χωρίς καθυστέρηση

" Η ιστορία δε συγχωρεί την καθυστέρηση στους επαναστάτες"

Πίσω από τις κραυγές και τους ψιθύρους  που επιβάλουν οι τρέχουσες οικονομικοπολιτικές εξελίξεις είναι ίσως χρήσιμες κάποιες λιγότερο ασθμαίνουσες (αλλά όχι λιγότερο αγωνιώδεις) φωνές.

1. Ποια είναι η διάταξη των δυνάμεων

Η κρίση δεν είναι κυκλική οικονομική, τοπική ,είναι η συγκεκριμένη εκδήλωση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού στις  ελληνικές συνθήκες.

Η χώρα  εκτός από τις γενικές συνέπειες που δέχεται, λόγω του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστκού νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης , δέχεται  επιπλέον σαν χώρα μέλος της  Ε.Ε. ,τις συνέπειες  αυτού του νόμου και στο εσωτερικό της Ε.Ε. (συνθήκες Μάαστριχτ κλπ) και όσες προκύπτουν επαγωγικά από τον ανταγωνισμό αυτού του ιμπεριαλιστικού πόλου  με τους υπόλοιπους.

Η υπαγωγή του έθνους – κράτους στη διαδικασία μετάλλαξης προς το ιμπεριαλιστικό ομοσπονδο-πολυεθνικό κράτος, που μεθοδεύει δεκαετίες τώρα το «ευρωπαικό» κεφάλαιο, συνιστά   εσωτερική του αντίθεση εξαιρετικά δύσκολη και αντιφατικά υπερβάσιμη. Οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και σε ταξικό και σε εθνικό επίπεδο. Η εθνική ανεξαρτησία περιορίζεται ανισόμετρα, ακολουθώντας το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης, με όλα τα συνεπακόλουθα.

Ειδικά για τη χώρα μας  αυτό εκδηλώνεται μέσω των  ιστορικά ιδιαίτερων χαρακτηριστικών  της ίδιας της κυρίαρχης αστικής τάξης: παραδοσιακός  μεταπρατικός κοσμοπολιτισμός ,επιθετική συμμετοχή στον χρηματοπιστωτικό επεκτατισμό, μόνιμα εξαρτημένη στρατηγική αδυναμία στα παραγωγικά μετόπισθεν,ροπή σε ακραίες αντιδημοκρατικές επιλογές !

Συνέπεια  στρέβλωση, εξάρτηση, αντίδραση, παθογένεια στο σύνολο της κοινωνικής ζωής.

Αυτό το μοντέλο παρουσίας έχει επιλέξει , μέχρι τώρα, στο διεθνή κεφαλαιοκρατικό καταμερισμό. Οι υπαρκτές εσωτερικές αντιθέσεις και συσχετισμοί ανάμεσα στα επιμέρους τμήματά της δεν φαίνεται να αναιρούν τις στρατηγικές της επιλογές.

Στην παρούσα λοιπόν φάση της κρίσης η κυρίαρχη ελίτ προσπαθεί να προωθήσει τα συμφέροντά της με τους δυο κλασσικούς τρόπους ; άμυνα απέναντι στους κινδύνους να την καταπιούν τα μεγαλύτερα  διεθνή μονοπώλια .επίθεση στους εργαζόμενους που την τρέφουν προκειμένου με τα προσδοκώμενα μεγαλύτερα κέρδη από την εκμετάλλευσή τους να αντιμετωπίσει και τον προηγούμενο κίνδυνο.

Αυτή η κλασσική απεικόνιση της ελληνικής άρχουσας τάξης  ενώ διατηρεί το βασικό περίγραμμα του χαρακτήρα της  είναι πλήρως ανεπαρκής (άρα και πολιτικά επιζήμια) εάν δεν  προσθέσουμε ένα  επιπλέον χαρακτηριστικό της που αναδύεται τις τελευταίες δεκαετίες  από την ένταξη στην Ε.Ε. και μετά.

Ότι παραδίδει – ενσωματώνει εθελούσια αποφασιστικούς θεσμούς της κυριαρχίας της όπως το κράτος της σε  υπερεθνικούς  σχηματισμούς του κεφαλαίου .

Ένας τέτοιος καπιταλιστικός συνεταιρισμός συνεπάγεται  ό,τι ακριβώς συμβαίνει σε μια ανώνυμη εταιρεία: ο ρόλος σου αντιστοιχεί στο ποσοστό μετοχών που κατέχεις !

Αυτό έχει τους κινδύνους του και για την ίδια. Περιορίζοντας τον εθνικό ζωτικό της χώρο, την κάνει εξωτερικά περισσότερο αναλώσιμη και εσωτερικά λιγότερο συμπαγή με μειωμένη αυτοτελή κυριαρχία.

Το παραπάνω συνοπτικό περίγραμμα δίνει πιθανόν μια ικανή βάση ερμηνείας  του αναγκαίου για την ίδια ( εν μέρει και επιβαλλόμενου στην ίδια και επαχθούς για κάποια τμήματά της) εκσυγχρονισμού της που  επιχειρεί σήμερα υπό το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης.

( Η στοιχειοθέτηση αυτής της ερμηνείας είναι άσκοπη και αδύνατη στα πλαίσια ενός τέτοιου άρθρου αλλά μπορεί να προκύψει από το πλήθος του υλικού που παρέχουν  μελέτες ειδικών επιστημόνων  για  όλες τις πλευρές της ευρωπαικής ενσωμάτωσης της χώρας, ) 

Και όπως πάντα  αστικός εκσυγχρονισμός σημαίνει, πριν από όλα και πάνω από όλα, «εκσυγχρονισμό» της εκμετάλλευσης της τάξης των εργαζομένων .

Δηλαδή όξυνση της ταξικής πάλης.

Ποια είναι τα όπλα της σε αυτή την πάλη ;

Ποσοτικά αυτή καθ’ εαυτή είναι μηδαμινή, ωστόσο :

α- διαθέτει τον πλούτο τον οποίο  κλέβει από τους εργαζόμενους που εκμεταλλεύεται

β- διαθέτει τα μέσα ( παιδεία , θρησκεία, ΜΜΕ  κλπ) με τα οποία χειραγωγεί ιδεολογικά το λαό.(τον πείθει δηλαδή πως μόνο αυτή μπορεί να εκφράσει και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του)

γ- διαθέτει τους θεσμούς  ( πολιτικά κόμματα, κρατικό μηχανισμό, ελεγχόμενα συνδικάτα κλπ ) με τους οποίους επιβάλει την εξουσία της και τις οικονομικές-πολιτικές επιλογές της.

δ- διαθέτει ( έστω και με αντιφάσεις αντιθέσεις και κινδύνους ) την κοινωνική ασπίδα των μικροαστικών στρωμάτων που την περιβάλουν σαν εξαρτήματά της και διαχέουν τις αυταπάτες και την αστάθεια στον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

ε-διαθέτει την εργατική αριστοκρατία (που η ίδια εξαγοράζει με μέρος των κερδών της από την εκμετάλλευση των εργαζομένων) με την οποία διαβρώνει η αδρανοποιεί ένα μέρος του  εργατικού κινήματος.

Στην παρούσα φάση λοιπόν χρησιμοποιεί η προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις και μέσα που διαθέτει  προκειμένου να εκσυγχρονίσει και να διατηρήσει  την κυριαρχία της .

Μόνο που σήμερα όπου η ίδια η αναδιάταξη και προσαρμογή της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σκηνικό είναι κρίσιμη προυπόθεση επιβίωσης για την ίδια αυτό γίνεται μέσα από τους παγκόσμιους κλυδωνισμούς που δημιουργεί και εντείνει η συγκεκριμένη έκφραση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού με συνέπεια οι ίδιοι οι θεσμοί και τα μέσα που διαθέτει να βρίσκονται σε κρίση.

