Αρχική
Εμετική κοινοβουλευτική αλητεία σε παροξυσμό
Οι κοινοβουλευτικές εκλογές πλησιάζουν, η ημερομηνία διεξαγωγής τους, δεν υπάρχει αμφιβολία, είναι πάρα πολύ κοντά. Στην πραγματικότητα η προεκλογική περίοδος έχει ήδη αρχίσει. Με ποιο τρόπο γίνεται αυτό αντιληπτό; Μα… με πολύ απλό τρόπο:
Η κοινοβουλευτική αλητεία βρίσκεται σε παροξυσμό!
Η εποχή των μνημονίων ακύρωσε μια από τις βασικότερες (και επαναλαμβανόμενες) κοινοβουλευτικές ατιμίες: τη δωρεάν παροχολογία στην οποία επιδίδονταν προεκλογικά τα κόμματα εξουσίας. Ήταν μια δωρεάν απάτη. Το κόμμα που κέρδιζε τις εκλογές απλά «ξεχνούσε» τις προεκλογικές υποσχέσεις του. Κανείς δεν μπορούσε να το υποχρεώσει να τις τηρήσει. Το προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ «Λεφτά Υπάρχουν» αποτελεί, με τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που ακολούθησε, το απόλυτο μνημείο κοινοβουλευτικής προστυχιάς. «Άλλο τι λέμε προεκλογικά, άλλο τι κάνουμε μετεκλογικά», αυτό είναι εγγεγραμμένο στο DNA των απατεώνων του κοινοβουλευτισμού.
Ωστόσο, σήμερα και τα δυο κόμματα εξουσίας είναι απολύτως δεσμευμένα στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, επομένως, προεκλογική παροχολογία γιοκ.
Ο παλιός είναι αλλιώς
Όμως, σαν τις παλιές πουτάνες στο κουρμπέτι, οι κομματικές γραφειοκρατίες εφευρίσκουν νέους τρόπους εξαπάτησης (ή τουλάχιστον προσπαθούν). Το προεκλογικό έργο που παίζεται από ΠΑΣΟΚ (κυρίως) και ΝΔ σε αυτήν την προεκλογική περίοδο έχει δυο μέρη.
Το πρώτο μέρος του έργου γίνεται με τη συνδρομή των «εταίρων» μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέχρι τώρα η τρόικα ήταν «αυστηρή» με τις ελληνικές κυβερνήσεις για τις, υποτιθέμενες, «καθυστερήσεις» στην επιβολή των πλέον επαχθών νεοφιλελεύθερων μέτρων. Ξαφνικά, τις τελευταίες μέρες, οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας έγιναν ρόδινες. Οι «εταίροι» μας προβλέπουν τώρα, ότι αν εφαρμοστεί με ακρίβεια ο νεοφιλελεύθερος τυφώνας, το δημόσιο χρέος θα βρίσκεται κάτω του 120%, ενδεχομένως και στο 115%, το 2020!
Προσέξτε, έχουν αποτύχει πλήρως στις προβλέψεις τους τα τελευταία δυο χρόνια,ωστόσο, ισχυρίζονται ότι μπορούν να προβλέψουν τι θα γίνει μετά από οκτώ χρόνια! «Ξεχνούν», βέβαια, να αναφέρουν ότι αυτή η μείωση του δημόσιου χρέους θα συμβεί εάν και εφόσον η ελληνική οικονομία θα αναπτύσσεται με ρυθμούς άνω του 3% (παρά και ενάντια τη δραστική μείωση των δημόσιων επενδύσεων και δαπανών) και εφόσον η παγκόσμια οικονομία ανακάμψει. Με άλλα λόγια, οι «ευρω-προβλέψεις» δεν πρόκειται να επαληθευθούν ποτέ.
