Ανάγκη η Αριστερά που εμπνέει

Διονύσης Τσακνής: Να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός πόλος

 

Η εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ ως του αντι-ΕΕ και αντι-ευρώ πόλου είναι προϋπόθεση για να μην οδηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη σοσιαλδημοκρατία, εκτιμά ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής. «Αν επικρατήσει μια παλιομοδίτικη ΕΔΑίτικη άποψη» υποστηρίζει, «τότε θα έχουμε μια κυβέρνηση που στην καλύτερη περίπτωση θα διαχειριστεί την κρίση με αριστερή φρασεολογία».

 

 

 

Συνέντευξη στο Γιώργο Λαουτάρη

 

– Από αυτές τις εκλογές η Αριστερά απειλείται ή αναμένεται να θριαμβεύσει;

 

– Είναι πολύ σημαντικό να μη χαθούν φωνές που είναι εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ενσωμάτωσης στο σύστημα και της ενσωμάτωσης στη σοσιαλδημοκρατία. Να παραμείνουν οι βασικές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς όπου θέλουν να ταχθούν σε αυτό το χώρο και να μην ενσωματωθούν σε μια διαφαινόμενη σοσιαλδημοκρατία που ανεβαίνει στην Ελλάδα. Για μένα είναι σημαντικό ανεξάρτητα τι ψηφίζει ο καθένας και ανεξάρτητα πού βρίσκεται συναισθηματικά, πολιτικά ή ιδεολογικά, να μη χαθούν οι ψήφοι που δόθηκαν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ΚΚΕ. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητη από κάθε άλλη φορά η ενίσχυση αυτού του πόλου γιατί αλλιώς τα πράγματα, χωρίς πίεση από τ’ αριστερά, θα οδηγηθούν ευκολότερα στη σοσιαλδημοκρατία. Φαίνεται δηλαδή καθαρά. Αν δούμε δηλώσεις στελεχών, υπαναχωρήσεις και πολυγλωσσία, θα καταλάβουμε ότι ο κίνδυνος να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ακόμα ανάχωμα για την ανατροπή είναι ορατός. Δυστυχώς μετά την 6η Μαΐου είναι πιο ορατός. Ειλικρινά δεν θέλω δυνάμεις αριστερές και λαϊκές που βρίσκονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, και δεν μιλάω κατ’ ανάγκη για συνιστώσες, αλλά για ανθρώπους, να απογοητευθούν και να χαριστούν συλλήβδην στο άλλο στρατόπεδο. Να ο ρόλος όλων εκείνων των δυνάμεων που έχουν σαφή αντι-ΕΕ και αντι-ευρώ κατεύθυνση και προσανατολισμό.

 

– Παλιότερα υπήρχε ένα όραμα ότι η ευρωπαϊκή σύγκλιση θα μας έφερνε σε έναν κόσμο ευημερίας και δημοκρατίας. Πού πήγε αυτό σήμερα;

 

– Ακόμα ακούω το θόρυβο της κατάρρευσης αυτού του μυθεύματος. Έχει καταρρεύσει στα μάτια όλου του κόσμου. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Επαληθεύονται 100% οι αντικαπιταλιστικές εκείνες δυνάμεις που μιλούσαν για μεγάλη απάτη αυτού του επιχειρήματος και αυτού του εγχειρήματος, της ενσωμάτωσης δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επαληθεύονται με τον πιο οδυνηρό τρόπο για τους λαούς της Ευρώπης. Σήμερα ακόμα και οι θιασώτες αυτής της άποψης είναι μαζεμένοι. Έχουν το επιχείρημα «ας μείνουμε τουλάχιστον εδώ για να μην πάθουμε χειρότερα». Κανείς δεν μιλά πλέον για τους παραδείσους που μας έλεγαν τη δεκαετία του ’80 και του ’90, κανείς δεν τολμά να ξαναφέρει στο παρόν τα επιχειρήματα του παρελθόντος για την ΕΕ. Το μόνο που τολμάν να πουν είναι ότι το οικοδόμημα αντιμετωπίζει προβλήματα αλλά μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο και ας κρατήσουμε ό,τι μπορέσουμε. Εμείς πρέπει να βγούμε μπροστά και να πούμε ποια είναι η άποψή μας για την επόμενη ημέρα. 

– Θα χρειαστεί πιστεύεις «περήφανη φτώχεια», όπως έγραψες σε πρόσφατο άρθρο σου;

 

– Θα απαντήσω για μένα γιατί δεν μπορώ να γενικεύσω. Θα αισθανόμουν πολύ καλύτερα αν ήξερα ότι η χώρα μου δεν χρωστάει τίποτα, ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μου δεν θα χρωστάνε και δεν θα με πείραζε καθόλου να μην είχα χρήματα να αγοράσω τη νέα έκδοση του ipad. Αλλά θα ήξερα ότι η χώρα θα βαδίζει σε μια νέα πορεία, βλέποντας ξανά τα πράγματα από την αρχή. Τι έχουν κάνει και αυτή τη στιγμή δεν έχουμε επάρκεια σε βασικά προϊόντα; Πόσο έχει δουλέψει η λεγόμενη ευρωπαϊκή πολιτική έτσι ώστε η Θεσσαλία, που το δεύτερο όνομά της παλιά ήταν ο «σιτοβολών της Ελλάδος» να μην παράγει σιτάρι; Τι έχει γίνει και τα εσπεριδοειδή της Πελοποννήσου σαπίζουν; Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε εξαγωγές προϊόντων; Αυτή η πολιτική που σκέφτομαι ότι μπορεί να εφαρμοστεί, θα ξαναφέρει τα πράγματα όχι στη δεκαετία του ’60 που λένε ορισμένοι πονηροί, αλλά θα βάλει τα πράγματα σε μια καινούρια πορεία. Επιστροφή στο 2009 δεν γίνεται. Από εδώ και στο εξής, αν θέλουμε να είμαστε περήφανοι, αυτάρκεις και ανεξάρτητοι, δίνοντας μια προοπτική για τη ριζική ανατροπή του καπιταλισμού, πρέπει να δούμε τη ζωή μας από την αρχή.

 

– Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα όμως είναι ταμπού...

 

– Σήμερα καταγράφεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό που ξεπερνά το 35% το οποίο τάσσεται αναφανδόν εναντίον του ευρώ. Υπάρχουν πολλοί που λένε το πολύ όμορφο επιχείρημα «και τι με νοιάζει εμένα πώς θα μετρήσω τη φτώχεια μου». Αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτεί η Αριστερά. Δεν θα έρθει η συντέλεια, απλώς θα αλλάξουμε νόμισμα. Αλλά ταυτόχρονα θα αποδεσμευτούμε από τους τοκογλύφους, θα διαγράψουμε το χρέος και δεν θα πληρώνουμε χαράτσια, ταυτόχρονα θα ανοίξουμε δουλειές. Τώρα δεν κάνει ο κόσμος θυσίες. Του κλέβουν το εισόδημα. Στην περίπτωση που βλέπεις να ασκείται μια περήφανη πολιτική, τότε μόνο κάνεις συνειδητά θυσίες.

 

– Καλλιεργείται ένα κλίμα ότι χρειάζεται οπωσδήποτε μετά τις 17 Ιουνίου να σχηματιστεί κυβέρνηση. Σε πείραξε αυτή η ακυβερνησία;

 

– Δεν με νοιάζει καθόλου! Προβοκάρω μάλλον με ένα τέτοιο λεκτικό πυροτέχνημα, όμως το σύστημα θα βρει τρόπους για να φτιάξει μια κυβέρνηση που θα στοχεύει στη διαιώνισή του. Αν στις επόμενες εκλογές πρώτο κόμμα είναι η Νέα Δημοκρατία, θεώρησε βέβαιο ότι τη Δευτέρα θα έχουμε κυβέρνηση. Αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είμαι μάντης να προβλέψω μέχρι πού μπορεί να φτάσει η υποχώρησή του. Αλλά και στην περίπτωση αυτή, πάλι βλέπω ότι θα σχηματιστεί κυβέρνηση. Το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάνοντας πολιτική με τα εργαλεία του παρελθόντος. Πολιτική που χαρακτηρίζεται από τη λογική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποφασίσει ρήξη με το σύστημα, κάτι που δεν βλέπω πιθανό, τότε θα είναι δύσκολο να έχουμε κυβέρνηση με αυτή τη λογική που λέει ο Καμμένος ή που ονειρεύονται ορισμένοι. Αν αποφασίσει πολιτική διπλωματία, μια παλιομοδίτικη ΕΔΑίτικη άποψη, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε μια κυβέρνηση που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα διαχειριστεί την κρίση με αριστερή φρασεολογία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό ο ΣΥΡΙΖΑ να πιέζεται από τα αριστερά και όχι να χαρίζεται στη σοσιαλδημοκρατία.

 

– Η επιμονή στην αυτόνομη πορεία μήπως αποδυναμώνει το μέτωπο;

 

– Είμαι εντελώς αντίθετος στο να αυτοδιαλυθούμε άπαντες και να ενταχθούμε σαν επιπλέον συνιστώσες στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το συζητώ, είναι μακριά από την πολιτική μου φιλοσοφία. Αλλά το να βρισκόμαστε στους τόπους δουλειάς, στις διαδηλώσεις και σε κομβικά πολιτικά ζητήματα με τις πιο αριστερές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, εκεί λέω «ναι». Προτιμώ όσο οι πολιτικές μας δυνάμεις το επιτρέπουν να κρατήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μη γίνει ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Γιατί οπωσδήποτε το σύστημα θα ήθελε πάρα πολύ έναν καινούριο δικομματισμό. Να ο ρόλος ο δικός μας. Ούτε να κόψουμε γέφυρες, ούτε να ενσωματωθούμε.

 

Ανάγκη η Αριστερά που εμπνέει

 

Οι περισσότεροι διανοούμενοι έγιναν συνομιλητές της εξουσίας

 

– Ήταν αριστερή στροφή η ψήφος στις τελευταίες εκλογές;

 

– Θα συμφωνήσω με την εκτίμηση που έκανε πριν λίγες ημέρες ο Γιώργος Ρούσης, στο Πανελλαδικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ακόμη και η ψήφος στην Αριστερά θέλει μια δεύτερη ανάγνωση. Ήταν μια ψήφος αμφισβήτησης του συστήματος ή ψήφος τιμωρίας για τους ακραιφνείς μνημονιακούς; Ήταν ψήφος απόφασης για σύγκρουση ή ψήφος εντολής για μια πιο αριστερή διαπραγμάτευση; Θέλει κουβέντα, έχει αντιφάσεις. Ποτέ δεν πρέπει να εκτιμούμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα με βάση τους αριθμούς μόνο. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε εύκολα για μια ριζοσπαστικοποίηση του εκλογικού σώματος. Στις εκλογές που ακολουθούν, πιστεύω ότι η ψήφος θα είναι πιο ευανάγνωστη. Οι προηγούμενες είχαν οπωσδήποτε το στοιχείο της τιμωρίας και έλυσαν το ζήτημα της παντοκρατορίας του παλαιού δικομματισμού. Αυτό είναι το μόνο ασφαλές συμπέρασμα, είναι κάτι που φαίνεται στην κοινωνία. Διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό σκηνικό και αυτή τη φορά η Αριστερά πρέπει να βάλει τη σφραγίδα της. Να μην είναι ο εύκολος αγκιτάτορας που καταγγέλλει αλλά το πολιτικό υποκείμενο που θα εμπνεύσει.