Συνιστά αυτό στοιχείο στρατηγικής αδυναμίας της εξουσίας της ;

Ας το δούμε ποιο συγκεκριμένα :

Ναι όσο :

                   - η οικονομική κρίση μετατρέπει με την πάροδο του χρόνου το

κεφάλαιο σε θησαυρό ( δεν παράγει κέρδος ,πουλιέται φτηνότερα).

                  ( π.χ τα χρήματα στην Ελβετία εάν δεν επενδυθούν απαξιώνονται σαν    

                  κεφάλαιο άρα και σαν κοινωνική σχέση εξουσίας ). Είναι πολύ νωρίς για    

                   κάτι τέτοιο.

-     η ιδεολογική χειραγώγηση του λαού είναι ανεπαρκής - κάτι που σε τακτικό επίπεδο φαίνεται να συμβαίνει αλλά σε στρατηγικό είναι αμφιλεγόμενο ( θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί).

-     οι θεσμοί της  αρχίζουν να παραμένουν πολύ χρόνο σε κατάσταση κρίσης. Είναι αυτό ακριβώς που εναγωνίως τρέχει να προλάβει.

-          τα ενδιάμεσα ( μικροαστικά κλπ ) κοινωνικά στρώματα  καταστρέφονται από την ίδια στην προσπάθειά της να αποφύγει τις δικές της ζημιές από την κρίση. Αυτό είναι εμφανέστατο και πρωτόγνωρο σε έκταση στην ελληνική κοινωνία, όπου αυτά τα στρώματα είναι πολυάριθμα.

-          οι «κάτω» δεν θέλουν  να ζήσουν όπως παλιά». Αυτό ακόμα διαμορφώνεται σαν συνείδηση είναι επιθυμητό όχι υπαρκτό ( ίσως πολλοί από τους «κάτω» να θέλουν να ζήσουν όπως παλιά….)

                    Όχι όταν:

-          έχει μακροπρόθεσμα σχεδιάσει τις στρατηγικές της επιλογές.

( Εδώ  προέκυψαν αμφιλεγόμενες και ίσως απρόβλεπτες καταστάσεις.

Το μακροπρόθεσμο στον καπιταλισμό, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, μπορεί εν μέρει να λειτουργήσει μόνο σε μεγάλες και ισχυρές χώρες.

Η ένταξη στην Ε.Ε. από σωσίβιο διαρκείας τείνει να γίνει ένα τρύπιο σωσίβιο  για ορισμένα τμήματά της ) .

                   -    η ιδεολογική της κυριαρχία  συγκρατεί την  ορμή της λαικής

                        αγανάκτησης μακριά από τον πυρήνα του διακυβεύματος δηλ. την

                        πολιτική και οικονομική εξουσία.

                         Σταματάει την όποια επίθεση του ταξικού της εχθρού στην πρώτη 

                         γραμμή άμυνας , την επικοινωνιακή. Αυτό ακριβώς συμβαίνει

                         σήμερα.

-          ελέγχει τους θεσμικούς μηχανισμούς της,  κράτος και το πολιτικό

της προσωπικό. Κάτι που ισχύει.

-          εμποδίζει η ακυρώνει τη συσπείρωση γύρω από τον ταξικό της εχθρό ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται από τις επιλογές της. Αυτό επίσης εναγωνίως προσπαθεί να κάνει σήμερα. Και προς το παρόν το πετυχαίνει.

-          Χτυπά μετωπικά ,ελέγχει η ενσωματώνει η αδρανοποιεί η καταστρέφει την πολιτική εκπροσώπηση (τις πολιτικές εκπροσωπήσεις αν θέλετε) του ταξικού της εχθρού της σύγχρονης  εργατικής τάξης.

Είναι κάτι που έκανε  πάντα, που προσπαθούσε  πάντα να κάνει και σχεδιάζει για σήμερα και για το μέλλον. Προς το παρόν με επιτυχία.

Εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο των εξελίξεων  σήμερα.

 

Ποιες είναι και ποια διάταξη έχουν οι δυνάμεις του κόσμου της μισθωτής εργασίας ;

α) Ο κόσμος της μισθωτής εργασίας υπερτερεί συντριπτικά σε ποσοτικά μεγέθη της αστικής τάξης και συνιστά το θεμέλιο λίθο της παραγωγικής διαδικασίας από την οποία προκύπτει ο εθνικός πλούτος.{ η αστική προπαγάνδα όταν μιλάει για «παραγωγικές τάξεις» διευκολύνει τη λαθρεπιβίβασή της στο εργαζόμενο έθνος ( εργατική τάξη ,αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες κλπ) ενώ είναι ακριβώς αυτή που δεν εργάζεται αλλά εκμεταλλεύεται την εργασία των άλλων }.

Συνιστά λοιπόν την προυπόθεση ύπαρξης των αστών. Το αντίστροφο δεν ισχύει.

Το τελευταίο είναι η λυδία λίθος συνειδητοποίησης των εργαζομένων.

Όσο οι τελευταίοι δεν «ολοκληρώνουν» την ταξική τους συνείδηση βάζοντας δίπλα στη σκέψη ότι τους εκμεταλλεύονται τα αφεντικά

και τη σκέψη ότι μπορούν σαν  τάξη να υπάρχουν χωρίς αφεντικά,

τόσο θα διαιωνίζεται η κυριαρχία των τελευταίων !  Κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα.

β)  Η εσωτερική διαστρωμάτωση της σύγχρονης εργατικής τάξης της χώρας –σαν παρακολούθημα των χαρακτηριστικών της οικονομικής ανάπτυξης της τελευταίας – χαρακτηρίζεται από δυο βασικές παραμέτρους :την  ογκώδη και ταυτόχρονα διασκορπισμένη παρουσία μισθωτών στον τομέα των υπηρεσιών και την “οικογενειοποίησή” τους στα πλαίσια της μικρομεσαίας επιχείρησης..
Η αποβιομηχάνιση οδήγησε σε περαιτέρω συρρίκνωση μεγάλων παραγωγικών μονάδων όπου είναι συγκεντρωμένες  αριθμητικά ισχυρές δυνάμεις της εργατικής τάξης. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον  είναι δύσκολο να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη και η συμπαράταξη απέναντι στα αφεντικά και το σύστημά τους

γ)  Το επίπεδο συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων είναι ποσοτικά  τραγικά αδύναμο και ποιοτικά κραυγαλέα ανεπαρκές για τις σημερινές ανάγκες.

Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι στο μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικά απαξιωμένο, κυριαρχείται από τα συνδικαλιστικά στελέχη των αφεντικών,  τις μικροαστικές αυταπάτες των σοσιαλρεφορμιστών και την ανοιχτή προδοσία των κάθε λογής αποστατών του.

Οι δυνάμεις ταξικού προσανατολισμού είναι ισχνές ασύνδετες μεταξύ τους και κατακερματισμένες. Δεν το επικαθορίζουν.

δ)   Στα πλαίσια της ολομέτωπης αντεργατικής επίθεσης των αστών,

η παρεμπόδιση, η διάβρωση,  η ανατροπή της ενότητας και της  αλληλεγγύης της εργατικής τάξης, αποτελεί αποφασιστικό στόχο τόσο άμεσης όσο και μακρόπνοης  στρατηγικής τους επιλογής.

Μέχρι τώρα οι εργαζόμενοι αργούν να συνειδητοποιήσουν αυτές τις αστικές τακτικές και να απαντήσουν οργανωμένα συντονισμένα και αποφασιστικά.

ε)  Ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων έχει ενσωματωθεί στις καπιταλιστικές δομές ,έχει αφομοιώσει τους κανόνες και τις αξίες τους -ιδιαίτερα αυτή του ατομισμού-και έχει εξουδετερωθεί ως προς την ένταξή του σε κάθε γενική εργατική συλλογικότητα. Αντίθετα συμμετέχει  μόνο εάν αυτή  εξυπηρετεί επιμέρους  η συντεχνιακά συμφέροντα.

στ.   Η  πλειοψηφία της σύγχρονης εργατικής τάξης της χώρας είναι πολιτικά ανεπαρκής  για τον εαυτό της. Η πολιτική όρασή της δεν ξεπερνά τα όρια του συστήματος, αναζητά τη θέση της μέσα σε αυτό.

