τικ–τακ…τικ–τακ…τικ - τακ

Έχουν ακόμη το πάνω χέρι

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αρχίζει με τη γενική απεργία της Τετάρτης ο νέος γύρος αναμέτρησης των εργαζομένων, της νεολαίας και των απόμαχων της δουλειάς με την πιο επιθετική κυβέρνηση του κεφαλαίου που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Οι δουλόφρονες συνεργάτες των γερμανών επικυρίαρχων Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, ενισχυμένοι απέναντι στο λαό μας εξαιτίας του γεγονότος ότι εκτελούν εντολές των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι και τους στηρίζουν στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής, κατεδαφίζουν ταχύτατα κάθε εργασιακό δικαίωμα που κατακτήθηκε στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να… «λυπηθούν τον κοσμάκη που υποφέρει» και να σταματήσουν την εξαθλίωση του λαού, όσο αυτός δεν ξεσηκώνεται να τους ανατρέψει. 

 

Η πολιτική που ακολουθούν η τρόικα των κατακτητών και οι δοσίλογοι ντόπιοι συνεργάτες τους είναι απολύτως σωστή, παρά τις αφελείς αναλύσεις περί «αναποτελεσματικών μέτρων», περί «λανθασμένης συνταγής» κλπ. Στόχος των μνημονίων ανά την Ευρώπη είναι φυσικά η καθυπόταξη όλων των κρατών-μελών της ΕΕ στο Τέταρτο Ράιχ μέσω του οικονομικού εξανδραποδισμού των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και τη σφυρηλάτηση δεσμών του Βερολίνου με όλες τις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υποβαθμίζεται ο ρόλος και των καπιταλιστών του κάθε επιμέρους ευρωπαϊκού κράτους, όσο εξελίσσεται η διαδικασία υπαγωγής όλων των χωρών της ηπείρου στη μεγαλύτερη εξουσία της Γερμανίας. Παράλληλα όμως, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός σφυρηλατεί της συμμαχίες του με τις ίδιες αστικές τάξεις που καθυποτάσσει. Για να γίνει αποδεκτό το νέο πλαίσιο υποβάθμισής τους, οι Γερμανοί επιβάλλουν με την ισχύ τη δική τους και όλης της ΕΕ μια πρωτοφανή αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου σε κάθε χώρα της ΕΕ υπέρ των καπιταλιστών και των εργοδοτών και εις βάρος των εργαζομένων, της νεολαίας, των συνταξιούχων.

 

Πρόκειται για μια τέτοιας έκτασης αναδιανομή μέσω της μείωσης μισθών και συντάξεων, που ούτε στα πιο γλυκά τους όνειρα δεν μπορούσαν να φανταστούν οι αστοί κάθε χώρας. Εννοείται βεβαίως ότι ήταν αδύνατο να επιβάλλουν τέτοια αναδιανομή με τις δικές τους δυνάμεις στη χώρα τους. Με τις πλάτες όμως της Γερμανίας και της ΕΕ και με την ανυπαρξία μαζικών κομμάτων που να ήθελαν και να μπορούσαν να οργανώσουν αποτελεσματική αντίσταση εναντίον αυτής της πολιτικής, τα καταφέρνουν μια χαρά στη μία χώρα μετά την άλλη. Η έννοια της απόλυτης μείωσης του μισθού και της σύνταξης ήταν κοινωνικά άγνωστη στις συνειδήσεις των ανθρώπων πριν τρία χρόνια. Κανένας εργοδότης δεν τολμούσε να ζητήσει μείωση μισθού για την ίδια δουλειά. Απλώς προσπαθούσαν να βρουν και να επιβάλλουν μορφές μερικής απασχόλησης με χαμηλότερους μισθούς. Τώρα όμως όχι μόνο έχει εισαχθεί η μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά επιπλέον έχει καταστεί απολύτως αποδεκτή από τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Με εκπληκτική ταχύτητα όλοι οι εργοδότες, μικροί και μεγάλοι, έχουν προχωρήσει στις τεράστιες μειώσεις μισθών όσων εργάζονται στις επιχειρήσεις τους, γυρίζοντας το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων δέκα ή και περισσότερα χρόνια πίσω. Ακόμη χειρότερα, έχει καταστεί κοινωνική συνείδηση ότι αυτή η πορεία προς τα πίσω θα συνεχιστεί για αρκετές ακόμη δεκαετίες του παρελθόντος.

 

Το τεράστιο πρόβλημα για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά έγκειται στο ότι αυτές οι ραγδαίες αλλαγές περνούν χωρίς να υπάρχει πουθενά αντίσταση ανάλογη της έντασης της επίθεσης. Σε καμιά χώρα μέχρι στιγμής δεν έχουν σημειωθεί κοινωνικές εξεγέρσεις. Αυτό αφενός αποχαλινώνει τους αστούς και τους κάνει να αισθάνονται ότι ήταν ηλίθιοι τόσα χρόνια που φοβούνταν τόσα χρόνια τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες και αφετέρου αλλάζει ταχύτατα τους ταξικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς δυνάμεων εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο δυσκολότερη γίνεται η προοπτική μιας νικηφόρας εξέγερσης των εργαζομένων. Με την πάροδο του χρόνου στις λαϊκές μάζες επικρατεί ψυχολογία ήττας και προσαρμογής στις νέες συνθήκες, κυριαρχούν τάσεις αναζήτησης προσωπικών διεξόδων από την κρίση. Παράλληλα, η καλπάζουσα ανεργία και η υποβάθμιση της εργασιακής αξίας κάθε εργαζόμενου, με στρατιές ανέργων να υποβλέπουν και να λαχταρούν τη θέση του πρόθυμοι να δουλέψουν για ακόμη λιγότερα χρήματα, ενισχύει το ρεύμα υποταγής του κόσμου της εργασίας. Έρχεται από και η έλλειψη νικηφόρας πολιτικής προοπτικής και η κατάσταση γίνεται ακόμα όλο και πιο επικίνδυνη για τους εργαζόμενους, η εξαθλίωση των οποίων δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ, όσο αυτή η πολιτική δεν συναντά ανατρεπτική αντίσταση.