 

– Σε αυτή την ιστορική εποχή που λέγεται ότι ζούμε, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι έχουν διαδραματίσει το ρόλο που πρέπει;

 

– Περάσαμε δύο δεκαετίες μιας επίπλαστης ευδαιμονίας, που ευνόησαν ένα κλίμα ευνουχισμού της διανόησης. Οι περισσότεροι διανοούμενοι έγιναν οι καλύτεροι συνομιλητές της εξουσίας. Πολλοί διάλεξαν τον δρόμο του κρατικοδίαιτου καλλιτέχνη, αυτό που παλιότερα οι μπολσεβίκοι ονόμαζαν σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας. Όσοι αρθρώσαμε ένα διαφορετικό λόγο ή μετείχαμε σε κινήσεις λοιδορηθήκαμε και απαξιωθήκαμε όχι μόνο ως πολιτικές προσωπικότητες, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, που αμφισβητούσαν το όποιο καλλιτεχνικό μας έργο. Είμαι πολύ χαρούμενος που κράτησα αυτή τη στάση όλα αυτά τα χρόνια, αν και είχα περισσότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Όσο και να ψάξω δεν θα βρω στοιχεία που με κατατάσσουν στους συνομιλητές της εξουσίας. Είναι από τα πράγματα που πλήρωσα και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό το κόστος. Ύστερα μπορώ και περπατάω σε κάθε δρόμο της Αθήνας χωρίς να με φτύνει κανένας κι αυτό είναι σημαντικό.

 

– Είσαι λόγω Ελευθεροτυπίας από τα θύματα της κρίσης των ΜΜΕ. Πώς αξιολογείς την ενημέρωση στα χρόνια της κρίσης;

 

– Ζούμε σε μια νέα εποχή, όπου το διαδίκτυο φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα. Τα παραδοσιακά εκδοτικά μαγαζιά έχουν απαξιωθεί στα μάτια του κόσμου, με το ρόλο που έχουν παίξει όλα αυτά τα χρόνια. Η ενημέρωση είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Αυτός που πάει την Κυριακή και παίρνει το Πριν ή το Ριζοσπάστη, πληρώνει την ενημέρωσή του με την έννοια ότι ενισχύει αυτές τις φωνές. Σήμερα όμως αυτό τείνει να εκλείψει. Δεν υπάρχει σεβασμός προς το μέσο διότι ο εκδότης σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά βάζει τη σφραγίδα του. Επομένως, τώρα δεν αγοράζεις Τα Νέα, αγοράζεις τον Ψυχάρη.

η Μαφία έμεινε στην Ιταλία!

 

---

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Η Πολιτική Αγωγή. 


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Τρεις ερωτήσεις θα κάνω μόνο: Κύριε Βαρδινογιάννη, αμέσως μετά την επίθεση είχατε δηλώσει ότι «σούταρε πέναλτι ο Σαραβάκος και βρήκε το δοκάρι». 


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Αυτό το είπα σ' ένα φίλο μου, πού το ξέρετε εσείς;


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Το έγραψαν οι εφημερίδες. Με αυτή την έκφραση, δείχνατε καθαρά ότι αποδέχεστε τους κανόνες του παιχνιδιού και του πέναλτι, την οποία οι δημοσιογράφοι τη χαρακτηρίζουν την εσχάτη των ποινών μάλιστα. Δε νομίζω ότι είναι κάτι πιο φυσικό και το παραδέχεστε κι εσείς μ' αυτή τη δήλωση, εσείς που είστε ένας από τους επιφανέστερους κεφαλαιοκράτες, ένας από τους επιφανέστερους καπιταλιστές της Ελλάδας...


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: (Μιλάει μακριά από το μικρόφωνο)


Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: (Μιλάει μακριά από το μικρόφωνο) 


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: (Μιλάει μακριά από το μικρόφωνο)


Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: Σας παρακαλώ κύριε, θα μου μιλάτε στον πληθυντικό όταν σας μιλάω. Δε θα μιλήσουμε αυτή τη γλώσσα που ξέρετε. Αν αυτή τη γλώσσα ξέρετε, εγώ δεν την ξέρω. 


ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Ακούστε, αυτά, «αυτή τη γλώσσα που ξέρετε» κτλ. ... σας παρακαλώ. 


Ι. ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ: «Σιγά τα λάχανα» σε υπερασπιστή κ. Πρόεδρε; Αν είναι δυνατόν!


ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Κύριε Κουφοντίνα κάνετε την ερώτησή σας; 


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Θα κάνω την ερώτηση. Απλώς εξερράγη η κα συνήγορος, γιατί δεν το ακούσατε εσείς, είπε «σιγά το μούτρο» για την κα Κούρτοβικ. Δείχνει πώς σέβεται τους θεσμούς ο κύριος αυτός. Τι λάχανα, τι μπρόκολα, τι μούτρο, για σας, για το λόγο σας είναι το ίδιο... Αυτό που θα ρωτήσω είναι: Με αυτή τη δήλωση αποδέχεται ως φυσικό αυτός ο οποίος αποτελεί έναν από τους επιφανέστερους κεφαλαιοκράτες της χώρας, να γίνει στόχος μιας αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Οργάνωσης. Αυτό δείχνει αυτή του η δήλωση. 


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, εγώ είπα ένα καλαμπούρι για να δώσω έναν καλαμπουρίστικο τόνο στην επίθεση που μου έγινε και το είπα τηλεφωνικά σ' ένα φίλο μου, στον Αντώνη Λιβάνη, να πω και σε ποιον το είπα. Και δε δείχνει τίποτα. Ούτε παραδέχομαι ποτέ ότι αυτοί οι κύριοι που δικάζονται τώρα εδώ πέρα είχαν δικαίωμα να αντλήσουν από τους εαυτούς τους να κάνουν αυτά τα οποία έκαναν, τους θανάτους που έκαναν. Εγώ τη γλίτωσα, αλλά δεν τη γλίτωσαν οι άλλοι, ούτε ο Μπακογιάννης ούτε οι άλλοι τη γλίτωσαν. Άλλη ερώτηση έχετε;


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Άλλες δύο έχω. Δηλώσατε και εδώ, δηλώσατε και στην πρώτη δίκη, ότι «εγώ δύο χρόνια την ερεύνησα την υπόθεση με δικά μου μέσα. Έφερα ξένους εδώ αλλά δεν είχα κανένα αποτέλεσμα. Έψαχνα να τους βρω, δεν τους βρήκα. Ήμουν άτυχος εγώ για να τους βρω και τυχεροί αυτοί που δεν τους βρήκα». Θα ήθελα να μου πείτε πρώτα πρώτα, τι είναι αυτοί οι ξένοι ειδικοί που φέρατε. Ανήκαν σε κανένα ευαγές ίδρυμα, σε κανένα συνδικάτο; Τι ήταν αυτοί οι ειδικοί τέλος πάντων; 


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν απαντώ σε τέτοιες ερωτήσεις εγώ. 


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Μάλιστα. Λέτε μετά ότι «ήταν τυχεροί που δεν τους βρήκα». Τι τύχη θα είχαν δηλαδή αυτοί; Μήπως θα είχαν την τύχη του νεαρού σοσιαλιστή Κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη που δολοφονήθηκε γκαγκστερικά; Αυτή την τύχη θα είχαμε; 


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δεν ξέρω τι σχέση έχει το ένα με το άλλο. 


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Θα τα καταθέσουμε αυτά. 


ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ μην απαντάτε. Άλλη ερώτηση. 


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Γνωρίζετε το Γιώργο Λευκαδίτη και το Νίκο Σταματιάδη; 


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Δε θυμάμαι. 


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Δε μπορεί να μη τους θυμάστε. Ήταν δύο από τους εργάτες, ο ένας μάλιστα πατέρας δύο ανήλικων παιδιών που δολοφονήθηκαν στο γκαζάδικό σας, επειδή για να κερδίσετε λεφτά δεν είχατε κάνει τον καθαρισμό του χώρου. Και δολοφονήσατε δυο εργάτες, μαυροφορεθήκανε δυο οικογένειες στο βωμό των κερδών σας. 


Β. ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, πώς του δίνετε το δικαίωμα να μιλάει έτσι; Πώς του επιτρέπετε αυτού του αλήτη να μιλάει έτσι; 


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Δε δολοφονήθηκαν; Δεν είναι γεγονός ότι δολοφονήθηκαν δυο εργάτες για να κερδίσει μερικές ψωροδεκάρες ο κ. Βαρδινογιάννης; 


Α. ΛΥΚΟΥΡΕΖΟΣ: Εσείς δολοφονούσατε, οι άλλοι δε δολοφονούσαν. Εσείς είστε οι δολοφόνοι, κανένας άλλος! Κι όχι η Αριστερά την οποία επικαλείστε! Η Αριστερά δε δολοφονούσε έτσι!


Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, 4 μήνες φάγανε για το ΣΑΜΙΝΑ, 82 πνίξανε! Αυτή είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής! 


ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Διακόπτουμε για λίγη ώρα. 
ΔΙΑΚΟΠΗ

http://jungle-report.blogspot.com/2012/05/h.html

http://swell-swell.blogspot.com/2009/07/blog-post_11.html

http://www.madata.gr/24/26/12044.html

ΩΣ ΠΟΤΕ ;

«Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

Πόσο πουλημένος μπορεί να είναι κάποιος που ξεχνάει; Πόσο προδότης μπορεί να γίνει ο σπόρος;

Γρηγόρης Λαμπράκης

 

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης (Κερασίτσα Αρκαδίας 1912 – Θεσσαλονίκη 27 Μαΐου 1963) ήταν γιατρός, αθλητής, και πολιτικός που δολοφονήθηκε από παρακρατικούς. Η δολοφονία του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για τις αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης Καραμανλή και των Σωμάτων Ασφαλείας, που αποδείχθηκε ότι όχι μόνο ανέχονταν, αλλά και εξέθρεφαν τον ανεξέλεγκτο παρακρατικό μηχανισμό.^[2] Η υπόθεση Λαμπράκη αναζωογόνησε τον Ανένδοτο Αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου και έπαιξε τον πιο σημαντικό ίσως ρόλο στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή τον ίδιο χρόνο.

Σύντομο Βιογραφικό και Ιστορικές συνθήκες

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε το 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής - Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Απέκτησε δυο γιούς τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εκλέχτηκε βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες.

Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες, Κύπριους και Άγγλους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΕ Αμπατιέλος σε εκδήλωση που είχε οργανώσει η Βρετανίδα σύζυγός του Μπέτυ Μπάρτλετ Αμπατιέλου. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.

Η δολοφονία

 

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το δολοφονικό χτύπημα κι ενώ ο Γρηγόρης Λαμπράκης έπνεε τα λοίσθια

Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 ο Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η «Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Πριν ακόμα η εκδήλωση ξεκινήσει, πλήθος παρακρατικών και αστυνομικών με πολιτικά είχαν καταλάβει τα γειτονικά πεζοδρόμια, κραυγάζοντας συνθήματα και προπηλακίζοντας όσους προσέρχονταν στην αίθουσα για να πάρουν μέρος σε αυτή. Άλλοι αστυνομικοί, ένστολοι, αν και παρόντες σε μεγάλο αριθμό δεν λάμβαναν κανένα μέτρο για την απώθηση των παρακρατικών, παρά τις διαμαρτυρίες των οργανωτών και του ίδιου του Λαμπράκη, ενός μέλους δηλαδή του ελληνικού κοινοβουλίου. Μάλιστα, ένας παρακρατικός κατόρθωσε να χτυπήσει το Λαμπράκη στο κεφάλι με ρόπαλο κατά την είσοδό του στην αίθουσα της εκδήλωσης, τραυματίζοντάς τον ελαφρά. Σοβαρά, αντίθετα, τραυματίστηκε από τους ανεξέλεγκτους διαδηλωτές ο έτερος παρών αριστερός βουλευτής, Γιώργος Τσαρουχάς.

Με την ολοκλήρωση της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης εγκατέλειψε την αίθουσα με πρόθεση να κατευθυνθεί σε κοντινό ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει. Τον ακολούθησαν μόνο δύο σύντροφοί του, καθώς η αστυνομία απέκλεισε το κοινό της εκδήλωσης στο εσωτερικό της αίθουσας, απαγορεύοντας προσωρινά την έξοδο. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Ελ. Βενιζέλου και παρά το γεγονός ότι η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους, ένα τρίκυκλο εμφανίστηκε από το πουθενά, πλησίασε το Λαμπράκη με ιλιγγιώδη ταχύτητα και τον έριξε στο έδαφος. Κανείς αστυνομικός δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό του μετά, ή ακόμα και να βοηθήσει τον αιμόφυρτο Λαμπράκη. Όπως αποδείχτηκε, το θύμα είχε δεχτεί ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι από μεταλλικό αντικείμενο.

