Αρχική
Ο συγγραφέας κι οι αν-ασφάλειές του
Τρεις του Σεπτέμβρη συμπληρώθηκαν 7 χρόνια από το θάνατο του Ηλία Πετρόπουλου. Όλοι θυμήθηκαν τα γενέθλια ενός κόμματος κι έκλαψαν για τη χαμένη του «τιμή» αλλά κανείς το συγγραφέα.
Σε καιρούς χαλεπούς, όπου η χώρα κυβερνάται από κάποια μεσαία στελέχη του ΔΝΤ κι ένα «μνημόνιο», οι εργαζόμενοι κι οι συνταξιούχοι συνθλίβονται κι οι διανοούμενοι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εκκωφαντικά σιωπούν, χρειάζεται να θυμόμαστε αυτούς τους ασυμβίβαστους ανθρώπους.
Τέσσερες φορές καταδικάστηκε ο Η. Πετρόπουλος από τα ελληνικά δικαστήρια και φυλακίστηκε για γραπτά του που σήμερα κυκλοφορούν όλα ελεύθερα ενώ μερικά θεωρούνται πλέον κλασσικά! Υπέφερε φριχτά από τους υπηρετούντες την εθνική ασφάλεια και την εθνική ηθική, αλλά δεν υποτάχτηκε. Μετά την πτώση της δικτατορίας, την ώρα που κάποιοι άλλοι επέστρεφαν από το Παρίσι για να αναλάβουν κρατικά ακόμη και κυβερνητικά πόστα, αυτός επέλεξε την αυτοεξορία.
«Η ελευθερία. Η ελευθερία να γράφεις χωρίς φοβίες και η ελευθερία να δημοσιεύεις χωρίς νομικές συνέπειες. Ανέκαθεν ήθελα να φύγω από την Ελλάδα για να μπορέσω να ανασάνω. Τελικώς, ξεκίνησα να φύγω την εποχή της Χούντας, αλλά δεν μου έδωσαν διαβατήριο. Κατάφερα να φύγω το 75. Ποτέ δεν ξαναγύρισα στην χώρα μου».
Αυτά δήλωσε σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό «Επόχα» (14/3/1992) που εκδίδεται στα Σκόπια και αναδημοσιεύτηκε από την « Ελευθεροτυπία».
Θάλεγε κανείς ότι μετά από 40 χρόνια συγγραφικής δράσης, με 80 και πλέον βιβλία θα έπαυε και η ταλαιπωρία του από τους υπηρετούντες την εθνική ασφάλεια και ηθική. Όχι. Λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, λίγο πριν την κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου, δέχτηκε μια ακόμα επίθεση έτσι για να του θυμίσει ότι η αθλιότητα ποτέ δεν πεθαίνει κι η λογοκρισία καλά κρατεί.
Ήταν 13 Οκτώβρη του 2002 όταν άνοιξε την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας τα ΝΕΑ (του συγκροτήματος Λαμπράκη) για να διαβάσει τη στήλη «βιβλιοδρόμιο» κι έπεσε πάνω σε μια βιβλιοκριτική του νέου του βιβλίου «Ο Κουραδοκόφτης». Η έκπληξή του ήταν μεγάλη όχι τόσο για το περιεχόμενο όσο για το ότι το κριτικό- επικριτικό άρθρο εμφανίστηκε στην εφημερίδα πριν καν κυκλοφορήσει το βιβλίο!!!
Συνηθίζεται οι βιβλιοκριτικές να δημοσιεύονται μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου κι αφού αυτό προλάβει να διανεμηθεί σε όλα τα σημεία πώλησης της χώρας. Από πού προμηθεύτηκε ο Πέτρος Τατσόπουλος (αυτός είναι ο συγγραφέας της κριτικής) το ακυκλοφόρητο βιβλίο, ποιος του το έδωσε, πότε πρόλαβε να το διαβάσει, πότε έγραψε την κριτική του; Και γιατί τόση βιασύνη να δημοσιευτεί μια κριτική πριν τη κυκλοφορία του βιβλίου;
Σύμφωνα με τον Τέο Ρόμβο, ο Τατσόπουλος έκανε μια “διατεταγμένη κριτική” μιας και ο Ηλίας Πετρόπουλος δεν ήταν αρεστός στο συγκρότημα Λαμπράκη. «Ο Τατσόπουλος λοιπόν έθαβε ένα βιβλίο που δεν είχε φτάσει ακόμη στα βιβλιοπωλεία και στο αναγνωστικό κοινό, σε μια βλακώδη προσπάθεια προληπτικής λογοκρισίας!» λέει.
Ο ισχυρισμός του Τέο Ρόμβου δεν είναι αβάσιμος. Ο Τατσόπουλος έχει αποδείξει ότι είναι ένας άνθρωπος των μηχανισμών, και μάλιστα παντός πολιτικού καιρού.