Γιατί αυτή η «ευρω-αισιοδοξία»; Για προφανείς λόγους. Έρχονται εκλογές στην Ελλάδα. Τα δυο κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (οι βασικοί θεματοφύλακες του νεοφιλελευθερισμού) παραπαίουν στις δημοσκοπήσεις. Τα δυο αυτά κόμματα, ωστόσο, παραμένουν οι βασικοί εγγυητές ότι οι τραπεζίτες θα πάρουν τα χρήματά τους πατώντας στα πτώματα των ανθρώπων του κόσμου της εργασίας. Επομένως για τους «εταίρους» μας η στήριξη των δυο αυτών κομμάτων είναι απόλυτη προτεραιότητα. Επιπλέον, δεν θα πρέπει να γίνει πραγματικότητα στις επερχόμενες εκλογές η δημοκοπική άνοδος της Αριστεράς. Αυτό θα αποτελούσε πολύ κακό παράδειγμα για τους εργαζόμενους των υπολοίπων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το δεύτερο μέρος του έργου που παίζεται σε αυτήν την προεκλογική περίοδο με την καθοριστική συνδρομή των ΜΜΕ, ονομάζεται «Επιχείρηση καθαρά χέρια» και πρωταγωνιστούν άνθρωποι που η καθαρότητα των συνειδήσεών τους είναι αμφίβολη (τουλάχιστον).
Τα κορυφαία κομματικά στελέχη (ιδιαιτέρως του ΠΑΣΟΚ) γίνονται σημαιοφόροι της πάταξης της διαφθοράς. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει αναλάβει η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου (αλήθεια, το ξινό ύφος της δεν σας θυμίζει Κάπο σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης;). Η Άννα Διαμαντοπούλου «μετά το σάρωμα στη Γενική Διεύθυνση Επενδύσεων του υπουργείου Ανάπτυξης έπειτα από καταγγελία επιχειρηματία» τόνισε ότι «δεν θα υπάρχει ανοχή στα φαινόμενα διαφθοράς». Η Διαμαντοπούλου προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, σε καθαρή «δίκη προθέσεων»:
«Μιλώντας στο Mega το πρωί της Παρασκευής, η Άννα Διαμαντοπούλου επισήμανε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανοχή ούτε για εκείνους που είναι στο διπλανό γραφείο και δεν μιλούν γι’ αυτά που βλέπουν. Μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση, σημείωσε».[1]
Η «Επιχείρηση καθαρά χέρια» έχει πολλά επεισόδια, που όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές θα αυξάνονται. Κυβέρνηση και ΜΜΕ ξεσπάθωσαν με την υπόθεση διαφθοράς στο ΙΚΑ Καλλιθέας. Ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κουτρουμάνης, υπογράμμισε πως «το πάρτι τελείωσε». Ο Κουτρουμάνης είναι ένας υπουργός που έχει συναινέσει στις πιο απάνθρωπες περικοπές (όπως αυτό του πενιχρού επιδόματος του ταμείου ανεργίας), περικοπές που σίγουρα στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές. Παρ’ όλα αυτά «σοκαρίστηκε» από τη διαφθορά απλών υπαλλήλων του ΙΚΑ. Αλήθεια, είστε τόσο ηλίθιοι ώστε να πιστεύετε ότι ο κύριος Κουτρουμάνης «σοκαρίστηκε»;
Τα ΜΜΕ πήραν τη σκυτάλη, περιγράφοντας τα «πανάκριβα αυτοκίνητα» που είχαν στην κατοχή τους οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι, τις «βίλες με πισίνα» που διέμεναν. Το ποσό που καταχράστηκαν το εκτιμούν σε κάτι παραπάνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ έως «περισσότερα από 15 εκατομμύρια Ευρώ». Το έγκλημά τους ήταν φοβερό:
«Σύζυγοι, ανιψιές, κουμπάρες, αδέλφια, νύφες, φέρεται να είχαν ευεργετηθεί από τα εικονικά επιδόματα που “μοίραζαν” αφειδώς οι επίορκες υπάλληλοι, αφού φρόντιζαν προηγουμένως, τη μερίδα του λέοντος να την καρπώνονται οι ίδιες».[2]
Τώρα…
…πολιτικοί και βαρόνοι των ΜΜΕ που έχουν κουκουλώσει και παραγράψει σκάνδαλα δισεκατομμυρίων ευρώ καμώνονται τους δήθεν σοκαρισμένους αν η διαφθορά αφορά τις κατώτερες βαθμίδες της κρατικής ιεραρχίας, αλλά ποτέ τις ανώτερες.