Η συμπυκνωμένη πολιτική πείρα και συνειδητοποίηση  που προσθέτουν πλουσιοπάροχα οι τρέχουσες εξελίξεις δεν επαρκεί προς το παρόν για την συγκρότηση της "κρίσιμης μάζας" ρήξης.

Και εδώ προβάλει ο ρόλος των  πολιτικών εκφραστών της .

Σε τι συνίσταται αυτός ό ρόλος τους σήμερα ; τόσο σαν υποκείμενο κριτικής και αλλαγής του υπάρχοντος όσο και σαν αντικείμενό του ;

*.   Η «αριστερά» διακηρύσσει πως εκφράζει η θέλει να εκφράσει τα συμφέροντα των εργαζομένων.

(Παρένθεση : αυτός καθ’ εαυτός ό όρος αριστερά είναι ένα  ιδεολογικό καπέλο που ταιριάζει βολικά σε πολλά κεφάλια .Ακόμη και η αστική τάξη μπορεί να το φορέσει – και το έχει κάνει - αρκεί να  εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Παρόλα αυτά  έχει επικρατήσει και τον χρησιμοποιώ .Κλείνει η παρένθεση ) .

Αλλά ποια συμφέροντα; Τα χθεσινά τα σημερινά η τα αυριανά ;

Τα συμφέροντα που είναι εντός η εκτός ορίων του κοινωνικού συστήματος ; Τα συμφέροντα της τάξης η «των πολλών» ;

Τα συμφέροντά τους  που περικλείονται στην έννοια έθνος –κράτος η στην έννοια κράτος - μέλος της Ε.Ε. ; 

Οι  αντίστοιχες τοποθετήσεις των τμημάτων της  αίρουν τον όρο (η και την προσδοκία ) της «ενότητάς» της και αφήνουν μόνο περιθώρια  συνεργασιών. Το τελευταίο δεν εκφράζεται πρακτικά σήμερα.

                         *.   Η «αριστερά» προσπαθεί εναγωνίως να αποφύγει τον     

                          εγκλωβισμό της στη γενική απαξίωση  του πολιτικού  συστήματος το

                         οποίο επιχειρεί  να ανασυγκροτήσει ( με αντιθέσεις και κινδύνους)

                          η  άρχουσα   τάξη.  Μέχρι τώρα  δεν το έχει κατορθώσει στη

                          λεγόμενη λαική συνείδηση.

*.   η «αριστερά» συσπειρώνει γύρω της ένα πολύ μικρό και με αμφιλεγόμενη κοινωνική δυναμική και σταθερότητα  πληθυσμιακό σώμα,  του οποίου η επιρροή  στο σύνολο της κοινωνίας δεν φαίνεται –προς το παρόν – ικανή να υπερκεράσει τον κλοιό ιδεολογικής απαγόρευσης που έχουν επιβάλει οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί της κυρίαρχης τάξης.

*.   Η «αριστερά»  παρακολουθεί ασθμαίνοντας τις  πρακτικές πολιτικές εξελίξεις. Κατά συνέπεια  μέχρι σήμερα οδηγεί τους εργαζόμενους που θέλει να εκφράσει στο να τις ακολουθούν και όχι να τις διαμορφώνουν

Ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων  είναι αρνητικός (παρά τους αγανακτισμένους...) για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

Τι μπορεί να κάνει λοιπόν σήμερα ; και κυρίως τι μπορούν η πρέπει να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που τον εκφράζουν ;

 

            2.  Από τη θεωρία στην πράξη.

• Προετοιμασία 

Από την αρχική εφαρμογή του «μνημονίου» ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της χώρας μιλάει για τον επερχόμενο «κίνδυνο κοινωνικής έκρηξης» .

Δεν είναι τυχαίος ο προσδιορισμός: κίνδυνος !Κίνδυνος για ποιόν ;

Η αστική προπαγάνδα χρησιμοποιεί τον προσδιορισμό για να φοβίσει τον λαό από τον οποίο περιμένει την «έκρηξη». Αποτελεί το συμπλήρωμά της στο φόβο της για τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και  στην επιδίωξή της για «κοινωνική συναίνεση» στις επιλογές της .Προβάλει τους δικούς της ταξικούς φόβους σαν φόβο ολόκληρης της κοινωνίας.

Η ολιγαρχία έχει σαφώς την πρωτοβουλία των κινήσεων (αναμενόμενο) παρά τους κλυδωνισμούς των πολιτικών της θεσμών.

Είναι συσπειρωμένη γύρω από τους βασικούς άξονες των επιλογών της .

Έχει προετοιμάσει τους μηχανισμούς της  και τους χρησιμοποιεί  στην αντιμετώπιση της λαικής αγανάκτησης.

Έχει σχέδια για τη  χειραγώγησης της πολιτικής χειραφέτησης των πολιτών που αυθόρμητα  ξεσηκώνονται..

Η  «αριστερά» πως διέβλεψε  η διαβλέπει τον «κίνδυνο» ;

Το να λες «αναμένεται κοινωνική έκρηξη» αποτελεί μια κενολογία εάν δεν αναλύεις και δεν διευκρινίζεις :

-Τι σημαίνει κοινωνική έκρηξη

-Ποιες οι αιτίες της

-Ποιοι θα είναι οι εμπλεκόμενοι στην έκρηξη  ποιες οι δυνάμεις τους και ποια τα μέσα τους ;

-Ποιος είναι ρόλος των εξωτερικών παραγόντων

-Ποια η δυναμική της και ποιες οι πιθανές κατευθύνσεις της ;

-Ποιες οι πιθανές συνέπειές της στις διαφορετικέ εξελίξεις.

-Ποια η προετοιμασία και η παρέμβασή της αριστεράς ;

Τα γεγονότα μιλούν.

- οι εθνικές και διεθνείς εμπειρίες ανάλογων (περισσότερο η λιγότερο )

περιπτώσεων κοινωνικών κρίσεων  «ανακαλύπτονται», ανασύρονται και αναλύονται όπως –όπως ,την τελευταία στιγμή  προκειμένου να ενταχθούν στις «συνταγές» αντιμετώπισης της επικαιρότητας. 

- με καθυστέρηση διαπιστώνεται «εν τοις πράγμασι» ότι  ένα πλήθος πολιτών που απομακρύνεται από το πολιτικό σκηνικό του «δικομματισμού» δεν έλκεται από την ίδια .Αντίθετα την προτιμά μακριά του θεωρώντας την μέρος και όχι παράγοντα λύσης των προβλημάτων του.

- τα σχέδια αντιμετώπισης της κρίσης -που εκπορεύονται από τα επιτελεία της -

χαρακτηρίζονται  από τις αντιφάσεις τους μεταξύ θέλω και μπορώ, χωρίς σταθερά διακριτά βήματα και ιεραρχημένους στόχους επόμενα και όχι προηγούμενα των εξελίξεων.

Κινούνται μεταξύ της υπόκλισης στο αυθόρμητο των μαζών και της φοβίας απέναντί τους. Δεν διαμορφώνουν –ακόμα- την «κρίσιμη μάζα», δεν την εμπνέουν δεν ηγούνται.

- η έλλειψη συσπείρωσης δυνάμεων - τόσο στο εσωτερικό της όσο και γύρω της -είναι η καθοριστική της αδυναμία. 

Όλα τα προηγούμενα είναι εν πολλοίς συνέπειες της έλλειψης πρόγνωσης και προετοιμασίας .

 

• Τόλμη

Εάν δεν οδηγείς εσύ τις εξελίξεις τότε κάποιος άλλος τις οδηγεί.

Εάν δεν παρέμβεις τότε η θα σε εξαναγκάσουν να ακολουθήσεις η θα σε ξεπεράσουν.

Εάν παρέμβεις  αυξάνεις τις πιθανότητές σου να τις επηρεάσεις ακόμα και να τις καθορίσεις στην κατεύθυνση των δικών σου προτάσεων.

