Αρχική
Δευτέρα, 16 Απριλίου 2012
Σκέψεις και προβληματισμοί για τις βουλευτικές εκλογές
Του Γ. Γ.
Ολα δείχνουν ότι θα έχουμε τις πιο «βουβές», «άχρωμες», «ψυχρές» εκλογές των τελευταίων δεκαετιών. Μεγάλες ανοιχτές κομματικές συγκεντρώσεις δεν θα γίνουν, οι υποψήφιοι βουλευτές –τουλάχιστον των «μνημονικών» κομμάτων- θα αποφύγουν, για ευνόητους λόγους να κάνουν περιοδείες για να 'ρθουν σε επαφή με τον απλό κόσμο, και λογικά δεν θα προκαλέσουν με τις πολυδάπανες προεκλογικές καμπάνιες τους.
Οι όποιες αντιπαραθέσεις τους θα γίνουν στην τηλεόραση και οι επικοινωνιολόγοι των πολιτικών αρχηγών θα εστιαστούν να βρουν κορώνες και ατάκες ώστε οι εργοδότες τους να κλέψουν τις εντυπώσεις σε επικοινωνιακό επίπεδο. Κι αυτό γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι όλα τα αστικά κόμματα έχουν δεσμευτεί –και μάλιστα έχουν ψηφίσει στην βουλή τους (θα αναφερθούμε παρακάτω σ’ αυτό)- στις επιταγές της μνημονικής πολιτικής και οι εκλογές δεν έχουν κανένα άλλο σκοπό παρά να αιμοδοτηθεί το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος ώστε με «νωπή εντολή» να συνεχίσει την ίδια πολιτική.
Κι εδώ έρχεται το ερώτημα που θα μπορούσε να διατυπώσει οποιοσδήποτε καλόπιστος αναγνώστης. Αφού οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, που θα προκύψουν από τις εκλογές, δεν έχουν σημασία από κοινωνική – ταξική άποψη και αφού αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα τις είχαν απαγορεύσει γιατί παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα ένα όργιο τρομοκράτησης του κόσμου, ψεύτικα εκβιαστικά διλλήματα μέχρι και φόβοι για νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος εκφράστηκαν για να ψηφιστούν τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική των Μνημονίων;
Εδώ να διευκρινίσω ότι εκφράζω προσωπικές απόψεις και πιθανόν να υπάρξουν και άλλα κείμενα με διαμετρικά αντίθετο οπτικό πεδίο απ’ το δικό μου, με δεδομένο ότι σύντροφοι απ’ το μπλοκ μας θα κατέβουν υποψήφιοι σ’ αυτές τις εκλογές.
Να ξεκινήσω απ’ τα βασικά. Διαχρονικά το καθεστώς της αστικής δικτατορίας χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να χειραγωγήσει την λεγόμενη κοινή γνώμη για να εκφραστεί στις εκλογές όπως αυτή ήθελε. Σε «μαύρες περιόδους» όταν αυτό δεν το κατόρθωνε … ψήφιζαν και τα δέντρα. Τα εκβιαστικά διλλήματα συνεχίστηκαν και μετά την μεταπολίτευση. Απ’ το «Καραμανλής ή τανκς» μέχρι σήμερα «ευρώ ή δραχμή». Στην παρούσα μάλιστα φάση, επειδή η καπιταλιστική οικονομική κρίση έχει ρίξει τις μάσκες των αστικών κομμάτων αυτά τα διλλήματα εντάθηκαν και έφτασαν στο σημείο να μας μιλούν για «λιμούς και καταποντισμούς» σε περίπτωση που δεν ψηφιστούν τα κόμματα του μνημονίου και τα παρακλάδια τους. Δεν είναι δηλαδή κάτι πρωτόγνωρο να προσπαθούν να εγκλωβίσουν το εκλογικό σώμα με κατασκευασμένα διλλήματα και απειλές, με εκλογικούς νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα των αστικών κομμάτων.
Από την άλλη και σύμφωνα με την μ/λ θεωρία οι κομμουνιστές πρέπει να αξιοποιούν κάθε δυνατότητα που τους παρέχετε για να δώσουν την μάχη, για να κάνουν γνωστές τις απόψεις τους.Οπότε δεν μπαίνει θέμα αν πρέπει οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές να απορρίπτουν a priori την κοινοβουλευτική πάλη, και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο.
Υπάρχει όμως μια προϋπόθεση για να συμμετέχουν οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές στις εκλογές. Και αυτή δεν είναι άλλη παρά η συμμετοχή τους στις εκλογές να συντελεί στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Κι αυτό ένα κόμμα, μια συλλογικότητα που ευαγγελίζεται την κοινωνική απελευθέρωση πρέπει να το αποφασίσει κάνοντας «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», για να θυμηθούμε λίγο τον Μαρξ.