 

Ο χρόνος κυλάει εναντίον των εργαζομένων, σε αντίθεση με κάποιες ελπίδες προοδευτικών ανθρώπων ότι δήθεν θα ξεσηκωθεί τελικά ο κόσμος με τη χειροτέρευση διαρκώς της οικονομικής και κοινωνικής του θέσης. Δυστυχώς, εξεγέρσεις των εξαθλιωμένων σπανίως σημειώνονται και αν ποτέ λάβουν χώρα, καταπνίγονται αποτελεσματικά με μεγάλη ευκολία. Το ζητούμενο είναι να ξεσηκωθούν οι Έλληνες εργαζόμενοι όσο έχουν ακόμη εργασιακή αξιοπρέπεια και πολιτική ικανότητα να διεκδικούν μια εντελώς διαφορετική πολιτική έξω από το ευρώ και την ΕΕ που αποτελούν πεντακάθαρα πλέον τα κύρια όπλα οικονομικής εξόντωσης των εργαζομένων.

 

* Εφημερίδα «Πριν» Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012.

σήκω δούλε!

ΥΓ. 8-09-2012     ΥΓ 1. Δεν ανήκω σε κανέναν από τους πληθυντικούς τους. Όπως δεν ανήκει το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού στους πληθυντικούς τους. Κυρίως όταν ακούω τις  φράσεις, «ζήσαμε υπερβολικά όλα αυτά τα χρόνια», ή «καταναλώναμε περισσότερα από αυτά που βγάζαμε», ή«θα δυσκολευτούμε αλλά θα τα βγάλουμε πέρα αν δουλέψουμε όλοι μαζί», ή την φράση σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, «τα φάγαμε μαζί». Δεν τα φάγαμε μαζί, δεν αποφασίσαμε μαζί, δεν απολαύσαμε μαζί, δεν δουλέψαμε και δεν δουλεύουμε μαζί, δεν αγωνιούσαμε μαζί. Ποτέ δεν ήμασταν μαζί, ούτε θα είμαστε μαζί. Ευτυχώς. Θα είμαστε εμείς και αυτοί, με διαφορές και αντιπαλότητα. Με διαφορετικές επιλογές, εκτιμήσεις, προσεγγίσεις και ζωές. ΕΥΤΥΧΩΣ. ΥΓ 2. Δεν με ενδιαφέρει να πάρω μέρος στην ομοψυχία, που «έχει ανάγκη ο τόπος». Πόσο μάλλον που όταν λένε ομοψυχία, εννοούν ησυχία, ακινησία, υποταγή, αποδοχή των ιδεών και των αποφάσεών τους. Και βασικά ο τόπος δεν έχει ανάγκη από ομοψυχία. Έχει ανάγκη από ισονομία, αξιοκρατία, από δικαιοσύνη, από υγεία, παιδεία, από δουλειά και ευκαιρίες. ΥΓ 3. Δεν υπάρχει περίπτωση, να πάψω να τους αμφισβητώ, να τους κοροϊδεύω, να γελάω μαζί τους, να αποδομώ την σκέψη τους, τον κενό λόγο τους, τις αποφάσεις τους, το σοβαρό ύφος τους. Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε ένα δευτερόλεπτο να υπακούσω σε τίποτα από όσα θα αποφασίσουν. Δεν θα εγκλωβιστώ και έχω αποφασίσει αυτή τη φορά να μην μείνω μόνο στα λόγια. ΥΓ 4. Να μην ξεχνάω να γελάω όποτε ακούω τον Ευάγγελο Βενιζέλο, να προσπαθεί να αναστήσει το σάπιο πτώμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Είτε με αναμόρφωση, είτε με νέα ξεκινήματα, είστε με νέες αφετηρίες, είτε με ανασύνταξη είτε με την  πρόσφατη  ανασύσταση. Να μην ξεχνάω ποτέ να τους απεχθάνομαι. ΥΓ 5. Να μην ξεχάσω επίσης τι μου έλεγαν τα τελευταία 2,5 χρόνια. Πόσο με κορόιδεψαν, πόσο με δούλεψαν, πόσο με εξαπάτησαν. Να θυμάμαι πάντα ότι σε όποιον μου συμπεριφέρεται έτσι, δεν πρέπει στιγμή να πάψω να τον πολεμώ. ΥΓ 6. Να μην δικαιολογήσω ποτέ αυτούς που ψήφισαν Χρυσή Αυγή και κυρίως αυτούς που είναι φασίστες