ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα !

στο Θύμιο …

Μέσα στον τραγέλαφο της πολιτικής και τηλεοπτικής καθημερινότητας συχνά τα σημαντικά περνούν απαρατήρητα.
Μικρές ειδήσεις με μεγαλύτερη σημασία από κάθε μεγαλόσχημη δήλωση επαγγελματιών πολιτικών, δημοσιογραφικών παπαγάλων και κάθε λογής επί παντός επιστητού αναλυτών.

Μια αράδα για την αυτοκτονία πατέρα δύο παιδιών από την απελπισία της ανεργίας,
δέκα δεύτερα για την ρατσιστική επίθεση βάρβαρων ακροδεξιών σε ανυπεράσπιστους οικονομικούς μετανάστες.
Μια φευγαλέα αναφορά για ακόμα ένα θάνατο κάποιου δύσμοιρου άστεγου,
μια κλεφτή ματιά στα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα.

Η ανεργία, η φτώχια, ο θάνατος, η πείνα, όλα χάνονται μέσα σ’ αριθμούς και στατιστικές.

Το ίδιο και η απογοήτευση, η απόγνωση, η δυστυχία.

Το μόνο που είναι διαυγές, το μόνο που μας μένει, είναι η Οργή.

Μια οργή τυφλή, αρχέγονη, σχεδόν ακατάληπτη.

Αυτή φοβούνται οι άρχοντες, την τρέμουν πιότερο από όλα,
και προσπαθούν να μας την πνίξουν σε κάθε ευκαιρία.

Την μια με χημικά και βία απίστευτη, την άλλη με φοβέρες και ψευτιές.

Μα η οργή αντέχει. Και συσσωρεύεται. Και θεριεύει.

Μα μένει ακόμα να μπορέσουμε ετούτη την οργή να τιθασεύσουμε.

Γιατί τυφλή η οργή δεν φτάνει να τους ρίξει.

Θέλει μαζί να πορευτούμε όλοι, με σχέδιο και όραμα κινούμενο από την ελπίδα, και όπλο την οργή, να τους σαρώσουμε.

Γιατί η οργή μας είναι δίκιο.

Και δίκιο είναι η οργή μας.

---

Μπορεί να παρακολουθούν το λογαριασμό μου στο Facebook. Μπορεί να κοιτάζουν τα tweet μου και να έχω μπλεξίματα με την ασφάλεια. Μπορεί να διωχθώ γι αυτά που γράφω στο blog μου. Μπορεί να παρακολουθούν το κινητό μου. Αν συμμετέχω σε συλλογικότητες θα μου φτιάξουν φάκελο. Αν κατεβαίνω στις συγκεντρώσεις μπορεί να με προσάγουν. Μπορεί ο διπλανός μου να είναι ασφαλίτης. Μπορεί να φάω ξύλο. Μπορεί να μου φορτώσουν μολότοφ.

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών;

Ο Φόβος.

Ο φόβος πως είσαι πολύ μικρός και ασήμαντος.

Ο φόβος πως δεν αλλάζει τίποτα.

Ο φόβος πως είναι ανίκητοι.

Για να το εξετάσουμε λίγο καλύτερα όλο αυτό το σχήμα:

Είσαι μικρός και ασήμαντος;

Ναι είσαι.

Είσαι. Όταν είσαι μόνος σου.

Δεν είσαι όταν ενταχθείς σε ένα σύνολο. Πόσο μάλλον όταν ξαναγίνεις μέλος της κοινωνίας.

Δεν αλλάζει τίποτα;

Όχι. Δεν αλλάζει. Όσο κάθεσαι στη μπανανιά σου και τρως μπανάνες.

Όταν κατέβεις και σηκωθείς στα δυο σου πόδια όμως, μπορείς από πίθηκος να γίνεις άνθρωπος.

Είναι ανίκητοι;

Ναι είναι. Όσο έχουν για σύμμαχό τους το δικό σου φόβο. Αν πάψεις να φοβάσαι θα γίνει δικός σου σύμμαχος ο δικός τους φόβος.

Μα φοβούνται;

Ναι φοβούνται.

Γιατί κλείνουν πλέον όλους τους σταθμούς του μετρό στο κέντρο όταν υπάρχουν καλέσματα;

Γιατί δεν κυκλοφορούν πια οι βουλευτές πουθενά χωρίς φρουρούς;

Γιατί κατεβάζουν σε κάθε συγκέντρωση όλα τα πεζά και μηχανοκίνητα μέσα καταστολής;

Γιατί προσπαθούν να κλείσουν το http://athens.indymedia.org/;

Γιατί οι κάμερες των καναλιών δείχνουν μόνο την άδεια πλατεία Συντάγματος μετά από τα αμέτρητα χημικά;

Γιατί οι παρουσιαστές στις οθόνες βιάζονται να πουν πως ο κόσμος έχει φύγει;

Γιατί στις 12-2-2012 σύσσωμος ο επαγγελματικός πολιτικός χώρος μίλησε για προβοκάτορες;

Γιατί είπανε ψέματα πως "Κάηκε η Εθνική Βιβλιοθήκη, Κάψανε το ΑΣΤΥ, Κάψανε τον IANO, Κάψανε το ΑΤΤΙΚΟΝ";

Γιατί δεν είπανε τον αριθμό των τραπεζών που όντως κάηκαν;

Γιατί δεν είπανε πως επρόκειτο για μια απίστευτα μαζική συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;

Γιατί δεν είπανε πως για πρώτη φορά ο κόσμος στην πορεία χειροκροτούσε και φώναζε σαν να έβαλε γκολ η εθνική σε κάθε μολότοφ;

Γιατί δεν είπανε πως το "Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι" το φώναζαν και οι συνταξιούχοι, και αντηχούσε σε όλη την Αθήνα για ώρες;

Γιατί δεν είπανε πως ο κόσμος μάζευε σπασμένα μάρμαρα και τα έδινε στους συγκρουσιακούς συμπολίτες μας;

Γιατί δεν είπανε για τη γιαγιά που υπέδειξε σε κάποιους που έκαιγαν μια τράπεζα, πως "εδώ παρακάτω έχει και άλλη";

Γιατί χθες Κυριακή 19-2-2012 είχαν περικυκλώσει τη Νομική με κλούβες;

Επειδή φοβούνται.

Μας φοβούνται.

Όταν ενημερώνουμε όλοι στα social media για το τι συμβαίνει, και λέμε όλοι ελεύθερα τη γνώμη μας.

Όταν κατεβαίνουμε στους δρόμους όλοι μαζί.

Όταν δεν πληρώνει κανείς μας για τις συνέπειες μιας κρίσης στην οποία μας οδήγησαν.

Όταν αντιμιλάμε όλοι μαζί.

Όταν συγκρουόμαστε όλοι μαζί.

Φοβούνται πως δεν θα μπορούν πια να παρουσιάζουν ως στίγμα το να συγκρούεσαι με τις μονάδες καταστολής.

Φοβούνται πως την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσουν ποιος πέταγε πέτρες, θα απαντήσεις "Εγώ πέταγα πέτρες".

Φοβούνται πως όταν σε ρωτήσουν ποιος έβαλε τις φωτιές θα απαντήσεις "Εγώ έβαλα τις φωτιές".

Φοβούνται πως όταν σε ρωτήσουν αν γνωρίζεις κάποιον αναρχικό, θα απαντήσεις "Εγώ Είμαι Αναρχικός!"

στο Θύμιο …