Το πιθανότερο είναι ότι οι δράστες της επίθεσης θα είχαν διαφύγει ανενόχλητοι, αν ένας παριστάμενος Θεσσαλονικιός, ο Μανόλης Χατζηαποστόλου (με το παρατσούκλι «Τίγρης») δεν είχε πηδήσει αστραπιαία στην καρότσα του τρίκυκλου. Για ένα περίπου χιλιόμετρο το τρίκυκλο έτρεχε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης χωρίς κανένα αστυνομικό ή άλλο όχημα να το καταδιώκει. Ο Χατζηαποστόλου εξουδετέρωσε μετά από σκληρή πάλη το μοναδικό επιβάτη της καρότσας, Μανόλη Εμμανουηλίδη (ήταν αυτός που είχε καταφέρει το θανατηφόρο χτύπημα στο Λαμπράκη) και κατόπιν υποχρέωσε τον οδηγό Σπύρο Γκοτζαμάνη να σταματήσει. Ακολούθησε νέα πάλη αυτή τη φορά ανάμεσα στον Χατζηαποστόλου και τον Γκοτζαμάνη, έως ότου εμφανίστηκε ένας απλός τροχονόμος, ο οποίος μη γνωρίζοντας όσα είχαν προηγηθεί, συνέλαβε τον Γκοτζαμάνη κατόπιν υποδείξεων των περαστικών. Ο Λαμπράκης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ σε κωματώδη κατάσταση από την οποία δεν εξήλθε ποτέ. Πέθανε τέσσερις μέρες αργότερα.

Ανακρίσεις

Το χτύπημα κατά του Λαμπράκη προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και το σύνολο του κεντρώου και αριστερού Τύπου να κάνουν λόγο από την πρώτη στιγμή για οργανωμένο σχέδιο δολοφονίας. Η επίσημη αστυνομική εκδοχή αντίθετα, ήταν ότι επρόκειτο για τροχαίο ατύχημα και αυτήν υιοθέτησε αρχικά και η κυβέρνηση της χώρας. Το κλίμα ήταν τεταμένο και την κηδεία του Λαμπράκη στην Αθήνα παρακολούθησε πλήθος 500.000 ανθρώπων, φωνάζοντας συνθήματα κατά της δολοφονίας.

Ήδη, στη Θεσσαλονίκη είχαν ξεκινήσει οι ανακρίσεις για το «ατύχημα», από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τον εισαγγελέα Δημήτριο Παπαντωνίου, υπό τη γενική εποπτεία του εισαγγελέα εφετών Παύλου Δελαπόρτα. Αργότερα ο Παπαντωνίου αντικαταστάθηκε από τον εισαγγελέα Στυλιανό Μπούτη. Αν και η ηγεσία της Χωροφυλακής Θεσσαλονίκης έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποκρύψει κρίσιμα στοιχεία και να εκφοβίσει τους μάρτυρες, η ανακριτική ομάδα (παρά τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις και πιέσεις που δέχτηκε από τον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μετέπειτα -το 1967- πρωθυπουργό της χούντας Κωνσταντίνο Κόλλια) κατόρθωσε να στοιχειοθετήσει ότι επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα και να αποκαλύψει τους ηθικούς αυτουργούς του. Έτσι, τους Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη ακολούθησαν τρανταχτά ονόματα της πανίσχυρης χωροφυλακής Θεσσαλονίκης, όπως οι Κωνσταντίνος Μήτσου, επιθεωρητής Βορείου Ελλάδος, Ευθύμιος Καμουτσής, διευθυντής αστυνομίας, Κωνσταντίνος Δόλκας και άλλοι οι οποίοι παραπέμφθηκαν για παράβαση καθήκοντος. Στους ηθικούς αυτουργούς συμπεριλαμβανόταν ο πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης στην οποία ανήκε ο Γκοτζαμάνης,Ξενοφών Γιοσμάς (που, λόγω της δράσης του στην κατοχή, είχε καταδικαστεί ως δοσίλογος και, ακριβώς για τον λόγο αυτό, αποκαλείται συχνά κοροϊδευτικά "Φον Γιοσμάς") και ο υπομοίραρχος Εμμανουήλ Καπελώνης, διοικητής του αστυνομικού τμήματος Τούμπας. Στο απυρόβλητο της δικαιοσύνης έμεινε ο υπομοίραρχος της Ασφάλειας Δημήτριος Κατσούλης, του τμήματος «Δίωξης Κομμουνιστών» ο οποίος την ημέρα του εγκλήματος (σύμφωνα με μαρτυρία του Εμμανουηλίδη και άλλων) είχε μιλήσει σε συγκέντρωση παρακρατικών στο 5ο Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης, δίνοντας οδηγίες για την «αντισυγκέντρωση» και τονίζοντας ότι «απόψε στόχος μας είναι ο Λαμπράκης». Τελικά, για τον φόνο καταδικάστηκαν οι Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης, ενώ ο Γιοσμάς καταδικάστηκε μόνο για διατάραξη της κοινής ειρήνης.

Σημαντικό ρόλο στις αποκαλύψεις έπαιξε και η μαχητική έρευνα και αρθρογραφία τριών δημοσιογράφων που είχαν ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να καλύψουν το θέμα: Του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος (μετέπειτα υπουργού του ΠΑΣΟΚ), Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής και Γιώργου Μπέρτσου (της τότε μεγάλης σε κυκλοφορία Ελευθερίας των Αθηνών).

Πολιτικές επιπτώσεις

Η κατακραυγή για τη δολοφονία Λαμπράκη και τις αποκαλύψεις για την άμεση εμπλοκή της αστυνομίας, ήταν τόσο μεγάλη που οδήγησε σε παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή μέσα σε λιγότερο από τρεις βδομάδες από το έγκλημα (11 Ιουνίου 1963). Σχηματίστηκε άμεσα νέα κυβέρνηση της ΕΡΕ υπό τον Παναγιώτη Πιπινέλη, μετέπειτα υπουργό εξωτερικών της χούντας. Το Σεπτέμβριο ο ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης σε συμφωνία με τον εισαγγελέα Δελαπόρτα διέταξε την προφυλάκιση των ανώτατων αξιωματικών της χωροφυλακής, διαλύοντας κάθε αμφιβολία στην κοινή γνώμη για την εμπλοκή κράτους και παρακρατικών στη δολοφονία Λαμπράκη. Το Νοέμβριο διεξήχθησαν εθνικές εκλογές τις οποίες κέρδισε η Ένωση Κέντρου. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας πρώτος πρόεδρος εκλέχτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η δίκη των φυσικών και ηθικών αυτουργών έγινε το 1966 σε πολύ διαφορετικό πολιτικό κλίμα. Η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου είχε ανατραπεί με τα Ιουλιανά και η πλειοψηφία της Βουλής (ΕΡΕ και βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που την είχαν εγκαταλείψει) στήριζε κυβέρνηση υπό το Στέφανο Στεφανόπουλο. Παρά την εισαγγελική πρόταση (εισαγγελέας έδρας ο Παύλος Δελαπόρτας), οι ένορκοι έκριναν ομόφωνα αθώους τους περισσότερους από τους σημαντικούς κατηγορούμενους, βρίσκοντας ένοχους μόνο τους δύο φυσικούς αυτουργούς και τον Φον Γιοσμά. Στην αγόρευσή του ο εισαγγελέας είχε ζητήσει την ενοχή των ανώτατων αξιωματικών, λέγοντας: «Σήμερα, εδώ, ένα σύμφυρμα κλεφτών, βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών, εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων και ως Κέρβερος του νόμου και της τάξης. Τι άλλο έπρεπε να περιμένει κανείς απ’ αυτό πλην του ότι θα εξελισσόταν σε κακοήθη νεοπλασία της κοινωνίας;»

Οι συνήγοροι πολιτικής αγωγής εκτοπίστηκαν μετά το πραξικόπημα του 1967 στα Γιούρα ενώ και ο ανακριτής Σαρτζετάκης συνελήφθη και φυλακίστηκε για μήνες. Αργότερα, το1985, ο Σαρτζετάκης εκλέχτηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Περισσότερες πληροφορίες

• Η υπόθεση της δολοφονίας Λαμπράκη έχει καταγραφεί στο μυθιστορηματικό «Ζ» (από το «Ζει») του Βασίλη Βασιλικού. Το βιβλίο έγινε το 1969 ταινία Ζ από τον Κώστα Γαβρά, με τον Ιβ Μοντάν στο ρόλο του Λαμπράκη, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν στο ρόλο του Σαρτζετάκη και την Ειρήνη Παπά στο ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη.

• Χρονικά της δολοφονίας και των ενόχων μπορεί κανείς να βρει στα βιβλία:
  • Κώστα Παπαϊωάννου «Πολιτική δολοφονία. Θεσσαλονίκη '48 - Θεσσαλονίκη '63», 2 τόμοι, Αθήνα 1993, εκδ. Το Ποντίκι
  • Γιάννη Βούλτεψη «Υπόθεση Λαμπράκη», Αθήνα 1988 , εκδ. Αλκυών
  • Παύλου Πετρίδη (επιμ), «Δολοφονία Λαμπράκη. Ανέκδοτα ντοκουμέντα (1963-1966)», Αθήνα 1995, εκδ. Προσκήνιο

Πλήθος στοιχείων έχουν καταγραφεί στην αρθρογραφία εφημερίδων.

Παραπομπές

1. ↑ Εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» Δευτέρα 27 Μαΐου 1963 «Ο Λαμπράκης απέθανε την 1 και 22' πρωϊνήν»
2. ↑ Jean Meynaud, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα

Αφιερωμένο σ’ όσους δεν ξέχασαν και δίδαξαν τους επόμενους!

Αφιερωμένο στο γιό που δεν ξεχνάει αλλά όχι στο γιό που ξεχνάει!

Υπόθεση ανοιχτή, χωρίς παραγραφή. Οι Φον Γιοσμάδες θα εκτελεστούν .

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΕΙ – ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΘΑ ΚΡΕΜΑΣΕΙ

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΕΙ – ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΑ ΚΡΕΜΑΣΕΙ

Αναφλεγόμενα Μέσα Μαζικού Εκβιασμού

Διαπλεκόμενα Μέσα Μαζικού Εκβιασμού

  
Σε αρκετά κείμενα της που αφορούν τον ρόλο των ΜΜΕ (Διαπλεκόμενα Μέσα Μαζικού Εκβιασμού τα ονομάζει) επικεντρώνεται η εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς». Επιλέξαμε να παραθέσουμε τρία  από αυτά  και μάλιστα στο ένα, η δημοσιογράφος Ματίνα Παπαχριστούδη αναφέρεται σε σχόλιο αναγνώστη του μπλογκ μας που αφορούσε περασμένο κείμενο της που είχαμε αναδημοσιεύσει.  
_________

Η επικοινωνιακή επίθεση και η ανερχόμενη πολιτικοποίηση

Γιατί επιμένει η αντιμνημονιακή δυναμική 

  Του Γιάννη Τσούτσια 

Την περίοδο αυτή η πολιτική ασκείται μέσω συνεχών πιέσεων, επικοινωνιακού τύπου, προς το εκλογικό σώμα. Γκάλοπ, αιχμηρές δηλώσεις, επιτελεία σε αναβρασμό, αλλεπάλληλες τηλεοπτικές συζητήσεις πανομοιότυπης θεματολογίας, επαναλαμβανόμενες αναλύσεις που διυλίζουν το πολιτικό μενού της ημέρας, δημοσιεύματα του ελληνικού και του διεθνούς Τύπου, έξωθεν μηνύματα και τηλεφωνήματα.
Ένας ιδιόμορφος τετανισμός δημιουργεί μια θολή θεαματικότητα και συσκοτίζει όσα πραγματικά συντελούνται.

Πίσω από τον πρωταθλητισμό των δημοσκοπήσεων και τις επικοινωνιακές ατάκες, κρύβονται τα πραγματικά προβλήματα. Η διαπίστωση αυτή δεν παραπέμπει στο αυτονόητο, στο ότι δηλαδή, πάντα πίσω από την επιφάνεια των πραγμάτων κρύβεται κάτι άλλο. Υπονοεί κάτι το βαθύτερο, δομικό.