στην καθημερινότητα τους, που είναι πολύ περισσότεροι από425.000. Να μην πάψω ποτέ να αποδίδω ευθύνες στον ελληνικό λαό και να μην ξαναπώ ότι είναι σοφός. Να θυμάμαι πάντα ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του, γουστάρει να εξαγοράζεται και να ξεπουλιέται συνήθως σε χαμηλή τιμή. Να αηδιάζω με τους ελληναράδες. ΥΓ 7. Να μην ξεχνάω να διασκεδάζω τα βράδια στις 8 και στις 9 με τους παπαγάλους, που είναι ανίκανοι να παίξουν ακόμη και τον ρόλο τους σωστά. Να θυμάμαι πάντα πως είναι συνένοχοι σε έγκλημα. Και να θυμάμαι ότι πρέπει ή να αρχίσουμε ή να τελειώσουμε με αυτούς. ΥΓ 8. Να μην ξεχάσω ποτέ, όχι αυτούς που κοροϊδεύουν συνειδητά, αλλά αυτούς που έχουν ανάγκη να κοροϊδευτούν συνειδητά. Νομίζω δεν είναι περισσότεροι. ΥΓ 9. Να σιχαίνομαι πάντα αυτούς που ικανοποιούνται με το ελάχιστο και  αυτούς που βολεύονται με το μέτριο. ΥΓ 10. Να μην πασοκοποιηθώ από μια αριστερά που με θέλει ώριμο και συνειδητό… τηλεθεατή. Από μια αριστερά των λόγων, των υποσχέσεων και των δηλώσεων. Να απαιτώ, ακόμη και τώρα, την αριστερά των δράσεων, των ουσιαστικών συγκρούσεων, των ανατροπών και του πολέμου. ΥΓ 11. Να μην θεωρώ αριστερό αυτό που ικανοποιεί τα δικά μου «βολεμένα θέλω», αλλά αυτό που γκρεμίζει τα δικά μου «βολεμένα θέλω». ΥΓ 12. Να σκοτώσω την τηλεοπτική λογική, που με καθορίζει ακόμη και αν η τηλεόραση είναι κλειστή. Μαζί της να κόψω και το χέρι που κρατά το τηλεκοντρόλ, τώρα που έχω συνηθίσει να κόβω χέρια γι αυτά που ψήφισα. ΥΓ 13. Να μην με εκπροσωπεί ο Πάγκαλος, να μην με ενημερώνει ο Ευαγγελάτος, να μην με απειλεί ο Μίχαλος, να μην με ψυχαγωγεί ο Θέμος, να μην με συγκινεί η Τατιάνα, να μην μου λέει με τι θα πλύνω η Χατζηβασιλείου, να μην με παραμυθιάζει το διαδίκτυο, να μην με φοβίζει ο Σαμαράς, να μην με καθησυχάζει η ψευδαίσθηση, να μην μου μαγειρεύει το ντελίβερι, να μην με προειδοποιεί ο Άνθιμος, να μην συνηθίζω τους θανάτους, να μην με αγοράζει η πιστωτική μου, να μην με συμβιβάζει ο φόβος μου. ΥΓ 14. Να μην χρειάζομαι επαναδιαπραγμάτευση χρέους , αλλά επανακαθορισμό Χρέους.     Αυτά είναι τα υστερόγραφα. Λείπει το βασικό κείμενο. Το οποίο θα μπορούσε να είναι πάνω από τα υστερόγραφα, δίπλα από τα υστερόγραφα, 5 σελίδες πιο πέρα,  τρία τεύχη πριν ή τρία χρόνια μετά. Αλλά δεν υπάρχει. Έφυγε μάλλον διακοπές, γιατί δεν άντεχε άλλο.Κείμενο είναι άλλωστε, μπορεί να πάει όπου θέλει, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Έτσι έμειναν μόνα και ορφανά τα 14 υστερόγραφα. Αν έχετε ανάγκη ντε και καλά από βασικό κείμενο, γράψτε ένα δικό σας και προσθέστε από κάτω όσα από τα υστερόγραφα θέλετε. Σας δίνω την άδεια. Άλλωστε είναι υστερόγραφα κοινής χρήσης. Δείτε το ως μια ευγενική προσφορά της στήλης λόγω θέρους.   Καλό και διαφορετικό καλοκαίρι. Καλό και ανήσυχο  χειμώνα.   (το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο 8 τεύχος τουUnfollow)