Η υπόθεση με τα γερμανικά υποβρύχια και του πάμπλουτου Άκη Τσοχατζόπουλου «απλά» κάπου καρκινοβατεί δικαστικά. Το σκάνδαλο Βατοπεδίου μάλλον δεν υπήρξε ποτέ. Η Siemens το πιθανότερο είναι ότι λάδωνε κάποιους εξωγήινους. Ο σύζυγος της Μπακογιάννη προφανώς ξέχασε να δηλώσει το εκατομμύριο (για ασήμαντα ποσά θα συζητάμε τώρα;).
Όλη αυτή η κοινοβουλευτική αλητεία δεν θα είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας (τόσο χοντροκομμένα υποκριτική που είναι) χωρίς την αποφασιστική συνδρομή των ΜΜΕ που φροντίζουν κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία τους να προβάλλουν τα «κατορθώματα» των υπουργών στο ξεσκέπασμα σκανδάλων που αφορούν κατώτερους υπαλλήλους του κρατικού μηχανισμού. Η βασική ιδέα αυτής της προπαγανδιστικής μηχανής είναι απλή: η διαφθορά «όλων μας», είναι η αιτία των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Εργαζόμενοι, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, όλοι είναι εξ’ ίσου διεφθαρμένοι με όσους υπουργούς «τα έπαιρναν», με όσους καπιταλιστές «λάδωναν» για να παίρνουν δημόσια έργα, με τους τραπεζίτες που φούσκωναν τα επιτόκια των δανείων. Τα ΜΜΕ εικονογραφούν και δικαιώνουν την περίφημη ρήση του Πάγκαλου: «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Η απάτη αυτής της λογικής είναι εξόφθαλμη. Δεν είμαστε «όλοι» μας πλούσιοι λόγω διαφθοράς. Το αντίθετο μάλιστα, η πλειοψηφία αποτελείται από φτωχούς μεροκαματιάρηδες που γίνονται ολοένα και φτωχότεροι. Μια μικρή μειοψηφία είναι πλούσιοι, με τον πλούτο των υπουργών και των κορυφαίων εκπρόσωπων του συστήματος να βγάζει μάτια.
Πολύ περισσότερο που δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ πάνε στους τραπεζίτες σε πακέτα «διάσωσης» ενώ την προηγούμενη περίοδο της οικονομικής άνθισης (πριν το ξέσπασμα της κρίσης του 2008) απομυζούσαν τον πληθυσμό με τοκογλυφικά επιτόκια. Οι τραπεζίτες διασώζονται, αλλά όχι οι άνεργοι ή οι βιοπαλαιστές.
Οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες έκαναν πάρτι δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ λαδώνοντας κορυφαίους κρατικούς λειτουργούς για να πάρουν τα δημόσια έργα. Μπορούσαν, ασφαλώς, να κερδίζουν τους διαγωνισμούς και με εντελώς νόμιμο τρόπο, χρησιμοποιώντας την επιρροή τους μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν.
Τα παραπάνω συγκρινόμενα με την απάτη στο ΙΚΑ Καλλιθέας, αναλογούν με τη διαφορά μεταξύ ενός μικροαπατεώνα της γειτονίας με το Νονό του Κόπολα!
Και… να με συμπαθάτε…
…αλλά αν κάποιον πρέπει να συμπαθήσουμε είναι τον μικροαπατεώνα και όχι τον Νονό…
Το αίσχος του κοινοβουλευτισμού
Η αλητεία δεν αποτελεί «παράπλευρη απώλεια» του κοινοβουλευτισμού αλλά την ουσία του.
Ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα αίσχος, μια ντροπή για τον κόσμο της εργασίας. Κάθε τέσσερα χρόνια (ή περίπου), αδίστακτοι, επαγγελματίες αστοί πολιτικοί (οι περισσότεροι διεφθαρμένοι και πλούσιοι), διεκδικούν την επανεκλογή τους λέγοντας τερατώδη ψεύδη, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ποτέ κανείς δεν θα τους ζητήσει το λόγο για τα ψεύδη που λένε, για τις καταχρήσεις που διέπραξαν και διαπράττουν. Το σώμα των εκλογέων στις αστικές εκλογές είναι, απλά, αδύνατον να ελέγξει αυτούς που ψηφίζει. Ψηφίζει κάποιους, δήθεν, «αντιπροσώπους» του για τέσσερα χρόνια. Μετά την ψήφο που θα δώσει, μετά το πέρας των εκλογών, ο ψηφοφόρος δεν έχει κανένα τρόπο να ελέγξει τους «αντιπροσώπους του», να τους εξαναγκάσει να πραγματοποιήσουν όσα υποσχέθηκαν προεκλογικά. Θα πρέπει να… αναμένει άλλα τέσσερα χρόνια με μια και μόνη βεβαιότητα: όποιον και να ψηφίσει ως «αντιπρόσωπο» θα πράξει ακριβώς τα ίδια!
Αυτή είναι και η ουσία της κοινοβουλευτικής αλητείας. Οι βουλευτές στα αστικά κόμματα εξουσίας είναι ενεργούμενα στα χέρια μιας κομματικής γραφειοκρατίας ταυτισμένης με την κρατική γραφειοκρατία και η οποία είναι ταγμένη συνειδητά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε, υπουργοί και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη είναι είτε πλούσιοι είτε έχουν εξασφαλισμένη άνετη οικονομική διαβίωση για ολόκληρη τη ζωή τους. Αισθάνονται (και είναι) μέλη της άρχουσας τάξης.
Όλα στον κοινοβουλευτισμό είναι με τέτοιο τρόπο οργανωμένα ώστε να αναπαράγουν αυτήν τη λειτουργία:
- Ψηφοφόροι εξατομικοποιημένοι και ανίσχυροι απέναντι στους «αντιπροσώπους»-βουλευτές.
- Βουλευτές οι οποίοι ψηφίζουν νόμους που δεν έχουν καν διαβάσει. Άλλωστε και να ήθελαν να τους διαβάσουν απλά δεν θα προλάβαιναν: οι νόμοι έρχονται και ψηφίζονται στα κοινοβούλια με ρυθμό πολυβόλου. Με αυτόν τον αλήτικο τρόπο ψηφίστηκαν τα μνημόνια που έριξαν στη φτώχεια και τη δυστυχία την πλειονότητα του κόσμου της εργασίας.
Πριν λίγο διάστημα έκανε εντύπωση η δήλωση του Χρυσοχοΐδη ότι δεν είχε μελετήσει το πρώτο μνημόνιο. Ακολούθησε η Λούκα Κατσέλη που δήλωσε πως με το μνημόνιο «ασχολήθηκε για τρεις περίπου ώρες». Υποκριτικά στα καθεστωτικά ΜΜΕ οι γκεμπελίσκοι δημοσιογράφοι έσχιζαν τα ιμάτια τους (για κάποιο διάστημα φυσικά και μετά το… ξέχασαν). Ωστόσο το «έγκλημα» του Χρυσοχοΐδη ήταν άλλο, και αυτό ήταν που ενόχλησε: είπε την αλήθεια για τον τρόπο που λειτουργεί η κοινοβουλευτική αλητεία:
«Δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις, είχα άλλα καθήκοντα. Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δεν ήταν δική μου δουλειά να μελετήσω το μνημόνιο».[3]
Στη δήλωση αυτή υπάρχουν δυο μεγάλες αλήθειες.