Το σύννεφο της επικοινωνιακότητας που ενέσκηψε τελευταία, αντανακλά την πραγματική δυσκολία να αντιμετωπιστούν οι παράμετροι μιας πολυπαραγοντικής πραγματικότητας, να προσδιοριστούν τα επόμενα βήματα και να ξεκαθαρίσουν οι στόχοι. Το επικοινωνιακό, έχει παρασύρει όχι μόνο το κοινό, αλλά ακόμη κι εκείνους που έχουν αναλάβει να οργανώσουν επικοινωνιακά την πολιτική διαδικασία. Διότι, αδυνατώντας να μπουν στην ουσία της, εγκλωβίζονται και οι ίδιοι στις ανάγκες της σκηνοθεσίας της.

Αυτή η κατάσταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα νέα δεδομένα που προέκυψαν στις εκλογές. Η λαϊκή ψήφος δεν ήταν τιμωρητική ή αντίδραση του θυμικού, προϊόν οργής, όπως λέγεται. Ήταν ψήφος συνειδητή, με βαθύ αντιμνημονιακό περιεχόμενο. Ο κόσμος έχει πειστεί ότι δεν μπορεί να υπάρξουν λύσεις και προοπτική μέσα από το Μνημόνιο.
Δεν ήρθε απλώς να υιοθετήσει κάποιο σύνθημα. Την τελευταία διετία, με τρόπο βασανιστικό, μέσα από δύσκολες διαδικασίες και πολλαπλές πιέσεις σε κάθε επίπεδο, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης έχει υπερβεί τα διλήμματα και έχει καταλήξει. Δεν μετατοπίζεται! Γι' αυτό και μοιάζει να πέφτουν στο κενό οι διογκούμενοι, σε ό,τι αφορά την απειλητικότητά τους, κάθε είδους και κάθε προέλευσης, εκβιασμοί.

Αρκεί κανείς να αναλογιστεί και να συγκρίνει όσα σήμερα συμβαίνουν, με τα αντίστοιχα γεγονότα που αντιμετώπισε ο Σαμαράς την περίοδο του πρώτου Μνημονίου. Με υποπολλαπλάσιας έντασης πιέσεις, η Ν.Δ. κατέρρευσε γρήγορα και συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τώρα, ο λαός ανθίσταται. Γι' αυτό και το μέτωπο «όλοι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ» έχει δευτερεύουσα αποτελεσματικότητα. Η συστημική κριτική είναι απασφαλισμένη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ούτε ο φόβος, ούτε η δήθεν εκτονωτική ψήφος της 6ης Μαΐου, ούτε τα κάθε λογής τερτίπια, μπορούν να εκριζώσουν μια βαθύτερη εκτίμηση που έχει τελεσιδικήσει. Εδώ βρισκόμαστε.

Ό,τι κι αν συμβεί μέχρι τις επόμενες εκλογές, σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης έχει ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα. Έχει αποφασίσει. Γι' αυτό και πέφτουν στο κενό και οι νέοι εκβιασμοί. Παρά τη ρευστότητα και πολυκεντρικότητα στο πολιτικό σκηνικό, η αντιμνημονιακή δυναμική διατηρείται αναλλοίωτη, εξακολουθεί να νευρώνει και να δίνει κατεύθυνση, τον τόνο στις εξελίξεις. Υπό αυτήν την οπτική, δικαιούται κανείς να προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα τις διαπιστώσεις: Με άξονα την αντιμνημονιακή ψήφο, διαμορφώνεται σιγά- σιγά σήμερα ένα πολιτικό κίνημα, βουβό και αθέατο ακόμη, μέχρι ενός σημείου, που μετασχηματίζει το λαϊκό θυμό σε πολιτική κατεύθυνση. Το αντιμνημονιακό ρεύμα διαθέτει πλέον πολλά, κάποια λιγότερο φανερά, αλλά πάντως καρποφόρα, ποιοτικά χαρακτηριστικά, που εκβάλουν σε μια συνεχή διαδικασία ανερχόμενης πολιτικοποίησης: Αποφασιστικότητα, ανθεκτικότητα, δεκτικότητα και γενναιότητα σε αναθεωρήσεις, ετοιμότητα απέναντι στα πραγματικά επίδικα, υπερβατικότητα σε ό,τι αφορά τις καταγωγές και τις συνειδησιακές μεταθέσεις.

Διαθέτει, δηλαδή, τις πολύτιμες προϋποθέσεις για μια φάση μετάβασης, για μια προοπτική προόδου και ουσιαστικού μετασχηματισμού. Αυτό το υπό διαμόρφωση πολιτικό ρεύμα πρέπει να το στηρίξει αποφασιστικά η Αριστερά. Να επενδύσει επάνω του. Της αναλογεί να μιλήσει γι' αυτό, να το καταστήσει ορατό, να το φέρει στην επιφάνεια, να το αναδείξει. Γιατί ένα τέτοιο υπό διαμόρφωση κίνημα, αποτελεί, εκ των πραγμάτων, τον αναγκαίο βραχίονα που θα μετασχηματίσει όχι την επικαιρότητα, αλλά την πορεία των πραγμάτων, την ίδια τη χώρα.
------------

Οι νεκροζώντανοι αλωνίζουν στα ΜΜΕ!

 

Το κρυφό τους μήνυμα είναι «χωρίς κλέφτες και ανίκανους δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα». Δεν το λένε ευθέως, το διατυπώνουν αλλιώς, ότι οι ίδιοι «ξέρουν», αλλά αυτό εννοούν ουσιαστικά. Ναι μεν αυτοί είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή και την εξαθλίωση, αλλά αλοίμονό μας εάν τους αντικαταστήσουμε με άλλους, με άλλη πολιτική. Επιδιώκουν με κάθε μέσο, με κάθε διαστρέβλωση και κινδυνολογία, να τρομάξει ο πολίτης, να αισθανθεί ανασφάλεια από την πιθανότητα να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ένα διαφορετικός πολιτικός φορέας, όχι τέλειων, αλλά έντιμων, μορφωμένων και ικανών ανθρώπων.

Μέσα σε τριάντα τουλάχιστον χρόνια στην εξουσία, εκπαιδεύτηκαν και έγιναν δεξιοτέχνες της παραπληροφόρησης, της ψεύτικης ελπίδας και της χειραγώγησης του πολίτη-ψηφοφόρου. Ξέρουν όλα τα αδύνατα σημεία, τις φοβίες και τις ανασφάλειές του. Κι εκεί τον σημαδεύουν. Κι αυτός, βλέπει, την πραγματικότητα, τη νιώθει, αλλά δυσκολεύεται να αποτινάξει τους εφιάλτες του. Αυτά τα γνώριμα πρόσωπα της εξουσίας ελέγχουν λίγο ή πολύ τη συνείδηση του και κλονίζουν με την πλύση εγκεφάλου, το ψέμα και την απειλή, την ευθυκρισία του.

Έχουν και το πλεονέκτημα ότι εκείνοι μπορούν σαν χαμαιλέοντες να προσαρμόζονται σε κάθε δυσμενή γι' αυτούς κατάσταση, να κάνουν κωλοτούμπες, να αντιστρέφουν την αλήθεια, να θολώνουν την εικόνα, χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς όρια. Γι' αυτό, συχνά, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, οι αριστεροί πολιτικοί, που υποστηρίζουν τις θέσεις τους με συνέπεια και χωρίς ταλάντευση, δυσκολεύονται να αντικρούσουν αυτή την κινούμενη συνείδηση που δεν έχει ούτε αρχές ούτε περιορισμούς. Είναι πολύ δύσκολο, όταν εμμένεις στην αλήθεια, να αντιμετωπίσεις εκείνους που έχουν το ψέμα, τη διαστροφή και τη συκοφαντία σαν καραμέλα στο μυαλό και το στόμα. Και μάλιστα, στο γήπεδο τους πάντα, με την αρωγή των δημοσιογράφων που είναι το μακρύ χέρι των εργολάβων και των εφοπλιστών που μονοπωλούν την επικοινωνία και την ενημέρωση μέσα από την τηλεόραση.

Ο συνετός λόγος, η αισθητή πραγματικότητα, η τεκμηρίωση, η προτεραιότητα στα λαϊκά συμφέροντα, οι λύσεις και η έξοδος, πρεσάρονται από τις μηχανές προπαγάνδας του συστήματος και διαλύονται μέσα σε μια σούπα άγονων αντιπαραθέσεων, αοριστολογιών, σκόπιμων διακοπών, αποφυγή των κρίσιμων ζητημάτων και συσκότιση ή μετάθεση των ευθυνών. Τελικά, στα ΜΜΕ, το θύμα απολογείται και ο θύτης λειτουργεί σαν κριτής, ανακριτής και εισαγγελέας. Στο εδώλιο κάθεται όποιος υπερασπίζεται τους πολίτες και τη χώρα και στην έδρα αυτοί που οδήγησαν την Ελλάδα στη μιζέρια και τον απόλυτο εξευτελισμό.

Το ότι διαλύουν ακόμα περισσότερο την οικονομία και την κοινωνία με τα μέτρα που παίρνουν, τις συμφωνίες που υπογράφουν και το φόβο και την τρομοκρατία που σπέρνουν, δεν τους συγκρατεί καθόλου. Αντιθέτως. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα συμφέροντά τους είναι ταυτισμένα με τα συμφέροντα των τοκογλύφων. Πουλάνε την Ελλάδα χωρίς δισταγμό. Η χώρα, γι' αυτούς, δεν είναι παρά μία αγελάδα για άρμεγμα και μάλιστα, μέχρι θανάτου!

Στέλιος Ελληνιάδης
---------------

Η γοητεία των ... σκοτεινών ολιγαρχειών της εξουσίας των ΜΜΕ

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο δέχθηκε η αναδημοσίευση της στήλης του προηγούμενου Σάββατου Media: σε ρόλο τανκς του συστήματος χωρίς ενοχές στο Βαθύ κόκκινο στο Διαδίκτυο. Αντιγράφω: «Εν μέρει είναι προβλέψιμη η συμπεριφορά υπαλλήλων ιδιωτικών εταιριών που έχουν αναλάβει θεσμικό ρόλο με τον τσαμπουκά τους. Το πράγματι ενδιαφέρον που χρήζει ανάλυσης και εξηγήσεων είναι η στάση της "Αριστεράς" που συνοψίζεται στην συμμετοχή στα ΜΜΕ (όποτε της δοθεί ευκαιρία) και απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής κριτικής-αντιλόγου δράσεων που θα πρότασσε ένα διαφορετικό δημοκρατικό πλαίσιο κατανομής των ραδιοσυχνοτήτων και θα διαφώτιζε το λαό για τις σκοτεινές ολιγαρχικές πλευρές της 4ης εξουσίας(...)».

Πράγματι, η κριτική, έντονη, οργισμένη ή οξυδερκής στη συμπεριφορά και στάση των κυρίαρχων ΜΜΕ και των φωνών τους, είναι μια σχετικά «εύκολη» υπόθεση.'Έχει δε εν μέρει για το αριστερό, καλά υποψιασμένο ακροατήριο, το ρόλο της μιας πλευράς διαλόγου και αφύπνισης ή προειδοποίησης.

Ας αντιγυρίσω όμως το ερώτημα. Γιατί το αριστερό ακροατήριο δεν αγοράζει αριστερές εφημερίδες; Γιατί δεν αγοράζει μαζικά την Αυγή, τον Ριζοσπάστη, τον εβδομαδιαίο Δρόμο, την Εποχή, Το Πριν; Και γιατί στη συντριπτική πλειονότητα του συνεχίζει βασανιστικά -στα όρια του μαζοχισμού- να ενημερώνεται από το Mega, τον Ant1, τον Σκάι; Ή τα μπλογκ-σάιτ που, αποδεδειγμένα, αποτελούν την ιντερνετική προέκταση της εξουσίας χειραγώγησης του συστήματος;

Σαφώς και δεν έχω απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.Ένα-δυο επισημάνσεις, ωστόσο, θα μπορούσαν να κατατεθούν προς προβληματισμό. Τα ΜΜΕ, τα Media κινούνται και λειτουργούν τόσο στην οικονομία, όσο και στην ιδεολογία. Η ταυτόχρονη αυτή λειτουργία τους καθορίζει και τους όρους για την εργασία των δημοσιογράφων αλλά και την παραγωγή του προϊόντος, της ενημέρωσης.

