"400 ευρώ, να τ'αφήσω;"
Από το Μαρικάκι
Με άλλα λογια για τον Lucas Papademos μία βάση υπάρχει, η μηδενική. Μάλιστα από αυτή τη βάση σχεδιάζει να κάνει και «διαπραγματεύσεις» με την τρόικα – η οποία πρφανώς ήταν αυτή που του υπαγόρευσε το σημείο εκκίνησης, αν και μετά τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, αυτά τα πράγματα γίνονται και ανακλαστικά, ο μαθητής ξέρει πολύ καλά τι θα ζητήσει ο δάσκαλος και παίρνει την πρωτοβουλία να βγει μπροστά.
Να υποθέσουμε λοιπόν ότι η σκληρή «διαπραγμάτευση» θα πάει κάπως έτσι: « Πόσα μας δίνετε Mr Blue Eyes για βασικό μισθό: 200 ευρώ, 300 ευρώ, άντε 400; Καλά είναι ; Να το αφήσω; Ε, να μη γίνουμε και Βουλγαρία με τη μία, δεν συμφωνείτε κι εσείς Mr Blue Eyes»;
Η ανταγωνιστικότητα δεν είναι απλό πράγμα, άλλωστε, θέλει (ανθρωπο)θυσίες. Όπως σημείωσε και το Bloomberg όσο περισσότερο καιρό επιμένει η υψηλή ανεργία, τόσο καλύτερα για τη διατήρηση του μισθολογικού κόστους σε χαμηλά επίπεδα και για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας σε... κινεζοεπίπεδα (λέμε τώρα).
Τώρα, αν η πολλή ανταγωνιστικότητα θα μας μεταλλάξει ως λαό προσδίδοντάς μας – στα πλαίσια του διεθνισμού αυτό και της αλληλεγγύης των λαών - όλο και περισσότερο ασιατικά βιολογικά χαρακτηριστικά (σχιστά μάτια, κίτρινο δέρμα, πρόκα μαλλί)ε, είπαμε, η σωτηρία της χώρας προέχει.
Υποθέτουμε ότι η «σωτηρία της χώρας» θα προέχει ακόμη κι αν κατέβουν οι εξωγήινοι και μπάσουν το 99% των Ελλήνων σε ένα διαστημόπλοιο και ύστερα εξαφανιστούν κάπου στο Γαλαξία. Πιθανότατα τότε είναι που θα σωθεί η χώρα, από τη χαίνουσα πληγή της, δηλαδή τους ίδιους τους πολίτες της και τον «κακό εαυτό» τους.
Ελλείψει εξωγήινων, όμως, θα μας εφαρμόσουν ... ανταγωνιστικότητα...