Σε όλες τις παραπάνω επιλογές ρόλο κλειδί  παίζει μια ισχυρή προυπόθεση , τόλμη !

Οι «αγανακτισμένοι πολίτες» τόλμησαν. Τόλμησαν να εκφράσουν με τη μορφή του αυθόρμητου την αντίθεσή τους σε αυτά που τους επιβάλλονται, και την απογοήτευσή τους για την αναποτελεσματική αποτρεπτική (κατά την επίσης αυθόρμητη τεκμηρίωσή τους) παρέμβαση των οργανωμένων (πολιτικών και συνδικαλιστικών ) δυνάμεων της κοινωνίας.

Προς το παρόν απαξιώνουν συνολικά χωρίς επιλεκτική στοχοποίηση, εξαγριώνονται με τους υπηρέτες όχι με τα αφεντικά, βλέπουν την ανεργία όχι τον καπιταλισμό, απαιτούν, δεν επιβάλουν.

Δεν κάνουν -πρός το παρόν- τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να  παρέχουν  δυναμικά ένα ρευστό τμήμα της «κρίσιμης μάζας» που προαπαιτεί η «κοινωνική έκρηξη» .

Από τον αυθόρμητο παράγοντα των «αγανακτισμένων» όμως ο παράγοντας που αντικειμενικά προκαλείται και απειλείται περισσότερο δεν είναι τόσο το σύστημα όσο η  «αριστερά» ! 

Προκαλείται (δεν προσκαλείται) να τολμήσει . Να τολμήσει τη συμμετοχή της στην «έκρηξη»,την έκρηξη πέρα από τις…πλατείες .

Πως όμως  θα τολμήσει τη συμμετοχή εάν η προαπαιτούμενη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης  της «έκρηξης « λείπει ;

Πως θα αποφύγει να υποκύψει στο αυθόρμητο και να μη φοβηθεί.;

Η τόλμη δεν επιβάλλεται ,προετοιμάζεται και καλλιεργείται. Και εδώ τα κενά της είναι μεγάλα.(αυτά τα ίδια εμπνέουν φόβο).

Παρόλα αυτά πρέπει να το κάνει Η τόλμη μπορεί να  φέρει μαζί της και νέες πρωτότυπες (άρα απρόβλεπτες από τον  εχθρό) μορφές πάλης οι οποίες  να αδρανοποιούν η να εξουδετερώνουν τα όπλα του ,να εμψυχώσουν την αντίσταση των δυνάμεων της εργασίας να φέρουν  τους αγανακτισμένους  πολίτες πιο κοντά στις οργανωμένες δυνάμεις της .

• Παρέμβαση – στόχοι

Από τη στιγμή που η τόλμη θα οδηγήσει στην παρέμβαση το ζήτημα των στόχων είναι αποφασιστικής σημασίας..

Τόσο στο κοινωνικό χώρο των εργαζομένων. όσο και στον πολιτικό χώρο της έχουν διαμορφωθεί και διαμορφώνονται  εξ αντικειμένου καθημερινά κοινοί στόχοι,. που συνοψίζονται σε ένα βασικό μέτωπο : απόκρουση της ολομέτωπης  επίθεσης που έχει εξαπολύσει η άρχουσα τάξη με όλους τους θεσμούς που διαθέτει  απέναντι  στην εργατική τάξη και τα άλλα  λαικά στρώματα αντιμετώπιση των συνεπειών αυτής της επίθεσης.

Ολοι οι ταξικά συνεπείς πολιτικοί χώροι της «αριστεράς» οφείλουν να βρούν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό κοινών στόχων να τους συγκεκριμενοποιήσουν να τους κωδικοποιήσουν και να τους προβάλλουν  (ακόμα και χωρίς ενιαία έκφραση)   στο λαό.

Το μίνιμουμ αυτών των στόχων θα πρέπει να προβλέπει πως η υλοποίησή τους οδηγεί  σε :

-          Βαθύτερη ρηγμάτωση του κοινωνικού ιστού που έχει δομήσει για την εξυπηρέτηση της εξουσίας της η άρχουσα τάξη με ταυτόχρονο απεγκλωβισμό  μεγάλου μέρους των εργαζομένων  από την επιρροή της και συστράτευσή τους όχι απλά μακριά της όχι ευκαιριακά  απέναντί της μα και σε κατ’ αρχή δημοκρατική, προοδευτική, εθνική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

-          Δημιουργία προυποθέσεων για τη συγκρότηση και διατήρηση ενός παλαικού μετώπου που θα συγκρουστεί κατ’ αρχή με τις τρέχουσες επιλογές του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

-          Σφυρηλάτηση της συγκρότησής του, της ποιότητάς του, και της ενότητας δράσης του στην αμεσότητα και στην προοπτική των αναπόφευκτων συγκρούσεων που θα προκύψουν από την αντίδραση του τελευταίου. Ενδυνάμωση των αντικαπιταλιστικών χαρακτηριστικών του.

-           Καταλυτική επίδραση της δυναμικής του σε όλες τις δομές  και θεσμούς της αστικής εξουσίας. Αποδυνάμωση των όρων και κανόνων υλοποίησής της. Απονομιμοποίησή της

-          Κατακτήσεις - περιφερειακές η κεντρικές - που θα έχουν ριζοσπαστικά και μόνιμα χαρακτηριστικά  και θα διευκολύνουν τον κόσμο της εργασίας όχι μόνο να βελτιώνει τη ποιότητα της ζωής του αλλά και να αποκτά όλο και πιο αποφασιστικό και άμεσο ρόλο στη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας.

-          Ανάδειξη του αποφασιστικού ζητήματος της ταξικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής προοπτικής σε κεντρική πολιτική επιδίωξη του λαικού κινήματος.

Κάτω από αυτή τη στρατηγική  ομπρέλα  την οποία κρατούν (σύμφωνα με τις διακηρύξεις τους) οι συντριπτικά πλειοψηφούσες δυνάμεις στο χώρο της  «αριστεράς» μπορούν να φιλοξενηθούν οι άμεσοι στόχοι και τα συνθήματα για την κοινή αντιμετώπιση της τρέχουσας  οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας.

Οι στόχοι πρέπει να συνδέουν, με τρόπο κατανοητό και πρακτικό για τους πολίτες, το "αντιμνημονιακό" σήμερα με το "λαικό"-"προοδευτικό" αύριο στη ζωή τους. Και οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν τα ακόλουθα αντικείμενα:

-          το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους της χώρας  ιδιαίτερα όσους έχουν σχέση με στρατηγικούς κλάδους της οικονομικής, κοινωνικής και εξωτερικής πολιτικής( ενέργεια,τηλεπικοινωνίες,εξοπλισμούς,αναπτυξιακα΄έργα υποδομών ,κοινωνικές υπηρεσίες-υγεία ,παιδεία- κλπ)

-          τους θεσμούς της  Ε.Ε. (συμφωνίες Μάαστριχτ, Λισσαβώνας Σένγκεν κλπ ) πάνω στους οποίους στηρίζεται και τους οποίους υπηρετεί η σημερινή αντιλαική καταιγίδα

-          το εσωτερικό πολιτικό –θεσμικό σύστημα που έχει δομήσει η ολιγαρχία - διαχρονικά- (διαπλεκόμενα ελεγχόμενα κόμματα ,σκάνδαλα, απόκρυψη  και κοινή συγκάλυψη σκανδάλων , καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα, ανεξέλεγκτη κατασπατάληση η ξεπούλημα δημόσιου πλούτου , παραπλάνηση του λαού –προεκλογικές υποσχέσεις- διαφθορά συνειδήσεων με το ρουσφέτι , αντιδημοκρατική κατασταλτική νομοθεσία κλπ κλπ ).
-     το πλέγμα των διεθνών σχέσεων της χώρας που δομεί η αστική τάξη και το οποίο εκχωρεί στο διεθνοποιημένο κεφάλαιο όλο και μεγαλύτερους τομείς της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, πολύ πέρα από τις όποιες αντικειμενικές επιβολές της παγκοσμιοποίησης.