Πρώτον, ούτε οι υπουργοί (πόσο μάλλον οι βουλευτές) χρειάζονται να διαβάζουν νόμους που καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Αρκεί η συμφωνία στη γενική στρατηγική και τους στόχους που πρέπει να εξυπηρετηθούν. Στην προκειμένη περίπτωση η επιβολή ενός ανελέητου νεοφιλελευθερισμού.
Δεύτερον, ο Χρυσοχοΐδης αποκαλύπτει ότι ο βασικός μοχλός για την επιβολή τέτοιων μέτρων ήταν η αδίστακτη χρησιμοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών. Χωρίς ΜΑΤ και τόνους χημικών δεν θα υπήρχαν μνημόνια. Επομένως, πράγματι, όπως λέει στη δήλωσή του, είχε «άλλα καθήκοντα» πολύ πιο σοβαρά από το να διαβάσει τα μνημόνια. Είχε το καθήκον να τα εφαρμόσει!
Με απλά λόγια, στον κοινοβουλευτισμό υπάρχει ο σκληρός, βαθύς πυρήνας της κρατικής, κομματικής γραφειοκρατίας που αποφασίζει και σχεδιάζει τη στρατηγική και ταχτική, βουλευτές-δένδρα που ψηφίζουν χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς ψηφίζουν, και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί που επιβάλλουν στην πράξη ότι αποφασίζεται.
Δυο διευκρινίσεις για τους βουλευτές-δένδρα.
Δεν απαλλάσσει τους βουλευτές των ευθυνών τους ότι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς ψηφίζουν. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι με τη ψήφο τους σπέρνουν την ανεργία, τη φτώχεια και τη δυστυχία. Γνωρίζουν ότι τους μόνους που διασώζουν είναι τους τραπεζίτες και τους μεγαλοκαρχαρίες-καπιταλιστές.
Είναι αλήθεια ότι στις ψηφοφορίες για τα μνημόνια υπήρξαν βουλευτές που δεν τα ψήφισαν (είτε συνολικά είτε διαφώνησαν σε επιμέρους σημεία). Αλλοίμονο αν δεν συνέβαινε και αυτό. Με δεδομένο ότι τα μνημόνια ανέτρεψαν ολόκληρο το προεκλογικό πρόγραμμα του ενός κόμματος (ΠΑΣΟΚ) και όλη την «αντιπολιτευτική» ρητορική του άλλου (ΝΔ), το εκπληκτικό δεν είναι ότι υπήρξαν βουλευτές που τα καταψήφισαν. Το εντυπωσιακό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία τα υπερψήφισε αδίστακτα. Μεγάλο μέρος των (περισσότερων) διαφοροποιήσεων ήταν σε δευτερεύοντα ζητήματα και ήδη βουλευτές που διαγράφτηκαν επιστρέφουν στην κομματική στέγη.[4]
Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να αναλυθεί.
Είναι η ταξική σου θέση ηλίθιε!
Οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας δεν προέρχονται από τις διευθυνόμενες τάξεις. Προέρχονται είτε από τη μεσαία τάξη είτε από τα υψηλότερα αστικά κοινωνικά στρωματά. Οι ιδέες που έχουν για το πώς πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία, είναι οι ιδέες της άρχουσας τάξης. Ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία παγκόσμια. Οι βουλευτές των κομμάτων εξουσίας, τόσο λόγω της ταξικής τους θέσης όσο και λόγω ιδεολογίας, θεωρούν το νεοφιλελευθερισμό ως το «μόνο δρόμο». Επομένως, σε περιόδους κρίσης του συστήματος στρέφονται αυθόρμητα προς τις πιο σκληρές επιλογές της άρχουσας τάξης.
Οι βουλευτές έχουν εξαιρετικά περιορισμένη επιρροή στις κρατικές επιλογές, τουλάχιστον μέχρι να ανέλθουν στην κομματική ιεραρχία. Επιλέγονται ως βουλευτές από μια κομματική και κρατική ιεραρχία που λειτουργεί με γνώμονα τα οικονομικά και ταξικά συμφέροντα των καπιταλιστών αναπόσπαστο τμήμα των οποίων είναι και η ίδια η ανώτερη κρατική και κομματική γραφειοκρατία.