Ας δούμε ποια είναι η πολιτική κατάσταση στην χώρα μας. Σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό είναι εντελώς παρακινδυνευμένο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει το αποτέλεσμα της κάλπης. Αυτό όμως που είναι δεδομένο είναι ότι υπάρχουν μια σειρά πολιτικά μορφώματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΔΗΜΑΡ) που διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι θα σεβαστούν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι μνημονικές κυβερνήσεις έναντι της Ε.Ε και των άλλων καπιταλιστικών σχηματισμών.
Και εδώ δεν έχουμε απλώς κάποιες λεκτικές δεσμεύσεις, αλλά μια πραγματικότητα πρωτόγνωρη για την κοινοβουλευτική δημοκρατία (αστική δικτατορία στην ουσία). Ο ελληνικός λαός καλείται να πάρει μέρος σε εκλογές ξέροντας ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος όποια κυβέρνηση δηλαδή και να προκύψει, θα εφαρμόσει ένα μεσομακροπρόθεσμο πρόγραμμα ήδη ψηφισμένο στην βουλή από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ που περιγράφει με την παραμικρή λεπτομέρεια αυτά που πρόκειται να συμβούν για τα πολλά επόμενα χρόνια, σε ορισμένους μάλιστα τομείς, όπως στις συντάξεις μέχρι το 2060!
(Το να συγκεντρώσουν συνολικά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ -έστω μαζί με κάποιους δορυφόρους τους- περίπου 37% του εκλογικού σώματος για να έχουν πλειοψηφία στην βουλή το θεωρούμε δεδομένο. Το ότι θα οδηγήσει την χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογές ο Σαμαράς μέχρι να πάρει την αυτοδυναμία, όπως έχει δηλώσει, την θεωρούμε μια μπαρούφα απ’ αυτές που λέει συχνά ο αρχηγός της Ν.Δ)
Είναι τόσο πολιτικοί απατεώνες οι αρχηγοί ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ που παριστάνουν τους πολιτικούς αντιπάλους με διαφορετικές θέσεις και προγράμματα την στιγμή που έχουν ψηφίσει και έχουν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Α 28/14-2-2012) όλα τα νέα βάρβαρα μέτρα που μας περιμένουν, με πίνακες, χρονοδιαγράμματα και συγκεκριμένα ποσά, που θα προέρθουν από νέο σφαγιασμό, μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας.
Τι άλλο παρά αηδία, μίσος και οργή μπορείς να νιώσεις όταν ακούς τον Βενιζέλο, τον άνθρωπο που για 20 χρόνια τώρα συμμετείχε στις κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία και στην καταστροφή να θέλει να … μας σώσει;
Τι να πεις για τον άνθρωπο που υπήρξε απ’ τους κύριους συντελεστές του πρώτου και δευτέρου Μνημονίου με βάση τα οποία γίνεται η διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία χρόνια και τα οποία οδήγησαν το βιοτικό μας επίπεδο δεκαετίες πίσω;
Οι όποιες αντιπαραθέσεις τους θα γίνουν στην τηλεόραση και οι επικοινωνιολόγοι των πολιτικών αρχηγών θα εστιαστούν να βρουν κορώνες και ατάκες ώστε οι εργοδότες τους να κλέψουν τις εντυπώσεις σε επικοινωνιακό επίπεδο. Κι αυτό γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι όλα τα αστικά κόμματα έχουν δεσμευτεί –και μάλιστα έχουν ψηφίσει στην βουλή τους (θα αναφερθούμε παρακάτω σ’ αυτό)- στις επιταγές της μνημονικής πολιτικής και οι εκλογές δεν έχουν κανένα άλλο σκοπό παρά να αιμοδοτηθεί το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος ώστε με «νωπή εντολή» να συνεχίσει την ίδια πολιτική.
Κι εδώ έρχεται το ερώτημα που θα μπορούσε να διατυπώσει οποιοσδήποτε καλόπιστος αναγνώστης. Αφού οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, που θα προκύψουν από τις εκλογές, δεν έχουν σημασία από κοινωνική – ταξική άποψη και αφού αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα τις είχαν απαγορεύσει γιατί παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα ένα όργιο τρομοκράτησης του κόσμου, ψεύτικα εκβιαστικά διλλήματα μέχρι και φόβοι για νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος εκφράστηκαν για να ψηφιστούν τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική των Μνημονίων;
Εδώ να διευκρινίσω ότι εκφράζω προσωπικές απόψεις και πιθανόν να υπάρξουν και άλλα κείμενα με διαμετρικά αντίθετο οπτικό πεδίο απ’ το δικό μου, με δεδομένο ότι σύντροφοι απ’ το μπλοκ μας θα κατέβουν υποψήφιοι σ’ αυτές τις εκλογές.