-          τον αστικό και ρεφορμιστικό συνδικαλισμό που έχει ξεπουλήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων στα αφεντικά και σαν εργατική αριστοκρατία έχει συμβάλει  στη χειραγώγηση, τη διαφθορά η την ανεκτικότητα απέναντι στη διαφθορά ενός σημαντικού  τμήματός τους.

-          τα ΜΜΕ που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι  εργαλεία άμεσης παρέμβασης της ολιγαρχίας  και εξυπηρετούν  χωρίς ενδοιασμούς τα συμφέροντά της..( η διαπλοκή πρέπει να αποκαλύπτεται ονομαστικά).

-          Σε όλα τα προηγούμενα τίποτα δεν είναι πιο απαραίτητο από την συγκεκριμένη αποκάλυψη των στόχων και την απονομομοποίησή τους στη συνείδηση των εργαζομένων.

 

• Για τα συνθήματα

 

Η ανάδειξη του χαρακτήρα της κρίσης σαν συγκεκριμένης έκφρασης της γενικής κρίσης του καπιταλισμού  είναι  ο καμβάς όλων των συνθημάτων .

Στα μυαλά των ανθρώπων της εργασίας (και όχι μόνο) χρειάζεται να ενοποιηθούν  όλα τα σκόρπια ερείπια από την κατάρρευση βεβαιοτήτων, αξιών , προοπτικών , σχεδιασμών, ισορροπιών ,τόσο στην προσωπική τους όσο και στην κοινωνική τους ζωή. 

Για αυτό τα συνθήματα για τους επιμέρους στόχους δεν αρκεί να εξαντλούνται στην κριτική της οικονομικής πολιτικής και του «μνημονίου»…η ζωή δεν είναι μόνο οικονομία .

Τα συνθήματα  είναι απείρως πιο αποτελεσματικά στην  κινητοποίηση των ανθρώπων  όταν συνδέουν  το ειδικό ( πχ  υγεία ,παιδεία ηθική αξίες κλπ)  με το μερικό  (  έθνος τάξεις ,κατηγορίες και στρώματα εργαζομένων κλπ )  και το γενικό (κοινωνικό σύστημα)

Χρειάζεται να μεταδίδουν  μηνύματα, άμεσης κατεύθυνσης της κριτικής και της δράσης των εργαζομένων, που να διευκολύνουν  ταυτόχρονα  γενικότερους συλλογισμούς

-          Κλέφτες δεν είναι μόνο μια ομάδα επιχειρηματιών η πολιτικών .

                         Ο μεγαλύτερος κλέφτης είναι το ίδιο το καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα που ζεί    
                         από  την κλοπή των αποτελεσμάτων της εργασίας τους

                  -     εθνικό συμφέρον δεν είναι ότι εξυπηρετεί το κεφάλαιο (ντόπιο και  ξένο – επενδύσεις

                        κλπ ) αλλά  τα συμφέροντα  των εργαζομένων που δημιουργούν τον εθνικό πλούτο

-          λιγότερο η περισσότερο κράτος  δεν  σχεδιάζεται (παραγωγικά η μη)   

       για την εξυπηρέτηση των λαικών αναγκών αλλά για  τα συμφέροντα

                         της ολιγαρχίας ( κρατικές επιδοτήσεις στο κεφάλαιο – εκλογική 

                         πελατεία , συντήρηση κατασταλτικών μηχανισμών κλπ)

-          οι τράπεζες δεν είναι φύλακες ούτε του εθνικού ούτε του δημόσιου πλούτου ούτε των αποταμιεύσεων των εργαζομένων.

Είναι επιχειρήσεις που για λογαριασμό του κεφαλαίου κυκλοφορούν τον πραγματικό πλούτο που παράγεται αποκλειστικά από την εργασία.και ταυτόχρονα μετατρέπουν την οικονομία σε παιχνίδι τζόγου που έχει καταστρεπτικές συνέπειες  ακόμα και σε ολόκληρα κράτη ( αυτό ζούμε σήμερα)

Αυτός ο πλούτος πρέπει να φύγει από τα χέρια τους και να περάσει σε αυτούς που τον παράγουν.

-          τα  ΜΜΕ δεν είναι απλά μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας  είναι

       κυρίως (στα χέρια των καπιταλιστών) μέσα μαζικού ελέγχου και 

       χειραγώγησης των εργαζομένων.

-          η ανεργία δεν είναι ένα ατύχημα ,αποτέλεσμα κακής οικονομικής 

       πολιτικής . είναι ένα μόνιμο εργαλείο του κεφαλαίου για να χτυπάει 

       την εργατική τάξη και να κερδίζει περισσότερα.

-          η εργασία δεν  δίνεται από τα αφεντικά στους εργαζόμενους  αντίθετα

οι πρώτοι κλέβουν από τους δεύτερους  τα αποτελέσματά της.

Εργαζόμενοι χωρίς αφεντικά μπορούν να υπάρξουν ( υπάρχει πλέον το ιστορικό προηγούμενο)  αφεντικά χωρίς εργαζόμενους ποτέ.

 

• Αποφασιστικότητα

Οι αστοί είναι αποφασισμένοι .

Μπορεί να αλλάζουν σχέδια και μεθόδους, πρόσωπα και μηχανισμούς , ισορροπίες, συμφωνίες και συσχετισμούς αλλά ο στόχος τους παραμένει ο ίδιος : κέρδη περισσότερα κέρδη  που σε ταξική μετάφραση σημαίνει εκμετάλλευση περισσότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Όλα τα μοντέλα της οικονομικής τους τακτικής αποσκοπούν στον ίδιο στρατηγικό τους στόχο.

Και οι κρίσεις τους στο ίδιο αποσκοπούν .

Αυτό που γίνεται σήμερα  στον κόσμο την ευρώπη και στη χώρα μας είναι η επιδίωξή τους να ξαναβάλουν μπροστά την μηχανή παραγωγής κέρδους καταστρέφοντας ένα μεγάλο ποσοστό του αδρανούς κεφαλαίου δηλαδή του παραχθέντος από τους εργαζόμενους και κλαπέντος από τους ίδιους κοινωνικού πλούτου !

Είναι αποφασισμένοι και αδίστακτοι  γιατί κρίνεται η επιβίωσή τους  στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Με αυτή την αποφασιστικότητα και την έλλειψη δισταγμού της τάξης εντέλλονται  σήμερα  όλοι οι θεσμοί της -κυρίως τα πολιτικά της κόμματα ,κυβερνητικά η μη -και όλος ο κρατικός και παρακρατικός μηχανισμός της, να εφαρμόσουν τα αντιλαικά και αντεθνικά της μέτρα.

Εάν ένα συγκροτημένο λαικό κίνημα δεν αντιτάξει την ίδια  και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και τόλμη τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά  η έκβαση της σημερινής σύγκρουσης είναι προδιαγεγραμμένη εις βάρος του.

Αυτό σημαίνει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η διαθεσιμότητα των πολιτών που βγήκαν επιτέλους στους δρόμους μετατρεπόμενη από εκτονωτική αγανάκτηση σε αγωνιστική διεκδίκηση και οργανωμένη σταθερή και μακρόχρονη σύγκρουση με συγκεκριμένους στόχους .

Αυτό σημαίνει να περιφρουρηθεί σταθερά  αυτή η διαθεσιμότητα από την επίθεση που δέχεται  τόσο με την άμεση βία (κράτος –παρακράτος) όσο και με τη διαβρωτική και ύπουλη βία των ΜΜΕ.

Οι οργανωμένες ενωμένες δυνάμεις των αστών είναι αποφασισμένες να χτυπήσουν (εάν δεν μπορέσουν να ξεστρατίσουν σε ανώδυνη κατεύθυνση)  αρχικά το πιο ευάλωτο τμήμα της λαικής  αντίστασης.Τα φύτρα ενός αυθόρμητου κινήματος που τείνει (είναι και θέμα χρόνου) να γίνει οργανωμένο (και σε σύνδεση με τις οργανωμένες δυνάμεις) και πραγματικά επικίνδυνο για τις επιλογές της.. 

