εντατική διακοπή “αναμορφωτή”

Μια θέση στη μονάδα εντατικής θεραπείας

Την Κυριακή 18 Μαρτίου 2012 χάσαμε το ξαδερφάκι μου, τον Δημήτρη, σε  ηλικία μόλις 21 ετών. Από μηνιγγίτιδα. Μέσα σε 48 ώρες κατέληξε. Άφησε πίσω του γονείς και τρία αδέρφια. Άφησε πίσω του φίλους, σπουδές, έρωτες. Πέθανε πριν προλάβει να ζήσει. Απαρηγόρητος ο πατέρας τού φώναζε "που πας αγοράκι μου", "μίλα μου", "γιατί, γιατί, γιατί". Καμιά απάντηση.
Ένας αθλητικός νέος, με δύναμη και τσαγανό, έσβησε πριν καλά καλά προλάβει να ανάψει το κεράκι του. Νόμιζα και νομίζω ότι πρόκειται για μια κακόγουστη φάρσα, για ένα πρωταπριλιάτικο αστείο, για ένα άσχημο όνειρο, είναι όμως η δυσβάσταχτη πραγματικότητα. Ο Δημητράκης μας πάει, χάθηκε.

Ποιος ξέρει πως μπορεί να κόλλησε το μικρόβιο που προκάλεσε την μηνιγγίτιδα. Κολλητική είναι η ασθένεια, αν και εξαιρετικά σπάνια. Ποιος ξέρει πως και γιατί εξελίχθηκε τόσο γρήγορα. Οργανισμός από οργανισμό διαφέρει.
Μπορεί η μάχη για τον Δημήτρη να είχε χαθεί πριν ακόμη τον πάνε εσπευσμένα στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, το πρωί του περασμένου Σαββάτου 17 Μαρτίου. Όμως, η μάχη δεν δόθηκε ποτέ. Ή ακόμα και αν δόθηκε, ήταν για την τιμή των όπλων.
Βλέπεις, εκείνο το Σάββατο 17 Μαρτίου σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ την Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε ούτε ΜΙΑ θέση σε οποιαδήποτε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), οποιουδήποτε δημόσιου νοσοκομείου. "Δεν υπάρχει θέση εδώ. Ούτε σε άλλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει θέση στο νοσοκομείο Σερρών" πληροφόρησαν τον θείο μου. "Να πάμε το παιδί εκεί;"
"Βρε παιδιά στείλτε το παιδί σε ιδιωτικό νοσοκομείο, θα καλύψω εγώ τα έξοδα" έλεγε με σβησμένη φωνή ο πατέρας. "Δεν μπορούμε να το κάνουμε" ανταπαντούσαν απ' το νοσοκομείο.
Στο 11880 έψαξε ο θείος μου και βρήκε τελικά μια ιδιωτική κλινική με διαθέσιμο κρεβάτι στη ΜΕΘ. Το ασθενοφόρο της κλινικής πήγε στο ΑΧΕΠΑ και πήρε το παιδί. Όμως ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ώρες είχαν χαθεί. Ανακοπή μέσα στο ασθενοφόρο. Το επανέφεραν με μεγάλη δυσκολία. Χορηγήθηκε αγωγή. Την Κυριακή το πρωί παρουσίασε μικρή βελτίωση. Φευ. Μετά από λίγες ώρες η πλήρης κατάρρευση, σηψαιμικό σοκ, ο Δημήτρης έσβησε.

Λέω και πάλι ότι ο αγώνας μπορεί να ήταν χαμένος από την αρχή. Μπορεί να ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να σωθεί. Αλλά γαμώτο, η προσπάθεια δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Ρε γαμώτο, δεν μπορεί στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, τη συμπρωτεύουσα, να μην υπάρχει θέση σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Να χέσω το σύστημα υγείας που έχουμε και να χέσω τους υπουργούς 'αναμορφωτές' του.