Αρχική
Να γιατί λέμε πως υπάρχει ελπίδα!
Αρθρογράφος: ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΙΡΙΓΩΤΗΣ 22/02/2012
Να δημιουργεί ρωγμές στο αστικό πολιτικό σκηνικό, όπως φάνηκε από τις δεκάδες διαγραφές στα δύο τουλάχιστον μεγάλα κόμματα.
Να φέρνει το λαό στο προσκήνιο θεμελιώνοντας έναν ακόμα παράγοντα στο «παιχνίδι», παράγοντας που είχε ξεχαστεί στα ράφια της ιστορίας.
Να διώχνει μέρος του φόβου του λαού δημιουργώντας μία νέα αυτοπεποίθηση.
Να θέτει τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο εμείς και το αυτοί και να προσπερνά τα πλαστά διλήμματα του τύπου Ευρώπη - ευρώ - αγορές ή χάος.
Oι διοργανωτές του συλλαλητηρίου (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) φρόντισαν να εξαφανιστούν ντροπαλά. Ήταν οι τραγικές φιγούρες που ξεπεράστηκαν από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές των πλατειών και των δρόμων, έβλεπαν την πλάτη των διαδηλωτών και μετρούσαν περισσότερο το κομματικό κόστος, έντρομοι σ’ ό,τι προκάλεσαν. Σε παράλληλο μήκος κύματος η ηγεσία του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ που στοίβαξε τον κόσμο της «σε μία άλλη πλατεία» μακριά από το Σύνταγμα: αμήχανα βλέμματα, φτηνές δικαιολογίες, χωριστικές πολιτικές, ένα διαρκές έγκλημα στενοκέφαλων καθοδηγητών. Στο απέναντι σκηνικό η ευρωλυκοσυμμαχία με τη Γερμανία στο τιμόνι εμφανίζει τη δανειακή κόλαση ως σωτηρία και το βούλιαγμα του λαού μας ως λύτρωση.
Οι συνταγές φτώχειας, ανεργίας, συνθήκες κολαστηρίου χειροκροτούνται από μία χούφτα ντόπιων, προθύμων, δωσίλογων κυριολεκτικά, συνεργατών των Γερμανών, φιλελεύθερων υαινών.
Αλλά η 12η Φλεβάρη απέδειξε ότι μπορούμε να σπάσουμε τις κλωστές που δένουν τον Γκιούλιβερ και σαν τον Ανταίο να πάρουμε απαντοχή από τις λαϊκές βρυσομάνες. Λένε πολλά, πως πέρασε, κοινοβουλευτικά, το μνημόνιο 2. Απαντάμε πως και οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα την Άνοιξη του 1941, αλλά γοργά θέριεψε ο αγώνας, γιγάντωσε το ΕΑΜ κι ο ΕΛΑΣ, ο λαός γλύτωσε από την πείνα, τα βουνά έσμιξαν με τους αντάρτες· πέρασαν οι Γερμανοί, αλλά ο φασισμός ξεψύχησε!
Αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα που πρέπει να ηλεκτρίζει, να γαλβανίζει, να ενώνει και να εμψυχώνει το λαό μας και τη νεολαία.
Διότι το αστικό σύστημα δε ζητάει απλώς την ψήφο ανοχής μας, την ψυχή μας θέλει για να μας κάνει δούλους στον 21ο αιώνα. Η κρίση μετατρέπεται γοργά από οικονομική σε πολιτική. Στη γωνία παραμονεύει ο φασισμός με «εύκολες» λύσεις, μεταμφιεσμένος σε λαϊκό σωτήρα αντάμα με τα λιβανιστήρια των αγορών της Ευρώπης και των μονόδρομων. Σ’ αυτήν τη γοργή μετατροπή της κρίσης οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια έβαλαν το δικό τους εύφλεκτο υλικό. Όχι αυτό των κρατικών προβοκατόρων, των κουκουλοφόρων μπάχαλων και των διαρρηκτών που ακολουθούν τις πορείες όπως οι λούμπεν τα μεσαιωνικά στρατεύματα.
Το εύφλεκτο υλικό που ενώνει τον κόσμο με αλληλεγγύη, που ορθώνει τους σκυφτούς με την αξιοπρέπεια, που βγάζει μπροστά το λαό με τον Αγώνα! Τότε ακριβώς που τα φαντάσματα της ξένης και ντόπιας ακρίδας λιώνουν στο φως και ο φόβος γίνεται παρελθόν.
Να γιατί λέμε πως υπάρχει ελπίδα! Κι αυτή βρίσκεται στις σφιγμένες γροθιές των εργατών που απαιτούν και δεν επαιτούν, στο αποφασιστικό βλέμμα των αγωνιστών οδοιπόρων, στη φλογισμένη καρδιά των ανθρώπων που δε δέχονται να γίνουν λύκοι στο συντηρητικό καταχείμωνο. Αν αξίζει να κρατήσουμε κάτι από τη 12η Φλεβάρη είναι πως εμείς δεν θα υπογράψουμε μια νέα Βάρκιζα.
Αγωνιζόμαστε.