Περί απογοήτευσης… [19-09-2012]   «Βγάζετε μια απογοήτευση…», έγραφε το μήνυμα ακροατή, κατά την διάρκεια της χτεσινής εκπομπής. Ναι.Βγάζουμε απογοήτευση γιατί την νιώθουμε την απογοήτευση. Και από ότι διαισθάνομαι, απογοήτευση  νιώθουν αρκετοί αν όχι όλοι, όσοι έχουν την δυνατότητα να συναισθανθούν πλήρως την κατάσταση. Υπάρχει η απογοήτευση που πιάνει τον παραιτημένο άνθρωπο, αυτόν που δεν βλέπει διέξοδο πουθενά, αυτόν που τα βλέπει όλα μαύρα και περιττά. Αυτόν που αφήνεται στην τύχη. Εμάς δεν μας έχει πιάσει τέτοια απογοήτευση. Εμάς μας έχει πιάσει η άλλη η απογοήτευση. Αυτή που προκύπτει από το ότι ξέρουμε τι γίνεται, εντοπίζουμε το πρόβλημα, τις αιτίες, εντοπίζουμε τις λύσεις, αλλά διαπιστώνουμε ότι δεν γίνεται αυτό που πρέπει για να λυθεί το πρόβλημα. Έστω να αντιμετωπιστεί αξιοπρεπώς. Και στην περίπτωσή μας, στην Ελλάδα της κρίσης, το πρόβλημα προς επίλυση είναι να σταματήσουν τα αδιέξοδα μέτρα, οι θανατηφόρες λύσεις που προτείνονται από Τρόικα και ΔΝΤ. Να σταματήσει ο φαύλος κύκλος της καταστροφής. Η λύση σε όλο αυτό το αδιέξοδο, είναι ο ίδιος ο λαός. Η αντίστασή του, η δράση του, η δυναμική στάση του, η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Η λύση είναι ο λαός, όπως λύση σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, πάντα ήταν ο λαός. Πάντα ερχόταν από τον λαό. (όπου λαός ένα αποφασισμένο και συνειδητοποιημένο κομμάτι του, το οποίο θα έχει την ενεργή υποστήριξη ενός ακόμη μεγαλύτερου κομματιού και την ανοχή ενός τρίτου κομματιού του λαού. Και μάλλον την εχθρική στάση μιας μικρής αλλά ισχυρής μειοψηφίας). Όταν αυτό πιστεύεις ως λύση (χονδρικά) και αυτό δεν γίνεται, τότε γεμίζεις απογοήτευση. Απογοητεύεσαι όχι τόσο με τον κόσμο, που σίγουρα αποχαυνωμένος περιμένει σωτήρες και θαύματα. Απογοητεύεσαι κυρίως από αυτούς τους φορείς, σχήματα, θεσμούς, που θα μπορούσαν να ορίσουν το πλαίσιο ενός αγώνα, θα μπορούσαν να σαλπίσουν το ξεκίνημα μιας προσπάθειας, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος, κόστους και άλλων απρόοπτων παραγόντων. Αυτήν την στιγμή τέτοιος φορέας που να έχει εμπνεύσει ισχυρή μερίδα του κόσμου, σε δυναμική αντίδραση ΔΕΝ υπάρχει. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει αύριο, ή μεθαύριο, αλλά σήμερα δεν υπάρχει. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπάρχοντες φορείς δεν θέλουν, δεν το έχουν στο μυαλό τους, στους προγραμματισμούς τους ή δεν ετοιμάζονται. Πάντως 2,5 χρόνια τώρα και μέχρι σήμερα, φορέας που να διεγείρει, να ταρακουνά, να ξεσηκώνει από τους περίφημους καναπέδες ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Και αν δεν συμβεί κάτι τώρα, τότε πότε; Θα ρωτήσει κάποιος: Και αν υπάρξει αυτός ο φορέας είναι ο κόσμος έτοιμος; Η απάντηση θα δοθεί πλήρως αν υπάρξει αυτός ο φορέας και μας συνεγείρει και μας συμπαρασύρει στον ξεσηκωμό. Αλλά επειδή γίνεται πολύς λόγος για την «ετοιμότητα του κόσμου», έχω να πω πως και το 1940, κανείς δεν ήθελε, δεν είχε φανταστεί, ούτε πολύ περισσότερο είχε προετοιμαστεί να πιάσει το όπλο στο χέρι του. Βρέθηκε ο φορέας, άγγιξε τις καρδιές, οργάνωσε το πλαίσιο, έδωσε την προοπτική και το θαύμα δεν άργησε να φανεί… Ο κόσμος στα δύσκολα πάντα θα είναι ζαλισμένος, φοβισμένος, τρομαγμένος, αλαφιασμένος στο κυνήγι της καθημερινής επιβίωσης.  Όσο και αν μέσα μας νιώθουμε την ίδια αγανάκτηση, την ίδια οργή, την ίδια διάθεση και ετοιμότητα για πολλά, αν δεν υπάρξει κάποιος να συντονίσει τις διαθέσεις, να τις ομογενοποιήσει και να τους δώσει ενιαία έκφραση και στόχους, μάλλον θα περιμένουμε  άδικα. Σε αυτή τη χαοτική κατάσταση δεν σημαίνει ότι αποκλείονται τα απρόοπτα ξεσπάσματα, οι αιφνιδιαστικές και οι ενθουσιώδεις αντιδράσεις. Ίσα ίσα, είναι πολύ πιθανά και μπορεί να έχουν και αποτέλεσμα. Κανείς άλλωστε δεν περίμενε, κατά τη διάρκεια της Χούντας, το 1973 από την αδιάφορη γενιά του Γουέμπλευ όπως την αποκαλούσαν να κάνει ένα «Πολυτεχνείο…». Απλά έλεγα μιας και έχουμε φτάσει τόσο χαμηλά, μήπως να παίρναμε γερή ανάσα και φτάναμε με την μια ψηλά, στην επιφάνεια, για να πάψουμε ΜΟΝΟ να ελπίζουμε, αλλά να αρχίσουμε να αναπνέουμε. Να ξεμπερδεύαμε για κάποια χρόνια, να αποκτούσε πραγματικό νόημα η ζωή μας και από ραγιάδες και πειραματόζωα να γινόμασταν υπερήφανοι δημιουργοί!   .

     Θύμιος Κ.

ώρα πολέμου

Δημοκρατία  ή Τραπεζοκρατία;

Στάθης 21/09/2012

Στη χώρα που πρέπει να λύνεις σταυρόλεξο για το αν δικαιούσαι επίδομα για πετρέλαιο θέρμανσης

έχει κηρυχθεί πόλεμος! Και τον χάνεις.