Πάρτε ως παράδειγμα τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ:
«[…] στο ΠΑΣΟΚ κανέναν δεν φαίνεται να απασχολεί σοβαρά πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος όχι μόνο είναι ο πιο αποτυχημένος υπουργός Οικονομικών της Ευρώπης, αλλά ένας πάμπλουτος πολιτικός που αποφασίζει για το πώς θα γίνουν φτωχοί οι υπόλοιποι. Για αυτό του τον πλούτο κανένας δεν έβαλε κανένα θέμα. Επίσης κανέναν δεν ενοχλεί ότι ο κύριος Βενιζέλος […] είναι ένα σύμβολο πολύ συγκεκριμένων πραγμάτων. Φαντάζομαι πως ακόμη και αν δεν παρακολούθησαν την δημόσια αντιπαράθεσή μου με τον κύριο Βενιζέλο, έπρεπε να γνωρίζουν γιατί οι ίδιοι ψήφισαν τα νομοθετήματα Βενιζέλου. Τον νόμο που έσωσε από την τιμωρία τους υπουργούς που ενέχονταν στο Βατοπέδι, τη SIEMENS, τις μίζες και τόσα άλλα. Τον νόμο για τα ΜΜΕ, τον νόμο με τον οποίο πήγε να σώσει τον Λαυρεντιάδη, τον νόμο με τον οποίο ο Βενιζέλος αυτοαμνηστεύεται για όσα κάνει, τον νόμο με τον οποίο 400 Θεσσαλονικείς της καλής κοινωνίας δεν μπήκαν φυλακή παρότι είχαν κάνει πλαστογραφίες και παράνομες μεταγραφές σε ελληνικά Πανεπιστήμια, το νόμο με τον οποίο χαρίζει στους Γερμανούς τις ρήτρες από τα ναυπηγεία και τα υποβρύχια την ώρα που μας πιέζουν ως ανέντιμους, και τόσους νόμους που είναι σφραγίδα της διαπλοκής και της εξυπηρέτησης πάντα κάποιων συγκεκριμένων».[5]
Ο Βενιζέλος απλά υπερασπίζεται τα ταξικά του συμφέροντα. Ο Βενιζέλος δήλωσε το 2011 βουλευτική αποζημίωση ύψους, 106.569 ευρώ. Λοιπά εισοδήματα: 74.443 η σύζυγος. Ακίνητα: 27 ακίνητα μαζί με τη σύζυγο. 10 νέα από κληρονομιά της συζύγου το 2009. Μετοχές: Ο Βενιζέλος διαθέτει αμοιβαία 97.000 τεμάχια, ενώ η σύζυγός του διαθέτει αμοιβαία 36.000 τεμάχια. Καταθέσεις: Ο ίδιος διαθέτει 220.000 ευρώ σε ελληνικές τράπεζες, ενώ η σύζυγός του διαθέτει περίπου 2,5 εκατομμύρια ευρώ σε ελληνικές τράπεζες. Οχήματα: 2 αυτοκίνητα από 1 με τη σύζυγό του.[6]
Ο Βενιζέλος δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Όλοι οι κορυφαίοι υπουργοί είναι πλούσιοι. Όλοι, πέραν του παχυλού μισθού τους (γύρω στα 100.000 ευρώ το χρόνο) έχουν πλήθος ακίνητα (με πρωταθλητές Βενιζέλο, Πάγκαλο) και καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες. Για μια αναλυτική παρουσίαση των περιουσιακών τους στοιχείων κλικ εδώ.
Είναι τυχαίο ότι οι δυο πιο πλούσιοι (Βενιζέλος-Πάγκαλος) είναι αντιαισθητικά πάνχοντροι, με στραβά και καμπουριασμένα σώματα, μονίμως συνοφρυωμένοι και κατσούφηδες; Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπάρχει κανένα πορτρέτο στη σοφίτα (όπως του Ντόριαν Γκρέι) που να σαπίζει αντί γι’ αυτούς. Ο σωματότυπός τους αποτυπώνει με ακρίβεια μια ζωή αφιερωμένη στους διαδρόμους της κρατικής γραφειοκρατίας, αδίστακτα υπηρετώντας τα συμφέροντα της τάξης τους.