Η δημοσιογραφία είναι μια ακόμη δουλειά. Στην παραγωγή ιδεολογίας, βεβαίως, αλλά δουλειά. Με πρώτη της προϋπόθεση κατά την παροχή της στις επιχειρήσεις ΜΜΕ και την παραγωγή του «προϊόντος», την ανάπτυξη της αυτολογοκρισίας. Ανάλογα με το Μέσο και την κεντρική του κατεύθυνση ο εργάτης της ενημέρωσης, διαμορφώνει τον κεντρικό, αόρατο άξονα στο γραπτό του. Το να βρεις δημοσιογράφο σε ΜΜΕ χωρίς τη λειτουργία αυτολογοκρισίας είναι σαν να ζητάς από εργάτη ορυχείου να βγάλει αντί για κάρβουνο, χρυσό. 

Στην παρούσα ιδιαίτερα οξυμένη κατάσταση των ΜΜΕ δεν είναι τυχαίο ότι ολοένα και περισσότεροι επαγγελματίες δημοσιογράφοι πετιούνται ακουσίως ή εκουσίως (λιγότερο) από τη βιομηχανία της μαζικής χειραγώγησης.

Τα ΜΜΕ είναι επιχειρήσεις, τα αφεντικά των οποίων ανήκουν στην ελίτ της εξουσίας, στην κορυφή της κορυφής της. Όχι μόνο κατέχουν τα μέσα παραγωγής και διάχυσης ιδεολογίας, αλλά επιβάλλουν τους κανόνες για αυτήν, επιβάλλουν τη θεσμική και επιχειρηματική λειτουργία των επιχειρήσεων Media. Η τηλεόραση, ως το δυναμικότερο και μαζικότερο Μέσο σε αυτή τη βιομηχανία, παρέχεται «δωρεάν» και ουδείς «αντιφρονούντος» του καπιταλιστικού συστήματος δεν μπορεί να έχει θέση στην κατανομή των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων.

Συχνότητες δόθηκαν, βεβαίως, στα πολιτικά κόμματα (ΚΚΕ, ΛΑΟΣ). Και πάλι ισχύουν τα ερωτήματα. Γιατί δεν έκανε θραύση τηλεθέασης ο 902 TV; Και έτσι φθάνουμε στον πυρήνα του παρεχόμενου τηλεοπτικού «προϊόντος». Η ενημέρωση, σκληρό μείγμα παραγωγής ιδεολογίας και οικονομίας, με ιδιότητες από την τέχνη αλλά και τη βιομηχανία, έχει διαφορετικούς κανόνες από τ' άλλα προϊόντα. Απαιτεί ανθρώπους που θα πληρώνονται, απαιτεί μεγάλο κόστος, απαιτεί κανόνες. Αλλά και μόρφωση, κουλτούρα, σχέσεις, ανεξαρτησία. Με δύο-τρία από τα παραπάνω να ικανοποιούνται στα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι διαφορετικές φωνές των ΜΜΕ θα βρίσκουν χώρο -προς το παρόν- μόνο στο Διαδίκτυο. Κι εκεί θα έχουν το κοινό τους το οποίο δεν πληρώνει για το διαφορετικό προϊόν της άλλης, αδέσμευτης αλλά όχι ανεξάρτητης, ενημέρωσης.

ταξική αντιπρόταση

Η πρόκληση της επόμενης μέρας…Κώστας Λαπαβίτσας-Στάθης Κουβελάκης

  Κρίση και Αριστερή Διέξοδος

Η επόμενη μέρα για την Ανατρεπτική Αριστερά .

Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Α Α ΛΙΒΑΝΗ ένα κείμενο θέσεων που προκαλεί και προσκαλεί σε διάλογο και δράση.

 Κρίση και Αριστερή Διέξοδος

Θέσεις για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο.

Κώστας Λαπαβίτσας - Στάθης Κουβελάκης

Μάϊος 2012

 

”Η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ, η σύγκρουση με την ΕΕ και η υιοθέτηση εκτεταμένου αντικαπιταλιστικού προγράμματος θα λειτουργήσει ως παράδειγμα για τους ευρωπαϊκούς λαούς. …..Η Ελλάδα μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για τη δράση των άλλων ευρωπαϊκών λαών που δέχονται τεράστιες πιέσεις λόγω της κρίσης και επιζητούν μεγάλες αλλαγές, όπως δείχνουν οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία. Σε μια τέτοια προοπτική   η Ευρώπη θα μπορέσει ίσως να μπει σε διαφορετική πορεία, προωθώντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών με πραγματικούς όρους και όχι με τη σημερινή υποκρισία που καλύπτει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Θα πρόκειται για το πρώτο ουσιαστικό πλήγμα κατά του νεοφιλελευθερισμού και της χρηματιστικοποίησης που οδήγησαν στην τεράστια κρίση του 2007. Η ανατρεπτική αριστερά μπορεί όντως να κάνει την Ελλάδα να αλλάξει τον εαυτό της συμβάλλοντας σε ευρύτερες παγκόσμιες αλλαγές. ”

Ο Κώστας Λαπαβίτσας και ο Στάθης Κουβελάκης καταθέτουν 54 θέσεις - προτάσεις , χαράσσουν τους άξονες της Αριστερής Διεξόδου από την Κρίση, ενώ αναδεικνύουν   την αναγκαιότητα μετωπικής συμμαχίας των  πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με πυρήνα μια Αριστερά με ανατρεπτικό προσανατολισμό. 

 Οι θέσεις χωρίζονται σε τρία μέρη:

• Γενικευμένη καπιταλιστική κρίση: Ευρώπη και Ελλάδα(θέσεις 1-17)

• Κοινωνικές δυνάμεις και πολιτική εξουσία στην εποχή των μνημονίων (θέσεις 18-41)

• Αριστερή πρόταση για επίλυση της κρίσης και κοινωνική αλλαγή( θέσεις 42-54)

 Σας παρουσιάζουμε μια σύντομη περίληψη των θέσεων.

Η κρίση που αντιμετωπίζει ο ελληνικός καπιταλισμός είναι οικονομική, κοινωνική, πολιτική, κρατική, ιδεολογική και ηθική. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ελλάδα αντιμετωπίζει γενικευμένη κρίση που δεν οφείλεται σε πόλεμο αλλά πηγάζει ενδογενώς από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις….Η ελληνική κρίση είναι μέρος της παγκόσμιας αναταραχής που ξεκίνησε το 2007 και άρα πηγάζει από τις γιγαντιαίες αντιφάσεις του χρηματιστικοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της εποχής μας…Η συσσώρευση στις ώριμες καπιταλιστικές χώρες δεν έχει μπει σε νέα και δυναμική βάση, ενώ δεν έχει ανεβεί αποφασιστικά η μακροπρόθεσμη κερδοφορία του κεφαλαίου. Παράλληλα η παραγωγική βάση της παγκόσμιας οικονομίας αναδιαρθρώνεται προς όφελος της αναδυόμενης Ασίας και σε βάρος των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Το θεσμικό και νομικό πλαίσιο της καπιταλιστικής συσσώρευσης, από την άλλη, καθορίζεται από τις νεοφιλελεύθερες θεσμικές αλλαγές των τελευταίων τριών δεκαετιών. Η κυριότερη αλλαγή είναι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και των χρηματοπιστωτικών αγορών…. Ο ώριμος καπιταλισμός της εποχής μας δεν έχει έντονο αναπτυξιακό δυναμισμό, αλλά δημιουργεί αλλεπάλληλες φούσκες στις οποίες συμμετέχει και το βιομηχανικό κεφάλαιο αποσπώντας χρηματοπιστωτικά κέρδη. Η γιγαντιαία φούσκα του 2001-7 οδήγησε στην κρίση που ξέσπασε το 2007, εκφράζοντας τη βαθύτερη δυστοκία της συσσώρευσης με τη μορφή της διόγκωσης του ιδιωτικού και του δημόσιου χρέους….

Η ΟΝΕ ασκεί τεράστιες πιέσεις στη μισθωτή εργασία και έχει δημιουργήσει νέα αντίθεση κέντρου-περιφέρειας στην Ευρώπη. Η αντίθεση παίρνει τη μορφή απώλειας ανταγωνιστικότητας από πλευράς περιφέρειας …οδηγώντας έτσι σε διόγκωσης του χρέους … Το χρέος της περιφέρειας είναι εν μέρει εγχώριο, λόγω της γιγάντωσης των περιφερειακών τραπεζών, και εν μέρει διεθνές, λόγω του δανεισμού από τις τράπεζες του κέντρου…. Για τις χώρες της περιφέρειας, αλλά και τα εργατικά στρώματα κέντρου και περιφέρειας, δεν υπάρχει προοπτική κεϋνσιανής πολιτικής, ή εκ νέου ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας. Το μέλλον θα φέρει  μόνο λιτότητα, μειώσεις και αυστηρό έλεγχο του κόστους εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και εξασθένιση του κράτους πρόνοιας. Είναι στρατηγικό λάθος που πηγάζει από την αποτυχημένη ιδεολογία του ευρωπαϊσμού να πιστεύεται ότι οι εξελίξεις αυτές είναι συγκυριακές και οφείλονται σε πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών του κέντρου. Απεναντίας, τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης απορρέουν από τη φύση της ΟΝΕ και σκοπεύουν στην προστασία των συμφερόντων του μεγάλου τραπεζικού και βιομηχανικού κεφαλαίου.

Η νομισματική ένωση είναι ένα αντιφατικό και εκμεταλλευτικό πλέγμα σχέσεων που δε μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν, είτε γιατί οι χώρες της περιφέρειας θα αντιδράσουν, είτε γιατί θα υπάρξει γενικευμένη αντίδραση της μισθωτής εργασίας. Το σπάσιμο της ΟΝΕ με τη σημερινή μορφή της είναι θέμα χρόνου. Οι επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης αποδείχθηκαν απολύτως τυχοδιωκτικές απειλώντας τη χώρα και την κοινωνία της με κατάρρευση. Πρόκειται για τεράστια ιστορική αποτυχία που οδηγεί σε νέα μορφή αποικιοποίησης της Ελλάδας…

Η αντιμετώπιση της κρίσης υπό την αιγίδα της τρόικας έχει επίσης άμεσες επιπτώσεις στη λειτουργία και τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Με την έξαρση της ευρωπαϊκής ‘ενοποίησης’ καθ΄ οδόν προς την ΟΝΕ, το ελληνικό κράτος απώλεσε σειρά μηχανισμών παρέμβασης και ελέγχου της οικονομίας. Η ΕΕ επέβαλε την αντίληψη ότι η απελευθέρωση των αγορών θα φέρει από μόνη της τα επιθυμητά αποτελέσματα ανάπτυξης. Οι ελληνικοί κρατικοί μηχανισμοί φαίνεται ότι σταδιακά έχασαν ακόμη και τη δυνατότητα να διαμορφώνουν ανεξάρτητη άποψη αποδεχόμενοι την επικυριαρχία των ευρύτερων μηχανισμών της ΕΕ…..Πρόκειται για εξέλιξη πρωτοφανή στην ελληνική ιστορία, η οποία εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους για την κοινωνία, αλλά και για την εθνική υπόσταση … Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μία λιμνάζουσα και ασήμαντη γωνιά της ΕΕ, με περιορισμένη εθνική κυριαρχία και δημοκρατικές διαδικασίες υπό αίρεση, που θα φέρει μονίμως ένα τεράστιο χρέος. Το τίμημα της συνεχιζόμενης παραμονής στην ΟΝΕ και της αποδοχής των πολιτικών της ΕΕ είναι οικονομικός, κοινωνικός και εθνικός μαρασμός. Πρόκειται για εθνική αυτοχειρία χωρίς προηγούμενο. …

Η κύρια ευθύνη για την αντιπρόταση ανήκει στην εργατική τάξη που θα πρέπει να δώσει προοπτική και κατεύθυνση και στις άλλες τάξεις που πλήττονται από την κρίση. Αλλά.. δεν έχει ως τώρα δημιουργήσει ανεξάρτητη πρόταση για έξοδο από την κρίση, πέραν της απόρριψης της πολιτικής της τρόικας και της αυξανόμενης δυσπιστίας προς την ΟΝΕ. ….Παρά την αδυναμία σχηματισμού ταξικής αντιπρότασης, η αντίδραση της μεγάλης πλειοψηφίας ήταν εντυπωσιακή το 2010-11. Είναι απολύτως λάθος να λέγεται ότι ο ελληνικός λαός συναίνεσε σιωπηλά στην πολιτική της τρόικας. Απεναντίας, αποδείχτηκε μαχητικός, δημιουργικός και με πλήρη συναίσθηση της κατάρρευσης της εθνικής του αξιοπρέπειας. Τον πρώτο λόγο είχε η εργατική τάξη με κύματα απεργιών και καταλήψεων που δεν σταμάτησαν ποτέ, παρά την ταχύτατη άνοδο της ανεργίας. Εμφανίστηκαν οι πρώτες μορφές αυτοδιαχείρισης και αυτοδιοίκησης επιχειρήσεων και άλλων μονάδων, όπως νοσοκομεία, που δείχνουν τη δυνατότητα  εναλλακτικής οργάνωσης της κοινωνικής ζωής.

