Αρχική
Λαέ πεινάς, γιατί τους προσκυνάς ;
Θα έλεγε κάποιος ότι αφού έχουν την εξουσία, δεν θα έπρεπε να φοβούνται για το μέλλον τους. Γιατί όμως συμβαίνει το αντίθετο ; Απλά η δύναμη του λαού που κοχλάζει γίνεται αντιληπτή από τους δυνάστες. Η αντίδραση που συσσωρεύεται είναι που κάνει όλους να τρέμουν για το μέλλον τους. Αυτά βλέπουν κάποιοι και προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις από τους κατοχικούς. Νομίζουν ότι έγραψαν με μολύβι ; Πιστεύουν ότι θα συμβεί ότι έγινε με τους γερμανοτσολιάδες ταγματασφαλίτες ή θα ξεχαστούν τα εγκλήμτα των συνεργατών και των υμνητών της στρατιωτικής χούντας; Έχουν μνήμη ή στομάχι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους ; Είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος πόσο φοβούνται : «Πάει πολύ οι τροϊκανότεροι των τροϊκανών στην πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης και αλλού να εμφανίζονται σήμερα περίπου ως αντιμνημονιακοί». Δεν είναι φανερό ότι κατηγορούν ο ένας τον άλλον γιατί φοβούνται ; Τι άλλο θα πρέπει να κάνουν για να αντιληφθεί ο λαός ότι δεν πρέπει να τους φοβάται πια ;
Όμως αυτή τη φορά η εκδίκηση του λαού πρέπει να είναι οριστική και τελεσίδικη ! Όπως οι νέοι κουΐσλινγκς δεν δίστασαν να παραδώσουν το λαό βορά στα νύχια της ελίτ των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών, έτσι και η τιμωρία πρέπει να είναι βαριά και χωρίς δισταγμό. Τα λαϊκά δικαστήρια θα επιβάλουν άμεσα με τη κατάληψη της εξουσίας, τις αυστηρότερες ποινές σε όσους από οποιαδήποτε θέση υπηρέτησαν το κατοχικό καθεστώς της κοινοβουλευτικής χούντας που έχουν επιβάλει οι ντόπιοι και οι ξένοι καταχτητές. Ας έχουν στο μυαλό τους όλοι οι συνεργάτες της χούντας τη φράση : «οποιαδήποτε θέση». Ο λαός εννοεί κάθε θέση, μικρή ή μεγάλη, που χρησιμοποιήθηκε σε συνεργασία ή ανοχή για να επιβληθεί το παράνομο και αντιλαϊκό καθεστώς. Και όπως λέει πια ο λαός : «όταν λέμε ΟΛΟΙ, εννοούμε ΟΛΟΙ».
Αν κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει συνεργασία με τους πουλημένους δημοσιογράφους (και τους πουλημένους δικαστές) ας διαβάσουν το παρακάτω γραπτό που περιέχει αδικήματα για πολλά άρθρα των ξεφτιλισμένων νόμων της κοινοβουλευτικής χούντας αλλά και πώς κάποιος ξέρει, δεν λέει και νουθετεί … . Είναι και ένα δείγμα της σχέσης μεταξύ των συνεργατών αλλά και τι μπορεί να συμβεί όταν ένας κρίκος σπάσει ή προσπαθήσει να αλλάξει αλυσίδα . . .
Ο Γιώργος Παπανδρέου θα φύγει απ’ την Ελλάδα
Το καλύτερο μάθημα ζωής, που έχω διδαχθεί, προέρχεται από τον πατέρα μου. Έλεγε με την χαρακτηριστική κυπριακή προφορά του πως «όταν ο άλλος είναι κάτω στη γη, εσύ δεν τον πατάς, αλλά του δίνεις ένα ποτήρι νερό»… Είναι μία συμβουλή που τηρώ και στη ζωή μου και στην καριέρα μου και λυπάμαι όταν βλέπω να «ποδοπατούν» ανθρώπους- ακόμα και όταν έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Μία τέτοια περίπτωση ανθρώπου είναι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος αποχωρεί από την πολιτική απαξιωμένος, αποτυχημένος, δυστυχής, σέρνοντας τα πόδια του και παρακαλώντας να του επιτρέψουν να παραμείνει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για να μπορεί να διεκδικήσει ξανά την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, μόνο και μόνο για να βρίσκεται στο προσκήνιο. Γνωρίζοντας αυτό το πρόβλημά του, και επειδή ο κ. Παπανδρέου «είναι για λύπηση» – όπως λέμε, σε τέτοιες περιπτώσεις, στην Κύπρο- οι σύντροφοί του έπρεπε να αποδεχθούν την παράκλησή του. Διαφορετικά, θα είναι συνυπεύθυνοι εάν συμβεί κάτι άσχημο στην πορεία.