Μόνο οι οργανωμένες  συνεργαζόμενες αποφασισμένες δυνάμεις της «αριστεράς» μπορούν σήμερα να προφυλάξουν αυτά τα φύτρα  ενός αυθόρμητου λαικού κινήματος από αυτούς τους κινδύνους.

Να το προφυλάξουν , όχι να το χειραγωγήσουν ,όχι να το καπελώσουν ,όχι να το τρομάξουν , όχι να το στείλουν στην αγκαλιά των αστών.

Εάν το κατορθώσουν με αυτό τον τρόπο, θα κερδίσουν και την εμπιστοσύνη του .

Εάν κερδίσουν την εμπιστοσύνη του θα σφυρηλατήσουν την αποφασιστικότητά του για την παραπέρα πορεία.

 

• Αποτελεσματικότητα

Οι άνθρωποι δρούν σκόπιμα και σχεδιασμένα. Αυτό οδηγεί σε αποτελέσματα που αποτυπώνονται στην πρακτική τους ζωή.

Το ίδιο συμβαίνει τόσο ατομικά όσο και συλλογικά σε κλίμακα μεγάλων κοινωνικών ομάδων όπως οι τάξεις.

Όταν σήμερα στη χώρα μας  οι δυο εχθρικές τάξεις  με  διαμετρικά αντίθετα  ζωτικά  συμφέροντα σχεδιάζουν τη δράση τους  η μία εναντίον της άλλης θα αποτιμήσουμε αυτή τη δράση  ανάλογα με τα αποτελέσματά της.  

Εάν αναφερθούμε μόνο στο τακτικό επίπεδο της σύγκρουσης  ( στο διάστημα που μεσολάβησε από την εκδήλωση της ολομέτωπης επίθεσης –έναρξη μνημονίου- μέχρι σήμερα) τα αποτελέσματα  είναι συντριπτικά σε βάρος των εργαζομένων.

Η θέση τους , σαν τάξης , οπισθοχώρησε σε ιστορικό προηγούμενο σχεδόν μισού αιώνα .Και αυτό μέσα σε διάστημα ενός χρόνου. Σοκ και δέος, η επίκαιρη τακτική των αστών, (δεν εφαρμόζεται μόνο στα πολεμικά μέτωπα ) που μέχρι σήμερα αποδεικνύεται αποτελεσματική.   

Η αντίσταση των εργαζομένων  δεν μπόρεσε, μέχρι σήμερα, να κρατήσει καμία  γραμμή άμυνας στο οικονομικό μέτωπο, είναι διαβρωμένη και διασπασμένη στο συνδικαλιστικό , απομονωμένη ,αδρανοποιημένη η ανεπαρκής στο πολιτικό, πασχίζει να ξεφύγει από το φόβο και τη μοιρολατρεία στο ψυχολογικό.

Αναδεικνύεται λοιπόν σε αποφασιστικό παράγοντα της σύγκρουσης η αποτελεσματικότητα. !

Αποτελεσματικότητα σε κάθε κίνηση , σε κάθε πρωτοβουλία , στην υλοποίηση ιδεών και προτάσεων. Αποτελεσματικότητα  μερική η γενική, μικρότερη η μεγαλύτερη εύθραυστη η σταθερή σε όλες τις πλευρές της πάλης των εργαζομένων κατά της ολιγαρχίας ιδιαίτερα της αλληλεγγύης της συνεργασίας και της περιφρούρησης.

Μόνο η αποτελεσματικότητα μπορεί να στηρίξει την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση των  αγωνιζόμενων να τους δώσει περισσότερο χρόνο για να οργανωθούν και να οργανώσουν την άμυνα και τις αντεπιθέσεις τους.    

 

• Ταχύτητα

Στις απότομες στροφές των πολιτικών εξελίξεων η ταχύτητα προσαρμογής και παρέμβασης συνιστά αποφασιστικό όρο επίτευξης  του προσδοκώμενου αποτελέσματος .

Στην παρούσα πολιτική φάση  συνεπάγεται συγκεκριμένες ( ίσως και  ιστορικού χαρακτήρα )  χρεώσεις σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που διατείνονται πως εκφράζουν η εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζόμενων .

Αυτό που είναι άμεσο και πολύ σημαντικό είναι να μειωθεί ο ρυθμός της επέλασης των αστών να αναχαιτιστεί η αιχμή του δόρατος τους  ο φόβος..

Οι εργαζόμενοι χρειάζονται χρόνο για να συνέλθουν από την αιφνιδιαστική επίθεση,  να ξεχωρίσουν τους πραγματικούς από τους πλαστούς φόβους τους και να ανασυγκροτηθούν

Ο πολιτικός χρόνος είναι πολύ πυκνός επιβάλλοντας πρωτοφανείς εντάσεις και ρυθμούς καταιγιστικούς που δημιουργούν  η αναιρούν αποτελέσματα  που θα χρειαζόντουσαν μια πολύχρονη «ομαλή» πολιτική πορεία.

Η  σπατάλη του μπορεί να οδηγήσει κάθε πολιτική δύναμη  σε οδυνηρή ήττα.  

Απαιτούνται λοιπόν σήμερα ταχύτατες αλλά όχι βιαστικές και απρογραμμάτιστες αποφάσεις , γρήγορες αλλά όχι σπασμωδικές ενέργειες , άμεσες προσαρμογές  αλλά όχι ουρά των εξελίξεων .

Συναίσθηση ότι ο χρόνος και τρέχει και  τελειώνει.

3        Από την κριτική της κρίσης στην κρίση της κριτικής .

 

• Νίκες και ήττες

Το μέτωπο Ελλάδα είναι ένα από τα πολλά  ενεργά μέτωπα  της ταξικής σύγκρουσης που εκτυλίσσεται σήμερα πολύμορφα σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Μια εικοσαετία μετά  την αρνητική έκβαση του εβδομηντάχρονου Σοσιαλιστικού εγχειρήματος της εργατικής τάξης  ο υπαρκτός καπιταλισμός δείχνει για άλλη μια φορά τα συστημικά του αδιέξοδα .

Τη δομική του αδυναμία να επιβιώνει χωρίς να καταστρέφει.

Αυτή την καπιταλιστική διαδικασία ζούμε σήμερα ( μέσα από εξειδικευμένες μορφές έκφρασής της ) στη χώρα μας..

Τίποτα δεν είναι δεδομένο - ως προς  αποτέλεσμα- σε αυτή τη σύγκρουση παρά την τεράστια διαφορά δυναμικού. Ούτε στους διεθνείς ούτε στους εθνικούς παράγοντες που επιδρούν πάνω του.

Κάθε νίκη και κάθε ήττα είναι πιθανή , όχι λόγω τύχης, αλλά λόγω της  αυξανόμενης διεθνοποιημένης

εμπλοκής παραγόντων, που ενεργοποίησε η καπιταλιστική  ολομέτωπη επίθεση με κυριότερο αυτόν της προς το παρόν αμυντικής  αφύπνισης των εργαζομένων.  

Κάθε νίκη και κάθε ήττα  μπορεί να έχει σημαντικά η ασήμαντα αποτελέσματα, που να καθορίσουν βραχυπρόθεσμα η μακροπρόθεσμα το μέλλον.

Σε κάθε περίπτωση  στο «τέλος» αυτής της μάχης που άρχισε , κάθε τάξη θα μετρήσει κέρδη και ζημιές ανάλογα με τους στόχους που έβαζε.

Η αστική τάξη είναι φανερό πως επιχειρεί τη σωτηρία της στα πλαίσια του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, μαζί με έναν επιβεβλημένο, καθυστερημένο και  αμφιλεγόμενο εκσυγχρονισμό της εξουσίας της.