Αποφασιστική σημασία στην αδυναμία σχηματισμού συνεκτικής αντιπρότασης έχουν παίξει δύο ακόμη παράγοντες, διαφορετικής βαρύτητας αλλά συνδεόμενοι μεταξύ τους. Ο πρώτος, και λιγότερο σημαντικός, είναι η ανεπάρκεια της ελληνικής διανόησης μπροστά στην κρίση. Αντιμέτωπη με την βαθύτερη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού στα νεότερα χρόνια, η εγχώρια διανόηση δεν κατάφερε να παραγάγει καμία ουσιαστική συζήτηση για τα αίτια της κρίσης, αλλά και τις προοπτικές επίλυσής της. ….Ο δεύτερος, και κατά πολύ σημαντικότερος, παράγοντας είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να διαμορφώσει οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση που να περιλαμβάνει έξοδο από την ΟΝΕ. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν είναι καθόλου ανοργάνωτο, ανίκανο, τυχάρπαστο και τα άλλα άσκεφτα που συχνά ακούγονται γι’ αυτό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης αποδείχτηκε σε ένα από τα πλέον σταθερά συστήματα της ευρωπαϊκής ηπείρου, υπηρετώντας αποτελεσματικά τις επιλογές της μεγάλης ελληνικής αστικής τάξης. Κεντρικό στοιχείο αυτών των επιλογών ..ήταν ο ευρωπαϊστικός προσανατολισμός …Για το λόγο αυτό ο ευρωπαϊσμός αναδείχτηκε σε αποφασιστικό κριτήριο διαχωρισμού ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα κατά την διάρκεια της κρίσης.Η πρόσδεση στον ευρωπαϊσμό, ή η αποφυγή της ουσιαστικής ρήξης μαζί του, που χαρακτηρίζει και τα τέσσερα μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης, έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά για το σχηματισμό αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης αντιμετώπισης της κρίσης. Δεν επιτρέπει επίσης να εκφραστεί η αντίδραση και ο σκεπτικισμός προς την ΟΝΕ και την ΕΕ που αναμφίβολα υπάρχουν μέσα στα εργατικά, τα μικρομεσαία και τα αγροτικά στρώματα.

Μέσα στις συνθήκες αυτές η Αριστερά θα πρέπει να πάρει θέση αποδεχόμενη τον ιστορικό της λόγο ύπαρξης.Με άλλα λόγια , επιδίωξη της Αριστεράς θα πρέπει να είναι ακριβώς η διαμόρφωση της εναλλακτικής λύσης που λείπει, και που θα ανοίγει με τρόπο αξιόπιστο  το δρόμο για την αντικαπιταλιστική αλλαγή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η λύση θα πρέπει να βασίζεται στην ταξική συμμαχία της μισθωτής εργασίας, των μικρομεσαίων και των αγροτών. …Για να έχει πολιτική αξιοπιστία δεν θα πρέπει απλώς να είναι συνεκτική, αλλά και να εδράζεται σε πολιτική συμμαχία που θα πρέπει να σχηματιστεί με την Αριστερά στο επίκεντρο. Το ζητούμενο της περιόδου, με άλλα λόγια, είναι να σχηματιστεί το πολιτικό μέτωπο που θα δώσει πολιτική έκφραση και θα συμβάλει στη δημιουργία του κοινωνικού μετώπου των τάξεων που πλήττονται από την κρίση.

Η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ, η σύγκρουση με την ΕΕ και η υιοθέτηση εκτεταμένου αντικαπιταλιστικού προγράμματος θα λειτουργήσει ως παράδειγμα για τους ευρωπαϊκούς λαούς. …..Η Ελλάδα μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για τη δράση των άλλων ευρωπαϊκών λαών που δέχονται τεράστιες πιέσεις λόγω της κρίσης και επιζητούν μεγάλες αλλαγές, όπως δείχνουν οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία, τη Γερμανία και τη Βρετανία. Σε μια τέτοια προοπτική   η Ευρώπη θα μπορέσει ίσως να μπει σε διαφορετική πορεία, προωθώντας τη διεθνιστική αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών με πραγματικούς όρους και όχι με τη σημερινή υποκρισία που καλύπτει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Θα πρόκειται για το πρώτο ουσιαστικό πλήγμα κατά του νεοφιλελευθερισμού και της χρηματιστικοποίησης που οδήγησαν στην τεράστια κρίση του 2007. Η ανατρεπτική αριστερά μπορεί όντως να κάνει την Ελλάδα να αλλάξει τον εαυτό της συμβάλλοντας σε ευρύτερες παγκόσμιες αλλαγές.

Ταυτότητα του βιβλίου:Εκδοτικός Οίκος Α.Α ΛΙΒΑΝΗ- Κρίση και αριστερή διέξοδος-Θέσεις για ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο.-ISBN: 978-960-14-2515-3- Αρ. σελίδων: 56  – Τιμή: €3,60

 

*Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι καθηγητής οικονοµικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστηµίου του Λονδίνου. Ειδικεύεται στο χρηµατοπιστωτικό τοµέα και στην ιαπωνική οικονοµία. Έχει δηµοσιεύσει πλήθος επιστηµονικών άρθρων στα αγγλικά, στα ιαπωνικά και στα ελληνικά. Έχει διδάξει σε πανεπιστήµια της Ιαπωνίας, της Τουρκίας και αλλού, ενώ, επίσης, αρθρογραφεί στον ελληνικό Τύπο. Από τις εκδόσεις µας κυκλοφορούν επίσης τα συλλογικά έργα στη συγγραφή των οποίων συµµετείχε Η Ευρωζώνη Ανάµεσα στη Λιτότητα και την Αθέτηση Πληρωµών και Ρήξη; ∆ιέξοδος από την Κρίση της Ευρωζώνης. 
 

* Ο Στάθης Κουβελάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο King’s College του Πανεπιστηµίου του Λονδίνου. Έχει δηµοσιεύσει εκτενώς σε θέµατα µαρξιστικής θεωρίας, σύγχρονης σκέψης και κοινωνικών κινηµάτων, βιβλία και µελέτες του έχουν µεταφραστεί και κυκλοφορούν σε οκτώ γλώσσες.

παπαγαλοξόβεργες

Οι σκοτεινές γειτονιές των Media

giorgis 25/05/2012

Της Γεωργίας Λινάρδου – HOT DOC

«Κυρίες και κύριοι, στο τηλεοπτικό μας πάνελ έχουμε απόψε τον Χ πολιτικό συντάκτη, γνωστό για τις εύστοχες και αντικειμενικές του αναλύσεις, τον υπουργό της κυβέρνησης Ψ, που μας έκανε την τιμή απόψε να έρθει με σκοπό να δεχθεί σκληρές ερωτήσεις για τις δύσκολες ώρες που περνά η χώρα, και τον γνωστό κύριο Ω, επικοινωνιολόγο που οι δημοσκοπήσεις του πάντα πέφτουν μέσα».

Στρώνεσαι στον καναπέ και παρακολουθείς. Η συζήτηση τελειώνει, αλλά εσύ νιώθεις σαν να μην έγινε ποτέ. Ένα κενό αντικειμενικής ενημέρωσης υπερίπταται στο υποσυνείδητο σου. Μήπως φταίει το Χ-Ψ-Ω;

Στη δημοσιογραφική Ελλάδα του μνημονίου τα πράγματα είναι απολύτως μοιρασμένα: σε αυτούς που τα παίρνουν και κάθονται, σε αυτούς που δουλεύουν και τα κερδίζουν με την αξία τους, σε αυτούς που δουλεύουν, αλλά αμείβονται ελάχιστα και καταγγέλλουν ή για διάφορους λόγους κωλύονται να καταγγείλουν όσους δουλεύουν και τα κερδίζουν, και πάει λέγοντας. Όμως, υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία που υποσκελίζει όλες τις υπόλοιπες. Σε αυτήν ανήκουν όσοι μας δουλεύουν όλους και πληρώνονται γι’ αυτό από πολλαπλές πηγές.

«Πώς να εξηγήσω ότι ένας πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας εκμυστηρεύτηκε σε πρώην συνεργάτες του ότι τα πιο ακριβά επώνυμα κουστούμια και τα περισσότερα Rolex τα έβλεπε όταν έδινε συνέντευξη Τύπου στην πλατεία Συντάγματος και όχι στις διεθνείς του επαφές και συναντήσεις!» Λέτε τελικά να ισχύει αυτό που είπε ο συμπαθής Κ. Μπράουν;

Δημοσιογραφία – Επικοινωνία -Διαφήμιση

Αυτό είναι το ισχυρό τρίπτυχο που κατ’ άλλους λυμαίνεται εδώ και χρόνια τον δημόσιο κορβανά, κατ’ άλλους έπρεπε να είναι αντικείμενο σοβαρής δικαστικής έρευνας -εν μέρει είναι-, κατ’ άλλους προκαλεί ερωτήματα του τύπου «ποιος δουλεύει ποιον», κατ’ άλλους αποτελεί έναν από τους ηθικούς αυτουργούς των όσων δραματικών βιώνουμε σήμερα και για κάποιους άλλους απλώς είναι «δουλειά».

Εδώ και καιρό ο εισαγγελέας Εφετών Ισίδωρος Ντογιάκος έχει βάλει πείσμα να διαλευκάνει τη «μαύρη» σχέση – λόγω χρωματικής παλέτας του ρευστού που διακινείται- του επίμαχου τρίπτυχου, στο οποίο συνδετικός κρίκος είναι οι δημοσιογράφοι. Δημοσιογράφοι (άρα επικοινωνία), διαφημιστικές (άρα προβολή), εκλογολόγοι (άρα και τα δύο προηγούμενα συν επηρεασμό της κοινής γνώμης, διαμόρφωση κλίματος), πολιτικά κόμματα (εξαρτημένα από τους υπόλοιπους δύο), δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς (άρα χρήμα).