Σε αυτήν τη χώρα, που όταν λύσεις αυτό το ποταπό σταυρόλεξο, διαπιστώνεις ότι για δαπάνη 1.000 ευρώ δικαιούσαι επίδομα 30 κι ότι και αυτά θα τα πάρεις του... χρόνου υπό μορφήν... επιστροφής από την εφορία,

τότε η χώρα σου υφίσταται πόλεμο. Ανορθόδοξο πόλεμο κι εσύ τον χάνεις.

Πόλεμο με ασύμμετρες απειλές που επινοούν ξένοι γραφειοκράτες κι εκτελούν ντόπιοι ραγιάδες

με παράπλευρες απώλειες τα παιδιά σου.

Οταν έχεις υπουργό τον κ. Στουρνάρα κι ως «λύση» της τελευταίας στιγμής σού βρίσκει τη φορολόγηση της τελευταίας σου πνοής, τότε

δεν έχεις να κάνεις με ανάλγητους ηλίθιους, αλλά με ανάλγητους ηλίθιους σε διατεταγμένη υπηρεσία!

Ο αποκαλούμενος και «αλχημιστής» με τα μαγειρέματα που κάνει κ. Στουρνάρας είναι απλώς κανίβαλος! Και το μαγείρεμα, το έδεσμα, εμείς!..

...οι εργαζόμενοι, οι νέοι, όσοι πάνε με τον «σταυρό στο χέρι». Είμαστε πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,

έξω απ’ την Πόλη οι Βάνδαλοι, μέσα στην Πόλη ο Αλάριχος, χορτάρι δεν φυτρώνει απ’ όπου περνούν τα «μέτρα». Είμαστε

πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, αλλά όχι «ελεύθεροι πολιορκημένοι», παρά μόνον «φοβισμένοι πολιορκημένοι». Εχουμε καταληφθεί μέσα μας

και αν γύρω από την Πόλη οργιάζουν Βάνδαλοι «δεινόσαυροι και γύπες»,κι αν μέσα στην Πόλη κάνουν κουμάντο ο Αλάριχος, ο Ραγιάς κι ο Γρύπας, μέσα μας

έχει θρονιαστεί το μούδιασμα κι ο φόβος, η αυταπάτη και η μάταιη προσδοκία για την εμφάνιση μιας στρατιάς από Από Μηχανής Θεούς που θα φανεί,

από κάπου επιτέλους θα φανεί, και θα ’ρθεί να μας λυτρώσει.

Φενάκες και χίμαιρες! Ο εχθρός είναι εδώ. Ο πόλεμος γίνεται εδώ. Οπως και στην Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και αλλού.

Τον έχουν εξαπολύσει εκλεγμένες κυβερνήσεις εναντίον των λαών που τις εξέλεξαν.

Τον έχουν εξαπολύσει κατ’ εντολήν των Ανωτέρων τους απ’ τα Διευθυντήρια των Βρυξελλών και την Κομαντατούρ του Βερολίνου.

Είναι πόλεμος ολοκληρωτικός και χωρίς έλεος για «αδύναμες ομάδες» του πληθυσμού, συνταξιούχους, καρκινοπαθείς, απόκληρους, μετανάστες, πάσχοντες κι όλους όσοι πέπρωται να οδηγηθούν

στην «τελική λύση».

Στη μετατροπή δηλαδή της Ευρώπης σε φέουδα και προτεκτοράτα. Κατεχόμενων ζωών και ειδικών οικονομικών ζωνών.

 

«Ο καπιταλισμός μπορεί να σκοτώσει το ανθρώπινο είδος», έλεγε ο Σαντιάγο Καρίγιο, που πέθανε προ ημερών.

Αυτό ακριβώς κάνει τώρα αυτό το σύστημα! Ασύδοτο πλέον και χωρίς αντίπαλο δέος, εν πρώτοις σκοτώνει την ανθρωπιά μέσα στον άνθρωπο. Δηλαδή εκφασίζει τις κοινωνίες.

Ηδη οι δημοκρατίες έχουν αποσαθρωθεί - ο Γιωργάκης πέρασε το Μνημόνιο απ’ τη Βουλή με αντισυνταγματική ψηφοφορία (των 151 αντί των 180), όπως και τώρα

πάει να περάσει ο Σαμαράς το τρέχον θανάσιμο πακέτο με Ενα Αρθρο(αριθμός 1) -

- κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που βαδίζουν στον ίδιο μονόδρομο με τους εκβιασμούς, τα χαράτσια και τα αναγκαστικά μέτρα.

Χαράτσια μας επέβαλαν οι Οθωμανοί (μικρότερα, είναι η αλήθεια, απ’ το 23% του Φ.Π.Α.).

Και αναγκαστικά μέτρα μάς επέβαλαν οι Ναζί (όπως το Αναγκαστικό Δάνειο).

Τώρα τους έχουμε και τους δύο μαζί πάλι στον σβέρκο μας.

Τα μέτρα που πρόκειται να λάβουν οι συνεργάτες της φράου Μέρκελ φον Ζήμενς συνιστούν πογκρόμ κατά των φορολογουμένων χάριν των φοροφυγάδων, πογκρόμ των τοκογλύφων εναντίον των εργαζόμενων -  και τα διαπράττουν αυτοί που μας έφεραν έως εδώ υπό την προστασία εκείνων που θα μας πάνε ακόμα παρακάτω.