Φέτος το Μάη, έγινε θέμα στον τύπο όχι για το λογοτεχνικό του έργο αλλά για την θορυβώδη παραίτησή του από τη θέση του αντιπροέδρου του ΕΚΕΒΙ, θέση στην οποία διορίστηκε, τρεις μήνες νωρίτερα, από τον υπουργό πολιτισμού και αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ. Π. Γερουλάνο. Η παραίτηση ήρθε ύστερα από την ομόφωνη απόφαση του ΔΣ του ΕΚΕΒΙ για την απόλυση 9 υπαλλήλων του.
Τεχνηέντως η παραίτησή εμφανίστηκε στον τύπο ως διαφωνία με τις απολύσεις ενώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Άλλωστε ο ίδιος δεν το έκρυψε. Θαυμάστε κυνισμό σε δήλωσή του στην εφημερίδα “Αυγή”. “Την έχω αυτή την ευθύνη για την απόφαση που υπέγραψα. Περίμενα όμως το ΥΠΠΟΤ θα καλύψει αυτή την απόφαση. Πήρα μια κακιά απόφαση, αισθάνθηκα βιτρίνα και χωρίς να έχω κανένα λόγο απέλυσα εννέα ανθρώπους. Τώρα αισθάνομαι ότι το ΥΠΠΟΤ, το οποίο μου επέβαλε αυτή την απόφαση, κάνει το κουνέλι.»Ο λόγος της παραίτησης λοιπόν ήταν η άρνηση του Υπουργείου να τον καλύψει!
Αντ αυτού το ΥΠΠΟΤ τον άδειασε κανονικά λέγοντας ότι “Ο κ. Τατσόπουλος είχε ασμένως αποδεχθεί την πρόταση που του έγινε τον Μάρτιο να αναλάβει χρέη Αντιπροέδρου στο νέο Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, εν γνώσει του γεγονότος ότι η δημοσιονομική κρίση επηρεάζει αναπόφευκτα την κρατική χρηματοδότηση προς όλους τους εποπτευόμενους φορείς». Δηλαδή ήξερε ότι ρόλος του ήταν να εφαρμόσει στο χώρο του βιβλίου την πολιτική του ΔΝΤ. Ο πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ Τάκης Θεοδωρόπουλος (μισθωτός κι αυτός, όπως ο Τατσόπουλος, των «Νέων» του συγκροτήματος Λαμπράκη), δεν παραιτήθηκε ούτε προέβη σε καμία δήλωση εφαρμόζοντας αθόρυβα και με συνέπεια την πολιτική των περικοπών.
Πριν από το διορισμό του στο ΕΚΕΒΙ ο κ. Τατσόπουλος είχε άλλη μια «κρατική» θέση. Ήταν για δυο χρόνια αμειβόμενο μέλος της επιτροπής κρίσεων σεναρίων του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Και δυστυχώς από αυτή του τη θητεία είχα προσωπική εμπειρία. Είχα υποβάλλει πρότασή για το γύρισμα ταινίας ντοκιμαντέρ με τίτλο «Φαντάσματα στην Κερύνεια» που αφορούσε μια επιχείρηση των δυτικών μυστικών υπηρεσιών (Αγγλίας, Αμερικής) στην Κύπρο, παραμονές του πραξικοπήματος και της εισβολής. Η πρόταση απορρίφθηκε όπως συμβαίνει με πολλές προτάσεις άλλωστε.
Το ξεχωριστό σε αυτή την περίπτωση είναι η αιτιολογία της από το μέλος της επιτροπής Πέτρο Τατσόπουλο. Απορρίπτει το υποβληθέν σενάριο με καθαρά πολιτικά κριτήρια! Σα να εκπροσωπούσε στο Κέντρο Κινηματόγραφου το υπουργείο εξωτερικών! Χωρίς να έχει από τους κανονισμούς καμία τέτοια αρμοδιότητα. Ή μήπως είχε; Θαυμάστε υπηρεσιακή (άλλοι θα έλεγαν ασφαλίτικη) ορολογία ανθρώπου που υπηρετεί τη λογοτεχνία:
«Η πρόταση στηρίζεται σε μια από τις πολλές θεωρίες συνομωσίας γύρω από την κυπριακή τραγωδία. Εξαιρετικά ευαίσθητο εθνικό θέμα (και εισέτι ανοιχτό) για να «υιοθετήσει» αυτή τη θεωρία το ΕΚΚ. Ελλείψει μάλιστα οιονδήποτε τεκμηρίων καταντάει κι εγκληματικά επιπόλαιο».
Τι ευαισθησία μη κατηγορηθεί αδίκως η ΣΙΑ!
Στην επιτροπή κρίσεων του ΕΚΚ διορίστηκε το Δεκέμβρη του 2006 από τον πρόεδρο του ΕΚΚ Γιώργο Παπαλιό όταν παραιτήθηκε, για προσωπικούς λόγους, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης. Ο χρεωκοπημένος εφοπλιστής Γιώργος Παπαλιός είχε διοριστεί στη θέση του προέδρου του ΕΚΚ από τον υπουργό πολιτισμού της ΝΔ Γιώργο Βουλαγαράκη (αυτόν που είναι μπλεγμένος στην υπόθεση Βατοπεδίου).