Να ξεκινήσω απ’ τα βασικά. Διαχρονικά το καθεστώς της αστικής δικτατορίας χρησιμοποιούσε κάθε τρόπο για να χειραγωγήσει την λεγόμενη κοινή γνώμη για να εκφραστεί στις εκλογές όπως αυτή ήθελε. Σε «μαύρες περιόδους» όταν αυτό δεν το κατόρθωνε … ψήφιζαν και τα δέντρα. Τα εκβιαστικά διλλήματα συνεχίστηκαν και μετά την μεταπολίτευση. Απ’ το «Καραμανλής ή τανκς» μέχρι σήμερα «ευρώ ή δραχμή». Στην παρούσα μάλιστα φάση, επειδή η καπιταλιστική οικονομική κρίση έχει ρίξει τις μάσκες των αστικών κομμάτων αυτά τα διλλήματα εντάθηκαν και έφτασαν στο σημείο να μας μιλούν για «λιμούς και καταποντισμούς» σε περίπτωση που δεν ψηφιστούν τα κόμματα του μνημονίου και τα παρακλάδια τους. Δεν είναι δηλαδή κάτι πρωτόγνωρο να προσπαθούν να εγκλωβίσουν το εκλογικό σώμα με κατασκευασμένα διλλήματα και απειλές, με εκλογικούς νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα των αστικών κομμάτων.
Από την άλλη και σύμφωνα με την μ/λ θεωρία οι κομμουνιστές πρέπει να αξιοποιούν κάθε δυνατότητα που τους παρέχετε για να δώσουν την μάχη, για να κάνουν γνωστές τις απόψεις τους.Οπότε δεν μπαίνει θέμα αν πρέπει οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές να απορρίπτουν a priori την κοινοβουλευτική πάλη, και τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο.
Υπάρχει όμως μια προϋπόθεση για να συμμετέχουν οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές στις εκλογές. Και αυτή δεν είναι άλλη παρά η συμμετοχή τους στις εκλογές να συντελεί στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Κι αυτό ένα κόμμα, μια συλλογικότητα που ευαγγελίζεται την κοινωνική απελευθέρωση πρέπει να το αποφασίσει κάνοντας «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», για να θυμηθούμε λίγο τον Μαρξ.
Ας δούμε ποια είναι η πολιτική κατάσταση στην χώρα μας. Σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό είναι εντελώς παρακινδυνευμένο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει το αποτέλεσμα της κάλπης. Αυτό όμως που είναι δεδομένο είναι ότι υπάρχουν μια σειρά πολιτικά μορφώματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, ΔΗΜΑΡ) που διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι θα σεβαστούν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει οι μνημονικές κυβερνήσεις έναντι της Ε.Ε και των άλλων καπιταλιστικών σχηματισμών.
Και εδώ δεν έχουμε απλώς κάποιες λεκτικές δεσμεύσεις, αλλά μια πραγματικότητα πρωτόγνωρη για την κοινοβουλευτική δημοκρατία (αστική δικτατορία στην ουσία). Ο ελληνικός λαός καλείται να πάρει μέρος σε εκλογές ξέροντας ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος όποια κυβέρνηση δηλαδή και να προκύψει, θα εφαρμόσει ένα μεσομακροπρόθεσμο πρόγραμμα ήδη ψηφισμένο στην βουλή από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ που περιγράφει με την παραμικρή λεπτομέρεια αυτά που πρόκειται να συμβούν για τα πολλά επόμενα χρόνια, σε ορισμένους μάλιστα τομείς, όπως στις συντάξεις μέχρι το 2060!
(Το να συγκεντρώσουν συνολικά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ -έστω μαζί με κάποιους δορυφόρους τους- περίπου 37% του εκλογικού σώματος για να έχουν πλειοψηφία στην βουλή το θεωρούμε δεδομένο. Το ότι θα οδηγήσει την χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογές ο Σαμαράς μέχρι να πάρει την αυτοδυναμία, όπως έχει δηλώσει, την θεωρούμε μια μπαρούφα απ’ αυτές που λέει συχνά ο αρχηγός της Ν.Δ)
Είναι τόσο πολιτικοί απατεώνες οι αρχηγοί ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ που παριστάνουν τους πολιτικούς αντιπάλους με διαφορετικές θέσεις και προγράμματα την στιγμή που έχουν ψηφίσει και έχουν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης (ΦΕΚ Α 28/14-2-2012) όλα τα νέα βάρβαρα μέτρα που μας περιμένουν, με πίνακες, χρονοδιαγράμματα και συγκεκριμένα ποσά, που θα προέρθουν από νέο σφαγιασμό, μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών, ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας.