Κονταροκτυπήθηκα μαζί του όχι τώρα που δύει η πολιτική του καριέρα, αλλά όταν ήταν παντοδύναμος υπουργός Εξωτερικών, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και το πρόβλημα δεν ξεκίνησε από την παθιασμένη και αδικαιολόγητη υποστήριξή του στο φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, αλλά χρόνια πριν, την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά, όταν είχα συνειδητοποιήσει ότι «είναι ένας πολίτης του κόσμου», που έτυχε να είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο, όμως, ελάχιστη σχέση είχε. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα θέματα πολιτικής, όπου ο πατέρας από τον πρωτότοκό του, είχαν απόσταση στις θέσεις τους από τη γη μέχρι τον Άρη. Αναφορικά με το σκάνδαλο Κοσκωτά, καταθέτω σήμερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου, πως κακώς κάθισε στο εδώλιο ο πατέρας…
Στη συνέχεια με επηρέασε αρνητικά η στενή σχέση που ανέπτυξε με την αμερικανική γραφειοκρατία. Σε βαθμό που ένοιωθα πως ταυτιζόταν περισσότερο με την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών παρά με τις θέσεις των κυβερνήσεων που υπηρετούσε. Θυμάμαι, μάλιστα, μία συνάντησή του με την Μαντλίν Ολμπράϊτ στο Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όταν η «σιδηρά κυρία» της αμερικανικής διπλωματίας τον «καθοδηγούσε» ενώπιον των διαπιστευμένων δημοσιογράφων για τα θέματα της Γιουγκοσλαβίας. Αν και ως άνθρωπος αντιπαθούσα τον Μιλόσεβιτς, επειδή πίστευα πως κατέστρεφε τη χώρα και το λαό του, θύμωσα βλέποντας το απαράδεκτο θέαμα και το έγραψα για να ακολουθήσει σφοδρή διαμαρτυρία του αγαπητού Πάνου Μπεγλίτη, που τότε ήταν εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών.
Μπορώ να καταλογίσω πολλά στο Γιώργο Παπανδρέου και για την περίοδο πριν γίνει πρωθυπουργός, αλλά και όταν ανέλαβε τις τύχες της Ελλάδας και την έριξε στα βράχια της χρεωκοπίας. Δέχθηκα πολλές επιθέσεις από τους «Παπατζήδες» που έσπειρε στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και από τα μέλη του πολύ στενού περιβάλλοντός του, που με κατηγόρησαν ότι συνωμοτούσα με εκδότες και «διαπλεκόμενα συμφέροντα» εναντίον του. Με τον αδελφό του, τον Νίκο Παπανδρέου, είχα μία ενδιαφέρουσα αλληλογραφία, που παραμένει απόρρητη (κατόπιν επιθυμίας του) όπου είχε θέσει σοβαρά ζητήματα που αφορούν την ενέργεια, την οικονομία, το Κυπριακό και το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, και άλλα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε ο κ. Παπανδρέου τα πέτρινα χρόνια της πρωθυπουργίας του. Δεν με εξέπληξε η απάντηση του Νίκου προς τον συνάδελφο Χρήστο Ράπτη και απόρησα που μερικοί «έπεσαν από τα σύννεφα». Ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού είναι ένας αυθόρμητος άνθρωπος, αλλά την ίδια στιγμή είναι και ένας θυμωμένος άνθρωπος. Πιστεύει ότι αδικείται ο Γιώργος Παπανδρέου, και γίνεται λύκος όταν ακούει και διαβάζει τα σκληρά κατηγορώ εναντίον του. Μιλώντας από τη δική μου εμπειρία, είμαι βέβαιος πως ο Νίκος δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα.
Στην πολιτική δεν πρέπει να λέμε ποτέ τη λέξη… ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, είμαι βέβαιος πως ο Γιώργος Παπανδρέου -όπως και ο Κώστας Καραμανλής- όχι μόνο έκλεισε τον κύκλο του στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά θα φύγει και από την Ελλάδα. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έπαψε ποτέ να είναι πολίτης του κόσμου και, τώρα, θα έχει την ευκαιρία να απελευθερωθεί και να δείξει τον πραγματικό του εαυτό.
Τα τελευταία δύο χρόνια δέχθηκα χωρίς καμία διαμαρτυρία την πολεμική των συνεργατών του που, δυστυχώς, ήταν εγκεκριμένη από τον ίδιο. Λάμβανα τα μηνύματα, αλλά δεν άλλαξα τον τρόπο με τον οποίο έκανα την εργασία μου. Σίγουρα δεν του χρωστώ τίποτα, αν και η πολεμική πιστεύω ότι με έκανε ακόμα πιο προσεκτικό και πιο ακριβή στο πολύ δύσκολο οικονομικό ρεπορτάζ. Αυτός είναι που χρωστά την εξήγηση. Και αυτή η εξήγηση-απολογία αφορά το κάλεσμά του προς τους Ελληνοκύπριους να αυτοκτονήσουν, αλλά και τη συζήτησή του με τον τότε Αμερικανό πρέσβη Τόμας Μίλερ, για το πώς θα επιβληθεί το φιλοτουρκικό σχέδιο. Και αυτή η εξήγηση θα είναι καλοδεχούμενη, όποτε αποφασίσει να την δώσει…
Είμαι βέβαιος πως θα λυτρωθεί…
ΥΓ. Όπου και να πάνε, στις κρεμάλες θα τους πάμε !