Και σαν να μην έφτανε η έρευνα Ντογιάκου, εδώ και εβδομάδες τρέχει η «φήμη» για πέντε δημοσιογράφους οι οποίοι λέγεται ότι έχουν «πιαστεί» στην υπόθεση Τσοχατζόπουλου. Σε αυτές τις σύνθετες υποθέσεις που διερευνά ο Ντογιάκος, άκρη ίσως να βρεθεί δύσκολα. Άλλωστε, ο ορισμός της διαπλοκής δεν ορίστηκε τυχαία στο λεξικό: σύνθεση, σύμπλεξη. Επίσης μην ξεχνάμε την κορυφαία δήλωση του πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας Ε.  Βουλγαράκη «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Είναι παράνομο, λοιπόν, που η δικαστική έρευνα μέχρι τώρα έχει εντοπίσει σκοτεινές συναλλαγές δημοσιογράφων με την εξουσία, την όποια μορφή εξουσίας, επειδή δεν έκοβαν αποδείξεις από τα μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών τους. Όλο το υπόλοιπο —πλην της φοροδιαφυγής που σε αυτήν την περίπτωση είναι πλημμέλημα- είναι ηθικό ή όχι;

Οφείλουν οι άνθρωποι της επικοινωνίας να είναι θρασείς και ασεβείς με την εξουσία ή να τάσσονται υπέρ της; Μπορούν δημοσιογράφοι που καλύπτουν ρεπορτάζ της Νέας Δημοκρατίας να εργάζονται για λογαριασμό διαφημιστικής εταιρίας που έχει αναλάβει την επικοινωνία του ίδιου κόμματος ή όχι; Μπορούν δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης να εργάζονται σε εταιρία δημοσκόπων ή όχι;

Όταν κάποιος τάσσεται υπέρ της εξουσίας, οι λόγοι που το κάνει πρέπει να είναι ξεκάθαροι. Η αλήθεια που προβάλλει θα πρέπει να υπηρετεί την αλήθεια της εξουσίας και όχι να είναι μεταμφιεσμένη, εξυπηρετώντας κάποια σκοπιμότητα υπέρ ίδιον όφελος όπως το χρήμα, την αξίωση ενός καλού διορισμού, μια γρήγορη και επιτυχημένη ανέλιξη στον επαγγελματικό του τομέα.

Βόλτα στις σκοτεινές γειτονιές της ελληνικής δημοσιογραφίας

Ας πάμε, λοιπόν, μια βόλτα στις σκοτεινές γειτονιές της ελληνικής δημοσιογραφίας, εκεί που ενδεχομένως να μη φτάσει ποτέ η δικαιοσύνη που διερευνά ως οφείλει το παράνομο. Εμείς, όμως, μπορούμε να ανοίξουμε μια κουβέντα για το ηθικό και μη, αυτό που στην εξέλιξη του παίζει «τραμπάλα» στην παιδική χαρά της παρανομίας και στις πλάτες των πολιτών.

Ο πρώτος στόχος της επικοινωνιακής «διαπλοκής» είναι οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι σε υπουργεία, Βουλή, φορείς του δημοσίου κτλ., και ακολουθούν οι τηλεοπτικοί αστέρες. Νεαρός πολιτικός συντάκτης, γνωστός από την έμμισθη σχέση που έχει με τηλεοπτικό σταθμό, λέγεται πως αναπήδησε από τη χαρά του όταν, λίγες μέρες μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του 2009, μνημονιακή βουλευτής του ζήτησε χαλαρά να την βοηθήσει με τις «ιδέες του και τις προτάσεις του» στον τομέα της επικοινωνίας. Εκείνος ένιωσε ισχυρός όχι μόνο απέναντι στους υπόλοιπους συναδέλφους του που έτρεχαν με τα μαρκούτσια στη Βουλή, αλλά και έναντι της κοινής γνώμης που παρακολουθούσε την αντικειμενική πολιτική ενημέρωση που έκανε ως τηλεοπτικός συντάκτης.

Η κυρία βουλευτής και μετέπειτα υφυπουργός της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου φαινόταν αποφασισμένη, σύμφωνα με πηγές, να ρίξει χρήμα για να χτίσει επικοινωνιακά την εικόνα της προς τα έξω. Χαζή δεν ήταν, η επαγγελματική σχέση που ανέπτυξε με τον συνάδελφο φυσικά και δεν ήταν έμμισθη.Ένα είδος «ενοικιαζόμενου δημοσιογράφου», ευέλικτου και πειθήνιου, ήταν αυτό που ήθελε. Επαγγελματική σχέση χωρίς παραστατικά, αλλά με αρκετά χρήματα να της φεύγουν τον μήνα γι’ αυτόν τον σκοπό στον εν λόγω συνάδελφο και σε άλλους τους οποίους θεώρησε εκείνη πως έπρεπε να «συνεταιριστεί».

Η περίπτωση του νεαρού πολιτικού συντάκτη, που αν διαβάσει κανείς τα άρθρα του -αρθρογραφεί κιόλας- θα διαπιστώσει ότι επαναλαμβάνεται συχνά η λέξη «ανάπτυξη», μπορεί και να είναι τυχαία. Η περίπτωση του πολιτικού συντάκτη, που εμφανίζεται να υπεραμύνεται της ανάπτυξης της χώρας αξιοποιώντας φυσικά τα «καλά» του μνημονίου, αποτελεί από μόνη της μία κατηγορία που υποδηλώνει τη φύση της σχέσης μεταξύ εξουσίας και ΜΜΕ και καταστρατηγεί στην πράξη αυτό που εμείς οι αδαείς αποκαλούμε «ανεξάρτητη δημοσιογραφία» και «αντικειμενική ενημέρωση».

Στην ίδια κατηγορία, ένας ακόμη δημοσιογράφος,   διαπιστευμένος  στο οικονομικό ρεπορτάζ, ιδιαίτερα προβεβλημένος από την τηλεόραση. Πια δεν εργάζεται σε αυτήν, αλλά όταν εργαζόταν, τον άκουγες και νόμιζες ότι ακούς τον εκπρόσωπο Τύπου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του Θ. Πάγκαλου, που ισχυριζόταν ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», ή τέλος πάντων ενός από τα «καλόπαιδα» του πρώην υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Κακοήθειες, απαντούσε ο ίδιος και οι υποστηρικτές του. Μάλλον. Τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος μετά την τηλεοπτική του πτώση -δεν οφειλόταν στον ίδιο-ανέλαβε κορυφαία θέση επικοινωνίας σε φορέα του δημοσίου οικονομικού ενδιαφέροντος και συγκεκριμένα στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Ακολουθεί και άλλη «διαπιστευμένη» αντικειμενική ενημέρωση, όπως αυτή του αστυνομικού ρεπορτάζ.

Στις τάξεις των διωκτικών και μυστικών υπηρεσιών της χώρας επικρατεί βόρβορος. Στους διαδρόμους της Κατεχάκη χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Πόσοι δημοσιογράφοι εργάζονται επ’ αμοιβή για την ΕΥΠ και την ΕΛΑΣ δεν μπορεί να ξέρει ούτε ο αρμόδιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Τα τελευταία χρόνια έχουν δει το φως της δημοσιότητας πολλές καταγγελίες, με πλέον πρόσφατη την εμπλοκή γνωστού δημοσιογράφου, η οποία προκάλεσε την αντίδραση της ΕΥΠ και την αναγγελία μηνυτήριας αναφοράς.

Γυρνώντας τις σελίδες προς τα πίσω ή κάνοντας forward στο video της «αντικειμενικής» ενημέρωσης κατά την περίοδο της εξάρθρωσης της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, συναντάμε έναν πολύ γνωστό τηλεοπτικό δημοσιογράφο, ο οποίος, παρότι δεν είχε καμία σχέση με το αστυνομικό ρεπορτάζ, είχε όλη την ενημέρωση, αλλά μονομερή, όπως περιγράφουν ορισμένοι αστυνομικοί συντάκτες. Ο ίδιος εμφανιζόταν ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος, λίγοι όμως γνώριζαν ότι η σύζυγος του εργαζόταν στο γραφείο του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης.

Στον ίδιο τομέα και μία ακόμη περίπτωση συναδέλφου γνωστού αστυνομικού συντάκτη, ο οποίος στο παρελθόν είχε αναλάβει, επίσημα βέβαια, το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, προκαλώντας την έντονη αντίδραση συναδέλφων του. Ο άνθρωπος παραιτήθηκε εξαιτίας της συναδελφικής «κατακραυγής». Ευτυχώς που εκείνη την περίοδο η σύζυγος του μονιμοποιήθηκε στην ΕΥΠ.

Επόμενος σταθμός το υπουργείο Εθνικής Άμυνας

Οι κακές γλώσσες λένε ότι όπου εμφανίζεται το χρήμα προκαλείται δημοσιογραφική διάβρωση και παραπέμπουν στα υπουργεία Οικονομίας, Ναυτιλίας, Υγείας και Εθνικής Άμυνας. Εκεί δείχνουν την εύφορη κοιλάδα όπου αναπτύσσεται η μεγάλη κατηγορία του Champions League. Εκεί επί σειρά ετών καταγγέλλονται οι σκοτεινές γειτονιές των Media, χωρίς όμως να τεκμηριώνονται οι σχετικές κατηγορίες.

Ας ξεφύγουμε λίγο από την περίπτωση του πρώην υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου, με τις φήμες ότι ορισμένοι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι του στρατιωτικού ρεπορτάζ βρίσκονταν στο pay roll για να προβάλλουν τις θέσεις του τότε υπουργού, τις δουλειές που ήθελε να κλείσει το υπουργείο, και ότι έπαιρναν «δανεικά κι αγύριστα» από τη Γενική Τράπεζα. Όλα αυτά είναι φήμες. Φήμες, όμως, δεν αποτελούν και κάποιες δημόσιες καταγγελίες, ανάμεσα τους και αυτή που είχε κάνει ο πρώην υφυπουργός Άμυνας Π. Μπεγλίτης. Μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, είχε καταγγείλει απίστευτα πράγματα, ανάμεσα τους ότι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων είχαν στο pay roll δημοσιογράφους. Ο Μπεγλίτης χαρακτηρίστηκε συκοφάντης και ψεύτης. Αλήθεια, ασχολήθηκε κανείς επί της ουσίας με την αλήθεια ή το ψεύδος των σοβαρών αυτών καταγγελιών;

Όταν κάποιος νιώθει ότι θίγεται στο δικαστήριο, συνήθως φωνάζει: «Ενίσταμαι, κύριε πρόεδρε». Εδώ μέχρι και διευθυντές περιοδικών life style, περιγράφουν οι φήμες από το ΣΔΟΕ, χρηματοδοτούνται από την   προφυλακισμένη σύζυγο του Άκη Τσοχατζόπουλου, Βίκυ  Σταμάτη, με σκοπό να «περιποιούνται» την εικόνα της. Ενίσταται κανείς ή να μηνύσουμε το ΣΔΟΕ για συκοφαντικές διαρροές; Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει από πιο συρτάρι των ΜΜΕ επιλέγεται το «κερασάκι» στην τούρτα. Φυσικά, υπάρχει και η τούρτα που προορίζεται για το μεγάλο «πάρτι».
Σε αυτήν, λοιπόν, τη δεύτερη κατηγορία ανήκει μια άλλη κατηγορία δημοσιογράφων των καναλιών, οι λεγόμενες «κλείστρες», επί του θηλυκού, καθώς τα πρώτα χρόνια των τηλεοπτικών παραθύρων και των πάνελ οι δημοσιογράφοι που είχαν ρόλο να κλείνουν καλεσμένους ήταν κυρίως γένους θηλυκού. Πλέον αποκαλούνται «παραγωγοί» με την ευρεία έννοια.

«Παραγωγοί» με την καλή έννοια

Όπως αποκαλύπτουν άνθρωποι που ξέρουν, στην κρατική τηλεόραση -και όχι μόνο— ορισμένα πάνελ συμπληρώνεται από«ανεξάρτητους» δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι συνήθως επιλογή κάποιου υπουργού ή παράγοντα της κυβέρνησης. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση νεαρού συντάκτη σε εφημερίδα, το όνομα του οποίου έδωσε ένας υπουργός να εμφανιστεί μαζί του σε πάνελ που ήταν προσκεκλημένος. Το θέμα της τηλεοπτικής συζήτησης αφορούσε τις πολιτικές εξελίξεις. Η πρωτοβουλία ανήκε σε γνωστό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Ο συνάδελφος στην αρχή ξαφνιάστηκε. Αργότερα, όμως, κατάλαβε πως αυτή η κίνηση αποτελεί και τον «προθάλαμο» μιας μετέπειτα «συνεργασίας». Θα περίμενε κανείς ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος θα αρνιόταν. Αλλωστε, δεν είναι και τόσο τιμητικό να σε προτείνει ένας άνθρωπος της εξουσίας να παραβρεθείς μαζί του σε μια δημόσια συζήτηση και όχι ο δημοσιογράψος-παραγωγός της εκπομπής, ο οποίος αντικειμενικά αξιοποίησε την ικανότητα σου να παραβρεθείς σε ένα πάνελ με έναν κορυφαίο υπουργό. Ο συνάδελφος τελικά εμφανίστηκε, θέτοντας «σκληρές δημοσιογραφικές» ερωτήσεις στον υπουργό!