 

Η εντολή που εν τέλει υπεξαίρεσαν απ’ τον λαό με ψευδείς υποσχέσεις τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης έχει μετατραπεί από καιρό σε εκτέλεση εντολών,

που λαμβάνουν απ’ την Τρόικα, εν είδει εκτελεστικού αποσπάσματος οι ίδιοι. Γενίτσαροι, ραγιάδες και γραικύλοι.

Πρόκειται περί πολέμου. Διότι

μετάλλαξη της χώρας (ή όσων απομείνουν απ’ αυτήν) σε ζώνη φθηνής εργασίας, χωρίς

εκφοβισμό του λαού,

εκφασισμό της κοινωνίας

και εκτροπή της δημοκρατίας σε ολιγαρχία, δεν γίνεται.

Σε αυτόν τον πόλεμο όλα τα βαριά όπλα, χρήμα, προπαγάνδα,πελατειακές σχέσεις, τα έχει στα χέρια της η εξουσία. Της Διαπλοκής και της Διαφθοράς.

Οσοι στέκονται ή θα σταθούν απέναντι στην ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας, διαθέτουν επίσης βαριά όπλα: την ψυχή τους, την Ιστορία, τα κόμματα και τα συνδικάτα τους - αυτά που συχνά απαξιώνουμε απ’ τους καναπέδες μας και σιχτιρίζουμε, βγάζοντας οι ίδιοι με τα χέρια μας τα μάτια μας.

 

«Η πόλις έχει κοπεί στα δύο», όπως έλεγε ο Σόλων, κι εκτός απ’ τους «άτιμους» που αδιαφορούν ή καιροφυλακτούν να δουν προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα, όλοι οι υπόλοιποι «οφείλουν να πάρουν θέση»,

σε έναν αγώνα, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που μπορεί να είναι μακρόχρονος αλλά θα είναι και ανειρήνευτος.

Ωσπου να φανεί αν αυτή η οπισθοδρόμηση της Ιστορίας που ζούμε τώρα είναι προσωρινή και προοιωνίζεται το επόμενο άλμα προς τα μπρος, ή αν την έχουμε πατήσει, και θα μας πατήσει όλους η «Σιδερένια Φτέρνα»...

Οψόμεθα...

γερμανοτσολιαδοΚασιμάτογλου

«...και συ πρόστυχη πένα και μολύβι του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα» (Κώστας Βάρναλης) Χρυσαυγιτισμός με ... πολιτικά Οσα ακολουθούν δημοσιεύτηκαν την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα «Καθημερινή», σε άρθρο υπό τον τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία» και φέρουν την υπογραφή του Στ. Κασιμάτη. * Αντιγράφουμε: * «Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως. Της το οφείλουμε για την ευκαιρία που μας προσφέρει -και μάλιστα την ώρα που την έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη- ώστε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών και να κάνουμε μια νέα αρχή στην πολιτική ζωή. Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης (...). Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν (...). Και αν ως τώρα ήταν ο φόβος που συγκρατούσε τους πολιτικούς, ας είναι καλά τα "λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες" και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών "ιεράς αγανακτήσεως" και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη (...). Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες - όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου. Πρόκειται για ευκαιρία, την οποία η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει (...)». * Από τα παραπάνω είναι προφανές: * 1) Οταν η αντιδραστική θεωρία περί «άκρων» και περί «μαύρης και κόκκινης βίας» αποκτά τόσο αναβαθμισμένη θέση στις σελίδες ενός παραδοσιακού οργάνου του αστικού κόσμου, όπως η «Καθημερινή», σημαίνει ότι η «μαυρίλα» κατέχει πλέον κεντρική θέση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κυοφορεί - στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του κράτους των κεφαλαιοκρατών, της λιτότητας, της καταστολής και των Μνημονίων. * 2) Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της δεν έχουμε να κάνουμε με μια λαθεμένη εκδοχή κάποιας αφηρημένης και γενικής καταδίκης της βίας, που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μια ευγενική αλλά ουτοπική ουμανιστική στάση. Στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της, το θέμα δεν είναι να επαναλάβεις ότι, για παράδειγμα, η βία της Επανάστασης του '21, η βία της Αντίστασης εναντίον των ναζί στην Κατοχή, η βίαιη κατάληψη των Βερσαλιών, η μάχη του Στάλινγκραντ από την πλευρά των αμυνόμενων, η αιματοβαμμένη πάλη για το 8ωρο, ήταν ιστορικά αναγκαίες και δικαιωμένες μορφές πάλης. Εδώ - στην περίπτωση της «Καθημερινής» και του συντάκτη της - έχουμε μια «μαύρη», διεστραμμένη και χυδαία επιχείρηση διαστρέβλωσης, παραχάραξης και παραποίησης. Εχουμε, στην πιο «κίτρινη» εκδοχή της, την επιδίωξη οι λαϊκοί, μαζικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες που αντιτίθενται στην πολιτική της πλουτοκρατίας (και επειδή ακριβώς αντιτίθενται στην πλουτοκρατία), να ταυτιστούν, να συκοφαντηθούν και να εξομοιωθούν με τον ναζισμό (τον βγαλμένο από τα πολιτικά σπλάχνα της πλουτοκρατίας), ωσάν να έχουν ή να είχαν ποτέ οποιαδήποτε σχέση (!) με τις τραμπούκικες ναζιστικές συμμορίες της ρατσιστικής, της φυλετικής, της μισαλλόδοξης, της φασιστικής βίας και τρομοκρατίας. * 3) Η προσπάθεια της «Καθημερινής» και του συντάκτη της (σ.σ.: στο ίδιο πνεύμα κινούνται δηλώσεις που αποδίδονται στον Μητσοτάκη, άρθρα σε άλλες εφημερίδες, τοποθετήσεις στελεχών της συγκυβέρνησης κ.λπ.) να διαχυθεί στην κοινή συνείδηση το σχήμα πως «η ναζιστική και χρυσαυγίτικη βία οφείλεται στην αριστερή και κουκουέδικη βία», δεν είναι καινούργια. Αν ξύσει κανείς τη σκουριά αυτής της πολυκαιρισμένης προστυχιάς θα θυμηθεί, για παράδειγμα, τη θεωρία της εποχής των γερμανοτσολιάδων. Τότε που οι «Τσολάκογλου» κατηγορούσαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ επειδή έκαναν Αντίσταση. Τότε που οι «Τσολάκογλου» ζητούσαν να σταματήσει η Αντίσταση, αφού, όπως έλεγαν, προκαλούσε - η Αντίσταση - τα αντίποινα των Γερμανών, δηλαδή τις θηριωδίες των ναζί. Θηριωδίες για τις οποίες, σύμφωνα με τους «Τσολάκογλου», υπεύθυνοι δεν ήταν οι Γερμανοί ναζί, αλλά το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, επειδή έκαναν Αντίσταση... *** Τέτοιου είδους κείμενα σαν το τελευταίο της «Καθημερινής» δεν αποκαλύπτουν την - έτσι κι αλλιώς - πασίγνωστη ποιότητα του συντάκτη της. Βασικά, εκείνο που αναδεικνύουν είναι το είδος της κληρονομιάς που κουβαλάει η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας, όπως και την κληρονομιά των εντύπων που απηχούν προνομιακά, όπως η «Καθημερινή», τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. * Ειδικότερα, και σε ό,τι έχει να κάνει με την κληρονομιά της «Καθημερινής», θα περιοριστούμε να υπενθυμίσουμε τι υποστήριζε η «Καθημερινή» επί εποχής Βλάχου, στις 29 Απρίλη 1941. Δυο μέρες, λοιπόν, αφότου οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι της «Χρυσής Αυγής», τα γερμανικά «Βάφεν Ες Ες», είχαν μπει στην Αθήνα, η «Καθημερινή» έγραφε: * «Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν». * Αυτά γράφονταν τότε. Σε μια περίοδο, δηλαδή, που ο «χρυσαυγιτισμός» δεν είχε ανάγκη, όπως σήμερα, να κυκλοφορεί... με πολιτικά.

