Αρχική
Σιδηρόφρακτοι πολιτικοί
Ουδέποτε, κανένα καθεστώς της χώρας μας -με εξαίρεση τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής- δεν θεώρησε αναγκαία την δια μέσου χιλιάδων αστυνομικών πλήρη απαγόρευση της προσέλευσης του ελληνικού λαού προκειμένου να εορτάσει την επέτειο της Επανάστασης του 1821 με στρατιωτική παρέλαση. Σχεδόν διακόσια (!) χρόνια τώρα, πρώτη φορά οι πολιτικοί προύχοντες χρειάστηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες αστυνομικούς για να τους πάνε και να τους φέρουν σώους από τον χώρο των παρελάσεων. Ούτε από το... Κολωνάκι (!!!) δεν τόλμησαν να περάσουν πεζή οι υπουργοί.
Έσπασε κάθε ρεκόρ η ταχύτητα διεκπεραίωσης των παρελάσεων. Στην Αθήνα διήρκεσε μόλις... 35 (ναι, τριάντα πέντε!) λεπτά - και για καφέ να πήγαιναν οι επίσημοι, περισσότερος χρόνος θα χρειαζόταν για να τους σερβίρουν! Στη Θεσσαλονίκη, όλες οι παλιές καραβάνες της πολιτικής την είχαν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια από την εξέδρα των επισήμων και είχαν «αναμειχθεί με τον λαό», αφήνοντας μόνον του έναν δυστυχή υφυπουργό Υγείας πάνω στην εξέδρα, ο οποίος άκουσε τα μύρια όσα κατά της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στη βάση του Μνημονίου.
Τη μεγαλύτερη ίσως πολιτική σημασία έχει το γεγονός ότι οι σφοδρότερες διαμαρτυρίες και συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία έγιναν στο Ηράκλειο της Κρήτης και στην Πάτρα - δύο ισχυρότατα επί δεκαετίες προπύργια του ΠΑΣΟΚ. Στην Κρήτη είχαμε μάλιστα επεισόδια και στα Χανιά και στο Ρέθυμνο, κάτι που δεν προοιωνίζεται ίσως ευτυχή αποτελέσματα στις εκλογές για το κυβερνών κόμμα.
Σημασία δεν έχουν ούτε οι λεπτομέρειες των επεισοδίων ούτε οι απώλειες του άλφα ή του βήτα κόμματος της συγκυβέρνησης στη μια ή στην άλλη περιοχή, οι οποίες άλλωστε μόνο τη νύχτα των εκλογών θα μετρηθούν αξιόπιστα στην κάλπη και μόνο σ' αυτήν. Αυτά θα συζητηθούν στον καιρό τους.
Εκείνο όμως που με βεβαιότητα μπορεί να ειπωθεί από τώρα και το οποίο επαναβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά χθες στις παρελάσεις, είναι ότι πλέον οι πολιτικοί πρώτης γραμμής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν μπορούν να εμφανιστούν σε δημόσιο χώρο χωρίς την προστασία ισχυρότατης αστυνομικής δύναμης προκειμένου να αποτραπούν εκδηλώσεις εντονότατης αποδοκιμασίας εις βάρος τους.
Στον βαθμό που αυτό δεν αφορά τέσσερα - πέντε άτομα με διαβλητή προσωπική συμπεριφορά, αλλά το σύνολο των ηγετικών στελεχών των δύο κυβερνητικών κομμάτων, η ευρύτατη λαϊκή αντιπάθεια και εχθρότητα σηματοδοτούν την ύπαρξη πρωτοφανούς στα μεταπολιτευτικά χρόνια ρήγματος μεταξύ των πολιτών και της πολιτικής ηγεσίας.
Μόνο στη βρώμικη εποχή της οργανωμένης από τη Δεξιά, το Παλάτι και τους Αμερικανούς «Αποστασίας» του 1965-1967 είχαμε ανάλογη διάσταση λαού και πολιτικών, αν και ακόμη και τότε το μίσος στρεφόταν εναντίον μόνο των πολιτικών της Ένωσης Κέντρου, που εξαγοράζονταν και περνούσαν στο στρατόπεδο της Δεξιάς και της ανωμαλίας, όχι εναντίον του συνόλου των βουλευτών των δύο και τότε κυβερνητικών κομμάτων.
Τώρα η απαξίωση των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας στα μάτια της κοινής γνώμης είναι ευρύτερη και χειρότερη από εκείνες της αποφράδες ημέρες, εβδομάδες, εποχές. Το ρήγμα υφίσταται, αλλά ακόμη δεν έχει παγιωθεί. Όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες, από την πολιτική που θα εφαρμοστεί θα κριθεί αν αυτό το ρήγμα θα καταστεί αγεφύρωτο χάσμα με απρόβλεπτες, αλλά σίγουρα συγκλονιστικές, συνέπειες για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Έρχονται δύσκολοι, πολύ δύσκολοι καιροί.
Δύο δρόμοι
Πολιτική πυγμής ή ενσωμάτωσης;
ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ βρίσκεται η Ελλάδα. Αν οι δημοσκοπήσεις επαληθευτούν και στις κάλπες σε λογικό βαθμό, τότε τουλάχιστον ο μισός ελληνικός πληθυσμός θα ψηφίσει κόμματα που τάσσονται κατά της πολιτικής των Μνημονίων. Αν επίσης δεν υπάρξουν συγκλονιστικές εκλογικές εκπλήξεις, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα έχουν από κοινού πάνω από 151 βουλευτές, πράγμα που σημαίνει ότι θα συγκυβερνήσουν και θα συνεχίσουν να ασκούν την ίδια πολιτική αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις, όπως κάνουν μέχρι τώρα. Το ερώτημα είναι αν θα επιχειρήσουν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων προκαταβολικά, θέτοντας ως στόχο να ενσωματώσουν κοινωνικά στρώματα και ομάδες μέσω διαφοροποιήσεων της πολιτικής που υλοποιούν.