Τι άλλο παρά αηδία, μίσος και οργή μπορείς να νιώσεις όταν ακούς τον Βενιζέλο, τον άνθρωπο που για 20 χρόνια τώρα συμμετείχε στις κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία και στην καταστροφή να θέλει να … μας σώσει;
Τι να πεις για τον άνθρωπο που υπήρξε απ’ τους κύριους συντελεστές του πρώτου και δευτέρου Μνημονίου με βάση τα οποία γίνεται η διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία χρόνια και τα οποία οδήγησαν το βιοτικό μας επίπεδο δεκαετίες πίσω;
Οσο για τον Σαμαρά, τον αρχηγό της Ν.Δ, με την μεγαλειώδη κωλοτούμπα που έκανε εντάθηκε στο μαύρο μπλοκ των δυναστών-εκβιαστών του ελληνικού λαού που μοναδική επιδίωξη έχει να υπηρετήσει τα συμφέροντα ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας.
Προσπερνάμε τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΛΑΟΣ, ΔΗΣΥ, Κουβέλης) και επανερχόμαστε από κει που ξεκινήσαμε.
Αν στις εκλογές ενισχυθούν με ποσοστά και βουλευτικές έδρες ΚΚΕ και Σύριζα, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για δημιουργία μετώπου που θα αντισταθεί στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Αν απ’ τις κάλπες προκύψουν κάποιες δεκάδες χιλιάδες ψήφοι για τις συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (Ανταρσύα, ΕΕΚ, ΚΚΕ μ-λ-ΜΛ ΚΚΕ) αυτό θα σημαίνει ένα βήμα περισσότερο προς την όξυνση της ταξικής πάλης; Αυτό δηλαδή είναι το πρόβλημα –η μη μεγάλη καταγραφή στις εκλογικές διαδικασίες, των δυνάμεων της αριστεράς- και σήμερα ταξικό πόλεμο κάνουν μόνο οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οδηγώντας πλατιές λαϊκές μάζες στην φτώχια και εξαθλίωση;
Μα ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει. Σ’ αυτές τις εκλογές μάλιστα αναμένεται να υπάρχει η μικρότερη αποχή των τελευταίων δεκαετιών. Γιατί να μην του δώσουμε μια εναλλακτική λύση στις κάλπες; θα μπορούσε να προβάλλει την ένσταση ένας αναγνώστης.
Σε άλλες περιπτώσεις και σε διαφορετικές συνθήκες ίσως είχε κάποια βαρύτητα μια τέτοια θέση.Σήμερα όμως που το κοινωνικό κίνημα ο κόσμος της δουλειάς δέχεται την μια ήττα μετά την άλλη από τις δυνάμεις του συστήματος μήπως με την συμμετοχή μας στις εκλογές καλλιεργούμε την αυταπάτη του «κυρίαρχου λαού», αφού έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε τους δυνάστες μας κάθε τρία-τέσσερα χρόνια; Μήπως δίνουμε άλλοθι στον εαυτό μας που δεν σηκωνόμαστε απ’ τον καναπέ, που δεχόμαστε μοιρολατρικά την επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας;
Οι εκλογές δεν μπορεί ν’ αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Γιατί οι εκλογές αφορούν τους συσχετισμούς στην κορυφή και όχι τους συσχετισμούς ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση. Μήπως σύντροφοι αυτή την στιγμή η αναγκαιότητα είναι η πάλη για την δημιουργία ενός ρωμαλέου ταξικού κινήματος απαλλαγμένο απ’ τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, μήπως θα πρέπει να ανοίξουμε μέτωπο με κάθε αστικό θεσμό, όπως οι εκλογές, να ξεφύγουμε απ’ τα παραλυτικά βαρίδια της αστικής νομιμότητας και της θεσμολαγνείας;
Απόψεις και προβληματισμούς εκφράζω χωρίς σε καμιά περίπτωση να ισχυρίζομαι ότι οι σύντροφοι που συμμετέχουν στις εκλογές δεν έχουν τα δικά τους επιχειρήματα για να τεκμηριώνουν την επιλογή τους.
Αλλωστε ελπίζω αυτή η συζήτηση να συνεχιστεί και να αντιπαραβάλουμε τις διαφορετικές απόψεις μας.
Απόψεις και προβληματισμούς εκφράζω χωρίς σε καμιά περίπτωση να ισχυρίζομαι ότι οι σύντροφοι που συμμετέχουν στις εκλογές δεν έχουν τα δικά τους επιχειρήματα για να τεκμηριώνουν την επιλογή τους.
Αλλωστε ελπίζω αυτή η συζήτηση να συνεχιστεί και να αντιπαραβάλουμε τις διαφορετικές απόψεις μας.