Και τώρα πάμε στον τρίτο «πυλώνα» της επικοινωνιακής διαπλοκής, ο οποίος αφορά κορυφαία διευθυντικά στελέχη εφημερίδων, αλλά και προϊσταμένους πολιτικών τμημάτων του ρεπορτάζ. Γνωστή είναι η περίπτωση δημοσιογράφου της έντυπης δημοσιογραφίας, ο οποίος είχε βρεθεί στο απόγειο της δόξας του την περίοδο που ο πρώην δημοσιογράφος και μετέπειτα υπουργός Θεόδωρος Ρουσσόπουλος καθόριζε τις τύχες της χώρας μας. Λέγεται ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είχε εξασφαλίσει «χρυσό συμβόλαιο» εκείνη την περίοδο με τηλεοπτικό σταθμό, το οποίο του απέδιδε περί τα 40.000 ευρώ μηνιαίως. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν εργαζόταν ιδιαιτέρως σκληρά από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως άλλοι συνάδελφοι του στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό, οι οποίοι αμείβονταν με «τρεις κι εξήντα». Ο ρόλος του περιγράφεται να επικεντρώνεται σε αυτόν του «συνδέσμου» μεταξύ του καναλάρχη και των τότε ισχυρών του Μεγάρου Μαξίμου. Όταν κάποια στιγμή η σχέση των δύο πλευρών διερράγη, ο δημοσιογράφος και πάλι δεν βγήκε χαμένος οικονομικά. Είχε προκάμει να χτίσει γέφυρες με τους νέους «ενοίκους» του Μαξίμου. Η δουλειά του συνεχίστηκε κανονικά, παρέχοντας όμως διαφορετική «αντικειμενική» ενημέρωση αυτήν τη φορά για την πράσινη κυβέρνηση.

Νέα κυβέρνηση, νέες αναζητήσεις και διευκολύνσεις. Το ζητούμενο δεν είναι η ταύτιση με μια κυβέρνηση, αλλά η σύμπλευση με την εξουσία, την όποια εξουσία, κοινώς με την ελίτ που διαφεντεύει αυτόν τον τόπο.

Η ιστορία έχει σπαρταριστή συνέχεια. Με την στήριξη που του παρείχε απλόχερα ο νέος ισχυρός «εργοδότης» του, ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, ο οποίος κατάγεται από τη νησιωτική Ελλάδα και κουβαλά ακόμη το γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής του, βρέθηκε να είναι μέλος της περίφημης Αθηναϊκής Λέσχης. Κάτι που στελέχη πολυεθνικών εταιριών και μεγάλων επιχειρήσεων επιδιώκουν επί χρόνια να πετύχουν, ο συνάδελφος το πέτυχε εν μία νυκτί!

Πώς λοιπόν να μην ανταποδώσει το πόσο καλό του έκανε ο καλός του «εργοδότης», τη στιγμή που το συγκρότημα στο οποίο εργαζόταν αντιμετώπιζε έντονα οικονομικά προβλήματα, πολυάριθμες γενικές συνελεύσεις με αποκλεισμένες επί ημέρες τις κεντρικές εισόδους και έντονη εσωτερική αναταραχή. «Αφήστε εγώ να μιλήσω με τον… (αφεντικό) που ξέρετε ότι έχω καλή σχέση μαζί του», είπε σε μία από αυτές τις συνελεύσεις συντακτών από μικροφώνου και χρειάστηκε η παρέμβαση αρκετών «ψύχραιμων δημοσιογράφων» για να αποσοβηθεί ο διαφαινόμενος κίνδυνος για τη σωματική του ακεραιότητα.

Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται και ορισμένες κυρίες της ελληνικής ανεξάρτητης δημοσιογραφίας. Ανάμεσα τους μια πολύ αντικειμενική συνάδελφος, που ενώ είναι στέλεχος κόμματος εξουσίας, προβάλλεται από ορισμένα κανάλια ως πολιτική αναλύτρια με δήθεν ανεξάρτητη -αντίθετη- άποψη, η οποία όλως τυχαίως συμβαδίζει με τις προγραμματικές του κόμματος, στο στελεχικό δυναμικό του οποίου ανήκει. Πριν από μερικά χρόνια οι φήμες έλεγαν γι’ αυτήν πως ανήκε και σε εταιρία δημοσκοπήσεων, η οποία έχει ταυτιστεί δημοσίως με το κόμμα για το οποίο έκανε τις δημοσκοπήσεις. Με θεούς και δαίμονες απειλούσε στο παρελθόν η συγκεκριμένη κυρία όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν τη δημοσιογραφική της αντικειμενικότητα, σχετίζοντας την με τις παράλληλες κομματικές της δραστηριότητες.

Ανεξαρτησία της πολιτικής ανάλυσης

Δύο πρόσωπα που έχουν πρωταγωνιστήσει σε «σκοτεινές» δημόσιες γειτονιές τούτης της χώρας είναι οι δύο γνωστοί επικοινωνιολόγοι, ο ένας προσκείμενος στο στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και ο άλλος στην παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, στην οποία και άφησε εντόνως το αποτύπωμα του.

Ο πολυπράγμων δημοσκόπος

Ο επικοινωνιολόγος-πολιτικός αναλυτής έχει δουλέψει σκληρά στη ζωή του, ορισμένες φορές με «υπερβάλλοντα» ζήλο, έχοντας αφήσει το στίγμα του σε διάφορες βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας του ΠΑΣΟΚ. Διατηρεί καλές σχέσεις με την οικογένεια Παπανδρέου και, όπως περιγράφουν αυτοί που ξέρουν, κυρίως με τον Νίκο Παπανδρέου.
Διαβάζοντας κάποιος βιαστικά το βιογραφικό του, ενδεχομένως και να συμπεράνει πως αυτός ο επιστήμονας που κατά καιρούς εμφανιζόταν και ως αποκλειστικός πολιτικός αναλυτής της κρατικής τηλεόρασης (επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ) ήταν κομματικό στέλεχος κόμματος. Δεν ήταν, όμως.

Φυσικά έχει υπηρετήσει κατά καιρούς σε διάφορες θέσεις δημόσιων φορέων και οργανισμών τις εποχές που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ. Διαθέτει ένα μειλίχιο προφίλ. Ενας άνθρωπος που δεν επιθυμεί να δίνει δικαιώματα. Έχει πολλούς φίλους δημοσιογράφους, κυρίως από το πολιτικό, αλλά και το οικονομικό ρεπορτάζ, από τους οποίους κατά καιρούς δεχόταν και«καλές ιδέες» για επικοινωνιακά projects που αναλάμβανε. Σχέση επ’ αμοιβή, αλλά όχι μισθωτή.

Η ιστορία του είναι ενδεικτική για το πώς η σχέση Χ-Ψ-Ω, ακόμη και σε περιπτώσεις που έχει παρέμβει η Δικαιοσύνη, είναι τόσο ισχυρή επικοινωνιακά ώστε να επέρχεται γρήγορα η λήθη και κυρίως να επιβάλλεται στην κοινή γνώμη. Ο άνθρωπος αυτός καταδικάστηκε στο παρελθόν για διασπάθιση μετοχικού κεφαλαίου εκατομμυρίων δραχμών, στο πλαίσιο μιας γνωστής χρηματιστηριακής υπόθεσης. Φυσικά, απαλλάχθηκε με βούλευμα μετά την εισήγηση του εισαγγελέα Λ. Καλούση, γνωστού για το παραδικαστικό κύκλωμα. Ήταν μια δύσκολη περίοδος γι’ αυτόν, ευτυχώς όμως εξαιτίας των πολύ καλών του φίλων ξεχάστηκε γρήγορα και εμφανίστηκε εκ νέου στη δημόσια σκηνή, πότε με τηλεοπτικές αναλύσεις δημοσκοπικού περιεχομένου και πότε με τον διορισμό του σε κορυφαία επενδυτικά σχήματα που προωθούσε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τυχαία επιλογή σε κορυφαία θέση χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο, αλλά και από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, η ανάληψη διευθυντικής θέσης σε ένα μεγάλο project της τότε κυβέρνησης που προωθούσε στο πλαίσιο της πράσινης ανάπτυξης.

Το να εργάζεται κάποιος ειδικός στον τομέα της επικοινωνίας για ένα κόμμα είναι θεμιτό, είναι νόμιμο, είναι job, αλλά την ίδια ώρα να αναλαμβάνει project του δημοσίου μπορεί να είναι επίσης νόμιμο, αλλά είναι ηθικό; Μπορεί αυτός να νομιμοποιείται εκ της ειδικότητας του να ενημερώνει όλους εμάς από τα κανάλια για την πολιτική κατάσταση της χώρας με αντικειμενικό τρόπο;

Ο γαλάζιος δημοσκόπος

Η περίπτωση αυτού του ανθρώπου έχει απασχολήσει αρκετά τη δημοσιότητα στο πλαίσιο διερεύνησης από τη Δικαιοσύνη του σκανδάλου της Siemens και συγκεκριμένα των «μαύρων ταμείων» των διαφημιστικών, από τα οποία πληρώνονται δημοσιογράφοι για να παρέχουν κάθε είδους υπηρεσία.
Στις καταθέσεις του και στην αρμόδια Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, ο συγκεκριμένος δημοσκόπος, ο οποίος κατά καιρούς έχει αναλάβει κορυφαία projects από φορείς του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, φυσικά αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση. Ευρέως γνωστή, όμως, στον χώρο των ΜΜΕ είναι η ιδιαίτερη και πολύ προσεκτική συνεργασία που είχε αναπτύξει με μια σειρά δημοσιογράφων, τους οποίους επέλεγε αρχικά με βάση τις δεξιές τους προτιμήσεις, καθότι ο ίδιος για αρκετά μεγάλο διάστημα είχε καλό πελάτη το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, εξ ου και το προσωνύμιο που τον ακολουθούσε μέχρι πρόσφατα: «ο γαλάζιος δημοσκόπος».

Αίσθηση είχε προκαλέσει την περίοδο της πτώσης της «παντοκρατορίας» του στα Media η παρέμβαση του Π. Καμμένου, βουλευτή ακόμη της ΝΔ και μέλους της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το σκάνδαλο της Siemens, ο οποίος είχε δηλώσει: «Εγώ σαν μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου και μέλος της Επιτροπής, δηλώνω ότι η CIVITAS μοίραζε χρήματα σε δημοσιογράφους, όπως προκύπτει από τη μέχρι τώρα δικογραφία».

Ο γνωστός επικοινωνιολόγος δεν το παραδέχθηκε. Όπως και να ‘χει, επί της ουσίας αυτό που είναι σημαντικό είναι πως το project Siemens δεν ήταν τίποτα λιγότερο ή περισσότερο γι’ αυτόν από άλλα επικοινωνιακά project που έχει αναλάβει και θεωρούνται πολύ πιο σημαντικά από στρατηγικής ή οικονομικής απόψεως, όπως για παράδειγμα αυτό της διαχείρισης κρίσεως στον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, για το οποίο οι πληροφορίες τον θέλουν να έχει πληρωθεί αδρά.

Είναι ο άνθρωπος που είχε αναλάβει δουλειά και για το ΔΝΤ, αποδελτιώνοντας δημοσιεύματα για λογαριασμό μιας ευρωπαϊκής εταιρίας που του είχε αναθέσει τη δουλειά και πληρωνόταν γι’ αυτό με 10.000 ευρώ τον μήνα.

Αυτό που προκαλεί ενδιαφέρον στην περίπτωση του γαλάζιου δημοσκόπου είναι η ευλυγισία ενός επιστήμονα, ο οποίος εμφανίζεται να διατηρεί την ακεραιότητα του, ενώ παράλληλα παρέχει υπηρεσίες σε ένα κόμμα εξουσίας και σε μια επιχείρηση που κάνει γιγαντιαίους τζίρους με το Δημόσιο. Νόμιμο, ηθικό ή απλώς «δουλειά»;