Η ολιγαρχία προετοιμάζεται -όσο μπορεί στα πλαίσια του καπιταλιστικού καταμερισμού και των αντιθέσεων - ( σαν σύνολο η σαν επιμέρους τμήματά της) για την επόμενη μέρα, πέρα από την «επιτυχία η αποτυχία των μνημονίων», με τα εξής ενδεχόμενα :

α    επιβολή δια πυρός και σιδήρου των προβλέψεων της συμφωνίας της Λισσαβώνας

για την οικονομική διακυβέρνηση της Ε.Ε.. Ισχνό αλλά όχι απίθανο , κάτι σαν «φυγή προς τα εμπρός…»

β    εθνική υποτέλεια στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ σαν αντίτιμο της δικής της “εθνικής” επιβίωσης.

γ    αποδόμηση της ευρωζώνης, εθνική πτώχευση εθνική αναδίπλωση.

Και στα τρία ενδεχόμενα  το κεφάλαιο θα προσπαθήσει να κρατήσει τις σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας του πάνω στους εργαζόμενους  προσαρμόζοντας τις οικονομικές δομές του και το πολιτικό του σύστημα.

Φυσικά με εντάσεις , αναταράξεις, και κινδύνους που θα προέλθουν κυρίως από την σύγκρουση με τον ταξικό του ανταγωνιστή.  

 

Η εργατική τάξη τι στόχους έχει σήμερα;

Την απόκρουση των «μνημονίων» και την επαναφορά των προηγούμενων  σχέσεών της με τους αστούς  ;

Να τιμωρηθούν οι κλέφτες πολιτικοί και να αποκατασταθεί η ηθική τάξη στην κοινωνία ;

Να ξαναπάρει πίσω ότι της αφαιρέθηκε οικονομικά και θεσμικά;

Να περιμένει την ανάκαμψη που της υπόσχονται   για καλύτερες μέρες ;

Με τέτοιες ελπίδες και όνειρα κατεβαίνουν στους δρόμους  κύρια οι μικροαστοί.

Εάν έτσι βλέπει το μέλλον της (και είναι πολλοί οι εργαζόμενοι που έτσι το βλέπουν), εάν περιορίζει σε αυτό το πλαίσιο τους στόχους της, είναι προφανές πως δεν έχει συνειδητοποιήσει  βασικά ζητήματα  που αφορούν τη ζωή της :

 - οτι οι νέες σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας που προωθούν οι αστοί προγραμματίστηκαν για να μείνουν. Με ακόμα πιο σκληρό , ακόμα και πιο αυταρχικό η βίαιο τρόπο.

- ότι αυτά που( πιθανόν και κάποτε) θα πάρει πίσω θα είναι πάλι τα ψίχουλα κάτω από το τραπέζι των αφεντικών. Ισως περισσότερα ψίχουλα ( επειδή τα κέρδη από την μεγαλύτερη εκμετάλλευσή της θα έχουν αυξηθεί ) αλλά ψίχουλα (μηδαμινά  σε σχέση με τον πλούτο που παράγει η ίδια)  και επισφαλή ( όπως δείχνει και η σημερινή λεηλασία της).

- ότι το αστικό καθεστώς δεν θα διστάσει να  ξεφορτωθεί κάποια σάπια κομμάτια του πολιτικού προσωπικού του (πρόσωπα και δομές που δεν το εξυπηρετούν πλέον ), προκειμένου να εκτονώσει επικοινωνιακά τη λαική δυσαρέσκεια η ακόμα και να εξορθολογίσει τις λειτουργίες του.

 Αυτά μπορεί να ρετουσάρουν η να μεταμφιέζουν τη συνολική του σαπίλα, δεν την εμποδίζουν όμως καθόλου να  ξαναγεννιέται  καθημερινά από την  ίδια του τη φύση.

- ότι η οποιαδήποτε «ανάκαμψη» θα φορτωθεί εξ’ ολοκλήρου στις δικές της πλάτες αλλά ο πλούτος δεν θα περάσει αντίστοιχα στη δική της ζωή.

- ότι τίποτα δεν είναι περισσότερο εξασφαλισμένο και μόνιμο στις κοινωνίες της αγοράς εκτός από την αδίστακτη εκμετάλλευση των εργαζομένων και την υποθήκευση του  βιοκοινωνικού μέλλοντος του πλανήτη στα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Κάτω από αυτή τη συνολική ταξική οπτική, μια πρόταση της αριστεράς οφείλει να σπρώχνει την συνείδηση των εργαζομένων έξω από τα όρια της αστικής εξουσίας. Αυτός είναι ο στόχος, ο προσανατολισμός ο κοινός παρονομαστής.

Η αριστερή κριτική της κρίσης έφτασε στα όριά της μέσα από τις πιο διαφορετικές οπτικές.

Χθές.. (όχι σήμερα) είναι η ώρα της πρότασης πολιτικής εξουσίας, είναι η ώρα όπου η πράξη της θα αποφασίσει και για την κρίση της ίδιας της αριστεράς.

Ποιοί και πόσοι θα την τολμήσουν ;

Όσοι πολιτικοί σχηματισμοί ισχυρίζονται πως θέλουν να εκφράζουν και να εξυπηρετούν (πολύ περισσότερο αυτοί που  αυτοπροσδιορίζονται σαν πρωτοπορία)  τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας πρέπει να γνωρίζουν άριστα πως θα τον ακολουθήσουν και στις δύο περιπτώσεις νίκης η ήττας.

Για το κοινωνικό σύνολο αυτό θα είναι το μικρότερο καλό η κακό με δεδομένο ότι αυτοί καθ' εαυτοί οι κομματικοί σχηματισμοί συγκροτούν ένα ελάχιστο πληθυσμιακό ποσοστό της κοινωνίας  και είναι (υποτίθεται) ενσυνείδητα προετοιμασμένοι για τις συνέπειες των προτάσεών τους και της δράσης τους.

Τί γίνεται όμως στην περίπτωση όπου οι εργαζόμενοι πιστέψουν αυτά που του προτείνουν σαν διέξοδο τα κόμματα της αριστεράς και την ακολουθήσουν ;

Πόσο προετοιμασμένα είναι, πόσο συνειδητοποιούν και  αντέχουν τα κόμματα αυτά την ευθύνη και για τα δύο ενδεχόμενα ;

Η πολιτική ιστορία του εργατικού μας κινήματος, η αρνητική κατάληξη του υπαρκτού σοσιαλιστικού εγχειρήματος- και πολύ περισσότερο οι διεθνείς και εθνικοί ταξικοί συσχετισμοί - είναι αλήθεια πως ρίχνουν βαριά σκιά στις σημερινές αποφάσεις και πρακτικές. Φοβίζουν..

Αυτή όμως είναι η μοίρα των επαναστατών να υπερβαίνουν τον φόβο τους και την υπέρβαση να την μεταδίδουν στους άλλους.

 

• Εμπρός η πίσω

 

Έστω και ακραία καθυστερημένα διαμορφώνονται βασικές κατευθύνσεις σε μη ολοκληρωμένες, ατελείς, αντιφατικές κλπ πάντως “προγραμματικές” προτάσεις για  τα συμφέροντα των εργαζόμενων σήμερα-αύριο.

Παρά την οξύτατη εσωτερική ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση του λεγόμενου "αριστερού" χώρου διαμορφώνεται δειλά (αλλά απελπιστικά αργά ) μέσα από  αυτές τις ξεχωριστές προτάσεις ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που θα μπορούσε να αποτελέσει τα φύτρα για ένα μετωπικό πρόγραμμα διεκδίκησης της κατ’ αρχήν  υπεροχής του στο τακτικό μέτωπο της πολιτικής αξιοπιστίας και πειθούς  (όχι ακόμα εξουσίας) στην ελληνική κοινωνία.

Το ζήτημα της εξουσίας και η γεωπολιτική θέση της χώρας ( σχέση με ΕΕ..)  είναι τα αγκάθια για πιο προωθημένες προσδοκίες...οι οποίες έχουν σαν προυπόθεση τα προηγούμενα .