Ο Πέτρος Μάρκαρης μετά την παραίτησή του από το ΕΚΚ, διορίστηκε (αρχή του 2008) από τον υπουργό πολιτισμού της ΝΔ Μιχάλη Λιάπη πρόεδρος του ΕΚΕΒΙ. Από αυτόν πήρε τη σκυτάλη το Μάρτιο του 2010 ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.
Αυτοί οι δυο, Μάρκαρης και Θεοδωρόπουλος, μαζί με τον Απόστολο Δοξιάδη γίνανε πανελληνίως κατάπτυστοι για τη στάση τους απέναντι στην εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008. Ενώ δεν έκαναν καμία δήλωση για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την κρατική βία συνέταξαν διαμαρτυρία για τη “Επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης” διαμαρτυρόμενοι “για το αίσχος των εισβολών στα θέατρα” που πραγματοποιούσαν νέοι ηθοποιοί απλά διαβάζοντας καταγγελία της δολοφονίας.
Ο τρίτος της παρέας, ο Απόστολος Δοξιάδης, λίγο αργότερα, διορίστηκε από τον υπουργό πολιτισμού της ΝΔ Μιχάλη Λιάπη μέλος και ουσιαστικά πρόεδρος της περιβόητης «επιτροπής Γαβρά» που συγκροτήθηκε για να συντάξει το νέο νόμο για τον κινηματογράφο. Το αστείο της υπόθεσης (αν χωράνε αστεία εδώ) είναι ότι λίγους μήνες πριν αρνήθηκε τη συμμετοχή του στο Γ’ Κινηματογραφικό Συνέδριο με την αιτιολογία ότι «απουσιάζει από τα κινηματογραφικά πράγματα εδώ και 17 χρόνια»!!!
Η τελευταία παρουσία του Απόστολου Δοξιάδη στα κινηματογραφικά πράγματα, πριν από 18 χρόνια, ήταν η θητεία του στο ΥΠΠΟ ως σύμβουλος κινηματογραφίας (1991-1992). Η μεγαλύτερη δε συμβολή του στον ελληνικό κινηματογράφο ήταν η βίαιη επίθεση στην Φρίντα Λιάπα όταν ζήτησε την εξαίρεση της ταινίας της από τα κρατικά βραβεία γιατί, όπως ισχυρίστηκε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για τις ανάγκες μιας σκηνής, κακοποιήθηκε ένα ανήλικο παιδί. Με τη βοήθεια εφημερίδων και καναλιών προκλήθηκε τρομερό σκάνδαλο και ασκήθηκε αυτεπάγγελτη δίωξη σε βάρος της Λιάπα και της μητέρας του παιδιού. Η Μελίνα Μερκούρη, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Ζυλ Ντασσέν, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κούνδουρος αντέκρουσαν τη συκοφαντία. Η υπόθεση πήγε με βούλευμα λίγους μήνες αργότερα στο αρχείο, αλλά η Λιάπα ήταν ήδη βαριά άρρωστη με όγκο στον εγκέφαλο και πέθανε τον Οκτώβριο του 1994…
Ο Απόστολος Δοξιάδης μετά τον επεισοδιακό χωρισμό του με την ηθοποιό Βάσια Παναγοπούλου, έγινε γαμπρός του Γιώργου Παπαλιού, προέδρου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Ο Γιώργος Παπαλιός αφού κατάφερε να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες κινηματογραφιστές υποστηρίζοντας ανοιχτά ένα μέρος αυτών που ονομάζονται «ομιχληστές» και βρίζοντας τους άλλους είδε, τον Αύγουστο που πέρασε, τη θητεία στο ΕΚΚ να ανανεώνεται!!! Τώρα περιμένουμε να τακτοποιηθούν κι οι υπόλοιποι.
Πετρόπουλε, νομίζω ότι βρισκόμαστε σε κλοιό. Ώρα να ξαναφεύγουμε για Παρίσι. Αλλά κι από κει, έμαθα, διώχνουν τώρα τους τσιγγάνους….
Μια ηλίθια ερώτηση: Οι προαναφερθέντες συγγραφείς στα βιογραφικά τους αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρουν τις διάφορες διοικητικές θέσεις που έχουν καταλάβει κατά καιρούς. Γιατί;
Το λογοκριμένο άρθρο. Η βιβλιοκριτική του Π. Τατσόπουλου για το βιβλίο “Ο Κουραδοκόφτης” περιέργως” εξαφανίστηκε από το ηλεκτρονικό αρχείο των “Νέων”. Η ημερομηνία της εξαφάνισης άγνωστη. Ο Η. Πετρόπολος πρόλαβε να το τυπώσει και να το στείλει στον Τέο Ρόμβο. Μα σε τι χώρα ζούμε; Να λογοκρίνονται κι οι λογοκριτές;
