Αρχική
Εκλογές: Ας τους γυρίσουμε την πλάτη με ενεργητική αποχή
Το κοινοβούλιο, τα κόμματα και οι εκλογές εμφανίστηκαν μαζί με τον κυρίαρχο ρόλο της αστικής τάξης στην κοινωνία. Σε όλη την ιστορική πορεία μέχρι σήμερα, μπορεί να άλλαξαν οι τρόποι αντιπροσώπευσης, αλλά παρέμεινε σταθερό το νόημα του κοινοβουλίου και το περιεχόμενο των εκλογών. Αποτελούν τα κυριότερα μέσα νομιμοποίησης της κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα ενδιάμεσα στρώματα συμμετέχουν στο κοινοβούλιο με τα δικά τους κόμματα, αλλά λειτουργούν σαν ομάδες πίεσης για παραχώρηση κάποιων δικαιωμάτων, χωρίς να τους επιτρέπεται η ουσιαστική αμφισβήτηση αυτής της κυριαρχίας. Όσες φορές αμφισβητήθηκε, είτε απέτυχε γιατί την έπνιξαν στο αίμα, είτε, ελάχιστες φορές, πέτυχε και δημιούργησε στην πορεία πάλι ένα καθεστώς κυριαρχίας μιας μικρής μειοψηφίας, μιας νέας άρχουσας τάξης, που όπως η παλιά είχε στα χέρια της τον τρόπο και τα μέσα οργάνωσης της κοινωνίας προς όφελός της.
Τα κόμματα κουβαλάνε το ίδιο προπατορικό αμάρτημα του εμπνευστή τους, δηλαδή της αστικής τάξης. Είναι σχηματισμοί ιεραρχικοί όπου αποφασίζουν οι λίγοι ‘’εκλεκτοί’’ για τους πολλούς. Στους πολλούς αναγνωρίζεται το δικαίωμα αραιά και που να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα θέματα, κρίσιμα ή μη, χωρίς τη δέσμευση από τη γνώμη των εντολέων τους. Δηλαδή δεν υπάρχει ούτε καν αντιπροσώπευση αλλά εξουσιοδότηση εν λευκώ. Αυτό δημιουργεί παθητικότητα στους πολλούς και κυριαρχία και προνόμια στους λίγους. Έτσι όλα τα κόμματα αναπαράγουν τον εαυτό τους όταν βρεθούν στην εξουσία, δημιουργώντας μια κοινωνία με ιεραρχία, ανισότητα, καταπίεση και εκμετάλλευση. Μια κοινωνία των λίγων ευνοημένων και των πολλών παραπεταμένων.
Στη σημερινή φάση του καπιταλισμού όπου κυριαρχεί το τραπεζικό κεφάλαιο, έχει μονοπωληθεί η διακυβέρνηση από κόμματα που έχουν άμεσους δεσμούς με το κεφάλαιο αυτό. Μέσα από εξαγορές συνειδήσεων, εκβιασμούς, δανεισμούς, υπερχρεώσεις και διαφθορά ελέγχει τα κόμματα. Παράλληλα, με δικά του τα μεγάλα ΜΜΕ για προπαγάνδα-πλύση εγκεφάλου και υποσχέσεις ελέγχει απόλυτα το εκλογικό σώμα. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο σε κόμματα που δεν ελέγχει άμεσα να αναλάβουν την διακυβέρνηση. Όχι γιατί τα φοβάται, αφού διαθέτει τεράστιους μηχανισμούς ενσωμάτωσης στο σύστημα τέτοιων ιεραρχικών σχηματισμών. Αλλά φοβάται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να δημιουργήσει προσωρινά μια αστάθεια, ένα μικρό κενό. Και στα κενά είναι που ξεπηδάει ορμητικά η ζωή. Και η ζωή εδώ είναι ο καταπιεσμένος λαϊκός παράγοντας που θέλει να εκφραστεί πραγματικά και άμεσα.
Οι σημερινοί σχηματισμοί της αριστεράς δεν αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια της ολιγαρχίας, γιατί με τη φύση τους και την πολυδιάσπασή τους δεν μπορούν να δημιουργήσουν ούτε καν αυτό το κενό (είναι το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν, εάν το ήθελαν). Αυτό φάνηκε και από τα τμήματα του χώρου αυτού που συμμετέχουν στη Βουλή. Παρόλο ότι η Τρόικα και οι υπηρέτες της καταπάτησαν το Σύνταγμά τους, για να περάσουν τα Μνημόνιά τους, τα κόμματα της αριστεράς δεν τόλμησαν να το καταγγείλουν έμπρακτα αποχωρώντας από τη Βουλή και αφαιρώντας τους την οποιαδήποτε νομιμοποίηση.