Στην υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης η κρατική και κομματική ιεραρχία δεν διστάζει προ οποιουδήποτε τιμήματος. Ακόμα και αν αυτό απαιτεί ανθρώπινες ζωές.
Από τα πιο δολοφονικά θεάματα που παίζονται από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες είναι το θέατρο υπό τον γενικό τίτλο: «Διαφθορά στο χώρο της υγείας».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υφίσταται διαφθορά στις δημόσιες δαπάνες για την υγεία. Θα ήταν άλλωστε περίεργο αν δεν υπήρχε. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που αποθεώνει το κυνήγι του κέρδους με κάθε τίμημα. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ξέσπασε επειδή ιδιώτες τραπεζίτες και «επενδυτικά κεφάλαια» γέμισαν τον πλανήτη με «τοξικά ομόλογα».
Ωστόσο η αλήθεια για τις δαπάνες υγείας στην Ελλάδα είναι αποκαλυπτική:
«Οι δημόσιες δαπάνες υγείας ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες (5,8% του ΑΕΠ) μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών του κόσμου και οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας (3,8% του ΑΕΠ) είναι από τις υψηλότερες, δεδομένου ότι σε καμία άλλη χώρα της Ε.Ε.-15 το αντίστοιχο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών δεν υπερβαίνει το 3%.
Παράλληλα, ενώ οι συνολικές δαπάνες υγείας στην Ελλάδα (9,6% του ΑΕΠ, 25 δις ευρώ τον χρόνο) αυξάνονται τα τελευταία έτη με ρυθμό 6,6% τον χρόνο (μέσος όρος ετήσιας αύξησης στις χώρες του ΟΟΣΑ 4%) οι ιδιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν με ετήσιο ρυθμό 15%, με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση του επιχειρηματικού τομέα παροχής υπηρεσιών υγείας σε βάρος του δημόσιου τομέα. Από την άποψη αυτή ευνοϊκό ρόλο για την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα υγείας ανέλαβαν, εκτός των άλλων, η απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών υγείας και η διάδοση των ιδιωτικών ασφαλιστηρίων συμβολαίων ιατροφαρμακευτικής κάλυψης».[7]
Οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα είναι από τις χαμηλότερες μεταξύ των προηγμένων χωρών του κόσμου. Μόνον χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης και χώρες μεσαίας οικονομικής ανάπτυξης διαθέτουν μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ για δαπάνες υγείας.
Επομένως όποιος υπουργός, οποιοδήποτε κόμμα, σήμερα στην Ελλάδα, συναινεί σε μειώσεις δημόσιων δαπανών για την υγεία σε περιόδους οικονομικής κρίσης και άγριων μειώσεων μισθών,είναι αδύνατον να μην έχει επίγνωση ότι αυτό θα στοιχίσει σε ανθρώπινες ζωές.
Απέναντι σε αυτήν την αδίστακτα ταξική πολιτική των δυο κομμάτων εξουσίας (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) όποιος εργαζόμενος τσιμπάει στην προπαγάνδα περί «καθαρών χεριών» είναι ταξικό κωθώνι.
Υπεράσπισε την ταξική σου θέση ηλίθιε!
Δεν σε κοροϊδεύουν απλώς. Σε φτύνουν κατά πρόσωπο και σε στήνουν στον τοίχο. Είναι βέβαιοι ότι δεν μπορείς να αντιδράσεις, ότι είσαι τόσο βλάξ ώστε σε κάθε προεκλογική περίοδο είναι δυνατόν να πιστέψεις τα πλέον τερατώδη ψεύδη.
Διέψευσέ τους, τουλάχιστον με το να μην τσιμπάς!
Άγγελος Καλοδούκας
[1] http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231186693