Με δεδομένη την ταχύτητα των εξελίξεων και την πρωτοβουλία που έχουν σε αυτές οι αστοί μια τέτοια υπεροχή θα ήταν πραγματικά μια σημαντική αντεπίθεση σήμερα,

( αμυντική μεν αλλά αντεπίθεση) για την διαμόρφωση βελτιωμένου συσχετισμού δυνάμεων προς το συμφέρον των εργαζομένων. 

Εάν και όταν, οι δυνάμεις ταξικής θεώρησης των πραγμάτων που δρούν μέσα από όλο το οργανωμένο φάσμα της αριστεράς (ΚΚΕ  ΣΥΡΙΖΑ  ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΜΑΑ) η και εκτός αυτού ("ανένταχτοι"), μπορέσουν να διεκδικήσουν να πείσουν και να επιβάλουν, την ιδεολογική υπεροχή ενός μετωπικού μίνιμουμ προγράμματος διεξόδου, στις συνειδήσεις πολλαπλάσιων από τις κομματικές τους δυνάμεις εργαζομένων, τότε θα προκύψει σαν ώριμο φρούτο το ζήτημα της εξουσίας. 

Και τότε θα πρέπει να τοποθετηθούν μπροστά στο δίλημμα: γενική σύγκρουση με τους αστούς και τους ξένους "εταίρους" τους η όχι;  για ποιο Σοσιαλισμό; των εργατών η των μικροαστών;

Αλλά τότε θα κληθούν να το λύσουν με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που θα σπρώχνουν προς τα εμπρός τις εξελίξεις και δεν θα θάβονται από αυτές.

Με συνεργασίες μάχης !

Και στον τομέα των συνεργασιών όλα τα κόμματα της λεγόμενης αριστεράς είναι απελπιστικά έως εγκληματικά βραδυκίνητα ποιοτικά και ποσοτικά και προς τα έξω αλλά κυρίως προς τα μέσα..

Οι συνεργασίες αποτελούν κοινό στοιχείο τακτικής και στρατηγικής, υπακούουν σε αυτές, τις εξυπηρετούν, αλλά ταυτόχρονα επιβάλλονται από τον συσχετισμό των δυνάμεων και σε ένα βαθμό τον διαμορφώνουν.

Τι είναι αυτό που  τις κάνει σήμερα δραματικά απαραίτητες ;

Είναι το συγκεκριμένο που υπάρχει !

ü  Μ ε το ξεκίνημα του 21ου αιώνα ξεκίνησε και το ιμπεριαλιστικό ξαναμοίρασμα του κόσμου.Η χώρα μας αποτελεί φιλέτο στην περιοχή.

ü  Η ΕΕ ακολουθεί την εκ γενετής προδιαγεγραμμένη πορεία της " η θα είναι αντιδραστική η δεν θα υπάρχει "…Για να υπάρξει  επιχειρεί με όλα τα μέσα και τις δυνάμεις του κεφαλαίου να εξουθενώσει τους εργαζόμενους για όσο χρειαστεί η ακόρεστη δίψα για κέρδη.

ü  Η χώρα μας αποτελεί ένα πεδίο μάχης όπου συμπυκνώνονται πολλαπλές ενδοιμπεριαλιστικές συγκρούσεις συμφερόντων και αναδιάταξης συσχετισμών (οικονομικές.γεωπολιτικές.στρατιωτικές)

ü   Η αστική τάξη θέλει να σώσει το τομάρι της στο σφαγείο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού Δε θα διστάσει μπροστά σε τίποτα να το κάνει παρά μόνο στη δύναμη του ταξικού της εχθρού.Δε είναι εθνική τάξη είναι πολυεθνική σύμφυση με "έδρα" την Ελλάδα. Το πολιτικό της σύστημα έχει τα ίδια με αυτή χαρακτηριστικά.

ü  Τα μέτρα που παίρνουν από κοινού "ξένη και ντόπια  ακρίδα" για τη χώρα δεν προορίζονται μόνο για βραχυπρόθεσμη αντιμετώπιση της κρίσης τους αλλά κυρίως για την μακρόπνοη εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων στην Ελλάδα και στην γύρω περιοχή. Επιβάλλονται για να μείνουν.

ü  Δέκα χρόνια πριν από τη συμπλήρωση δύο αιώνων εθνικής ανεξαρτησίας η τελευταία αποτελεί το πειραματόζωο για τη μελέτη και την εφαρμογή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης ! Η μάχη που εκτυλίσσεται σήμερα σε ελληνικό  έδαφος είναι η τοπική έκφραση μιας ενδοκαπιταλιστικής παγκοσμιοποιημένης μάχης που οδηγείται από τους νόμους και τις αντιθέσεις της συγκεντροποίησης του διεθνούς κεφαλαίου .

ü  Οι έλληνες εργαζόμενοι οδηγούνται σε μια ομηρία διαρκείας ανάμεσα στην ανεργία και τον εργασιακό μεσαίωνα,σε συρρίκνωση των ελάχιστων  κοινωνικών παροχών, των δημοκρατικών ελευθεριών των ατομικών δικαιωμάτων.Με όλα τα ενδεχόμενα αντιδημοκρατικών εκτροπών ανοιχτά. Σε μια χώρα που αναδιανέμεται ανάμεσα στα ντόπια και ξένα αφεντικά και επιδιώκεται να εκσυγχρονιστεί με μέσα μεθόδους και ανθρώπους της σύγχρονης "αποικιοκρατίας".

Τι είναι αυτό που εμποδίζει σήμερα αυτές τις συνεργασίες  ;

Είναι το συγκεκριμένο που λείπει η δεν αναγνωρίζεται σαν τέτοιο !

ü  για τον κοινό στόχο τους.

ü  για το εύρος τους,

ü  για το χρόνο τους,

ü  για τις μορφές και δομές τους,

ü  για τις μεθόδους δράσης.

ü  για τη λήξη τους…

ü  Είναι τα συγκεκριμένα "ηγετικά" πρόσωπα ,με τη συγκεκριμένη ιστορία, τις συγκεκριμένες συμπεριφορές, τις συγκεκριμένες  κομματικές δομές και τις άγνωστες φιλοδοξίες…

Είναι η χρόνια παθογένεια κάθε κομματικής ¨βάσης" να περιμένει, να εκτελεί και όχι να διαμορφώνει τη "γραμμή"…

 

Οι αστοί ετοιμάζουν τις εφεδρείες τους και τις εναλλακτικές λύσεις για το καθεστώς τους ακόμα και στην περίοδο της μάχης.

Δουλεύουν ήδη και μέσα στο χώρο της "αριστεράς" προκειμένου να εντάξουν τμήματά της σε αυτές και να τα χρησιμοποιήσουν την επόμενη μέρα…

Εάν  κατορθώσουν να περάσουν τα σχέδιά τους, όπως τα προετοιμάζουν, η λέξη πίσω δεν θα επαρκεί για να εκφράσει το μέγεθος της ταξικής ήττας.

Οι ταξικοί συσχετισμοί  θα είναι κοινωνικά εξοντωτικοί για τους εργαζόμενους και πολιτικά για το σύνολο των σχηματισμών της "αριστεράς" .

Η ακινησία στο πολιτικό γίγνεσθαι είναι θάνατος.

Εάν οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων της τελευταίας -έστω και την ύστατη ώρα- δεν προηγηθούν των γεγονότων, εάν δεν τα δημιουργήσουν με την πολλαπλασιαστική δύναμη της συνεργασίας, εάν δεν αξιοποιήσουν το κομματικό και το λαικό πολιτικό ένστικτο για την αναγκαιότητα της "αριστερής" συσπείρωσης, εάν εξαιτίας της ανεπάρκειάς τους η των υπαρκτών η ανύπαρκτων φόβων τους πνίξουν αυτό το ένστικτο και δεν το μετατρέψουν σε συνειδητή αιχμή του δόρατος της προγραμματισμένης αντεπίθεσής του λαού,  ας ετοιμαστούν να αντιμετωπίσουν και τη δική τους πτώση.

Οχι μόνο από τα έξω αλλά και από τα μέσα…

 

                                                                                                                                Θ.Α.   9.11.11

********