία είχαν στις ΗΠΑ επί Μακάρθι, όπως δημοκρατία είχαμε και εδώ επί Μακρονήσου...). Παρομοίως, αν η Υπέρτατη Αρχή είναι ο Παττακός και ο Μακαρέζος τότε «καλός» είναι ο χαφιές της χούντας. Αν η Υπέρτατη Αρχή είναι η Γκεστάπο, τότε «καλό» καρφί είναι ο δοσίλογος και ο κουκουλοφόρος κ.ο.κ. * Επί του τελευταίου - για τον καλοκάγαθο χαρακτήρα της εκάστοτε Υπέρτατης Αρχής, δηλαδή - έχουμε μάλιστα και τη μαρτυρία της μεγάλης αδελφής του ΣΚΑΪ, της «Καθημερινής». Διαβάζουμε: «Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν». Αυτά έγραφε στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα «Καθημερινή», στις 29 Απρίλη 1941. Δυο μέρες μετά, δηλαδή, αφότου μπήκαν τα «Ες - Ες» στην Αθήνα. Δεν είναι προφανές, επομένως, ότι κάθε Υπέρτατη Αρχή θα ενέτασσε ασμένως τα «καρφιά» στις τάξεις των αξίων να έχουν όχι μόνο την προστασία, όπως ζητάει ο κ. Παπαδημητρίου, αλλά και τη συνδρομή της, αφού κάθε «καρφί» εξ ορισμού αξίζει να «τον συντρέξουν - περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία - εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν» οι δυνάμεις της Υπέρτατης Αρχής... * Ασχετο: Εκείνο το τραγούδι του Σιδηρόπουλου είχε τίτλο «Ο Μπάμπης ο φλου». Τραγούδι με τίτλο «Ο Μπάμπης ο φτου» δεν έχει γραφτεί - απ' όσο γνωρίζουμε - ακόμα. |
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