Στα 11,5 μέτρα! «Πάμε στοίχημα» ότι είναι ξεπούλημα; Λένε ότι ξεπουλάνε (σ.σ.: στη γλώσσα τους το ξεπούλημα βαφτίζεται άλλοτε «αποκρατικοποίηση», άλλοτε «μετοχοποίηση» και άλλοτε «ιδιωτικοποίηση») για να σώσουν την Ελλάδα. Για να απαλλάξουν το λαό από τα χρέη των (κατ' όνομα) κρατικών επιχειρήσεων. Για να φέρουν λεφτά στα ταμεία του κράτους. * Στην πραγματικότητα ξεπουλάνε για να μπουκώσουν με χρήμα, για να διασφαλίσουν κέρδη, πολλά περισσότερα κέρδη στους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες, χαρίζοντάς τους ό,τι έχει απομείνει από τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας. * Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του - πραγματικού - λόγου του ξεπουλήματος είναι η υπόθεση του ΟΠΑΠ. * Τα κέρδη του ΟΠΑΠ την τελευταία δεκαετία ήταν: το 2002 - 318 εκατ. ευρώ, το 2003 - 381 εκατ. ευρώ, το 2004 - 479 εκατ. ευρώ, το 2005 - 458 εκατ. ευρώ, το 2006 - 600 εκατ. ευρώ, το 2007 - 609 εκατ. ευρώ, το 2008 - 729 εκατ. ευρώ, το 2009 - 594 εκατ. ευρώ, το 2010 - 579 εκατ. ευρώ, το 2011 - 543 εκατ. ευρώ * Συνολικά, δηλαδή, το διάστημα 2002 - 2011, τα κέρδη του ΟΠΑΠ ανήλθαν στα 5,29 δισεκατομμύρια ευρώ! Ηδη, μάλιστα, για το πρώτο εξάμηνο του 2012 η κερδοφορία του ΟΠΑΠ ανέρχεται στα 266,8 εκατ. ευρώ. * Επομένως, γιατί τον ξεπουλάνε; Για να απαλλάξουν το λαό από τα χρέη; Μα ο ΟΠΑΠ δεν έχει χρέη. Εχει κέρδη. Πολλά κέρδη. Αστρονομικά κέρδη! * Είναι προφανέστατο: Ο λόγος που ξεπουλάνε τον ΟΠΑΠ είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο ΟΠΑΠ έχει κέρδη. Γι' αυτό τον ξεπουλάνε: Επειδή έχει κέρδη! Τον ξεπουλάνε επειδή δεν τους αρκεί ότι ο - ήδη - κατά 66% «μετοχοποιημένος» ΟΠΑΠ αρμέγεται - ήδη - από τους ιδιώτες. Θέλουν να τον αρμέγουν ολόκληρο. Οι «σωτήρες», δηλαδή, θέλουν να χαρίσουν σε... κάποιους αυτά τα (αστρονομικά) κέρδη εξολοκλήρου και στο σύνολό τους. Ελλάδα - «Ελ Ντοράντο» με κινέζικα μεροκάματα! «H Ελλάδα μπορεί να γίνει Ελ Ντοράντο για τους επενδυτές,καθώς προωθεί αποφασιστικά το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων (...)»! * Αυτήν την απίστευτη - ακόμα και για κτηματομεσίτη του Φαρ Ουέστ - δήλωση την έκανε ο κ. Τ. Αθανασόπουλος, πρόεδρος του λεγόμενου «Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου», σε συνέντευξή του στους «Financial Times». Ο κύριος πρόεδρος δε θα μπορούσε να εκφράσει εναργέστερα το ανατριχιαστικό όραμα της συγκυβέρνησης, την οποία υπηρετεί στον ευαίσθητο τομέα του ξεπουλήματος. * Μάλιστα, για να γίνει πιο πειστικός για τις ...φιλοεπενδυτικές πολιτικές προθέσεις της κυβέρνησης, ο ίδιος, σε χτεσινή του ομιλία στη διάρκεια του Ελληνοκινεζικού Συνεδρίου Επιχειρηματικότητας, φρόντισε να αναδείξει την άμεση διασύνδεση του ξεπουλήματος με την επιβολή στη χώρα ενός γενικευμένου καθεστώτος εργασιακού «Νταχάου». Είπες συγκεκριμένα: «Οφείλουμε να αποδείξουμε ότι το πετυχημένο παράδειγμα της αμοιβαίας επωφελούς συνεργασίας που ξεκίνησε η Cosco στον Πειραιά δεν θα είναι το μοναδικό». * Φυσικά, το εργασιακό κάτεργο της «Cosco» στο λιμάνι