Τα διάφορα κόμματα και ομάδες του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου (άλλα ειλικρινή και άλλα όχι) εστιάζουν στα μνημόνια, που βάζουν την ταφόπλακα σε μια κοινωνία διαλυμένη από τους προηγούμενους σωτήρες και τη δική τους ανοχή ή συνενοχή. Δεν λένε κουβέντα για το πριν, και τις ευθύνες τους στην αδρανοποίηση της κοινωνίας. Δεν λένε όμως πάλι κουβέντα για το χαραχτήρα και τα περιθώρια των εκλογών, καλλιεργώντας αυταπάτες. Ακόμα περισσότερο δεν λένε τίποτα συγκεκριμένο για το μετά. Εκείνο που είναι κοινό σε όλους αυτούς είναι η υποστήριξη που ζητάνε, για να λύσει τα προβλήματα ένας σωτήρας ή μια φωτισμένη πρωτοπορία για λογαριασμό του λαού. Άλλοι υπόσχονται ότι θα τα λύσουν άμεσα (ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος, Καζάκης, κ.λπ.) και άλλοι αργότερα (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ. ). Και εκείνο που πετυχαίνουν τελικά είναι να διαιρούν το λαό.
Σήμερα, οι κυρίαρχες δυνάμεις είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε άμεσες εκλογές, για νωπή εντολή, ή σε παράταση μιας κυβέρνησης διορισμένης από τις τράπεζες. Και τα δύο κρύβουν κάποιο ρίσκο για αυτές, που θέλουν να προχωρήσουν σε μέτρα τόσο καταστροφικά, που η αντίδραση του κόσμου μπορεί να έχει απρόβλεπτες εξελίξεις. Τελικά επιλέγουν την πρώτη λύση, με συντόμευση του προεκλογικού χρόνου και όργιο εκβιασμών. Θέλουν έτσι να βάλουν τους πολίτες στο στημένο παιχνίδι τους, για να τους αφαιρέσουν στη συνέχεια κάθε νομιμοποίηση των αντιδράσεών τους. Θέλουν επίσης να σπάσουν την ενότητα του λαού μέσα από την εκλογολογία και την κομματική αντιπαράθεση.
Εκείνο που φοβούνται περισσότερο σε αυτή την επιλογή είναι μια συνειδητή και ενεργητική αποχή, που θα τους αμφισβητούσε τα παιχνίδια για κυριαρχία και διατήρηση του συστήματός τους. Που θα τους αφαιρούσε κάθε νομιμοποίηση. Που θα έδειχνε την απόφαση του λαού ενωμένος να συμμετέχει ενεργά στον καθορισμό της τύχης του. Που θα έδειχνε ότι δεν περνάνε άλλο τα ψέματα και τα ψεύτικα διλήμματα από αυτόκλητους σωτήρες. Που θα έδειχνε ότι αυτό που έχει σημασία για την κοινωνία είναι η καθημερινή ψήφος-λόγος σε διαδικασίες ουσιαστικές. Σε διαδικασίες από τα κάτω, όπως το κίνημα που σηματοδότησε η 25η Μαΐου 2011 στο Σύνταγμα και απλώθηκε στις πόλεις και τις γειτονιές, με τις λαϊκές συνελεύσεις, τις καταλήψεις χώρων, τα ανταλλακτικά παζάρια, τις συλλογικότητες αλληλεγγύης, τα τοπικά νομίσματα, το κίνημα άρνησης πληρωμών, το κίνημα της πατάτας, τις αυτόνομες κοινότητες και στέκια, κ.ά. Δηλαδή, κινήματα που αμφισβητούν την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική εξουσία, τους μεσάζοντες και τους σωτήρες και αναδεικνύουν το νέο κόσμο που γεννιέται, της ενεργητικής συμμετοχής, της αυτονομίας και της αλληλεγγύης.
Ας μην έχουμε εκλογικές αυταπάτες που μας έχουν οδηγήσει εδώ που φτάσαμε.
Ας μην παρασυρθούμε για άλλη μια φορά από την οργή να ‘’τιμωρήσουμε’’ με την ψήφο μας και να ξαναγυρίσουμε πάλι στην απογοήτευση και την αναμονή.
Ας ξεπεράσουμε τη συνήθεια να έχουμε μια κάποια φωνή για εκτόνωση κάθε 3-4 χρόνια. Το πανηγύρι αυτό δεν μας αφορά. Είναι ένα ναρκωτικό που μας δίνουν για να είμαστε φρόνιμοι και υπάκουοι όλο τον καιρό και να αποφασίζουν αυτοί για εμάς εις βάρος μας.
Ας συνεχίσουμε, αγνοώντας τα εκλογικά παιχνίδια τους.
Ας τους γυρίσουμε την πλάτη με ενεργητική αποχή.
Ας αντιτάξουμε την ενότητά μας στο ‘’διαίρει και βασίλευε’’ των εκλογών.
Ας αγωνιστούμε μαζί, δίπλα-δίπλα, για ουσιαστικές ανατροπές, για να αλλάξουμε τον μέσα μας και τον έξω κόσμο.
Απέχουμε από τη χαμοζωή που μας προσφέρουν, γιατί θέλουμε τη ζωή που φανταζόμαστε.
Αυτοοργάνωση, λαϊκές συνελεύσεις παντού, Άμεση Δημοκρατία.
Θεματική Άμεσης Δημοκρατίας Πλατείας Συντάγματος