του Πειραιά δεν είναι πρότυπο επένδυσης μόνο για τον κ. Αθανασόπουλο. Αποτελεί το μεγάλο... απωθημένο του ιδίου του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έχει δεσμευτεί ότι «θα φυτέψει εκατό Cosco σε όλη τη χώρα»! * Αυτή είναι η «σωτηρία» που μας υπόσχονται. Μια χώρα που ο λαός της θα δουλεύει - όταν δουλεύει - σαν είλωταςκαι θα πληρώνεται σαν χαμάλης. Οπου ο κάθε εργαζόμενος - κατά το κινέζικο μοντέλο της «Cosco» - ανεξαρτήτως προϋπηρεσίας, ικανοτήτων και φυσικά αναγκών, θα υπάγεται στην κατηγορία του «ανειδίκευτου εργάτη», θα πληρώνεται με το βασικό μισθό της πείνας, χωρίς ωράριο και χωρίς καταβολή υπερωριών, αφού στα «Ελ Ντοράντο» οι ώρες εργασίας πέρα από το 8ωρο λογίζονται ως«οικειοθελής προσφορά» του εργαζόμενου στην εταιρεία, θα απολύεται με συνοπτικές διαδικασίες, θα απαγορεύεται όχι μόνο να συνδικαλίζεται αλλά ακόμα και να«μιλήσει» και θα έχει το «δικαίωμα» να μετακινείται από εργασία σε εργασία και από τόπο σε τόπο, όποτε και όπου θέλει η εταιρεία. * Αυτήν την «ανάπτυξη» προωθούν για την Ελλάδα - «Ελ Ντοράντο». Αυτήν τη ζωή προτείνουν στους εργαζόμενους - σκλάβους. Εκεί οδηγεί το ιερό ευαγγέλιο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της αντίστοιχης καπιταλιστικής «ανάπτυξης». Είναι εκείνη «...η ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής (που, όπως έγραφε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» ήδη από το 1867) έριξε τους εργάτες όλου του κόσμου. Δεν πρόκειται πια για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο των μισθών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αλλά για το κατέβασμα στο λίγο - πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο». (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος Α', σελ. 885, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Γερμανικά νούμερα... Μας λένε ότι πρέπει να γίνουμε Γερμανία. Αλλά υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι ...δεν απέχουμε και πολύ από το γερμανικό μοντέλο. Σύμφωνα, μάλιστα, με το προσχέδιο έκθεσης της γερμανικής κυβέρνησης, που επικαλείται η εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung», για το πώς διαρθρώνεται η φτώχεια και ο πλούτος στη χώρα - ατμομηχανή και υπόδειγμα της ΕΕ, θα έλεγε κανείς ότι όχι μόνο εμείς, η Ελλάδα, αλλά ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ήδη Γερμανία... * Σύμφωνα, λοιπόν, με τα επίσημα στοιχεία, την ώρα που η καθαρή περιουσία του γερμανικού κράτους μειώθηκε μεταξύ 1992 και 2012 κατά 800 δισ. ευρώ, μόνο μεταξύ 2007 και 2012 ο ιδιωτικός πλούτος αυξήθηκε κατά 1,4 τρισ. ευρώ. Αλλά πώς μεταφράζεται αυτός ο ιδιωτικός πλούτος στο επίπεδο των κοινωνικών ανισοτήτων; Ιδού: Το 53% των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων στη Γερμανία ανήκει στο 10% των πιο πλουσίων (των οποίων η περιουσία αυξάνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια), ενώ το 50% των πλέον φτωχών μοιράζεται λιγότερο από το 1% αυτού του πλούτου...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